ประสบการณ์ส่งต้นฉบับ ให้สนพ.ของรุ้งปลายฟ้า

สวัสดีค่ะ

          เนื่องจากระยะนี้มีเพื่อนนักอ่านหลายท่านเหลือเกิน ที่ให้กำลังใจเรื่องการส่งสนพ. ขอบคุณเป็นที่สุด และขอโทษสุดหัวใจ ที่รีรอ เวิ่นเว้อ อิดออด ต่อความหวังดีของทุกท่าน คำแนะนำของเพื่อนนักอ่านทุกคนมีประโยชน์และนำเก็บไปคิดทุกคำแนะนำค่ะ

- ขอบคุณทุกท่านที่ลุ้นและให้คำแนะนำเกี่ยวกับสำนักพิมพ์ค่ะ โดยเฉพาะ “เก็บรักฝากตะวัน”

- หลายท่านอาจจะสงสัยว่าเป็นเพราะเหตุใดแต่ละเรื่อง ถึงไม่ผ่านการพิจารณา 
  “ไม่ทราบจริงๆ ค่ะ” ถ้าถามตัวเองคำตอบคือ ฝีมือไม่โดน

- หลายท่านเห็นแล้วจึงสงสัย คิดว่าแล้วทำไมคนเขียนมันถึงเหมือน 'มีปม' นัก ไม่ผ่านสนพ.นี้ก็ส่งไปอีกสนพ.สิ เป็นนักเขียนอย่าย่อท้อ ยอมแพ้อะไรง่ายๆ ขยันส่งมันเข้าไปสิ สักวัน...ความสำเร็จจะเป็นของเรา

           เมื่อวิเคราะห์ตัวเองอยู่หลายครั้งผู้เขียนก็ไม่น่าจะเป็นคนยอมแพ้อะไรง่ายๆ แต่การได้รับการตีพิมพ์ตามสนพ.ไม่ใช่เป้าหมายสูงสุดของชีวิตในการเขียน จึงไม่กระตือรือร้นเท่าที่ควร ต้องขออภัยทุกท่าน

          ไม่ใช่ว่าไม่อยากตีพิมพ์กับสนพ.นะ ก็อยาก...เป็นนักเขียนมืออาชีพเหมือนกัน แต่ถ้าต้องใช้ความพยายามมากเกินพอดี ก็...ขอไปแบบเรื่อยๆ ดีกว่าค่ะ

          ไม่ต้องการให้ความคาดหวังในการตีพิมพ์ มาเป็นโซ่ตรวนมาผูกขาไว้ จะทำให้สร้างงานเขียนไม่ได้ (ประสาทนะ!)

          ปัจจุบันผู้เขียน สนใจการพิมพ์แบบหนังสือทำมือ เพราะรู้สึกอิสระ ไม่ผูกมัด

          ทุกๆ เรื่องที่แต่งขึ้นไม่ได้ตั้งธีมเรื่องเพื่อส่งสนพ. จึงไม่มีข้อจำกัดเนื้อหา เรื่องความยาว ตอน หรืออะไรทั้งนั้น เขียนตามนิสัยตัวเองล้วนๆ คุณภาพขึ้นๆ ลงๆ แต่พอแต่งแล้ว ด้วยความที่คิดว่าน่าจะพอได้ จึงลองส่งไป

          ดังนั้น ในงานเขียน จะมุ่งเป้าที่ความสุขของคนเขียนและคนอ่านเป็นหลัก เขียนเพื่อระบาย เขียนเพื่อผ่อนคลาย เขียนเพื่อแบ่งปัน เขียนเพื่อจรรโลงใจ และบางครั้งการเขียนเป็น

เครื่องมือที่ใช้หลบซ่อนความเจ็บปวดส่วนตัว

          หากมีผู้ใดรับสารจากผู้เขียนแล้วสามารถนำไปต่อยอดทำประโยชน์ให้กับชีวิต ในโลกแห่งความจริงของท่านได้ ก็ถือว่าเป็นผลตอบแทนที่ประมาณค่าไม่ได้

           ที่ผ่านมา ผู้เขียนเคยส่งเรื่องแต่งไปสองครั้งค่ะ จึงอยากขอเล่าประสบการณ์การส่งสนพ. ค่ะ

“ลีลากามเทพ”   

          เป็นเรื่องแรกๆ ที่โดดลงมาสู่วงการเด็กดี ตัดสินใจส่งหลังจากเอาลงเสนอหลังจากจบแล้วเป็นปี ค่อยมานั่งคิด เห็นยอดวิวไม่น้อย ก็ลองดู เลือก สนพ. ....ชมพู เพราะคิดว่าเรื่องมันแหวว เบาสมองดี เรื่องไม่ยาวมาก อยู่ในเกณฑ์

