คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : :Choose To Love: 3
Choose To Love 3
เ้ามายอนโอเอาแ่อแไม่ยอมไปเรียน ยัไม่ลืมฝันร้ายเมื่อืนที่มีนมาพรามัมไปาัวเอและแ๊ทำให้ยอนโอเอาแ่อแ
ร้อไห้ับมัมและแ๊นยอโฮะหยุเรียนมาูแลลูแ่แฮยอนลับไม่ยอมให้ยอโฮไปเรียนส่วนเาะอยูู่แลลูเอเพราะเานั้นสอบเสร็แล้วและส่านให้ับอาารย์ประำะเรียบร้อยึไม่มีอะไร้อเป็นห่ว
แ่ยอโฮ้อมีส่วิทยาพนธ์ให้ับอาารย์และรอูผลว่าวิทยานิพนธ์ะผ่านหรือไม่
ถ้าไม่ผ่านยอโฮ็้อนำมาลับทำใหม่ให้เสร็และส่อีรอบเพื่อให้ผ่านและบพร้อมับแฮยอน
“ยอโฮไปเรียนเถอะ เี๋ยวผมูลูเอ
ยอโฮไม่้อห่วผมับลูนะ”แฮยอนบอออมาับสามีที่เานั้นรับลูสาวมาอุ้มาสามี
“นาฟ้าอแ๊อยู่ับมัม่อนนะรับ
แ๊ส่านเสร็แล้วแ๊ะรีบลับมาหาหนูเลยนะรับ”ยอโฮบอับลูสาวที่แฮยอนอุ้มอยู่
“แ๊รีบลับมานะะ
ลับมาพายอนโอับมัมไปเที่ยว้วยัน”
“รับ”ยอโฮหอมแ้มลูสาวและภรรยา
“ผมไป่อนนะ ผมส่านเสร็แล้วะรีบลับมาหาแฮยอนับลูเลย”แฮยอนยิ้มบาๆและหอมแ้มยอโฮลับ
“ผมอให้วิทยานิพนธ์อยอโฮผ่านนะรับ”แฮยอนบอ้วยรอยยิ้ม
ยอโฮยิ้มให้ับภรรยาและหอมแ้มอีฟอ่อนะเินออาห้อปล่อยให้สอแม่ลูอยู่ันามลำพัวันนี้
ยอโฮออไปมหาลัยแล้วแฮยอน็พายอนโอมานั่ในห้อนอนและนาฟ้าัวน้อย็น้ำาไหล
ร้อไห้ออมาอีรอบเมื่อนึถึฝันร้ายเมื่อืนนแฮยอน้อเ้ามาอปลอบลูสาวที่ยัลัวับวามฝันร้าย
“ไม่ร้อไห้นะะนีอมัม
มัมบอแล้วว่ามัมไม่มีทาทิ้หนูับแ๊ไปไหนไ้ เราะอยู่้วยันแบบนี้ลอไป
อยู่ับแ๊อยู่นีและอาะมีเ้าัวเล็อีนมาอยู่ับเราอีน็ไ้นะะ”แฮยอนปลอบลูสาวัวน้อย เอาัวเล็มาหลอล่อลูสาวเพื่อให้ลูสาวไ้เลิิเรื่อฝันร้าย
“ัวเล็ใรหรอะมัม”น้ำเสียสสัยถามึ้น
“น้ออยอนโอไ่ะ”แฮยอนบอ้วยรอยยิ้ม
“มัมะมีน้อให้ยอนโอแล้วหรอะ
มัมะมีน้อแล้ว”และ็เรียวามสนใอยอนโอไ้
“อนนี้ยัไม่มี่ะ แ่ไม่นานยอนโอะมีน้ออีนแน่นอน
แ่้อรอให้มัมับแ๊เรียนบ่อน มัมะมีน้อให้หนูอีน
ให้มาเป็นเพื่อนเล่นับหนูให้หนูไ้เลี้ยน้ออย่าที่หนู้อารไ่ะ”แฮยอนบอ้วยรอยยิ้ม
