ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปิ๊งแรกพบ!!
วันนี้ วันแรกของการปิดภาคเรียน ฉันดีใจเหลือเกิน มันเป็นวันที่ฉันรอคอย หลังจากการสอบอันแสนทรมาน
แต่ก็ใช่ว่าฉันจะได้พักผ่อนหรอกนะ ก็ฉันยังต้องไปติดต่อขอฝึกงานที่โรง’บาลในตัวเมือง เผื่อบางทีฉันอาจจะอยากเป็นหมอขึ้นมาบ้างก็ได้
ตอนนี้ฉันมาถึงโรง’บาลแล้ว ที่ตรงนี้มันทำให้ฉันหวนนึกถึงวันที่ฉันพายายมาตรวจสุขภาพ เมื่อ 2 ปีก่อน ฉันได้พบกับหมอสุดหล่อคนหนึ่ง แค่เห็นครั้งแรกฉันก็ปิ๊งทันทีเลย ^_^ (และนี่คือสาเหตุที่แท้จริงที่ฉันมาฝึกงานที่นี่)
ฉันไม่รู้ว่ามันเรียกว่ารักแรกพบรึป่าว รู้แต่ว่าฉันก็ไม่เคยพบเขาอีกเลยหลังจากวันนั้น ( อันที่จริงตอนนี้ฉันจำหน้าเขาไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ ) ตอนนี้ในหัวฉันกำลังคิดเรื่อง “ รักแรกพบ ” มันมีจริงเหรอ ?? บางทีน่าจะเรียกว่า “ ปิ๊งแรกพบ ” มากกว่านะ
OH MY GOD !!!! ผู้ชายที่กำลังเดินสวนทางกับฉัน ทำไมถึงน่ารักอย่างนี้ ( อาการ “ ปิ๊งแรกพบ” ครั้งที่ 2 ของชีวิต )
ว้าววว !!!! เขากำลังเดิน และหัวเราะกับเพื่อนๆ ดูสดใสเหลือเกิน >๐< ขณะที่เท้าฉันก้าวไปข้างหน้า แต่ตาฉันกลับมองตามเขาไป ก็เพราะฉันไม่เห็นทางเดินนะซิ ฉันก็เลย
โครมมมม!!!!!!!!!
ฉันเดินชนถังขยะเข้าอย่างจัง และลงไปนั่งกองกับพื้นทันที แต่มันไม่แค่นั้นนะซิ เสียงหัวเราะที่ดังมาแต่ไกล โถ่ไม่นะ !!!T_T ก็ พ่อหนุ่มปิ๊งแรกพบของฉัน กำลังหัวเราะเยาะฉันอยู่ ตายแล้ววว เขาเดินตรงมาทางฉัน แล้วฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนล่ะทีนี้
“ คุณคับ ” อุ๊ยเสียงเขา เท่ห์เป็นบ้าเลย ^0^ แต่ฉันยังเอามือปิดตาอยู่ ฉันอายมาก เลยไม่กล้าสู้หน้าเขา นี่ฉันจะทำยังไงดี
“ คุณณณ ~ ~ ~ ” เขาตะโกนใส่หูฉัน อย่างดัง
“ พูดเบา ๆ ก็ได้ คนอะไร หัวเราะเยาะเค้า แล้วยังจะมาตะโกนใส่อีก ”
“ ก็ผมคิดว่าคุณได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงจากการเดินชนถังขยะนะซิ ฮ่าๆๆๆ ผมชื่อ...มกรา แล้วคุณล่ะ ”
โอ้สวรรค์ส่งเรามาคู่กันรึป่าวเนี่ย ก็ฉันชื่อมีนา ส่วนเขาก็มกรา ดูเหมาะกันดีเนอะ^_^ แต่ฉันก็ตอบเขาไปว่า
“ ชื่อมกราเหรอ แน่ใจนะว่าชื่อคน หมาบ้านฉันชื่อ January เพราะกว่าชื่อนายอีก ” ฮ่าๆๆ สะใจจัง ฉันคิด
“ แล้วตกลงคุณจะบอกผมได้รึยังว่า คุณชื่ออะไร หวังว่าชื่อคุณคงเพราะกว่า January นะ ”
นี่ฉันจะบอกเขาได้ไง เพราะชื่อฉันก็.... เอาเถอะ อย่าคิดมากเลย ไหนๆเขาก็ถามแล้วนี่
“ ฉันชื่อ.....มีนา ”
“ ว้าว ชื่อคุณเพราะมาก มีนา เพราะจริงๆนะ ” ตอนนี้หัวใจฉันพองโต เขาชมชื่อฉัน จริงๆ เขาก็ไม่เลวร้ายอย่างที่คิดนะ ^_^ !
