ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : วันที่ 4 ของการฝึกงาน
วันนี้ฉันตั้งใจว่าจะทำตัวเหมือนปกติ เหมือนว่าเมื่อวานฉันไม่ได้โกรธเขา ก็ฉันเหลือเวลาอีกไม่มากนี่ ฉันฝึกงานแค่ 5 วันเท่านั้นนะ เอ!!!! ผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าบ้านฉัน หน้าคุ้นๆแฮะ
“ มกรา นายมาได้ไงเนี่ย ? ” ฉันงงมาก นี่เขารู้จักบ้านฉันด้วยเหรอ
“ รีบไปเถอะ เดี๋ยวสาย ” แล้วมกราก็ชวนฉันคุยนอกเรื่อง แล้วก็ไม่วายชวนฉันทะเลาะอีกจนได้
“ นี่ ถามจริง ไม่รู้จักซุปเปอร์แมนจริงเหรอ นี่เธอไปอยู่ไหนมาเนี่ย ”
มีเหรอที่ฉันจะยอม
“ ก็อยู่บ้านไง จะให้ไปอยู่ไหน ก็ซุปเปอร์แมนอะไรนั่นไม่เคยมาบ้านฉันนี่ ถึงจะได้รู้จัก ว่าแต่นายเถอะ รู้จักเซเลอร์มูนรึป่าว ”
ฮิๆๆๆ ตาฉันแก้เผ็ดบ้างละ อย่างนาย ไม่มีทางรู้จักแน่
“ ทำไมจะไม่รู้จัก ก็ไอ้เด็กญี่ปุ่นที่ชอบใส่กระโปรงสั้นๆใช่มะ ” อ้าว รู้จักด้วยเหรอเนี่ย
“ แล้วยังไว้ผม สั้น มีหน้าม้า ผมก็ดำปี้เลย ”
“ ๐_๐? ตาบ๊อง! นั่นมันมารูโกะย่ะ ฮ่าๆๆ นายนี่มั่วชะมัด ” มกราก็ไม่ค่อยยอมฉันหรอก
“ ก็เซเลอร์มูนไม่เคยมาบ้านผมนี่ ” และแล้วก็ถึงโรง’บาลจนได้ วันนี้ฉันแทบไม่ได้ทำอะไรเลยจนกลับบ้าน วันนี้มกราขอไปส่งฉันที่บ้าน เขาบอกว่ามีเรื่องจะบอกฉัน แล้วเขาก็ไม่ได้พูดอะไรตลอดทาง จนถึงบ้านฉัน
“ ถึงบ้านฉันแล้ว นายจะกลับเลยก็ได้นะ บ๊าย บา...” เขาดึงตัวฉันไปกอด กอดแน่นมาก ทำเอาหัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะไปเลย
“ คุณคิดยังไงกับผม ” ฉันตั้งใจจะบอกเขาพรุ่งนี้ แต่เขาก็ดันถามฉันวันนี้ ฉันยังไม่พร้อมนี่นา มันเร็วไปนะที่จะบอกรักคนที่เพิ่งรู้จักกันเพียง 4 วัน
“ ก็เป็นเพื่อนนะซิ หรือไม่ก็คู่กัดมั้ง ”
วันนี้ฉันโกหกเขา แต่รับรองว่าพรุ่งนี้ ฉันจะบอกเขาทุกอย่างที่ฉันรู้สึก ทุกอย่างที่ฉันคิด โดยไม่ปิดบัง....อย่างตอนนี้ พอดีมีรถบรรทุกวิ่งผ่าน มกราพูดอะไรซักอย่างฉันก็ได้ยินไม่ถนัด ได้ยินว่าอะไร สุดท้าย นี่แหละ แล้วเขาก็.........จูบหน้าผากฉัน อย่างอ่อนโยน ทำไมนะ ฉันถึงรู้สึกเหมือนมันเป็นการบอกลายังไงไม่รู้ ฉันยังคงหลับตา ยืนอึ้ง นิ่งอยู่หน้าบ้าน
“ มีนา ยืนทำอะไรอยู่หน้าบ้านคนเดียวละลูก เข้าบ้านซิ ”
อ้าว !! มกราไปแล้วเหรอ O_O ฉันเหลือบไปเห็นกระเป๋าตังค์ฉันที่พื้น สงสัยเมื่อวานคงทำตกไว้ โชคดีจังที่ไม่หาย ฉันเปิดกระเป๋าสตางค์ดู มีกระดาษใบหนึ่งปลิวออกมา แต่ช่างเถอะก็คงเป็นใบเสร็จที่ฉันยัดไว้เต็มกระเป๋าละมั้ง แล้วฉันก็วิ่งเข้าบ้านไป คืนนี้ฉันนอนไม่หลับทั้งคืน ก็มัวแต่เตรียมคำพูดที่จะบอกมกราพรุ่งนี้นะซิ ตื่นเต้นจัง!!
