จอมซ่า หวานใจนายจอมหยิ่ง (yaoi)

ลำดับตอนที่ #1 : หยวนหน่อยน่า’จารย์!

ตอนที่ 1

 

“หยวนหน่อยน่า’จารย์” เสียงไอ้ลูกครึ่งไทย-เกาหลีที่ยืนอยู่ข้างผมนามว่า ‘คิม’ กำลังอ้อนวอนอาจารย์ หัวเหม่งห้องปกครองให้ปล่อยเรื่องที่พวกผมกับมันก่อไว้ก่อนหน้านี้

 

“หยวนบ้าหยวนบออะไร พวกเธอทำหน้าต่างห้องฉันเสียหายไปกี่สิบรอบแล้วรู้มั้ยฮะ” อาจารย์สุชาติบ่น แล้วชี้ไปยังหน้าต่างบานโตๆ มีรูโหว่อยู่ตรงกลางที่ผมกับเพื่อนเตะลูกบอลพลาดเข้ามา

 


“อาจารย์ก็ซ่อมใหม่วิ้งเหมือนเดิมทุกที ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ครับ” ไอ้แดนเสริม ก่อนจะโดนอาจารย์แกโบก เข้าที่หัวหนึ่งที-_- 


 
“หน้าต่างบานนั้นได้ข่าวว่าฉันเพิ่งเปลี่ยนไปเมื่ออาทิตย์ก่อนเองนะยะ! จะให้จ่ายชดใช้พวกเธอก็ยัง เป็นเด็กอมมือขอเงินพ่อแม่ใช้อยู่ ฉันไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก” แล้วลุงแกก็บ่นซะ=_=

 

“เหี้ยนิค ทำไรสักอย่างเซ่” เมื่อเห็นว่าการอ้อนวอนเริ่มไม่ได้ผล ไอ้แดนก็หันกลับมาสะกิดไหล่ผมยิกๆ-*-

“หยวนหน่อยนะครับ อาจารย์ซูซี่คนสวย” แล้วผมก็ก็อบเอาคำไอ้คิมมาใช้ใหม่พร้อมกับทำสายตาหวาน หยาดเยิ้มเสริมด้วยใบหน้าหล่อเหลาที่ใช้กับอาจารย์แกให้ใจอ่อนยวบยาบอยู่บ่อยๆ

“หยุดพูดเลยนะ ฉันไม่ให้อภัยพวกเธอแล้วแน่นอน ถึงแม้ฉันจะแพ้สายตาอันน่ารักของน้องนิคก็เถอะ”พูดก่อนจะยกนิ้วชี้ส่ายไปมาอย่างกระแดะ ให้ตายเหอะ หัวเหม่งแล้วเสร่อเป็นตุ๊ดอีก! อนาจใจแทนบรรพบุรุษเขาเสียจริง! -*-

 

“แล้วอาจารย์จะเอาไง” ผมถามสุ่ยๆไปแล้วชักสีหน้ากลับมาเป็นอย่างเดิมอาจารย์แกยกมือขึ้นแตะคางอย่างใช้ความคิดด้วยท่าทีสุดสยองสำหรับคนมองอย่างผมก่อนจะดีดนิ้วเมื่อนึกออก- -"

“ชอบเฮฮากันดีนักใช่มั้ยจ้ะ พวกเธอได้ฮาไม่ออกแน่!”

 

 

 

 

--------- ♥ ---------





“พวกกูเกลียดมึง ไอ้นิค!” ดู๊ ดู ไอ้คิมกับไอ้แดนมันพูด-_-

“ปากรึนั่น สาด เดะโดนตบด้วยนันยางเบอร์เจ็ดของกู” เหตุผลที่พวกมันพูดจาหมาๆแบบนั้นหรอครับ ก็เจ๊อาจารย์เหม่งแกสั่งให้พวกผมยืนกระต่ายขาเดียวแล้วยกถังที่มีน้ำใส่อยู่เต็มสองข้างถือค้างไว้เป็นเวลา หนึ่งชั่วโมงเต็ม เขาอภิสิทธิ์ให้ผมไม่ต้องทำอะไร เพียงแค่นั่งคอยจับเวลาและจับตามองไอ้เพื่อนพวกนี้ไว้ให้ดีก็พอ นี่ล่ะน้า ข้อดีของคนหน้าตาดีอ่ะ! 

