มกรา...มีนา...โรง\'บาล และถังขยะ

ลำดับตอนที่ #2 : วันแรกของการฝึกงาน

                ฉันได้ฝึกงานแผนกเด็ก  ให้ตายเถอะ  ฉันไม่ชอบเด็กเอาซะเลย   ฉันว่าเด็กเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ารำคาญที่สุด วันๆ เห็นเอาแต่ร้องไห้  นี่ฉันจะฆ่าเด็กตายมั้ยเนี่ย  แต่เอ้!!! ปกติจะมีคนมาฝึกงานแผนกละ 2 คนนี่นา  นี่ก็ได้เวลาแล้ว ไม่เห็นมีใครมาเลย  

เวลาล่วงเลยไป 15 นาที  ผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมาอย่างกระหืดกระหอบ  เขาวิ่งมาใกล้พอที่ฉันจะเห็นแล้วว่าเป็น.............มกรา  O_O”

    “ โอย !!  ทันเวลาพอดี  ”  มกราพูด

    “ ทันเวลาที่ไหนกัน  นายมาสายตั้ง 15 นาที  ”

    “ ก็แล้วใครบอกว่าทันเวลาเข้าล่ะ  ผมหมายถึงทันเวลาที่ไม่โดนเช็คสายต่างหาก ยัยเบอะ”

ก็จริงอย่างที่มกราบอก  ถ้าสายเกิน 15 นาที  จะถูกเช็คสาย  และถ้าสายเกิน 2 ครั้ง  ต้องเริ่มฝึกงานใหม่  แต่ถ้าหยุดแม้แต่ครั้งเดียวก็ต้องเริ่มฝึกใหม่เช่นกัน  ( โหดเป็นบ้าเลย )

               งานที่ฉันได้รับมอบหมายวันนี้  พยาบาลให้ฉันไปคุยเล่นเป็นเพื่อนกับเด็กผู้ชาย 5 ขวบ  ซึ่งเขาเป็นโรคภูมิแพ้  พยาบาลกำชับนักหนาว่า  “ ห้ามทำเด็กร้องไห้!! ”  ยากชะมัด  นี่ฉันจะทำได้มั้ยเนี่ย

เอาว่ะ  ไม่มีอะไรที่มีนาทำไม่ได้หรอก ( พยายามปลอบใจตัวเองอยู่ )

    “ น้องชื่ออะไรจ๊ะ ” ฉันพยายามผูกมิตรกับเด็กคนนี้อย่างเต็มที่

    “ ชื่อเจฮะ พี่ชอบซุปเปอร์แมนมั้ยฮะ  เค้าเป็นฮีโร่ของผมเลย  ” เด็กคนนี้น่าตาน่ารักมาก  ดูเป็นมิตรดีจัง  แต่ไอ้ซุปเปอร์แมน  มันตัวอะไรล่ะนั่น  ไม่เห็นรู้จักเลย  แต่น้องเจทำหน้าตามีความหวังกับคำตอบของฉันเหลือเกิน  

                “  รู้จักซิจ๊ะ  ใครไม่รู้จักก็แปลกแล้วจริงมั้ย   =_-//  ”  ให้ตายเถอะ  โกหกเด็กบาปมั้ยเนี่ย

                “  เย้ๆๆ  พี่ทำท่าซุปเปอร์แมนให้ผมดูหน่อยซิ  นะๆๆๆๆ ^_^ ”  

ตายแน่  ตายๆๆๆๆ T_T ทำไงดีง่า  

    “ ซุปเปอร์แมนมาช่วยแล้ววววว  ”  เสียงมกรานั่นเอง  มาทันเวลาพอดี  

นี่เป็นซุปเปอร์แมนตัวแรกที่ฉันเห็นในชีวิต  ฮ่าๆๆ  ตลกชะมัด  ฉันแอบหัวเราะอยู่ในใจ  แต่น้องเจซิ  หัวเราะชอบใจใหญ่เลย ก็เลยกลายเป็นว่ามกรานี่แหละที่คุยกับน้องเจ  จนน้องเจหลับไป  แล้วมกราก็ไปทำงานของเขาต่อ  พอดีพยาบาลเข้ามา  ก็ชมฉันใหญ่เลย

               “ ปกติน้องเจ จะเอาแต่ร้องไห้  เธอทำให้เขาหลับได้ ไม่เคยมีใครทำได้มาก่อนเลยน่ะเนี่ย เก่งมากจ้ะ ^_^ ”   อันที่จริงควรจะชมมกรามากกว่า  แต่ฉันก็ตอบรับ

               “ ขอบคุณคะ ” แต่ในใจก็คิดว่า แล้วมาห้ามฉันไม่ให้ทำน้องร้องไห้  ทั้งที่ไม่มีใครทำได้เนี่ยนะ

และแล้วก็ถึงเวลากลับบ้าน  แต่มกราหายไปแล้ว

               “ เขาขอกลับไปก่อน 15 นาทีนะ ” พยาบาลบอกฉัน  ฉันก็ได้แต่ว่ามกราในใจ  เขาได้กำไรตั้ง ครึ่งชั่วโมง  มาก็สาย 15 นาที  ยังกลับก่อนอีก 15 นาที  แล้วที่สำคัญเขาไม่ลาฉันซักคำ  ( แล้วนี่ฉันมีสิทธิ์อะไรไปโกรธเขาเนี่ย )