          รออยู่ 4 เดือน มี อีเมล์สั้นๆ ‘ไม่ผ่านค่ะ” ตอนนั้น ตกใจ แกมหัวเราะ...ก็ว่าแล้ว เรื่องมันน่ารักซ่ะขนาดนั้น

          แต่...นี่จะไม่บอกเหตุผลสักนิดหรือ ข้อดีข้อด้อย วิจารณ์สักหน่อยก็ได้ จะได้นำไปปรับปรุง

          อือม์...คงอ่านแต่บทแรกแล้วใม่จูงใจ เลยไม่เสียเวลาอ่านต่อแน่

          เห็นที เอาเก็บไว้อ่านเองดีกว่า

“เก็บรักฝากตะวัน”

          ตอนแรกไม่เคยคิดที่จะส่งเรื่องนี้เลย แล้วเขียนด้วยความสุขใจมากๆ ถึงแม้ในการลงในเด็กดีตอนต้นๆ เรื่อง ยอดวิวน้อยมาก จนคิดว่าเรื่องนี้คงไม่ถูกใจคนอ่าน แต่ไม่เป็นไรคนเขียนกลับรู้สึกอิ่มเอมไปกับความรักของน้ารินกับนายอาร์ค เขียนหรืออ่านทีไรก็มีความสุข  อบอุ่น หวาน... ตั้งใจจะเขียนให้จบ ตอนหลังยิ่งมีความสุขที่มีเพื่อนนักอ่านหลายท่านที่ชอบเรื่องนี้ จนกระทั่ง เริ่มมีหลายๆ เสียงที่มักตบท้ายว่าอยากให้เห็นเป็นหนังสือ

          แล้วจู่ๆ ก็มีเพื่อนนักอ่านที่น่ารักท่านหนึ่ง ถึงกับจะขอซื้อลิขสิทธิ์ไปลงทุนพิมพ์เอง แล้วจะแจกให้กับห้องสมุดในโรงเรียนด้วย ในฐานะคนเขียน ซึ้งใจมาก เพราะเธอต้องขาดทุนแน่นอน เลยรีรอไม่อยากให้แบกรับภาระขนาดนั้น ถึงขั้นคิดว่าจะออกเงินกันคนละครึ่ง แล้วไม่เอาค่าเขียน เพื่อจะได้มีหนังสือแจกนักเรียน แต่ท้ายสุดก็ไม่อยากให้ใครต่อใครต้องมาแบกต้นทุนการทำหนังสือได้ จึงแจ้งกับเธอว่าจะขอส่งสนพ.ก่อน เพราะหากสนพ.เห็นว่าเรื่องนี่มีค่าควรลงทุน เราจะได้ไม่ต้องลงทุนจ่ายเงินเอง (หลงตัวเอง 1)

          หลังจากลีลาอ้อยอิ่งอยู่นานเป็นปีเช่นกัน  ทั้งๆ ที่ทราบดีว่าคำตอบจะออกมาในรูปใด ก็ต้องทำตามที่พูด โดยเลือกสนพ.ใหญ่แห่งหนึ่ง เพราะเพื่อนๆ บอกว่า สนพ.นี้เป็นสนพ.ที่ดี เลือกพิมพ์หนังสือที่มีคุณค่า อีกทั้งกองบก.เขามีมาตรฐานประกาศชัดเจนว่าจะตอบสนองติชมทุกต้นฉบับ (ไอ้เราก็หลงตัวเองอีก2) คิดว่างานของเราดี ถึงจะยาวไปแต่เขาคงกลับมาสอบถามบ้างแหละ สุดท้ายถึงเขาไม่ตีพิมพ์เราก็คงพอรู้จุดอ่อนของเรื่องว่าจะเป็นอย่างไรจะได้นำมาปรับปรุง

เดือนที่   1 ส่งไป              

          กองบก.: “ได้รับแล้วค่ะ เมื่อพิจารณาแล้วจะคอมเมนต์กลับไปนะคะ”

          ผู้แต่ง  : ไชโย! ตรูจะได้รู้จุดอ่อนงานเขียนของเราสักที

                     เขาได้รับต้นฉบับแล้วไม่ปฏิเสธทันที แสดงว่ามีหวังโว้ย!

เดือน   2-4 รอ...

