รักต้องเลือก!!!

ลำดับตอนที่ #1 : โอ้ววววววว หนุ่มหล่อในฝัน

      "กรี๊ดๆๆๆ อ๊าก~~~ เย้!!"  เสียงกรีดร้องแสดงความดีใจดังสนั่น
             ก็แค่ "บาส" นักบาสที่หน้าตาดีที่สุดในทีมชู้ตลงก็แค่เนี้ย จะกรี๊ดอะไรกันนักหนา เฮ้ย!              
ผู้      หญิ ผู้หญิงเดี๋ยวนี้เป็นอะไรกันไปหมด ฉันล่ะไม่เข้าใจจริงๆ

      "บุ้งๆ หนอนกลับบ้านก่อนนะ ถ้านั่งนานอีกนิดมีหวังหูหนวกแน่เลย"

      "เออๆ อย่ารบกวนสมาธิดิ เดี๋ยวบาสชู้ตไม่ลง  หลบไปๆ มองไม่เห็น "  โธ่! บุ้งเพื่อนรัก
              เป็นเอามากนะเนี่ย  ไปดีกว่า...

      "กรี๊ดๆๆ บาสชู้ตลงอีกแล้ว โอ๊ย~ เท่จังเลย  คนไรเนี่ยหล่อบาดใจ เท่มากกก.......
       "     ฉันก็ยังคงได้ยินเสียงเหล่านี้ขณะกำลังเดินออกมาจากโรงยิม ฉันก็อยากรู้จริงๆว่าบาสรู้สึก
            ยังไงทีมีผู้หญิงมากรี๊ดเขามากมายขนาดนี้  บางทีมันอาจจะน่ารำคาญก็ได้ 
              แล้วนี่ฉันคิดเรื่องบาสทำไมเนี่ย??  ช่างเขาเถอะน่า...

      "อ๊ากกกก... หล่อมาก" เสียงกรีดร้องในใจของฉันดังขึ้น ก็ฉันได้เจอผู้ชายคนนึงกำลัง
             ซ้อมหลีดอยู่ และแล้วฉันก็นั่งแอบดูเขาซ้อมหลีด (จริงๆก็ไม่ได้แอบเท่าไรหรอก ฉันนั่งจ้อง
               เลยแหละ) จนเวลาผ่านไป ฉันก็ไม่รู้   หรอกว่ามันผ่านไปนานแค่ไหนจนกระทั่ง...

      "อ้าว! หนอนไหนบอกจะกลับบ้านไง  นี่มันเกือบชั่วโมงแล้วนะยัง
             ไม่กลับอีกเหรอ?"   เสียงผักบุ้งนั่นเอง

        ฉันได้ยินเสียงผักบุ้งนะ แต่ฉันคงตั้งใจมอง "พ่อหนุ่ม" คนนั้นไปหน่อยก็เลยไม่ได้ตอบอะไร       

      "เฮ้ยๆๆ หนอน~~ แหม! ทำเป็นมาว่าเราว่าเป็นผู้หญิงไปนั่งมองผู้ชายมันไม่ดีอย่างโน้น
              ไม่ดีอย่างนี้  แล้วตัวเองล่ะทำไรอยู่เหรอ เฮ้ย! ไอ้หนอน น้ำลายหยดแล้ว"

       "ใครบอกเรานั่งมองผู้ชายล่ะ  เรา...ก็แค่...เอ่อ...นั่ง...ชมวิวอะ ชมวิว  ดูดิ โรงเรียนเรา
              ก็สวยดีนะ" ฉันก็พยายามหาข้อแก้ตัวไปเรื่อยเปื่อย

       "โธ่ หนอน  รู้ตัวรึเปล่าว่าเป็นคนโกหกไม่เป็นเลย  บอกมาเถอะ

              แค่เราดูสายตาหนอนก็รู้หมดแล้ว  ผู้ชายคนนั้นอะชื่อแบงค์  สนใจล่ะซี่~"

       "เปล่าซะหน่อย แต่คนนั้นชื่อแบงค์จริงเหรอ?"

       "โกหกเข้าป๊ายย  ไม่สนใจๆ แล้วถามทำไมล่ะ แต่เราว่าตอนนี้หนอนไปเถอะ กลับบ้านได้
              แล้ว เย็นมากแล้วนะ"  ฉันก็ต้องเดินกลับบ้านกับผักบุ้ง และก็ได้ฟังแต่เรื่อง "บาส"ตลอดทาง

       "เนี่ย  หนอนรู้มั้ยวันนี้บาสชู้ตลงเกือบ 20 ลูกแน่ะ  เก่งชะมัดเลยคนไรไม่รู้  รูปก็หล่อ พ่อก็รวย เล่นกีฬาก็เก่ง perfectที่สุด"

