คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : ตอนที่๑๗ ไม่น่าไว้ใจ
ตอนที่๑๗ ไม่น่าไว้ใจ
แสงแดดยามเช้าทอประกายลงมากระทบมวลบุปผานานาพันธุ์ในสวนสวย
เวลานี้หงเหม่ยหลงพร้อมเสี่ยวอิงและสาวใช้อีกสองคนกำลังช่วยกันตัดดอกไม้เพื่อนำไปใส่แจกันก่อนที่จะนำไปประดับประดาตามห้องต่างๆในวังแห่งนี้
นางไม่เคยได้ทำกิจกรรมเหล่านี้มาก่อนเลยเมื่อครั้งอยู่ที่สำนักหมื่นโลกันต์
ที่นั่นนางได้แต่ฝึกแล้วก็ฝึก
กิจกรรมที่นางทำแต่ละอย่างไม่มีอะไรน่าอภิรมย์อย่างเวลานี้เลย
นางจึงตั้งใจทำมันเป็นอย่างดี ทำอย่างมีความสุข
สวนสวยแห่งนี้เป็นสถานที่ที่นางชอบมากเป็นพิเศษ
นางตัดสินใจอยู่ที่นี่ เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องทีเดียว
หญิงสาวคิดในใจอย่างนั้นพลางนึกถึงใครบางคนอย่างเผลอไผลโดยไม่รู้ตัว
“แม่นางเหม่ยหลง” เสียงสาวงามนามว่าเจียวเจียวพลันดังขึ้น ปลุกหงเหม่ยหลงให้ออกจากความอภิรมย์ในทันที
วันนี้สาวงามนางนี้แต่งกายด้วยชุดสีเขียวมรกต เปิดช่วงคอลึกลงมา เผยผิวช่วงอกอย่างเย้ายวนตาทีเดียว นางกำลังเดินเข้ามาหาหงเหม่ยหลงด้วยท่าทางอ่อนช้อยสวยงาม
หงเหม่ยหลงหรี่ตามองพลางคิดในใจ นางเหมือนดั่งงูเขียวก็ไม่ปาน เลื้อยมาเชียว
แม่งูเขียวนามว่าเจียวเจียวจีบปากจีบคอคุยกับหงเหม่ยหลง “แม่นางเหม่ยหลงได้ข่าวว่าเมื่อคืนแม่นางเหม่ยหลงได้รับใช้องค์ชายแล้วใช่หรือไม่”
หือ! หงเหม่ยหลงถึงกับสะดุ้ง
“เช่นนั้นแล้ว วันนี้ท่านควรเปิดโอกาสให้เจียวเจียวบ้างนะเจ้าคะ”
แม่งูเขียวเอ่ยต่อ “วันนี้แม่นางอยู่ปรนนิบัติด้านนอกนะเจ้าคะ” นางเอ่ยพร้อมส่งตาหวานเชิงอ้อนวอน เป็นสายตาที่ใครๆเห็นแล้วก็ต้องใจอ่อน
นางไม่แปลกใจเลยว่าทำไมบุรุษถึงได้ชื่นชอบสตรีเช่นนี้กันนัก
“ว่าไงเจ้าคะ” เจียวเจียวยังคงคาดคั้น
“เมื่อคืนท่านคงรับใช้องค์ชายจนหมดเรี่ยวหมดแรงแล้วกระมัง” ตรงนี้เจียวเจียวเข้ามากระซิบถึงข้างหู หงเหม่ยหลงถึงกับหน้าแดง ก่อนถลึงตาใส่เสี่ยวอิง
ด้านเสี่ยวอิงก็ยังคุยจ้อไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ทางด้านหลังของหงเหม่ยหลง
เฮ่อ! แม้มันจะไม่ใช่ความจริงทั้งหมด แต่หงเหม่ยหลงก็ไม่จำเป็นต้องปฏิเสธ ใครจะเข้าใจอย่างไรไม่สำคัญ แค่ตัวนางรู้ก็พอ
“เช่นนั้น ก็ตามใจแม่นางงูเขียวเถอะ” หงเหม่ยกล่าวแค่นั้น
“เอ๊ะ! งูเขียว อะไรเจ้าคะ เจียวเจียวไม่เข้าใจ” เจียวเจียวถึงกับทำหน้าฉงน
หงเหม่ยหลงไม่อยากเสวนาด้วยนัก จึงบอกปัดอย่างรำคาญ “ช่างเถอะ อยากให้ข้าทำสิ่งใด”
“ก็แค่ยกน้ำ ยกอาหาร เจ้าค่ะ ที่เหลือเดี๋ยวเจียวเจียวจัดการเอง” กล่าวเสร็จเจียวเจียวเพียงส่งยิ้มหวานหยดแล้วเดินจากไป
หงเหม่ยหลงปรายตามองตามเจียวเจียวเพียงนิดพลางคิด ก็ดีเหมือนกันเราจะได้ถือโอกาสหลบหน้าหนุ่มรูปงามนั่น
อืม... เมื่อคืนเขาทำเรานอนไม่หลับเลย หงเหม่ยหลงคิดในใจ พลันสายตาก็เหลือบไปสบตากับหนุ่มรูปงามที่นางนึกถึง
เขากำลังยืนอยู่บนระเบียงด้านหน้าตำหนักตรงข้ามสวนดอกไม้ ทำเอาหญิงสาวถึงกับหน้าแดงหลบตาแทบไม่ทัน
