มกรา...มีนา...โรง\'บาล และถังขยะ

ลำดับตอนที่ #4 : วันที่ 3 ของการฝึกงาน

                ฉันเริ่มเบื่อแล้วซิ  วันนี้ฉันไปสาย  15  นาทีพอดี  แต่เอ!!   มกรายังไม่มาอีกเหรอเนี่ย  ผ่านไป  5 นาที...............

10  นาที.......... ทำไมยังไม่มาอีกเนี่ย ..........15 นาที  

    “  โอ้ย!! มาแล้วๆๆๆ  เหนื่อยเป็นบ้าเลย   ”

    “ ทำไมนายมาสายขนาดนี้ ? ” ฉันถามมกรา

    “  ไม่ยุ่งซักเรื่องได้ป่าว ?? ”  ทำไมเขาตอบฉันเป็นคำถามอีกหละ.......อย่าโง่ไปหน่อยเลย  เขาว่าเธอเจือก  เขาไม่ได้ถาม..........นี่ฉันกำลังเถียงกับตัวเองอยู่เหรอเนี่ย  แต่เราก็ไม่ได้ยุ่งอะไรกับเขามากมายซะหน่อยก็แค่อยากรู้เอง  โอ๊ย !! อยากรู้กับเจือกมันก็ไม่ต่างกันนักหรอก  ทันใดนั้นความคิดฟุ้งซ่านของฉันก็ต้องหยุดลง  เพราะเสียงของพยาบาล

    “ มกรากับกุมภา ”

    “ มีนาคะ ” ฉันว่ามกราก็แปลกแล้วนะ  ยังจะให้ฉันเป็นกุมภาอีก

    “ เธอ 2 คนไปยกผ้าที่ซักแล้ว มาให้ฉันหน่อย  แล้วก็ไปกินข้าวด้วยนั่นล่ะ  จะได้ขึ้นมาพร้อมกัน ” พยาบาลสั่ง

ทำไมต้องเป็นวันนี้ด้วย  ฉันยังไม่หายโกรธมกราหรอกนะ

    “  ไป  มีนา  ” มกราพูด   พร้อมกับจับมือฉันไป  ดีใจจังเขาจับมือฉันด้วย ^_^ อุ้ย!!  ลืมตัว

                “ ๐_๐  ปล่อยนะ!!!!!!!  นายมีสิทธิ์อะไรมาจับมือฉัน  ปล่อยๆๆ  ”

ฉันแหกปากร้องซะลั่นก็เลยมีเสียงพยาบาลตะโกนมาแต่ไกล

    “ นี่พวกเธอ 2 คน  เงียบหน่อยได้มั้ย  เดี๋ยวเด็กก็ตื่นกันหมด  ”  

ฉันก็เลยต้องหุบปากทันที  แม้ว่าในใจจะเถียงว่าเสียงพยาบาลนะ  ดังกว่าฉันซะอีก แต่ยังไงฉันก็ต้องเงียบ  และปล่อยให้ตัวเองถูกจูงไปอย่างนั้น  เพราะรู้ว่ายิ่งดิ้นเขายิ่งจับแน่น  จนตอนนี้ฉันชักจะเจ็บข้อมือไปหมดแล้วซิ  

ตาบ้าเมื่อไรจะปล่อยซักที   -_- !!

    “  อ้าว !!  เงียบได้แล้วเหรอ  ”  

    “  นายคิดจะปล่อยมือฉันได้รึยัง  ”  

    “ อ้อ!!...  ยังไม่คิดหรอก  ”  

หนอยยยยยยย  ชักจะโกรธจริงๆแล้วนะ

ถึงแล้ว  มีกองผ้าวางอยู่ 2 กอง  แต่มันดันอยู่ใกล้ฉันนี่  ฉันเลยต้องส่งให้มกรา กองนึง  โถ่เอ๊ย  ส่งก็ส่งซิ๊  

ฉันยื่นผ้ากองนึงให้มกรา  แต่แทนที่เขาจะรับผ้า  เขากลับจับมือฉันไว้  คราวนี้ 2 ข้างเลยแหละ

