คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : My Roommate :: Intro
INTRODUCTION
ท่ามกลางท้องฟ้าสีสวยสดใส มองไปคือก้อนเมฆสีขาวออร่าเปล่งประกาย(?) พร้อมด้วยต้นไม้รอบล้อมประดับมากมาย อีกทั้งยังมีบ่อน้ำพุที่แสนจะสวยงาม มองดูแล้วสบายตา..
=____= ;
สาบานได้ว่า..นี่คือ คอนโดมิเนียมใจกลางกรุงเทพมหานคร !!
ใช่..ตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่หน้าคอนโดฯใจกลางกรุงเทพมหานคร แต่คือนี่มันใช่คอนโดฯแน่หรือ ? คือมีต้นไม้ล้อมรอบประดับ (?) มีบ่อน้ำพุ เอ่อ..คือ ถ้าไม่เห็นป้ายสลักชื่อคอนโดฯไว้ล่ะก็..ผมคงคิดว่าผมกำลังหลงมาอยู่ในรีสอร์ทที่ใดสักแห่งหนึ่ง -_-;
ผมหันไปมองชื่อคอนโดฯอีกครั้งหนึ่ง ตามที่ในกระดาษบอกไว้พร้อมพยักหน้าอย่างเข้าใจเมื่อมาถึงที่ถูกแล้ว ก่อนจะกระชับกระเป๋าสะพายที่ใส่เสื้อผ้าตัวเองแล้วเดินเข้าไปในตัวคอนโดฯทันที
“สวัสดีค่ะ” ผมหันไปตามต้นเสียงพบว่าเป็นพนักงานเคาท์เตอร์นั่นเองที่เรียกผม “คุณคือคุณก้องฟ้าใช่หรือเปล่าคะ?”
“อ่า..ใช่ครับ”
“คุณนี่เอง..คุณกัญณ์วราบอกดิฉันไว้แล้วนะคะ ส่วนนี่ค่ะกุญแจห้องของคุณ เชิญพักได้ตามสบายเลยนะคะ >[]<” พนักงานบอกพลางยิ้มหวานให้กับผม ผมจึงได้แต่ยิ้มแห้งๆไป
“อ่า..ขอบคุณครับ” บอกก่อนจะเอากุญแจห้องขึ้นมาดูหมายเลขห้องพักของตัวเอง
“อ้อ! ห้องของคุณก้องฟ้าอยู่ชั้น 18 นะคะ >..<” พนักงานหันมาบอกผมอีกครั้งพลางยิ้มหวาน เอ่อ..คือคุณหญิงสาวจะชอบยิ้มไปไหนครับ ? -__- ? กรามค้างไม่รู้ด้วยนะครับ (?)
ผมไม่กล่าวอะไรมากมาย รีบเดินขึ้นลิฟต์ไปทันที .. เรามาแนะนำตัวกันดีกว่าระหว่างรอลิฟต์ขึ้นชั้น 18 ซึ่งอีกนานกว่าจะถึง -___- เอาล่ะ .. ผมชื่อ ‘ก้องฟ้า’ นั่นชื่อจริง ชื่อเล่นผมชื่อ ‘ก้อง’ ครับ เป็นหนุ่มน้อย(?)นักศึกษาปี 1 ที่เพิ่งจะเข้ามาเรียนยังใจกลางกรุงเทพฯ หลังจากอยู่บ้านนอกมานาน (?) =_= และท่านพี่สาวบังเกิดเกล้า(?)ของกระผม(บังคับ)ให้ผมนั้นไปอยู่คอนโดฯที่ขุ่นพี่สาวจอมบังคับจองห้องไว้ให้ ด้วยประการฉะนี้แล..
ติ๊ง
‘ชั้น 18 ค่ะ’ เสียงหวานจ๋อยของระบบอัติโนมัติดังขึ้นบ่งบอกว่าตอนนี้ถึงชั้น 18 แล้ว ประตูลิฟต์ปิดต้อนรับให้ออกจากกล่องแคบๆแบบนี้ ไม่ต้องบอกผมรู้ครับ คือผมเป็นคนกดขึ้นมาเองนะครับ -___-;
ผมโผล่หัวออกจากตัวลิฟต์ หันซ้ายหันขวาทำลับๆล่อๆ(ทั้งๆที่ก็ไม่ได้แอบใครซะหน่อย -_-;) ก่อนจะรีบโผล่ตัวออกมาด้วยก่อนที่จะโดนลิฟต์หนีบคอได้ตายกันพอดี ยังหาผัว(?)หาเมียไม่ได้เล้ยยยยย -___-;
เอ่อ..คือห้องผมอยู่ห้องที่ 12 หมายเลขก็ต้องเป็นห้อง 1812 ..