“ มกรา นายมาได้ไงเนี่ย ? ” ฉันงงมาก นี่เขารู้จักบ้านฉันด้วยเหรอ
“ รีบไปเถอะ เดี๋ยวสาย ” แล้วมกราก็ชวนฉันคุยนอกเรื่อง แล้วก็ไม่วายชวนฉันทะเลาะอีกจนได้
“ นี่ ถามจริง ไม่รู้จักซุปเปอร์แมนจริงเหรอ นี่เธอไปอยู่ไหนมาเนี่ย ”
มีเหรอที่ฉันจะยอม
“ ก็อยู่บ้านไง จะให้ไปอยู่ไหน ก็ซุปเปอร์แมนอะไรนั่นไม่เคยมาบ้านฉันนี่ ถึงจะได้รู้จัก ว่าแต่นายเถอะ รู้จักเซเลอร์มูนรึป่าว ”
ฮิๆๆๆ ตาฉันแก้เผ็ดบ้างละ อย่างนาย ไม่มีทางรู้จักแน่
“ ทำไมจะไม่รู้จัก ก็ไอ้เด็กญี่ปุ่นที่ชอบใส่กระโปรงสั้นๆใช่มะ ” อ้าว รู้จักด้วยเหรอเนี่ย
“ แล้วยังไว้ผม สั้น มีหน้าม้า ผมก็ดำปี้เลย ”
“ ๐_๐? ตาบ๊อง! นั่นมันมารูโกะย่ะ ฮ่าๆๆ นายนี่มั่วชะมัด ” มกราก็ไม่ค่อยยอมฉันหรอก
“ ก็เซเลอร์มูนไม่เคยมาบ้านผมนี่ ” และแล้วก็ถึงโรง’บาลจนได้ วันนี้ฉันแทบไม่ได้ทำอะไรเลยจนกลับบ้าน วันนี้มกราขอไปส่งฉันที่บ้าน เขาบอกว่ามีเรื่องจะบอกฉัน แล้วเขาก็ไม่ได้พูดอะไรตลอดทาง จนถึงบ้านฉัน
“ ถึงบ้านฉันแล้ว นายจะกลับเลยก็ได้นะ บ๊าย บา...” เขาดึงตัวฉันไปกอด กอดแน่นมาก ทำเอาหัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะไปเลย
“ คุณคิดยังไงกับผม ” ฉันตั้งใจจะบอกเขาพรุ่งนี้ แต่เขาก็ดันถามฉันวันนี้ ฉันยังไม่พร้อมนี่นา มันเร็วไปนะที่จะบอกรักคนที่เพิ่งรู้จักกันเพียง 4 วัน
“ ก็เป็นเพื่อนนะซิ หรือไม่ก็คู่กัดมั้ง ”
วันนี้ฉันโกหกเขา แต่รับรองว่าพรุ่งนี้ ฉันจะบอกเขาทุกอย่างที่ฉันรู้สึก ทุกอย่างที่ฉันคิด โดยไม่ปิดบัง....อย่างตอนนี้ พอดีมีรถบรรทุกวิ่งผ่าน มกราพูดอะไรซักอย่างฉันก็ได้ยินไม่ถนัด ได้ยินว่าอะไร สุดท้าย นี่แหละ แล้วเขาก็.........จูบหน้าผากฉัน อย่างอ่อนโยน ทำไมนะ ฉันถึงรู้สึกเหมือนมันเป็นการบอกลายังไงไม่รู้ ฉันยังคงหลับตา ยืนอึ้ง นิ่งอยู่หน้าบ้าน
“ มีนา ยืนทำอะไรอยู่หน้าบ้านคนเดียวละลูก เข้าบ้านซิ ”
อ้าว !! มกราไปแล้วเหรอ O_O ฉันเหลือบไปเห็นกระเป๋าตังค์ฉันที่พื้น สงสัยเมื่อวานคงทำตกไว้ โชคดีจังที่ไม่หาย ฉันเปิดกระเป๋าสตางค์ดู มีกระดาษใบหนึ่งปลิวออกมา แต่ช่างเถอะก็คงเป็นใบเสร็จที่ฉันยัดไว้เต็มกระเป๋าละมั้ง แล้วฉันก็วิ่งเข้าบ้านไป คืนนี้ฉันนอนไม่หลับทั้งคืน ก็มัวแต่เตรียมคำพูดที่จะบอกมกราพรุ่งนี้นะซิ ตื่นเต้นจัง!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น