       "เสียอย่างเดียว โง่"  นี่ฉันพูดเองแหละ สงสัยจะแรงไปแน่เลย เพราะบุ้งเงียบไปเลย

"บุ้ง.. โทษนะ คือเราไม่ได้ตั้งใจจะว่าบาสอย่างงั้น  อันที่จริงบาสก็ฉลาดนะ แต่บาสอาจจะ
             ทุ่มเทกับกีฬามากไป ความฉลาดที่แฝงอยู่ลึกๆในตัวบาสเลยยังไม่ปรากฏออกมา....
             บุ้งอย่ามองหนอนอย่างงั้นซี่..หนอนขอ-โทษนะ"

"      จะยังไงก็ช่างเถอะ คนเรามันไม่ได้วัดด้วยความฉลาดหรือโง่ซะหน่อย" บุ้งพูดด้วย
              อาการไม่พอใจเล็กน้อย    

"       " แต่ก็ไม่ได้วัดด้วยความหล่อนี่นา"  ฉันก็พึมพำเบาๆ ผักบุ้งคงไม่ได้ยินฉันหรอก

      "นี่หนอน!"  ผักบุ้งเอามือวางบนไหล่ฉันอย่างแรง  หรือว่าจะได้ยินที่ฉันพูด
                ทำไมเพื่อนฉันมันหูดีขนาดนี้เนี่ย..

       "หนอนรู้ป่าว บาสโดนลูกบาสอัดใส่หัวเต็มๆด้วยอะ  เรานะเจ็บแทนเลย มันแรงมากเลยนะ
           "  โล่งอกไปที ผักบุ้งไม่ได้ยินที่ฉันพูด แล้วก็คงไม่โกรธฉันแล้วด้วย  เพราะกลับมาพูดเรื่อง
              บาสอีกแล้ว

       "จริงเหรอ ตอนไหนล่ะ เราไม่เห็น"

       "หนอนไม่เห็นเหรอ  ก็ตอนที่หนอนลุกอะ บุ้งเห็นบาสมองไปที่ประตู สงสัยคงมอง
                ผู้หญิงสวยๆที่ลุกออกไปพร้อมหนอนล่ะมั้ง เลยไม่ทันดูลูก โดนเต็มๆเลยอ่า~ น่าสงสารจัง "        

"     " ใช่ซี้! ฉันมันไม่สวยนี่"  ฉันกำลังคิด นี่ฉันอิจฉาเหรอ.. ไม่หรอก ไม่ใช่  ฉันเคยถามแม่ว่า 
             "หนูสวยมั้ยแม่"  แม่ยังบอกฉันเลยว่า "ลูกแม่น่ะ เป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดที่แม่เคยเห็นเลยนะ             "  ฉันก็เชื่อว่าแม่ไม่โกหกฉันหรอก (อันที่จริงแม่ฉันไม่ค่อยได้ออกจากบ้านเท่าไหร่
              ผู้หญิงที่แม่เห็น นอกจากตัวแม่เองก็คงเป็นฉันนั่นแหละ)

          "ถึงบ้านบุ้งแล้ว หนอนกลับบ้านดีดีนะ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน  เออใช่ๆ

              " อะนี่ เราให้  รู้นะ ว่าหนอนอยากได้"  บุ้งยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาให้ฉัน 
              แล้วก็วิ่งเข้าบ้านไป ฉันเปิดกระดาษนั่นอ่านทันที

เบอร์แบงค์ : 096863333

"อยากได้อยู่ล่ะซี่~ ^o^"

                   เบอร์แบงค์เหรอ? ให้ฉันมาทำไมเนี่ย  ฉันคงกล้าโทรหรอกนะ ไม่รู้จักกันซะหน่อย
             แต่ฉันก็ดีใจอย่างบอกไม่ถูก  ถึงจะไม่กล้าโทร แต่มีเบอร์ติดตัวก็อุ่นใจดีนะ  ฉันก็เดิน
             คิดถึงแบงค์ตลอดทางจนถึงบ้านนั่นแหละ

        "แม่คะ แม่เห็นซีดีอนุสรณ์ของหนอนมั้ย หนอนว่าหนอนไว้แถวนี้นะ"  ซีดีอนุสรณ์
                ตั้งแต่ได้มา ฉันก็ไม่เคยเปิดดูเลย  ฉันไม่รู้ว่าจะดูใคร ดูไปทำไม แต่วันนี้... ฉันอยากรู้
                ข้อมูลของแบงค์  ฉันต้องหามันให้เจอสิ อยู่ไหนน้า...