    “  มีนา  ผมขอโทษ  ”  ตุ้บ .. ตุ้บ ... เสียงหัวใจฉันเต้นอย่างรุนแรง

    “ นายอย่าคิดนะ  ว่ามาทำซึ้งแล้วจะให้อภัย  อย่าหวังเลย  ” ฉันก็โยนผ้าทั้งกองใส่หน้ามกรา  แล้วฉันก็วิ่งไป  กะว่าจะไปกินข้าวก่อนเดี๋ยวค่อยกลับมาทำต่อ  แต่แปลก  ทำไมมกราไม่วิ่งตามฉันมาล่ะ ( นี่ฉันกำลังหวังอะไรอยู่เนี่ย )  เขาคงไม่ง้อฉันแล้วมั้ง  ไม่น่าเล่นตัวเลยเรา  T_T  

               “ มีนา ฮั่กๆๆ ” มกรามายืนหอบอยู่ตรงหน้าฉัน

               “ ผมตั้งใจจะวิ่งมาดักหน้าคุณ คิดว่าจะไม่ทันซะแล้ว  ฮั่กๆๆๆๆ ”

นี่มกราวิ่งอ้อมตึกเพื่อมาดักหน้าฉันเนี่ยนะ  วิ่งเร็วใช้ได้แฮะ  มันไกลกว่ากันเยอะทีเดียว  

แล้วมกราก็....  จับมือฉัน  นี่มันวันอะไรกันเนี่ย!!!

              “ ปล่อยน่ะ!! ” คราวนี้ฉันแหกปากได้ เพราะอยู่ถนนหน้าโรง’บาลแล้ว

              “ ไม่ปล่อย   จนกว่าคุณจะให้อภัยผม ”

มกราไปจำคำพูดจากละครน้ำเน่าหลังข่าวรึไงเนี่ย  ฉันไม่คิดว่าคำพูดอย่างนี้จะได้เจอในชีวิตจริงหรอกนะ   แต่ยังไง  มันก็ทำให้หัวใจเต้นโครมครามอย่างประหลาด  ในใจฉันก็คิดว่า  เออ!! ไม่ปล่อยก็ดี  แล้วอย่าปล่อยนะ

แล้วมกราก็ลากฉันไปกินข้าว  

    “ ป้าคะ  เอามะกะโรนีผัดขี้เมาจานนึงคะ ”  

                “  เดี๋ยวผมเลี้ยงคุณเอง ”

                “ ไม่ต้อง   นายคิดว่าฉันไม่มีปัญญาจ่ายค่าข้าวตัวเองรึไง ”

กระเป๋าสตางค์ฉันล่ะ  หายไปไหน  แล้วก็ไม่รู้ว่าลืมเอามาหรือทำตกที่ไหนด้วยซิ  อาหารก็สั่งไปแล้ว ทำไงดีๆๆๆ  

    “  มะกะโรนีผัดขี้เมาได้แล้วจ้ะ  อะหนูสั่งใช่มั้ย ”  เอาไงต่อไปดี T_T  

    “ นี่ครับ ค่าอาหารของเธอ ” แล้วมกรา ก็จัดการจ่ายค่าอาหารให้ฉันไปเรียบร้อยแล้ว  โล่งอกไปที !!

เขามักจะมาช่วยตอนที่ฉันไม่รู้จะทำยังไงทุกที  แต่ฉันก็ไม่วายปาก.....

                “ อยากเลี้ยงก็เชิญ  แต่อย่ามาทวงบุญคุณแล้วกัน ” นี่คือสิ่งที่ฉันพูด  ซึ่งไม่ตรงกับสิ่งที่ฉันคิด T_T  

ฉันนั่งกินข้าวกับมกราโดยไม่ได้พูดกันซักคำ  โต๊ะแคบๆนี่  ทำให้ฉันสังเกตเห็นว่าตาเขา  เป็นสีฟ้า  ดูไม่เป็นคนเอเชียเลย  แต่รูปร่างหน้าตา

( ไม่ซิ  ต้องยกเว้นตา )  ก็ดูเป็นคนไทยนี่นา  ไม่เห็นต้องกระแดะใส่คอนแทกซ์สีฟ้าเลย

               หลังจากกินข้าวเสร็จและทำงานทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว   ฉันก็กลับบ้านก่อน 15 นาที  โดยที่ไม่ได้บอกมกรา