“ พอดี อีกัวน่า บ้านผมยังไม่มีชื่อเลย ยืมชื่อคุณไปตั้งให้มันหน่อยแล้วกัน ” -_-^ -_-^^ตานี่ร้ายกว่าที่คิดแฮะ
“ แล้วนี่คุณจะนั่งจมกองขยะทั้งวันรึไง เหม็นจะตาย ”
“ ก็นายมาชวนฉันทะเลาะทำไมละ ตาบ๊องเอ๊ย ” ที่จริงขาฉันพลิก เลยลุกไม่ขึ้นต่างหาก
“ อ้าว ก็ลุกขึ้นมาซิ!!” แล้วมกราก็ดึงมือฉันอย่างแรงให้ฉันลุกขึ้นยืน แต่มันคงแรงไปหน่อยนะ ฉันก็เลย...... เซไปซบอกเขาพอดี +_^
“ นี่นายทำอะไรเนี่ย คิดจะฉวยโอกาสเหรอ ตาบ้า ” ปากกับใจฉันไม่ตรงกันหรอกนะ
“ คำก็บ๊อง สองคำก็บ้า ขอบคุณซักคำนะ มีมั๊ย? ขาบวมขนาดนั้นคุณลุกเองไม่ไหวแน่ ”
มกราพูดด้วยสีหน้าจริงจังและน่ากลัว ฉันก้มดูขาตัวเอง ๐_๐ มันบวมจริงๆด้วย ฉันไม่ทันสังเกตเลย ขาตัวเองแท้ๆ ฉันเงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าซาบซึ้งใจ แต่......... มกราหายไปแล้ว เขาโกรธฉันแน่เลย ฉันมองไปรอบๆ เห็นหลังเขาอยู่ลิบๆ ฉันตะโกนอย่างสุดเสียง
“ ขอบคุณนะ มกรา ขอบคุณ ”
ฉันไม่รู้ว่าเขาได้ยินมั๊ย รู้แต่ว่าเขาไปแล้ว ไปโดยที่เขายังไม่รู้ว่าฉันซึ้งใจแค่ไหนที่เขามาช่วยฉัน ฉันคงได้แต่ขอบคุณมกราในใจอีกครั้ง
ฉันต้องเดินกระเผลกๆ กลับบ้าน และฉันก็เพิ่งรู้ว่าขาเป็นอวัยวะที่สำคัญแค่ไหนก็วันนี้เนี่ยแหละ
สายตาผู้คนที่มองฉัน มันดูสมเพชเวทนายังไงไม่รู้ ไม่มีใครคิดจะเข้ามาช่วยฉัน มันยิ่งทำให้ฉันตื้นตันใจในตัวมกรามากยิ่งขึ้น เพราะบางทีถ้าฉันเป็นเขา ก็คงจะเพียงแค่ หัวเราะ มอง แล้วเดินผ่านไป............
แต่ก็ใช่ว่าฉันจะได้พักผ่อนหรอกนะ ก็ฉันยังต้องไปติดต่อขอฝึกงานที่โรง’บาลในตัวเมือง เผื่อบางทีฉันอาจจะอยากเป็นหมอขึ้นมาบ้างก็ได้
ตอนนี้ฉันมาถึงโรง’บาลแล้ว ที่ตรงนี้มันทำให้ฉันหวนนึกถึงวันที่ฉันพายายมาตรวจสุขภาพ เมื่อ 2 ปีก่อน ฉันได้พบกับหมอสุดหล่อคนหนึ่ง แค่เห็นครั้งแรกฉันก็ปิ๊งทันทีเลย ^_^ (และนี่คือสาเหตุที่แท้จริงที่ฉันมาฝึกงานที่นี่)
ฉันไม่รู้ว่ามันเรียกว่ารักแรกพบรึป่าว รู้แต่ว่าฉันก็ไม่เคยพบเขาอีกเลยหลังจากวันนั้น ( อันที่จริงตอนนี้ฉันจำหน้าเขาไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ ) ตอนนี้ในหัวฉันกำลังคิดเรื่อง “ รักแรกพบ ” มันมีจริงเหรอ ?? บางทีน่าจะเรียกว่า “ ปิ๊งแรกพบ ” มากกว่านะ
OH MY GOD !!!! ผู้ชายที่กำลังเดินสวนทางกับฉัน ทำไมถึงน่ารักอย่างนี้ ( อาการ “ ปิ๊งแรกพบ” ครั้งที่ 2 ของชีวิต )
ว้าววว !!!! เขากำลังเดิน และหัวเราะกับเพื่อนๆ ดูสดใสเหลือเกิน >๐< ขณะที่เท้าฉันก้าวไปข้างหน้า แต่ตาฉันกลับมองตามเขาไป ก็เพราะฉันไม่เห็นทางเดินนะซิ ฉันก็เลย
โครมมมม!!!!!!!!!