        "อ้อ! แม่เอาไปไว้ที่โต๊ะคอมน่ะลูก ลองไปหาๆดูนะ"

              Profile

ชื่อ : บุรินทร์  บวรรังสี

ชื่อเล่น : แบงค์

เบอร์โทร : 09-686-3333

วันเกิด : 6 มกราคม 2531

ชอบกิน : ข้าวขาหมู

เกรดเฉลี่ยสะสม : 3.91

คติประจำใจ :

      ทำวันนี้  ให้ดีที่สุด

อนาคตอยากเป็น : นักวิทยาศาสตร์

 "เจอแล้วค่ะแม่ ขอบคุณนะคะ"
ฉันรีบเปิดคอมทันที  ประวัติแบงค์
อยู่ไหนนะ...  อ๊า..เจอแล้ว คลิกๆ

  ว้าว! ชื่อบุรินทร์เหรอ?  แปลกจัง  ชอบกินข้าวขาหมูด้วย  เหมือนฉันเลย

       หลังจากที่ฉันคิดเพ้อเจ้อเรื่องแบงค์เสร็จ...

        "ไปดูข้อมูลบาสหน่อยดีกว่า  ไหนๆก็เอาซีดีมาเปิดแล้วนี่" ฉันคิด มือก็พิมพ์ชื่อบาสลงไป
                    
               ในช่องชื่อเล่นที่เมนู Search  เจอแล้ว....

             Profile

ชื่อ : บดินทร์  มงคลเสถียร

ชื่อเล่น : บาส

เบอร์โทร : ทำไมต้องบอก

วันเกิด : รู้ไปทำไม

ชอบกิน : หนอนทอด

เกรดเฉลี่ยสะสม : ขี้เกียจจำ

คติประจำใจ :

     ถามอะไรยากชะมัด

อนาคตอยากเป็น : นักบาสทีมชาติมั้ง

แทบช็อค!! -*-  ไม่เขียนเลยยังดีซะกว่า  โธ่เอ๊ย กวนตีนชะมัด  อาบน้ำนอนดีกว่า  

        "ช่วยด้วยยยยย!!"  อ้าว! นี่ฉันฝันอยู่เหรอเนี่ย  ตกใจแทบแย่ นอนต่อดีกว่า...

        "หนอนๆ  ตื่นได้แล้วลูก นอนยิ้มอยู่ได้ เช้าแล้วนะ"

"       " แม่อะ T_T ปลุกหนอนทำไมเนี่ย กำลังฝันดีอยู่เลย"

        "ไปโรงเรียนได้แล้ว เดี๋ยวก็สายพอดีหรอก เร็วๆๆ"

          ....สละเลือดทุกหยาดเป็นชาติพลี เถลิงประเทศชาติไทยทวีมีชัย ไชโย

       ฉันก็มาโรงเรียนสายเหมือนที่แม่ว่านั่นแหละ  ตอนนี้ฉันก็ยืนเข้าแถวอยู่ตรงประตูหน้า
             ว่าแต่ว่าผู้ชายที่กำลังเดินมานี่หน้าตาคุ้นๆแฮะ.........แบงค์!!!...........   
             มาสายเหมือนกันเลย ยิ่งเดินเข้ามาใกล้ยิ่งหล่อแฮะ

            ดูสะอาดสะอ้าน และก็เท่มากด้วย  ฉันมองแบงค์จนเข้าแถวเสร็จ ต้องแยกย้ายกันขึ้นห้อง 
            ฉันยืนมองจนแบงค์ลับตาไป แล้วฉันก็รีบวิ่งขึ้นห้อง  การที่ฉันเจอแบงค์ตอนเช้า
             ทำให้ฉันไม่มีสมาธิเรียนเลย...

"      "นาฏวิกา  ใจลอยอีกแล้วนะเธอ เดี๋ยวฉันจะให้เธอมานั่งเรียนแทบเท้าฉัน
ห           หน้าห้องเลยดีมั้ย  ช่วยแกล้งตั้งใจเรียนหน่อยเถอะ"  เสียงอาจารย์พิมพ์ศิริ
             อาจารย์สอนเคมีฉันเอง  คาบนี้ฉันจะแกล้งตั้งใจเรียนแล้วกัน ฉันสัญญา ^ ^

       และแล้วคาบเคมีก็จบลง  ฉันรู้สึกว่าความรู้ที่อาจารย์ให้มันช่างมากมายเหลือเกิน 
แ            แต่ทำไมฉันรับได้นิดเดียวเอง T_T ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ..

        " เย้!!!เลิกเรียนแล้ว วันนี้บุ้งจะไปดูบาสซ้อมบาสนะ  หนอนจะไปด้วยมั้ย"

        "ไม่ล่ะ บุ้งไปเถอะ วันนี้หนอนต้อง..." ยังพูดไม่ทันจะจบเลย ยัยบุ้งพูดแทรกฉันซะแล้ว

       "ไปชมวิวที่จุดเดิมล่ะสิ  ไปเถอะๆ แล้วค่อยเจอกัน"  เชอะ.. ยัยผักบุ้ง!! 
                 รู้ทันไปซะทุกเรื่องจริงจริ๊งง

      แล้วฉันก็เดินไปที่จุดชมวิวที่เดิมของฉัน  วันนี้ฉันเพิ่งสังเกตว่ามีสาวๆชมวิวที่เดียวกับฉัน
             เลย   หนอยแน่ะ..เริ่มโกรธ!!