“ส้นตีนเหอะ เจ๊เหม่งโคตรจะลำเอียง” แดนบ่น

“หมั่นไส้มึงสัดอ่ะ ไอ้นิค แทนที่จะโดนทำโทษเหมือนพวกกู” ไอ้คิมเสริม ปากเบ้ลงอย่างไม่พอใจ

 

“กูหล่อ จะให้ไปทำอะไรขายหน้าแบบนั้นไม่ด๊าย” ผมพูดเสียงสูงอย่างภูมิใจในหน้าตาตนเองเป็นที่สุด และก็ได้รับเสียงตอบรับดังโฮกฮากเป็นอย่างดี

“ทุ้ย! กูก็หล่อคมเข้ม แต่แค่ไม่หน้าหวานอย่างมึงเท่านั้นเองเถอะ” ไอ้คิมว่า

“บ่นไรมากมาย อีกห้านาที พวกมึงก็ได้เป็นอิสระละ” ผมบอก สายตามองไปที่นาฬิกาบนข้อมือตนเอง

“คอยดูนะ พรุ่งนี้กูจะสอยหน้าต่างอีกบาน!” ไอ้แดนพูดอย่างเคืองอาจารย์สุดฤทธิ์

“พรุ่งนี้เขาจะได้อัญเชิญมึงออกจากโรงเรียนเลยไง ไอ้ควาย พวกเราติดทันบนไว้เยอะ มึงอย่าลืมเซ่” ผมบอกอย่างขำๆกับใบหน้าที่กำลังกระฟัดกระเฟียดเพราะทำอะไรไม่ได้อยู่ของแดน

 

“ไม่เคยอับอายอะไรขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิตกูT_T” ไอ้คิมพูดตาละห้อย    แหงสิ นักเรียนคนอื่นๆที่เดินผ่านไปมาหัวเราะคิกคักกันอย่างหรรษา-_- ป้ายคอไอ้พวกนี้มีป้ายแขวนไว้ว่า “ยกโทษให้ผมด้วยเถอะคร้าบ อาจารย์ซูซี่สุดสวย” 
จะบอกว่าผมก็แอบสะใจพวกมันอยู่เล็กๆเหมือนกัน 555 

 

“มึงก็พูดออกไปได้เนอะ อาจารย์ซูซี่คนสวย ไม่กระดากปากมั่งหรอน่ะ-*-“ ไอ้แดนทำเสียงล้อเลียนผม

 

“กูก็พูดเอาใจ พวกเราจะได้รอดเหมือนทุกทีไง” ผมแย้ง

 

“แล้วไหงครั้งนี้เป็นแบบนี้ว๊า”

“สงสัยเวทมนตร์เริ่มเสื่อม ไอ้นิคเริ่มหมดน้ำยา เลยทำให้อาจารย์เขาเริ่มเห็นความเป็นจริง 5555+” ไอ้คิมตอบแทน

 

“ไอ้เวร! ไปๆๆ หมดเวลาแล้ว ไปแดกข้าวกันดีกว่า หิวไส้ครากแล้วกู” ผมพูดแล้วก็เดินนำพวกมันมาลิ่วๆ ไอ้สองตัวเขวี้ยงถังน้ำลงพื้นอย่างหงุดหงิดแล้วเดินตามผมมา เมื่อสั่งซื้ออาหารเสร็จก็เดินมาที่โต๊ะประจำ จะไม่มีใครกล้ามานั่งหรอก ไม่งั้นอาจมีเจ็บตัว แต่ก็ไม่ใช่ว่าผมเป็นพวกโหดร้ายใจดำหรืออะไรหรอกนะ แค่ขี้เกียจหาที่นั่งให้เสียเวลาเท่านั้นเอง!=.=

 

“ปวดแขนยิ่งกว่าตอนกูซ้อมแบดใหม่ๆเลยว่ะ ให้ตายเหอะ” ไอ้คิมบ่นแล้วยกมือขึ้นทุบหลังเบาๆ


"นั่นอ่ะ ฝึกพลังข้อแขนเต็มๆเลย 555" ผมตอบ

“แรงยกจานข้าวกูยังแทบไม่มี ป้อนข้าวกูด้วยนะไอ้นิคT^T”ไอ้แดนหันมาทำหน้าเหมือนอยากร้องไห้

“กระแดะว่ะ ไอ้แดน แค่นี้ทำบ่น”