ผมเริ่มมองไปห้องแรก 1801 .. 1802 เรียงไปเรื่อยๆ งั้นก็ต้องไปห้องท้ายๆสิ ทั้งชั้นนี้มี 20-30 ห้องหรือยังไงกัน =__=;;
หืม .. ผมหันไปมองประตูห้องห้องหนึ่ง ‘1812’ …
เจอแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !
ผมมองไปยังห้องสักพักเพื่อตรวจสอบว่าตรงจริงๆ ก่อนจะรีบหยิบกุญแจห้องขึ้นมาเพื่อรีบไขทันที..แต่กลับมีความผิดปกติเกิดขึ้น..
ทำไมมันไขไม่ออกฟะ !? กรรม..ผมว่าผมมองถูกห้องแล้วนะ หรือผิดห้อง ? ผมเงยหน้ามองยังหมายเลขหน้าห้องประตู(ที่ต้องเงยเพราะผมมันเตี้ยT.T) ก่อนจะก้มหน้ามองกุญแจที่ไขบ่งบอกเลข ‘12’ .. ก็ถูกห้องแล้วนี่นา .. ทำไมมันถึงเปิดไม่ได้ ไม่จริงงงงงงง ! ใครมันแอบเข้าห้องของก้อง ก้องไม่ย๊อมมมมมม TOT
ผมกระชากประตูเข้าไปอย่างแรก พบว่ามันไม่ได้ล็อค !! มันไม่ได้ล็อค !! มัน-ไม่-ได้-ล็อคคคคคคคค !!!!! = [ ] = ;!!
นี่มันอะไรกันนนนนน !? ใครมันบังอาจเข้าห้องของผมกัน ! ไม่ได้การๆๆ ผมรีบก้าวขาสั้นๆของผมเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว พบว่า..
มีร่างสูงคนหนึ่ง รูปร่างสูง ดูล่ำบึก ผิวขาวเนียน ใบหน้าดูโครงเรียวได้รูป โดยรวมๆแล้ว โอเคเลย.. เฮ้ยย !! นี่มันใช่เวลามั้ยก้อง !! แล้วอีตาบ้านี่มันเป็นใครก๊านนนนน !? อีตานี่มันนอนอยู่บนโซฟาสบายใจเฉิบอีกทั้งยังมีไอโฟนอยู่ในมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็กำรีโมตทีวีเอาไว้ มันเป็นใคร ! ใคร ! ใคร !!!
“นี่คุณ ! คุณเป็นใครน่ะครับ แล้วเข้ามาในห้องผมได้ยังไง !!” ผมถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ทันทีที่เดินไปถึงโซฟาที่มีอีตาหน้าหล่อนอนอยู่
“ .. “
ไม่ตอบ..นี่หยิ่งหรอเฮ้ย !? หยิ่งหรอฟะ !?
“นี่คุณ ! ผมถามว่าคุณ-เป็น-ใคร !?”
มันหันมามองหน้าผมนิดๆ ก่อนที่จะตอบด้วยเสียงนิ่งๆว่า ..
“คน”
อะ..ไอ้ $#%^%^&^&#$%^ แกนี่มันชักจะกวนอวัยวะเบื้องล่างแล้วนะเฟ้ยยยยยยยย !!!
“นี่คุณอย่ามากวนประสาทผมนะครับ! คุณเป็นใครชื่ออะไรแล้วเข้ามาอยู่ในห้องของผมได้ยังไง !!!?!!” ความอดทนของผมขาดผึง ตะโกนถามไอ้หน้าหล่อ(?)ที่มันนอนอยู่บนโซฟาเสียงดังลั่นทันที
“ … “ มันหันมามองผมด้วยหางตานิดหน่อย ทำท่าเก๊ก ก่อนจะกดเปลี่ยนช่องโทรทัศน์อีกครั้ง
อะ..ไอ้บ้านี่มันชักจะวอนอวัยวะเบื้องล่างของผมแล้วนะครับ !?
ผมทนไม่ไหวรีบเดินไปแย่งรีโมตในมือก่อนจะกดปิดโทรทัศน์ทันทีแล้วหันมาจ้องหน้ามันอย่างเอาเป็นเอาตาย มันหันมามองหน้าผมอย่างค้อนๆนิดๆ ก่อนจะเดินเข้ามาแย่งรีโมตจากมือของผมแล้วบอก..