         ป๊อปใช่ย่อยเหมือนกันนี่นา  เท่าที่เห็นแอบหลังต้นไม้ก็ 5-6 คน  แล้วที่ฉันไม่เห็นอีกล่ะ
              นี่ฉันคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย

        "ว้าย!" ฉันตกใจสุดขีด เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นแบงค์ยืนตรงหน้าฉันพอดี

       "ขอโทษนะครับ"  ตายแล้ว.. หัวใจฉันเต้นแรงและดังมาก  ทำอะไรไม่ถูกแล้วนะ
             "รบกวนคุณช่วยเอากระดาษแผ่นนี้ไปให้กัปตันทีมบาสหน่อยได้มั้ยครับ" 
                      ว้าว! สุภาพจัง มีเหรอที่ฉันจะปฏิเสธ

       "ยินดีค่ะ" ฉันตอบแบงค์ไปด้วยความดีใจ สนามบาสก็ไมได้อยู่ห่างจากจุดชมวิว
             ของฉันเท่าไหร่หรอก  แต่ปัญหาก็คือฉันไม่รู้ว่าใครเป็นกัปตันทีมบาสน่ะสิ

       "ขอโทษนะคะ  ไม่ทราบว่าใครเป็นกัปตันทีมคะ"  ฉันถามนักบาส คนนึงที่นั่งพักอยู่นอก
              สนาม
              "บาสโว้ย  มีผู้หญิงอยากเจอมึงว่ะ"  ไหงพูดงั้นล่ะ  แต่เอ๊ะ.. เพิ่งรู้ว่าบาสเป็นกัปตันทีม
              คิดว่าเล่นบาสเพื่อให้สาวๆมากรี๊ดเท่านั้น  เก่งเหมือนกันแฮะ..

       "มีไรป่าว" เสียงน่ากลัวชะมัด แล้วทำไมบาสต้องทำหน้าซีเรียสงี้ด้วย  กลัวแล้วๆ

        ฉันยื่นกระดาษที่แบงค์ฝากมาให้เขา แล้วฉันก็หันหลังเดินกลับไป

       "หยุดก่อน!!" เสียงบาสตะโกนใส่ฉัน แต่ขาฉันน่ะสิ มันวิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่รู้ตัว 
               ราวกับจะหนีจากฆาตกรโรคจิต

        "บอกให้หยุดไง!!" บาสตะโกนดังกว่าเดิม  ฉันก็ยิ่งวิ่งเร็วกว่าเดิมสิ  ฉันวิ่งไปจนกระทั่ง...

        "วิ่งหนีอะไรเหรอครับ" เสียงแบงค์ทำให้ฉันหยุด และฉันก็หอบเพราะความเหนื่อย
            (เพิ่งรู้ว่าเหนื่อยก็ตอนหยุดวิ่งเนี่ยแหละ) ฉันหันหลังไปดู  อ้าว! บาสไม่ได้วิ่งตามมาหรอก
              เหรอ  โธ่! ปล่อยให้วิ่งหนีแทบตาย...

         "แฮ่กๆๆ กระดาษแผ่นนั้น เหมือนจะทำให้บาสไม่พอใจนะ"

         "เหรอครับ แล้วคุณบอกอะไรบาสรึเปล่า"

         "เปล่าค่ะ  ฉันยังไม่ได้พูดอะไรกับเขาซักคำ"  อยากรู้จริงๆ ว่ากระดาษแผ่นนั้นเขียนว่า
                อะไร

         "สัญญากับผมนะ ว่าคุณจะไม่บอกบาสว่าผมเป็นคนฝากให้คุณเอาไปให้เค้า  
             สัญญานะครับ"  สายตาที่อ้อนวอนของเขา มันแสดงให้เห็นว่าคำสัญญาของฉันสำคัญต่อเขา
             มาก

        "ตกลงค่ะ ฉันสัญญา"  รอยยิ้มอย่างจริงใจที่เขายิ้มให้ฉัน มันทำฉันแทบละลายอยู่ต่อหน้าเขา

        "ผมชื่อแบงค์ครับ  โทษทีที่แนะนำตัวช้าไปหน่อย แล้วคุณ..."

        "หนอนค่ะ"  และแล้วเราก็รู้จักกัน  ฉันชักจะชอบแบงค์มากขึ้นเรื่อยๆแล้วสิ วันนี้ฉันกลับ
             บ้านอย่างมีความสุขที่สุดเลย

                             -*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-