“ล...แล้วมึงเห็นสายตาที่พี่มิ้นมองกูมั้ยอ่ะ มองแบบสมเพชกูมากเลยอ่ะT^T”

 

“มิ้นไหน-_- ไหนว่าจีบน้องบีห้องสองอยู่ไง”ผมถามมัน จริงๆก็ถามไปงั้นผมรู้สันดานเพื่อนผมดีว่ามัน ไม่มีใครเพียงคนเดียวหรอก- -  

 

“ก็ตรงสนามบอลไง ตรงวิชาพละห้องพี่เขาพอดีเป๊ะเลย โฮกกกก กูอยากไปนอนตายให้หนอนแดก” ยังคงทำหูทวนลมไม่ฟังคำที่ผมถาม-_-

“อยากตายนัก เดี๋ยวกูจัดหนักให้มั้ย ไอ้สัดนี่ รีบๆแดก ราดหน้ามึงเหอะน่า เส้นอืดแล้ว” ด่าพร้อมกับยกมือขึ้นผลักหัวมันให้นั่งกินไปด้วย

 

“เออ แล้วพวกมึงทำงานป้าไพรินเสร็จยังวะ” แล้วไอ้คิมที่นั่งกินข้าวซอยไก่อยู่ก็พูดถึงรายงานวิชาอังกฤษที่ผมเกลียดมากที่สุด

 

“คนอย่างกูนะเว้ย.. เฮลโล่แอมฟายแต๊งกิ้วแอ่นยู๊กู๊ดบาย! แค่นั้นจบ” ผมพูดจบก็โดนไอ้แดนตบหัวดังเพี๊ยะ

“โอ๊ย เหี้ยนี่ กูฉี่ราดขึ้นมาทำไง” แล้วยกมือขึ้นกุมหัว สายตามองมันอย่างเคืองๆ

“เกงมึงก็เปียกไงไอ้สาด กูโชคดีมีพี่น้ำติวให้ รายงานกูเลยเรียบร้อยไปตั้งอาทิตย์ก่อนละ 555” แดนตอบแล้วยกมือขึ้นกอดอกอย่างภูมิใจ

 

“กิ๊กมึงนี่รายสัปดาห์หรือรายวิชาวะ เห็นมึงงานเสร็จได้เต็มทุกรอบ ไม่น่าใช่สมองมึงในการทำงาน” ผมพูดจบไอ้คิมที่นั่งอยู่ตรงข้ามก็หัวเราะก๊ากออกมาอย่างดัง ในปากเต็มไปด้วยเส้นข้าวซอย หุบๆปากหน่อย เส้นจะกระเด็นใส่หน้าผมอยู่แล้ว!-*-

 

“ไอ้นิค มึง.. พูดจาถูกใจกูมาก 555” คิมว่าแล้วเปิดฝา ยกน้ำเปล่าของตนขึ้นดื่ม

 

“ก็พี่น้ำนี่แหล่ะ ติดกูแจเลย บ่นว่ามีงานอะไรคุณเธอทำให้หมด สบายคนหล่ออย่างกูไปเลย”

“แว๊บนึงกูรู้สึกว่ามึงเลวสิ้นดีเลยว่ะ 555” คิมพูดติดขำ

 

“มึงหมายถึงพี่น้ำม.ห้าห้องสามรึเปล่า น่ารักนะ แต่ไอ้ไนท์บอกเล่นตัวเกิน” พูดแล้วก็นึกถึงเพื่อนอีกคนในแก๊งที่มันไม่มาโรงเรียนวันนี้

 

“หรอ อยู่กับกูออกจะปล่อยนะ เมื่อวานกูแค่ชวนเขาไปแดกไอติมร้านหน้าโรงเรียน กระโดดโลดเต้นใหญ่ ไม่รู้ดีใจอะไรนักหนา” แดนพูดแล้วตักราดหน้าคำสุดท้ายเข้าปาก เคี้ยวตุ้ยๆ แล้วหยิบฝรั่งดองที่ตัวเองซื้อมากินต่อ-_- 


