คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 1 พานพบอีกคราพร้อมความทรงจำที่เลือนหาย2
คฤหาสน์หลิวซิงตั้งตระหง่านอยู่บนเนินเขาราบสูงเหนือหมู่บ้าน มีเรือนเล็กเรือนน้อยในอาณาเขตมากมาย ล้อมรอบด้วยแปลงผัก คันนา ไร่ชาแบบขั้นบันได
ทิศบูรพาเหนือขึ้นไปทางริมระเบียงสูงบนชั้นสามของเรือนใหญ่ บุรุษหนุ่มร่างสูงสง่าในชุดแพรหรูหราสีขาวยืนโดดเด่นอยู่ตรงนั้น สาวใช้หน้าตาจิ้มลิ้มพริ้มเพราสองคนคุกเข่าปรนนิบัติอยู่ด้านข้าง คนหนึ่งคอยโบกพัด อีกคนคอยดูแลปรนนิบัติชงชาหอมชั้นดีประคองส่งอย่างนอบน้อม
บุรุษผู้นี้คือหลิวไท่หยาง
นายน้อยหลิวแห่งคฤหาสน์หลิวซิง เจ้าของรูปลักษณ์โดดเด่น ความสามารถล้ำเลิศเกินหยั่ง รูปหน้าดั่งรูปปั้นสลักที่ดูเย็นชาไร้ความรู้สึก หากแต่งดงามแฝงด้วยพลังอำนาจ
ดวงตาคู่คมทรงเสน่ห์ล้ำลึกแผ่ซ่านบารมีกดดันผู้คนกำลังกวาดมองทุกสิ่งอย่างเย็นชา ท่าทีสงบนิ่งเงียบงันนั้นกำจายกลิ่นอายเคร่งขรึมอันน่าเกรงขามออกมาท่วมท้น แม้ตัวคนจะมีใบหน้าหล่อเหลางดงามกว่าสตรีทั่วไปก็ตาม
ริมระเบียงตรงนี้นับเป็นจุดยุทธศาสตร์ที่ดีที่สุดประจำคฤหาสน์หลิวซิงของเขา ไม่ว่าจะเป็นลานกว้าง โรงครัว โรงบ่มเหล้า ลานตากพืชพรรณ สวนพฤกษา โรงชา ล้วนไม่อาจหลุดรอดสายตา
เนตรคมกล้าบนใบหน้าหล่อเหลาเปี่ยมเสน่ห์เย้ายวนจึงบังเอิญเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดที่โรงซักล้างริมธารชัดเจน แม้อยู่ห่างไกลสักหน่อยแต่ไม่เกินกำลังให้คนเพ่งพิศ
สาวใช้ตัวน้อยนางนั้นหาญกล้าไม่เบา
“พาตัวนางมา”
เสียงทุ้มเอ่ยเรียบเรื่อยไปทางลูกน้องคนสนิท
บุรุษหนุ่มร่างสูงใหญ่นามจิ้นสิงที่ยืนนิ่งเยื้องทางแผ่นหลังนายน้อยของตนจึงค้อมศีรษะประสานมือ
“ขอรับ”
เขาหมุนตัวเดินไปทางประตูด้านหนึ่ง สั่งการออกไปเพียงสองสามคำ จากนั้นคนก็เดินนำหน้าบ่าวใต้อาณัติไปทางเรือนซักล้าง ตรงตำแหน่งริมธารที่กำลังเกิดเรื่องรุนแรง
ครั้นสาวใช้บริเวณนั้นเห็นบุรุษหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่เครื่องหน้าคมคายเดินเข้ามาด้วยท่าทางเย็นชาชวนกริ่งเกรงพร้อมกลิ่นอายน่าเกรงขามก็พากันตัวสั่น
สาวใช้คนหนึ่งกล่าวเสียงเครือ “นี่มิใช่องครักษ์จิ้น คนสนิทของนายน้อยหลิวหรอกหรือ?”