ฉันเดินชนถังขยะเข้าอย่างจัง และลงไปนั่งกองกับพื้นทันที แต่มันไม่แค่นั้นนะซิ เสียงหัวเราะที่ดังมาแต่ไกล โถ่ไม่นะ !!!T_T ก็ พ่อหนุ่มปิ๊งแรกพบของฉัน กำลังหัวเราะเยาะฉันอยู่ ตายแล้ววว เขาเดินตรงมาทางฉัน แล้วฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนล่ะทีนี้
“ คุณคับ ” อุ๊ยเสียงเขา เท่ห์เป็นบ้าเลย ^0^ แต่ฉันยังเอามือปิดตาอยู่ ฉันอายมาก เลยไม่กล้าสู้หน้าเขา นี่ฉันจะทำยังไงดี
“ คุณณณ ~ ~ ~ ” เขาตะโกนใส่หูฉัน อย่างดัง
“ พูดเบา ๆ ก็ได้ คนอะไร หัวเราะเยาะเค้า แล้วยังจะมาตะโกนใส่อีก ”
“ ก็ผมคิดว่าคุณได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงจากการเดินชนถังขยะนะซิ ฮ่าๆๆๆ ผมชื่อ...มกรา แล้วคุณล่ะ ”
โอ้สวรรค์ส่งเรามาคู่กันรึป่าวเนี่ย ก็ฉันชื่อมีนา ส่วนเขาก็มกรา ดูเหมาะกันดีเนอะ^_^ แต่ฉันก็ตอบเขาไปว่า
“ ชื่อมกราเหรอ แน่ใจนะว่าชื่อคน หมาบ้านฉันชื่อ January เพราะกว่าชื่อนายอีก ” ฮ่าๆๆ สะใจจัง ฉันคิด
“ แล้วตกลงคุณจะบอกผมได้รึยังว่า คุณชื่ออะไร หวังว่าชื่อคุณคงเพราะกว่า January นะ ”
นี่ฉันจะบอกเขาได้ไง เพราะชื่อฉันก็.... เอาเถอะ อย่าคิดมากเลย ไหนๆเขาก็ถามแล้วนี่
“ ฉันชื่อ.....มีนา ”
“ ว้าว ชื่อคุณเพราะมาก มีนา เพราะจริงๆนะ ” ตอนนี้หัวใจฉันพองโต เขาชมชื่อฉัน จริงๆ เขาก็ไม่เลวร้ายอย่างที่คิดนะ ^_^ !
“ พอดี อีกัวน่า บ้านผมยังไม่มีชื่อเลย ยืมชื่อคุณไปตั้งให้มันหน่อยแล้วกัน ” -_-^ -_-^^ตานี่ร้ายกว่าที่คิดแฮะ
“ แล้วนี่คุณจะนั่งจมกองขยะทั้งวันรึไง เหม็นจะตาย ”
“ ก็นายมาชวนฉันทะเลาะทำไมละ ตาบ๊องเอ๊ย ” ที่จริงขาฉันพลิก เลยลุกไม่ขึ้นต่างหาก
“ อ้าว ก็ลุกขึ้นมาซิ!!” แล้วมกราก็ดึงมือฉันอย่างแรงให้ฉันลุกขึ้นยืน แต่มันคงแรงไปหน่อยนะ ฉันก็เลย...... เซไปซบอกเขาพอดี +_^
“ นี่นายทำอะไรเนี่ย คิดจะฉวยโอกาสเหรอ ตาบ้า ” ปากกับใจฉันไม่ตรงกันหรอกนะ
“ คำก็บ๊อง สองคำก็บ้า ขอบคุณซักคำนะ มีมั๊ย? ขาบวมขนาดนั้นคุณลุกเองไม่ไหวแน่ ”
มกราพูดด้วยสีหน้าจริงจังและน่ากลัว ฉันก้มดูขาตัวเอง ๐_๐ มันบวมจริงๆด้วย ฉันไม่ทันสังเกตเลย ขาตัวเองแท้ๆ ฉันเงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าซาบซึ้งใจ แต่......... มกราหายไปแล้ว เขาโกรธฉันแน่เลย ฉันมองไปรอบๆ เห็นหลังเขาอยู่ลิบๆ ฉันตะโกนอย่างสุดเสียง
“ ขอบคุณนะ มกรา ขอบคุณ ”
ฉันไม่รู้ว่าเขาได้ยินมั๊ย รู้แต่ว่าเขาไปแล้ว ไปโดยที่เขายังไม่รู้ว่าฉันซึ้งใจแค่ไหนที่เขามาช่วยฉัน ฉันคงได้แต่ขอบคุณมกราในใจอีกครั้ง
ฉันต้องเดินกระเผลกๆ กลับบ้าน และฉันก็เพิ่งรู้ว่าขาเป็นอวัยวะที่สำคัญแค่ไหนก็วันนี้เนี่ยแหละ
สายตาผู้คนที่มองฉัน มันดูสมเพชเวทนายังไงไม่รู้ ไม่มีใครคิดจะเข้ามาช่วยฉัน มันยิ่งทำให้ฉันตื้นตันใจในตัวมกรามากยิ่งขึ้น เพราะบางทีถ้าฉันเป็นเขา ก็คงจะเพียงแค่ หัวเราะ มอง แล้วเดินผ่านไป............
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น