อยากบอกว่าไอ้แดนเป็นบุคคลที่กินจุสุดๆ สูงกว่าผมไม่มาก แต่หุ่นมันบึกบึนกล้ามหน้าท้องซิกแพคกระจาย บางทีผมก็แอบน้อยใจบ้างนะ อยู่ ม.ห้าแต่สูงแค่ 173 เซนต์ ไอ้บ้าแดนที่ว่าสูงแล้วยังสู้ไอ้คิมไม่ได้เลย! แต่นะ ไอ้คิมมันเป็นครึ่งลูกนี่เนอะT^T แต่ก็ยังขอบคุณแม่ที่ยังอุตส่าห์ให้ความขาวที่ได้มาจากอาม่าผมอีกที ทำให้ผมผิวขาวใสผ่องกว่าเพื่อนคนอื่นๆ

 

“ซื้อน้ำมาไม่เผื่อพวกกูมั่งเลยอ่ะไอ้คิม” ไอ้แดนบ่นแล้วเหลือบมองคิมที่ไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจ

 

“เดี๋ยวกูไปซื้อให้ๆ มึงเอาน้ำไร” ผมลุกขึ้นยืน

 

“โอ้จอร์ช! ไอ้นิคซื้อน้ำให้เพื่อนด้วย!” ไอ้แดนทำหน้าเหมือนเหลือเชื่อ

 

“กูเดินไปซื้อ แต่มึงเปนคนจ่าย เพราะงั้นเอาค่าน้ำมาสองแก้ว 555”

 

“เวร! 555 อ่ะ กูเลี้ยงก็ได้ เอาโค้กมาให้กูแก้วนึง” พูดแล้วก็ส่งยี่สิบบาทให้ผม ก่ะไม่เหลือทอนให้กูบ้างเลยใช่ป้ะ-*- แล้วผมก็เดินมาร้านขายน้ำ โรงเรียนผมไฮโซไฮเทคมากเลย ร้านขายน้ำเหมือนเมืองนอกที่หยอด เหรียญกดปุ่มแล้วมันจะออกมาให้ทั้งแก้วทั้งน้ำอ่ะ เสียอย่างเดียว แดกแล้วเติมไม่ได้!-.- ผมยืนรอโคล่าสองแก้วอยู่สักพักก็เดินถือแก้วอย่างระวัง เห็นงี้มันก็ให้มาแก้วใหญ่เหมือนกันนะเออ ใหญ่ขนาดแก้วน้ำโรงหนัง เสร่อแก้วละสิบบาท คุ้มนักเรียน โรงเรียนขาดทุน เอิ้กๆ 

 

ระหว่างกำลังเดินกลับโต๊ะ ก็มีไอ้เด็กนรกคนนึงที่วิ่งมาชนแขนผมอย่างแรงทำเอาน้ำผมหกกระจายไปหมด จะดีกว่านี้ถ้ามันไม่ไปหกใส่ใครน่ะสิ! T^Tคนผมแดงข้างหน้าร้องขึ้นอย่างตกใจ เขาหันมามองผมด้วย สายตาเคืองๆ.....เอ่อ....เขาหรือเธอกัน

 

“ทำอะไรของนายวะ!” เสียงหวานปนแหบถูกพ่นออกมาด้วยอารมณ์ขุ่นมัว สองมือกระชากคอเสื้อผมเข้าไป ใกล้ตาจ้องหน้าผมอย่างเดือดๆ พวกบรรดาเพื่อนๆอีกห้าหกคนที่นั่งอยู่ด้วยก็เริ่มลุกขึ้นยืนบ้าง ส่วนคน ในโรงอาหารตอนนี้ก็เริ่มหันมามองพวกผม


 

“คนวิ่งชนแขนฉันเมื่อกี้ ไม่เห็นหรอ”

 

“ไม่ได้มีตาทิพย์จะได้มองเห็นด้านหลังนี่หว่า ไอ้เวรนี่” คุณเธอทำท่าจะต่อยผมแต่ก็โดนผู้ชายข้างๆดึงแขนไว้

“น้องน่าจะขอโทษเขามากกว่ามาพูดจาแบบนี้นะ”

 

“คนของนายก็น่าจะพูดจาให้มันสุภาพกว่านี้หน่อยสิ! แล้วนี่มันเหตุสุดวิสัย เข้าใจกันด้วย” ไอ้ผมมันก็หยิ่ง ยโสอยู่ไม่น้อย คำขอโทษน่ะ ไม่หลุดออกจากปากผมง่ายๆหรอก แล้วด่าผมไอ้เวรนี่เส้นประสาทผมเริ่ม กระตุกแล้วนะ - -* ปกติผมไม่หาเรื่องกับผู้หญิงหรอก แต่กับยัยนี่ขอทีเถอะ!

 

 

TBC...