หลี่ซื่อหมินยืนอยู่บนระเบียงในระยะที่มองออกไปเห็นหงเหม่ยหลงกำลังตัดแต่งดอกไม้อยู่ท่ามกลางสวนสวย
เขายืนมองนางอยู่ด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ทว่านัยน์ตากลับซ่อนแวววาววับสายหนึ่ง
สตรีนางนี้ หน้าตาท่าทางของนางช่างไม่เข้ากันกับมวลดอกไม้เอาเสียเลย
แต่เมื่อมาอยู่ด้วยกันกลับน่ามองอย่างประหลาด
“ทูลองค์ชาย” นายทหารคนหนึ่งเข้ามาทางด้านหลังของหลี่ซื่อหมิน
“ทูลองค์ชาย องค์ชายใหญ่…” ทหารคนเดิมเห็นหลี่ซื่อ หมินนิ่งอยู่จึงเรียกถึงสองรอบ เขานึกแปลกใจในตัวเจ้านายเหนือหัวของเขาไม่อยู่น้อย
หลี่ซื่อหมินที่กำลังมองใครบางคนเพลินอยู่จึงต้องถอนสายตามาทางนายทหารของเขา ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ “ว่ามา”
“สายของเรารายงานมาว่า อาจมีมือสังหารปะปนมากับเหล่าสาวงาม พะย่ะค่ะ” นายทหารรีบกล่าว ด้วยเพราะเห็นว่าองค์ชายของเขาทำท่าทางคล้ายกับโดนเขาขัดจังหวะบางอย่าง
“อืม” หลี่ซื่อหมิเพียงพยักหน้าน้อยๆรับคำ เขาพอจะคิดไว้อยู่แล้ว “เช่นนั้น เจ้าลองตรวจสอบดูว่ามีใครที่น่าสงสัยบ้าง”
“หม่อมฉันสงสัยในตัวสตรีนางหนึ่ง พะย่ะค่ะ” ทหารอีกคนที่มาด้วยเอ่ยขึ้น
“เป็นใคร” หลี่ซื่อหมินถามขึ้น
“ทูลองค์ชาย สตรีนางนี้มีท่าทางไม่เหมือนสตรีทั่วไป แม้หน้าตาจะงดงามแต่สายตาของนาง เอ่อ...”
นายทหารเริ่มพูดจาติดขัด เนื่องจากสังเกตเห็นสีหน้าของหลี่ซื่อหมินคล้ายกับไม่พอใจในคำพูดของตน แต่ยังพยายามพูดต่อ “สตรีนางนั้น มีนามว่าเหม่ยหลง พะย่ะค่ะ หม่อมฉันลอบสังเกตนางตั้งแต่วันคัดเลือกสาวงาม เอ่อ...พะย่ะค่ะ”
นายทหารเริ่มพูดเสียงเบาลงจนหายไปในลำคอ เพราะสีหน้าของหลี่ซื่อหมินยามนี้แสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่พอใจในคำสงสัยของตน
จนนายทหารอีกคนต้องสะกิด “เจ้าอย่าพูดพล่อยๆ”
“ข้าแค่สงสัย”
“แค่สงสัย เจ้าก็ไม่ควรพูด”
“ข้า...เอ่อ”
หลี่ซื่อหมินมิได้กล่าวสิ่งใด เขาแค่เพียงนั่งนิ่งจ้องมองทหารของเขาเถียงกันไปมา จนนายทหารทั้งสองรู้สึกตัวได้ว่ากำลังทำกิริยาไม่สมควรจึงรีบทูลลาแล้วจากไปก่อนจะต้องโทษทัณฑ์รุนแรง
ชายหนุ่มเพียงนั่งนิ่งเคร่งขรึมอย่างนึกขุ่นเคืองในตัวของนายทหารทั้งสองของเขา
เขามิได้คิดเคลือบแคลงหรือสงสัยในตัวหงเหม่ยหลงแต่อย่างใด
ถึงแม้ว่าเขาจะยังมิรู้ได้ว่านางเป็นใครมาจากไหน
แต่สิ่งหนึ่งที่เขามั่นใจคือนางไม่มีทางคิดสังหารเขาอย่างแน่นอน
ด้วยฝีมือที่ไม่ธรรมดาของนาง ถ้านางจะฆ่าเขา นางไม่มีความจำเป็นต้องรอจนถึงตอนนี้
ที่ริมแม่น้ำและในถ้ำวันนั้น ถ้านางจะฆ่าเขานางไม่ต้องลงมือเองด้วยซ้ำ
ทหารสองคนนี้มิได้อยู่กับเขาในเหตุการณ์ของวันนั้น มีความคิดเช่นนี้ย่อมไม่แปลก
นอกจากทหารสองคนนี้แล้วยังอาจจะมีคนอื่นๆอีกที่คิดแบบเดียวกัน
เขาจะช่วยนางให้พ้นความคิดเคลือบแคลงนี้ได้อย่างไร
นั่นคือสิ่งที่เขากำลังเป็นกังวล
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น