“พี่สาวของนายขอให้ฉันรับนายมาอยู่เป็นเพ่อนฉันเรียกง่ายๆว่ารูมเมทนั่นแหล่ะ” มันตอบเสียงนิ่งก่อนจะกดเปิดโทรทัศน์แล้วหันไปสนใจโทรทัศน์ของมันอีกครั้ง โดยไม่สนใจผมที่ทำหน้างงเป็นไก่ตาแตกเลยสักนิด อะไร ? นี่มันอะไรกัน .. เฮ้ย! ไม่คิดจะอธิบายให้ฟังกันหน่อยหรอเฮ้ย! นี่งงไปหมดแล้วน่ะ -[]-
‘คอนนะโคะโตะอิอินะ~ เดะคิตะระอิอินะ~ อันนะยูเมะคอนนะยูเมะอิ~อิพพุอิอะรูเคะโดะ~’
ทุกคนไม่ต้องสงสัยนะครับ..ว่านี่มันเสียงอะไร .. แหะๆ เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของผมเองครับ ผมคงยังไม่ได้บอกสินะว่าผมน่ะบ้าโดเรมอนเป็นเอามากๆเลยล่ะ >…< อร้ายย(?)เพลงเพราะจรุงงงง (?) ผมหยิบไอโฟนลูกรักขึ้นมาดูทันที
‘เจ้กัญ’
แหม่ะ..โทรมาได้จังหวะจริงๆนะครับ ขุ่นพี่สาวสุดที่รัก ผมรีบกดรับทันที
[“ฮัลโหล่วววววว เป็นยังไงบ้างจ๊ะ ก้องคุง~”]
“เป็นยังไงหรอครับ .. หึหึหึ”
[“เป็นอะไรหรอ ก้องคุง (‘ ‘)”]
“รูมเมทนี่มันอะไรกันน่ะเจ้กัญ! ทำไมเจ้ไม่บอกก้องก่อนอ่ะ TOT!!”
[“อ๋อ..เรื่องนี้นี่เอง โฮะๆๆ พอดีเจ้เตรียมรูมเมทไว้ให้ก้องคุงด้วยน้า~ พี่เค้าอายุมากกว่าก้องคุงประมาณสามสี่ปีนะจ๊ะ พี่เค้าเรียนจบแล้ว เดี๋ยวพี่เค้าจะเป็นคนไปส่ง-รับก้องคุงไปมหา’ลัย นะจ๊ะ พี่เค้าอัธยาศัยดี นิสัยดี แถมยังเรียบร้อยมากเลยนะลูก พี่เค้าเป็นเพื่อนเลิฟของเจ้เอง อย่าดื้ออย่าซนกับเค้าล่ะก้องคุง งั้นเจ้ไปก่อนนะ จุ๊บๆ บ๊ายบาย~ติ๊ด!”] เจ้กัญพูดยาวเหยียดโดยไม่ให้ผมได้เถียงทันก่อนจะรีบวางสายทันที
ห๊ะ ? อะไรนะ ? รูมเมท ? ให้ตายสินี่น่ะหรือชีวิตในการเรียนมหา’ลัยของผม .. แล้วไหนเจ้กัญบอกว่าเพื่อนเลิฟของนางนั้นเรียบร้อย แน่ใจหรอครับ สภาพห้องในตอนนี้เละเทะยิ่งกว่าอะไรอีก! แล้วไหนบอกอัธยาศัยดี ขี้เก๊กแถมหยิ่งอย่างกับอะไร นี่มันอะไรกันครับ !!
ใครก็ได้มารับก้องที๊ !! ก้องไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ววววว ฮรือออออออออ T [ ] T
TBC.
จบไปกับอินโทรที่แสนจะสั้น .. ไม่สิ .. โคตรของโคตรของโคตรของโคตรสั้น (ฮา)
เฮ้ย..ทำไมเร็ดมาเปิดนิยายเรื่องใหม่ล่ะ ? #งงแปปนะ ส่วนเรื่องเก่าที่ดองไว้ก็..ดองไว้ก่อนละกัน 5555
นิยายเรื่องนี้เคยลงเด็กดีมาแล้วครั้งนึงโดยพี่สาวสุดเลิฟของเร็ดมันมาแย่งไปเปิด -___- แล้วมันก็ลบไป =__=
แต่ว่า..เร็ดเองก็ดัดแปลงเนื้อหาและรีไรท์เล็กน้อยและเริ่มแต่งใหม่หมดทุกตอน เอาเป็นว่าเพิ่งจะเป็นมือใหม่หัดแต่งนิยายวายไทย
เป็นนิยายวายไทยเรื่องแรกเลยด้วย ; w ; ก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะฮร้า = w = ;;
ความคิดเห็น