มือนุ่มลูบผมลูสาว้วยรอยยิ้มที่เาั้ใไว้แล้วว่าหลัาเรียนบะมีเ้าัวเล็ให้ับยอโฮอีน
“มัมสัาับหนูแล้วนะะ
มัม้อมีน้อและอยู่ับหนูและแ๊นะะอย่าทิ้หนูับแ๊ไปไหน”
“มัมสัา่ะ
มัมรัหนูับแ๊ที่สุแล้วะให้มัมทิ้หนูับแ๊ไปไ้ไัน มัมทิ้นที่มัมรัไปไหนไม่ไ้หรอ่ะ
เพราะหัวใอมัมอยู่ที่หนูและแ๊ทั้หัวใอมัมแล้ว”ะให้เาไปรัใรไ้อีในเมื่อหัวใอแฮยอนอยู่ับสามีและนาฟ้าัวน้อยที่หัวใวนี้แฮยอนไม่สามารถให้ใรอีแล้ว
แฮยอนปล่อยให้ลูสาวไ้เล่น
นอนูาร์ูนอยู่ในห้อ
ส่วนัวเอนั้นออมาุยโทรศัพท์ับแมุ่นมยอนที่โทรมาาเาหลีที่พ่อนั้น้อารให้เาลับเาหลีหลัาเรียนบ
น้ำเสียอแมุ่นมยอนที่โทรมานั้น็รู้ว่าแม่็ลำบาใไม่น้อยที่้อโทรมาบอเา
แม่โนพ่อำับมาให้เาลับบ้านให้ไ้หลัาเรียนบไม่ั้นแม่ไม่โทรมาอร้อับเาให้ลับบ้านทันที
แฮยอนวาสายาแม่็รู้สึวิัวล
มีวามลัวอยู่ในใหลัาุยับแม่
็อนนี้เายัไม่อยาลับบ้านที่ั้ใเอาไว้ว่าะอยู่ทำานที่อัฤษ่ออีปีและ่อยลับและบอวามริับรอบรัวว่าเานั้นมีรอบรัวแล้วและมีเ้าัวน้อย้วยันับพ่อ
เพื่อพิสูน์ให้พ่อรู้ว่ายอโฮสามารถเลี้ยูเาับลูไ้และให้พ่อยอมรับในัวยอโฮถึยอโฮะเป็นลูนพ่อ้าแม่้าที่ไม่มีอะไรเลยแ่็สามารถเลี้ยูให้เาสุสบายอย่าที่พ่อ้อารไ้
และยิ่วามฝันอลูสาวัวเอเมื่อืน็ยิ่ทำให้แฮยอนเริ่มหวั่นไหว
หวั่นลัวับวามฝันอลูสาวที่ลัวมันะเป็นริลัวว่าพ่อะพรารอบรัวอเาไป
ะไม่ให้พวเาอยู่้วยันในอนนี้ที่แฮยอนนั้นรู้นิสัยพ่ออัวเอีว่าเป็นนอย่าไ
เาถึลัวและยัไม่อยาลับในอนนี้
“ูยอแมาหาันที่ห้อหน่อยิ
ันมีเรื่ออยาุยับปรึษาับแ”แฮยอนโทรหาเพื่อนสนิทที่เป็นนเาหลี้วยันแ่รอบรัวอูยอย้ายมาูแลบริษัทในเรือที่อัฤษและูยอ็เป็นอีนที่รู้เรื่ออเาับยอโฮที่มีลู้วยัน
แฮยอนวาสายาเพื่อนและเินเ้ามาูยอนโอที่นัู่าร์ูนที่มีเสียหัวเราะอลูสาว
แ่แฮยอนลับมีสีหน้าหมอเศร้า มอลูสาว้วยวาเศร้าับวามฝันอลูสาวที่อนนี้ับเป็นเาเอที่ลัว
ัวลับวามฝันนั้นอลูสาว ลัวว่ามันะเป็นริึ้นมา
“ยอนโอมัมะทำทุทาไม่ให้เราสามน้อแยาัน