เดือนที่   5 สอบถาม

          กองบก. : “รอนิดนะคะ”

          ผู้แต่ง  : อือม์ งานต้นฉบับคงมาก คิวคงยาว ไม่เป็นไรมั้ง

                   เพราะบางคนบอก 6 เดือนอย่างต่ำ บางคนเป็นปี

                   เอ...แต่...ถ้าเขาดูใบปะหน้าสักนิด เขาต้องรู้ว่าเรื่องมันยาว

                   น่าจะปฏิเสธเราได้เลยนะ ไม่น่าต้องให้เรารอนานเลย

                   หรือว่าเขาเห็นแล้ว แต่เนื้อเรื่องมัน คงน่าสนใจเลยขออ่านต่อ

                   (อิอิ...หลงตัวเองอีกแล้ว 3)  

เดือนที่   6 รอ...

เดือนที่   7 ...                   

          กองบก. : “บ.ก.จะอ่าน แต่เปิดไฟล์ไม่ได้ค่ะรบกวนส่งมาใหม่นะคะ

          ผู้แต่ง  : อ้าว! ไม่เคยเปิดดูตั้งแต่แรกเลยชิมิส์ ? 

                   OMG! นี่มันผ่านมา 7 เดือนแล้วนะ กองบก.เพิ่งรู้ว่าเปิดอ่านไม่ได้ 

                   เนื่องจากผู้เขียนแก่แล้ว พอจะมีประสบการณ์ทำงานอยู่บ้าง

                   ถ้าเพื่อนร่วมงานตอบแบบนี้ แสดงว่า ยังไม่ได้ดูงานแน่

                   อยากจะขอยกเลิกการส่งต้นฉบับเสียตั้งแต่ตอนนั้น

                   แต่...ก็ไม่อยากถูกตราหน้าว่าถอยตั้งแต่ยังไม่รู้ผล 

                   นี่ดีตั้งเท่าไหร่ ที่เขายังอุตส่าห์เมล์มาตามต้นฉบับ

                   เลยตัดใจ อือม์ ส่งให้อีกครั้ง พร้อมกับสอบถาม

          กองบก.: “ได้รับแล้วค่ะ”

          ผู้แต่ง  : “ขอสอบถามว่าที่ท่านแจ้งให้ 'ส่งมาใหม่'

                   หมายถึง...ให้ย้อนกลับไปเข้าคิวเริ่มต้นใหม่ ใช่ไหมคะ

                   เพื่อที่จะได้นับจำนวนเดือนการพิจารณาใหม่ค่ะ”

                    กลัวพลาด ฟังไม่ได้ศัพท์จับไปกระเดียดเหมือนตอนแรกอีก

          กองบก. : “ไม่ค่ะ เดี๋ยวจะอ่านเลยค่ะ”

          ผู้แต่ง  : ดีใจจัง! เดี๋ยวเขาเปิดอ่านแล้ว เห็นคำนำ เรื่องย่อ อ่านไปสักสามสี่หน้า

                   ก็คงรีบตอบกลับมาว่าไม่ผ่าน พร้อมกับคอมเมนท์เล็กน้อยๆ

                   เราจะได้เอาไปปรับปรุงงานของตัวเอง

                   แล้วจะได้คิดต่อไปว่าเราจะทำอย่างไรดี สนใจหนังสือทำมืออยู่พอดี

เดือน   8 รอ...

เดือน   9 รอ...

          ไอ้เรือง : อดทนหน่อย บางคนเค้ารอเป็นปีนะเฟ้ย! บางทีเขากำลังประชุมพิจารณา

                     งานของเอ็งอยู่ก็ได้ เพราะมันต้องทำสองเล่ม ถ้าได้ตีพิมพ์ล่ะ เอ็งจะฟูมใจมาก

                      เลยนะ เด็กดีเค้าให้มีกรา ‘นักเขียนมืออาชีพ’ ติดหน้าผากเชียวนะเอ็ง!

                     เท่ห์อ่ะ ...เชื่อหัวไอ้เรืองเหอะ! (สำเนียงบ้านดอนล้อมแรด)

          ผู้แต่ง  : เออ...เชื่อหัวไอ้เรือง ก็ได้ (ว่ะ)

เดือน 10 ทนไม่ไหว เพราะถ้า ‘เดี๋ยวอ่านเลย’ ป่านนี้คงอ่านเสร็จไปนานแล้ว เลยคิดว่า เขาคงเกรงใจที่จะปฏิเสธเรา หรือเปล่า (หลงตัวเอง 4) เลยต้องรีบส่งอีเมล์ชี้นำคำตอบให้กับกองบก.

