ปฐพีนี้อาลัย

         “เจ้ารู้ได้อย่างไรเรื่องขุนอภัย?”

          คนจะตอบค้อนนิดหนึ่ง ไม่ชอบใจที่ถูกซัก 

          “บ่าวเค้าพูดกันออกโจ่งแจ้ง แต่มันเป็นเรื่องจริงนี่คะ”

          หลวงภักดีแล้วอดหัวเราะไม่ได้ ทำให้อุ่นเรือนหน้างอ เห็นแล้วว่าแม่คนน่าเอ็นดูของคุณย่าที่เห็นว่าหงิมๆ ใช่ว่าจะเป็นคนอ่อนไหวที่ใครชักพาไปทางไหนได้

          แล้วทำเป็นรู้จักคำว่าความรัก โธ่เอ๊ย!  อายุแค่นี้...

          “ฉันไม่อยากออกเรือนนะคะคุณหลวง ไม่ใช่เรื่องน่าขำสักนิด!”

          คนอ่อนวัยกว่ากัดริมฝีปาก ว่าแล้ว...ต้องหัวเราะเยาะกันเหมือนอย่างที่คิด

          “ขออภัยเถอะอุ่นเรือน ที่พี่เห็นขันก็เพราะว่าเห็นว่าจะมีแม่หญิงในยุคนี้ซักกี่คนที่คิดและทำอย่างเจ้า มีแต่คนเขาโอนอ่อนตามที่ผู้ใหญ่ต้องการ ผู้ใหญ่ให้แต่งเค้าก็แต่งกันไม่เห็นมีใครค้าน อีกอย่างผู้มียศศักดิ์ก็มีเมียกันหลายๆ คนทั้งนั้น”

          “นั่นต้องไม่ใช่ฉันหรอกค่ะฉันไม่อยากเป็นอย่างนั้น แล้วไม่แปลกที่คุณหลวงจะพูดอย่างนี้ เพราะท่านเป็นถึงหลวงภักดีมียศศักดิ์ ก็คง...มีเมียหลายๆ คนอย่างที่พูด”

          “อ้าว! แล้วกัน ทำไมวกกลับมาได้”

          เขาเผลอร้องออกมาด้วยความขันที่จู่ๆ เรื่องก็กลับวกเข้ามาหาตัว

          “ถ้าเจ้าเข้าใจอย่างนั้น ก็...ถือว่าพี่ไม่มียศศักดิ์ก็แล้วกัน”

          ชายหนุ่มกลั้นยิ้มแทบแย่เพราะขืนหัวเราะออกมาอีก คนข้างๆ คงลุกขึ้นเดินหนีไม่หันกลับมาเจรจากันต่อไป
***************