ด้วยตำแหน่งที่เป็นถึงคนสนิท และท่าทางน่ายำเกรง จึงมิแปลกที่จิ้นสิงจะมีอิทธิพลกับเหล่าบ่าวไพร่
หลายคนมองอย่างหวาดกลัว แต่หลายคนกลับมองอย่างเขินอาย เพราะมิง่ายที่คนระดับคนสนิทของผู้เป็นนายจะเยื้องกรายมาทางเรือนอันต่ำต้อยอย่างโรงซักล้าง
บ่าวไพร่รีบหลบทางให้เป็นสองฝั่งดังธาราปริแยก เพื่อให้บุรุษเดินผ่านโดยสะดวก จิ้นสิงนับเป็นเทพมาจุติสำหรับสาวใช้ในเรือนแห่งนี้ คนจำนวนหนึ่งรีบเอาหน้า หมายเรียกร้องความสนใจทันที
“อา...เร็วเข้า รีบไปห้ามทาสน้อยกับม่านเหนียงเร็ว”
“องครักษ์จิ้น ท่านต้องการสิ่งใด สั่งการข้าได้เลย”
“องครักษ์จิ้น ทางนี้เจ้าค่ะ”
หลายเสียงยื้อแย่งแข่งกันเอาใจ ทว่าเจ้าของนามเพียงยืนนิ่งสีหน้าเคร่งขรึม ก่อนปรายตามองพ่อบ้านเหิงที่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา
“องครักษ์จิ้น ข้ามาแล้ว”
พ่อบ้านผู้ดูแลคฤหาสน์ที่เดิมทีมักจะทำตัวยิ่งใหญ่คับที่คับทางเป็นนิตย์ บัดนี้ค้อมเอวนอบน้อมอย่างยิ่ง
เขายิ้มประจบ “ให้ผู้แซ่เหิงจัดการเองขอรับ”
จบคำก็รีบโบกไม้โบกมือให้บ่าวชายติดตามเข้าไปห้ามปรามผู้ก่อเหตุอย่างต้องการเอาหน้าทันที
ความวุ่นวายจึงหยุดลงด้วยเหตุนี้
เวลาไม่ถึงครึ่งเค่อ สาวใช้ผู้ก่อเหตุร้ายจับม่านเหนียงกดน้ำจนสลบแน่นิ่งก็ถูกพาตัวมาที่เรือนใหญ่ชั้นสาม โดยมีพ่อบ้านแซ่เหิงเดินตามมาด้วย
เดิมที หากบ่าวไพร่ชั้นต่ำก่อเรื่องทะเลาะเบาะแว้งถึงขั้นตบตีเหิงอันที่เป็นพ่อบ้านดูแลคฤหาสน์แห่งนี้มานานปีย่อมมีสิทธิ์ขาดในการลงโทษผู้ก่อเหตุอย่างสาสม จะขายทิ้งหรือโบยให้ตายก็ย่อมได้
ทว่าวันนี้นายน้อยหลิวที่นานปีทีหนจะมาเยือนที่นี่กลับปรากฏกายให้ได้ยลโฉมอันสูงส่งงามสง่าที่หาได้ยากยิ่ง ทั้งยังออกปากสั่งการให้พาคนมาพบ ตัวเขาจึงไม่อาจสั่งลงโทษทาสคนใดได้ดั่งใจ จำต้องบากหน้าเหี่ยวย่นติดตามเข้ามาด้วย
“นายน้อย...” เหิงอันเอ่ยปากอย่างนอบน้อม “ข้าน้อยพาทาสชั้นต่ำไม่รู้ดินฟ้ามาแล้วขอรับ ขอนายน้อยสั่งการลงทัณฑ์”
หลิวไท่หยางกวาดตามองร่างเล็กบางในชุดสาวใช้ขมุกขมัวนิ่งๆ ม่านตาดำค่อยๆ หรี่แคบ
สาวน้อยผู้ถูกเรียกว่าทาสชั้นต่ำก้มหน้าไม่กล้าเงย หากแต่เนื้อตัวกลับมิได้สั่นเทาแม้แต่น้อย
ช่างน่าสนใจ...บุรุษหนุ่มแค่นเสียงเย็นในลำคอ แววตาที่จับจ้อง มองไม่ออกว่ากำลังอยู่ในอารมณ์ใด
“แค่ทาสหรือ?” ผู้เป็นนายถามเสียงชืดชา
เหิงอันกัดปากปาดเหงื่อ ความผิดที่ปล่อยปละละเลยหน้าที่ กระทั่งบ่าวไพร่ไม่อยู่ในกฎระเบียบถึงขั้นวิวาทอย่างอาจหาญเยี่ยงนี้ ตัวเขาไหนเลยจะหลีกเลี่ยงความผิดได้ จำต้องแบกรับแล้ว
ทว่า...ข้าขอปัดความรับผิดชอบมากกว่าครึ่งให้ตัวต้นเหตุได้หรือไม่?