          ผู้แต่ง  : “เรียน กองบรรณาธิการสำนัก... ขอสอบถามผลการพิจารณา

                   ต้นฉบับ นวนิยาย "เก็บรักฝากตะวัน" เนื่องจากต้นฉบับมีความยาว

                   มากกว่า 400 หน้า ซึ่งเกินหลักเกณฑ์ปกติและเนื้อเรื่องมีเนื้อหาเรียบง่าย

                   ดิฉันจึงคาดว่าผลการพิจารณาน่าจะได้ข้อสรุปเรียบร้อยแล้ว

                   หากเป็นไปได้ จึงใคร่ขอความกรุณาทางกองฯ

                   ช่วยยืนยันผลการพิจารณาให้ด้วยค่ะ  จะขอบพระคุณเป็นอย่างสูง”

             และภายในวันเดียวกันนั้นเอง ก็ได้รับคำตอบ ตรงตามนั้น

          กองบก.: ค่ะ ผิดเกณฑ์เรื่องความหนา ทางสำนักพิมพ์ขอ  
                  อนุญาตไม่พิมพ์นะคะ

          ผู้แต่ง (คิด): อ้าว! ก็แค่นี้เอง จะครบปี
                  เพิ่งรู้ว่าเรื่องมันยาวหรือคร๊าบ!  

                             ตอบได้เร็วขนาดนี้ แล้ว..ท่าน...'ดองคำตอบ' ไว้ทำไมตั้งนาน

                             น่าจะรู้ตั้งแต่เปิดไฟล์ตอนแรกแล้ว ว่ายาวกี่หน้า

                             และตามประสบการณ์เช่นกัน ทำให้พอจะเดาได้ว่า

                             ถ้ากองบก.ไม่...มากจนไม่ได้ส่งคำปฏิเสธมา

                             ก็แสดงว่า

                             - กองบ.ก. คงไม่ได้อ่านเลยแม้แต่ตัวอักษรเดียว จนมาถึงวันนี้

                              เห็นจำนวนหน้าแล้วถึงตอบตามคำสอบถามชี้นำ  

                             - เผลอๆ ไม่เคยเปิดดูด้วยซ้ำ แต่พอเห็นคำถามชี้นำเลย
                               ตอบตามนั้น ไม่เสียเวลา

                             - หรืออ่านแล้ว...แต่ไม่อยากเสียเวลาแม้แต่จะตอบปฏิเสธ

                             เฮ้อ! ถ้าบอกว่างานของเราไม่สมบูรณ์ ไม่... ไม่... ไม่...คงจะดีกว่า

          จริงอยู่...อาจจะมีเพื่อนหลายท่าน ไม่ได้รับประสบการณ์แบบนี้ อาจจะบอกว่าท่านได้รับการตอบรับและดูแลอย่างดีจากสนพ. ค่ะ ใช่...ถูกต้องแล้ว

          แต่นี่คือสิ่งที่ “เก็บรักฝากตะวัน” ได้พบเจอ      

          ถึงคราวต้องยอมรับ ว่างานของเราไม่เตะตาสนพ.จริงๆ แม้จะเปิดอ่าน ท่านยังไม่เปิดเลย

          ไม่เสียใจ แต่เสียดายเวลา  และโอกาส ไม่ทราบจุดอ่อนเลยว่า มีอะไรที่ต้องปรับปรุงในงานเขียนของเรา

          ความรู้สึกเหมือนกับอย่างที่บอก เหมือนเอาโซ่ตรวนมาผูกไว้ เพื่อหวังการตีพิมพ์กับสนพ. 

          ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ลองนำงานเขียนไปส่งสนพ.อีก แต่...

          บทสุดท้าย ที่อยากสรุปคือ...เราหลงตัวเอง! (เล่นๆ นะ อย่าซีเรียส)

*******************

สค. 56

ปล. 1 ยังคงยืนยันว่า ปฐพีนี้อาลัย และ ตราบแผ่นดินสิ้นกาลเวลา จะไม่ส่งสำนักพิมพ์ค่ะ

ปล. 2
เรื่องนี้ยังไม่จบ เพราะจู่ๆ ก็มี email จากสนพ.มาตอกย้ำให้ช้ำใจ ทั้งๆ ที่ไม่เคยติดต่อเขาไปอีกเลย

เรียนคุณ....

นวนิยายเรื่องเก็บรักฝากตะวัน ไม่ผ่านการพิจารณา
เนื่องจากพล็อตเรื่องยังไม่โดนใจ
ถ้าอย่างไรลองส่งเรื่องอื่นมาอีกนะคะ
 

ขอบคุณที่ให้เกียรติ
สำนักพิมพ์อ...

สำนักพิมพ์ใหญ่เสียด้วยนะ ไม่น่าก๊งเลย คงจะ 'ลืม' ว่าเคยเขียนปฏิเสธเรามาแล้ว หรือว่า 'เพิ่งตื่น' 

รวมสาระตะทั้งหมด 14 เดือน ด้วยเหตุผลที่แค่เปิดอ่านแรกก็รู้แล้ว! (เสียเวลาทำไมตั้ง 14 เดือน)