คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 2 คือนาง...ไม่ผิดแน่!
ทันทีที่เห็นใบหน้าทาสสาวตัวน้อย
ในห้วงภวังค์ความทรงจำ บุรุษหนุ่มคล้ายได้ยินเสียงกราดเกรี้ยวจากดินแดนแสนไกล
‘ข้ารักเจ้า ซิงเยว่! เพียงเจ้าเท่านั้นที่ข้าไท่หยางต้องการเคียงคู่ร่วมผูกผมเป็นภรรยา’
‘แต่ข้ามิได้รักท่าน เอาสินสอดกลับไป ไม่อย่างนั้นข้าจะฆ่าคนของท่านให้สิ้น’
แน่นอนว่านั่นมิใช่แค่คำขู่ เพราะนางสังหารโหด กลุ่มคนหามหีบหมั้นของเขาตายจนเกลื่อน
‘ไสหัวไปซะ! ก่อนที่ข้าจะฆ่าท่านอีกคน!’
เนตรงามมองกร้าว บ่งบอกว่าทำได้จริง
แค่นางหยามเกียรติโดยการปฏิเสธอย่างไม่ไว้หน้า แค่นั้นก็ร้ายกาจพอแล้ว แต่นางยังฆ่าคนของเขาเช่นผักปลา
ทั้งยื่นปลายดาบพาดบนลำคอเขาจนเลือดซึม!
หากมิได้รักแล้วเหตุใดบุปผารัตติกาลเช่นเจ้าถึงยอมให้เพียงข้าได้ยลโฉมภายใต้หน้ากากเงิน เหตุใดถึงมอบความหวังจนข้ามั่นใจในสัมพันธ์
การกระทำแน่ชัดว่ารัก แต่กลับสะบั้นสิ้นเยื่อขาดใย
เช่นนี้จะมิให้ข้าแค้นได้อย่างไร...
แววตาหลิวไท่หยางวูบไหว เผยอารมณ์ซับซ้อน ทั้งโกรธกรุ่น ชิงชัง ทั้งปักใจมิเสื่อมคลาย
ฝ่ามือแกร่งคว้าใบหน้าของทาสสาวอย่างหยาบคาย เผลอบีบคางนางแน่นเมื่อใดมิอาจทราบ
ซิงเยว่นิ่วหน้าน้ำตาซึม แต่มิกล้าส่งเสียงเล็ดลอดจากริมฝีปากแห้งผาก
“นายน้อย...”
เสียงทุ้มของจิ้นสิงดึงสติของหลิวไท่หยางให้กลับคืน เรียวนิ้วแกร่งจึงค่อยๆ คลายออกแต่มิได้ผละจาก
เมื่อครู่เขาแค่เห็นไกลๆ มองแล้วให้รู้สึกคลับคล้ายคลับคลา จึงสั่งคนให้เรียกตัวมา ทว่าเมื่อเห็นใกล้ๆ
เหมือนมาก...
ชายหนุ่มหรี่ตาเดินกำลังภายในจับกระแสลมปราณของอีกฝ่าย
ไม่มี...
นางผู้นี้ไร้ซึ่งวรยุทธ์...
หลิวไท่หยางเพ่งพิศรูปโฉมของทาสสาวตรงหน้าที่เหมือนกับสตรีร้ายกาจในความทรงจำทุกส่วนอย่างไม่น่าจะเป็นไปได้ เนตรคมกริบดุจมีดดาบจ้องมองหญิงสาวในห้วงคะนึงไม่วางตา เขาจ้องมองอยู่อย่างนั้นโดยไม่พูดไม่จาสักคำ สร้างแรงกดดันมหาศาลแผ่กำจายออกมาอย่างเข้มขลัง
“เจ้ามีนามว่าอะไร?”
นายน้อยแห่งคฤหาสน์หลิวถามเสียงราบเรียบ ซิงเยว่ไม่กล้าบอกนามชมชอบที่เพียรคิดโดยพลการเมื่อครู่ จึงเอ่ยตามชื่อที่ถูกผู้คนมอบให้
“หนี่เอ๋อร์เจ้าค่ะ”
หญิงสาวสูดลมหายใจลึกยาวหมายข่มแรงกดดันที่แผ่ซ่านจนกดทับให้รู้สึกแน่นหน้าอกจากชายตรงหน้า
“เพราะความจำเสื่อมจำนามเดิมมิได้ ทุกคนจึงเรียกบ่าวเช่นนั้นเจ้าค่ะ”
“เจ้าจำตัวเองมิได้หรือ?” นิ้วเรียวยาวปล่อยคางมน ไต่ถามอย่างเฉยชา ทว่าแววตาคล้ายจับผิดครามครัน
“เกิดสิ่งใดกับเจ้า?”
ซิงเยว่โขกศีรษะตอบ “นายหน้าค้าทาสเล่าให้บ่าวฟังว่าบ้านเดิมของบ่าวถูกโจรร้ายปล้นชิงก่อนจุดไฟเผาจนวอดวาย พ่อแม่พี่น้องล้มตาย วันรุ่งบ่าวกลับจากเดินทางไปค้าขาย ได้เห็นเศษซากครอบครัวจึงกรีดร้องจนสิ้นสติ ฟื้นขึ้นมาอีกทีก็จำอะไรไม่ได้แล้ว คาดว่าได้รับความกระทบกระเทือนจิตใจขั้นรุนแรงเจ้าค่ะ”
“อย่างนั้นหรือ?” มุมปากได้รูปหยักยกขึ้นเป็นรอยยิ้มหยัน หลิวไท่หยางเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
ใต้หล้าจะมีคนใบหน้าเหมือนกันถึงเพียงนี้เชียวหรือ?
แม้ไร้ซึ่งลมปราณ กิริยาแตกต่าง ทว่าน้ำเสียงเล่า?
ชายหนุ่มยืดกายขึ้น พาร่างสูงสง่ากลับไปนั่งลงบนเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน เปี่ยมเสน่ห์ชวนสะท้านทั่วห้องโถง สาวใช้จิ้มลิ้มสองคนที่คอยรับใช้เบิกตามองอย่างหลงใหล รีบโบกพัดเอาอกเอาใจ
หลิวไท่หยางนิ่วหน้าอย่างรำคาญ เขาสนใจเพียงนาง
“ซิงเยว่...” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเนิบนาบ “ต่อไปเปลี่ยนเป็นชื่อนี้แล้วมารับใช้ข้าอย่างใกล้ชิด”
ทาสสาวเจ้าของนามใหม่ได้ยินพลันเบิกตา
สาวใช้พริ้มเพราทั้งสองที่ขนาบข้างขมวดคิ้วฉงน ลอบมองหลิวไท่หยางอย่างไม่เชื่อสายตา
อะไรนะ?
 |
|
|
|
ความคิดเห็น