“ขะ...ขอรับ นางผู้นี้ยังมิได้เลื่อนตำแหน่งเป็นสาวใช้ประจำเรือนใด เป็นเพียงทาสต่ำต้อยที่เพิ่งซื้อตัวเข้ามาเมื่อไม่กี่วันก่อน สมองกลวงของนางทึมทื่อเกินเยียวยา จำสิ่งใดมิได้กระทั่งนามของตนเอง กฎระเบียบอันใดก็ยังมิค่อยเข้าใจถ่องแท้ นางจึงละเมิดกฎเกณฑ์อย่างไม่น่าให้อภัย ขอนายน้อยได้โปรดละเว้นโทษหนักด้วยขอรับ”
คำว่าละเว้นโทษหนักของเหิงอันหมายถึงการทำโทษแค่เพียงทาสสาว มิต้องสืบมาถึงตัวเขา
หลิวไท่หยางโบกมือเบาๆ ให้พ่อบ้านออกไป
เหิงอันราวกับได้รับการอภัยโทษครั้งใหญ่สุดในชีวิต เขารีบค้อมเอวล่าถอยหนีตายไปยืนก้มหน้าสงบนิ่งที่มุมห้องไกลลิบทันที
กลางห้องกว้าง คงเหลือเพียงซิงเยว่ที่จำต้องคุกเข่าก้มหน้าไม่อาจขยับเขยื้อน
“ปล่อยนาง...” กระแสเสียงทุ้มต่ำเอ่ยสั่งพลางลุกขึ้นจากเก้าอี้ขยับเท้าเชื่องช้ามาหยุดตรงหน้าสาวน้อย
ฝ่ามือคล้ายคีบเหล็กของบุรุษร่างกำยำค่อยๆ คลายออกจากไหล่มน ทำคนตัวเล็กโล่งใจสบายหัวไหล่ทันที
นึกว่ากระดูกจะแตกเสียแล้ว
ซิงเยว่ยังคงระงับกิริยามิให้เผยอาการอันใดออกมา แม้จดจำสิ่งใดไม่ได้ ทว่านิสัยระแวดระวังภัยด้วยการเก็บงำสีหน้าซ่อนความรู้สึกกลับติดตัวตลอดเวลา
“เงยหน้า”
กระแสเสียงเย็นเยียบดังขึ้นอีกคราจากผู้เป็นนาย
ซิงเยว่จึงเหลือบมองบุรุษในอาภรณ์เรียบลื่นหรูหรา ผ้าสีขาวพิสุทธิ์ดุจไข่มุกแห่งท้องทะเลอันลึกล้ำนี้ ทำคนมองมิอาจละสายตา เขาคือคนที่นางเพิ่งรู้ว่ามีฐานะเป็นเจ้านาย มีนามว่าหลิวไท่หยาง นายน้อยแห่งคฤหาสน์ฤดูร้อนหลิวซิง
หรือก็คือเจ้าชีวิตของทาสชั้นต่ำอย่างนาง...
ลมริมระเบียงสูงโชยผ่านผะแผ่ว แสงตะวันแยงตา ประดุจเข็มเงินทิ่มแทงเนตรงาม สาวน้อยขมวดคิ้วนิ่วหน้า สูดหายใจลึก ขบริมฝีปากแน่น
ช่างน่าแปลกเหลือเกินที่นางรับรู้ถึงกลิ่นอายคุ้นเคยทั้งรู้สึกได้ถึงแรงกดดันมหาศาลอันไร้รูปลักษณ์จากร่างเขา ทั้งๆ ที่เขามิได้ขู่เข็ญหรือกรรโชกอันใด
คล้ายมีเสียงกระซิบหนึ่งจากดินแดนแสนไกลบอกนางว่าเขามีอิทธิพลต่อนางอย่างแรงกล้า
นางมิอาจต่อกรเขาได้
แน่นอนว่าหากเป็นบ่าวไพร่ชั้นต่ำเฉกเดียวกันอย่างม่านเหนียง ซิงเยว่ไม่จำเป็นต้องหวาดกลัวหวั่นเกรง หากแต่ผู้ใดให้ชายตรงหน้าเป็นถึงเจ้าแห่งคฤหาสน์แห่งนี้เล่า
นางที่เป็นเพียงทาสสาวตัวน้อยในเรือนใหญ่ของเขา กล้าขัดคำสั่งหรือไร?
หญิงสาวค่อยๆ เงยหน้าตามคำสั่ง เผยใบหน้ามอมแมมเปื้อนดินโคลนจากการทะเลาะตบตี
และเมื่อแน่งน้อยเงยหน้าเผยความคุ้นเคยแก่สายตา
แม้จะถูกความซอมซ่อกลบความงามที่แท้จริงจนมิด แต่หลิวไท่หยางกลับเบิกตากว้าง เรือนร่างแข็งค้างบัดดล เมื่อมองเห็นใบหน้าของอีกคนเต็มสองตา
ชั่วขณะนั้นภาพของสตรีอีกนางพลันซ้อนทับเข้ามา
ใบหน้างดงามพริ้มเพราแต่มึนตึง ดวงตาโฉบเฉี่ยวแฝงความดุดันคุกคามผู้คน ท่าทีแข็งกร้าวมิเคยยอมความใด เพียงมองปราดเดียวยังประทับตราตรึงในหัวใจยากลบเลือน
เหมือนมาก...
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น