ไม่ว่ามัม้อเ็บ้อลายเป็นลูอัูับุา็ามมัม็ะทำเพื่อหนูและแ๊อหนู”แฮยอนบอับัวเอเบาๆที่เาพร้อมทำทุอย่าเพื่อให้ไ้อยู่ับลู
ถึแม้เาะทำให้พ่อแม่ผิหวัในัวเา็ามเา็ยอมเพื่อไ้อยูู่แลลูสาวและอยู่ับสามีที่เารัไม่่าัน
ริ๊ ริ๊ ริ๊
เสียออหน้าบ้านัึ้นแฮยอนรีบเินไปประูให้ับเพื่อนสาวอัวเอที่มาถึและแฮยอนพาูยอมาุยันอีห้อที่เรื่อนี้ไม่้อารให้ลูสาวมาไ้ยินรู้เรื่อ้วย
ลัวว่าลูนั้นะิมาหวาลัวไปับเา้วย แ่ฝันร้ายเมื่อืน็ทำให้ยอนโอหวั่นลัวับวามฝันนไม่ไปโรเรียน
“นายโทรามันมามีเรื่ออะไรหรือเปล่า”ูยอถามึ้นเมื่อเห็นสีหน้าเพื่อนไม่สู้ีนั
“หรือว่านายทะเลาะับยอโฮ”
“เราไม่ไ้ทะเลาะับยอโฮหรอ
แ่เป็นเรื่อพ่อมาว่า”
“พ่อนายรู้แล้ว?”
“พ่อยัไม่รู้แ่พ่อโทรามเราให้ลับบ้านเราหลัาเรียนบ”
“เรื่อแ่นี้เอ
ไม่เห็นมีอะไร้อเรีย้อิมาเลย นาย็ลับบ้านามที่พ่อนาย้อาร
แ่นี้็บ”
“มันไม่ไ้บแ่นี้ล่ะิูยอ
ถ้าันลับไปอนนี้พ่อ็้อเล่นานัน
้อเล่นานยอโฮและอาะทำให้เราับยอโฮไม่ไ้อยู่้วยัน
พ่อไม่ยอมรับยอโฮไม่ยอมให้เราบับยอโฮ่อแน่ๆูยอ”แฮยอนบอับวามลัวับสิ่ที่เิึ้น
“แล้วนายะรอถึเมื่อไรที่นายะล้าพายอโฮับยอนโอลับบ้าน
นายะรอให้ยอนโอโถึสิบห้าเลยหรือไนายถึะล้าบอวามริับท่านสอน”ูยอพูออมารๆ
“ันไม่เห็น้วยนะที่นายะปิพ่อแม่อนายไว้แบบนี้
นายวระบอับวามริับท่านสอนไ้แล้วว่านายมีลูมีสามีแล้ว
ไม่ใ่มาปิบัท่านทำเหมือนท่านเป็นนโ่แบบนี้ พ่อแม่นะท่านอาะโรธ
อาะผิหวัับนายที่นายท้อ่อนเรียนบและยัปิท่านมาลอห้าปีอี นายิว่าะมีพ่อแม่นไหนะทำใ
ะไม่ผิหวัับนายบ้าล่ะแฮยอน ท่าน็้อผิหวั ้อโรธเป็นธรรมา
แ่ันเื่อว่าท่านไม่ใร้ายับลูและหลานไ้หรอ
อย่าไนาย็ลูและยอนโอ็หลานที่เป็นเลือเนื้อเื้อไอพ่อนาย”ูยอพูเือนสิเพื่อน
“ันว่านายลับไปเผิวามริ
บอวามริับท่านให้รู้ีว่าะมาปิอยู่แบบนี้
ท่านไม่ไ้ใร้ายับนายและหลานหรอแฮยอน”ูยอวามือลบนมือเพื่อนเป็นารให้ำลัใ
“และันเื่อว่าพ่อนายะยอมรับยอโฮเพราะลอห้าปียอโฮ็พิสูน์ให้ันและนรอบัวนายอนนี้มั่นใไ้แล้วว่าเาูแลนายและหลานอันไ้
