ต้นรักกลางใจ
ให้ตายเถอะ...เขาบอกชัดเจนว่าเกือบเผลอใจเพราะ เหงา เปล่าเปลี่ยว ถ้าไม่คิดว่าฝืนใจล่ะก็...เทียนทิวาจะบอกไปเหมือนกันว่าหล่อนก็คง เปล่าเปลี่ยว อยากได้ ผู้ชายแก่ๆ มาเป็นคู่ชีวิตเหมือนกัน แต่ที่ทำได้คือก่นด่าตัวเองเท่านั้น...งี่เง่า!
ผู้เข้าชมรวม
3,609
ผู้เข้าชมเดือนนี้
12
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
อาจเป็นเพราะอาณาเขตทางเหนือ เป็นสถานที่ที่คุ้นเคย ทำให้พลับพลาตะวันชอบเขียนนิยายที่ใช้ฉากเกี่ยวกับบ้านไร่ บนดอย มากกว่าตึกสูง ระฟ้าในเมืองกรุง
เรื่องนี้จึงบังเกิดขึ้นเพื่อเบรคบรรยากาศนิยายผจญภัยย้อนอดีต 'ตราบแผ่นดิน...สิ้นกาลเวลา' ที่ชักจะเศร้าไปทุกทีทุกที
ถือว่าเป็นเรื่องที่สั้นมาก หากเปรียบเทียบกับนิยายที่ผ่านมาของผู้เขียน
แต่เพราะเนื้อเรื่องมีความยาวมากกว่า 2 ตอน ทำให้ไม่อาจนำไปใส่ในหมวดซีรี่ย์ความรักได้
ขอเชิญเพื่อนนักอ่าน สนุกสนานกับความรักแบบเรียบง่าย สบายๆ ของสาวโก๊ะจอมซุ่มซ่าม ที่ลาพักร้อนไปเที่ยวไร่เมฆา พร้อมกับการพยายามจับคู่ให้เพื่อนสาวและอาหนุ่มของเพื่อนสนิท
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
“ทั้งๆ ที่มักจะหัวเราะเยาะกับละครหวานแหวว แต่ทำไมหนอ...เพียงเสี้ยววินาทีที่ล้มบนอกกว้าง เทียนทิวาก็ตกหลุมรักเขาเสียแล้ว...”
XXXXXXXXXX
“เทียน เจ็บมากไหม ให้อาดู...”
ถึงจะพูดดีด้วยอย่างไร ก็คงเป็นเพราะเขายังมีเมตตาในฐานะ 'เพื่อนของหลาน'
เทียนทิวาสูดลมหายลึก รอยปูดเขียวจ้ำใหญ่ปรากฏชัดเจน ที่หน้าผาก
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะอา เทียนไม่เจ็บหรอก”
เพราะมันเจ็บไปหมด เจ็บขา เจ็บศีรษะ เจ็บใจ!
“เดี๋ยวจะไปหาตาแก่ขี้เหงาที่กรุงเทพฯ มาเอาใจก็ได้”
ปากหนอปาก พูดไปแล้วก็แทบกัดลิ้นตัวเอง เมื่อเห็นว่าเขาหน้าบึ้งขึ้นมาทันที
อ้าว! ทีอย่างนี้ล่ะมาโกรธกัน
****************
ผลงานอื่นๆ ของ พลับพลาตะวัน ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ พลับพลาตะวัน
ความคิดเห็น