ันเื่อว่ายอโฮทำให้พ่อนายยอมรับัวอเาไ้”ูยอยิ้มๆให้เพื่อนมั่นใและสบายใึ้น
“ทำามที่ันบอเถอะแฮยอน นาย้อสู้ับวามริบอวามริับพ่ออนายเพื่อัวนายและรอบรัวอนาย”
“เราะทำามที่เธอบอแล้วันูยอ
อบใเธอมานะที่มารับฟัเราให้ำปรึษาับเรา”
“เราเป็นเพื่อนันิเพื่อน็้อ่วยเพื่อนิ”ูยอบอ้วยรอยยิ้ม
“แล้วนี่หลานันไปไหนนี่”ูยอถามถึลูสาวอัวเอ
“นอนูาร์ูนในห้อ
ถ้าเธอะไปเล่นับหลาน็เ้าไปเล่นับหลานไ้เลย
เี๋ยวันเ้าไปทำอว่าเ้าไปให้”แฮยอนบอออมา
“ั้นอันไปเล่นับหลาน่อนแล้วัน”แฮยอนยิ้มบาๆให้ับเพื่อน
ูยอ็เินเ้าไปในห้ออแฮยอนไปเล่นับยอนโอในห้อ
ส่วนแฮยอนเ้ามาทำอว่าให้ลูสาวทานในอนเที่ย
แฮยอนยิ้มับเสียหัวเราะอลูสาวที่ัออมาาในห้อที่ไ้เล่นับูยอ
ถ้าไ้อยู่ับูยอ้วยันแล้วลูสาวอเานั้นะมีรอยยิ้ม
เสียหัวเราะไม่่าเวลาอยู่ับเาและยอโฮเลย และูสอน้าหลานะพาันนทัู้่
ฟอ
ยอโฮลับมาามหาลัย็เินเ้ามาในรัวและโอบอเอวภรรยาที่ำลัยืนทำอว่าให้ับลูสาวทาน
แฮยอนหันมายิ้มหวานมอสามีและป้อนนมที่เพิ่ทำเสร็ให้ับสามีไ้ทาน
แฮยอนับนมในมืออแฮยอนมาทาน้วยรอยยิ้ม
“ูยอนึอย่าไวันนี้ถึมาเล่นับลู”ยอโฮถามับภรรยาเมื่อลืนนมลอ
“ผมโทรวนูยอมาเอ”แฮยอนบอ้วยรอยยิ้มและพลิัวหันมามอสามี
“ยอโฮเือนหน้าเ้อลับเาหลีันแล้วนะ ุแม่โทรมาให้เราลับเาหลี
ท่านอยาให้ผมลับเาหลีหลัาเราเลี้ยบ”
“ไ้ิรับ ะลับสิ้นเือน็ไ้เลยนะ
อนนี้ผมเรียนบวิทยานิพนธ์ผมผ่านเรียบร้อยแล้ว”ยอโฮบอ้วยรอยยิ้มที่แฮยอน็ีใามยอโฮที่พวเาเรียนบันสัทีามที่ั้ใไว้
“ผมีใ้วยนะที่ยอโฮ็ทำสำเร็”
“ที่ผมทำสำเร็เพราะมีแฮยอนและลูทำให้ผมมีำลัใที่ะทำมัน
มัมแฮยอนับนาฟ้าัวน้อยเป็นำลัิ้นีให้แ๊เลยนะรับ”ยอโฮบอออมาและูบลริมฝีปาอภรรยา
“ฮึม...ทำอะไรเรใันับลูันบ้า”ูยอที่เินออมาที่ส่เสียใหู้่สามีภรรยารู้ัวว่าในห้อนี้ไม่มีแ่ันสอน
“ยอนโอเห็นมัมับแ๊ทำันประำเลย่ะน้าูยอ
ยอนโออบให้มัมับแู๊บันเพราะมันทำให้ยอนโอรู้ว่ามัมับแ๊รัันมาแ่ไหน”เสียใสอลูสาวบอออมา
แฮยอนับยอโฮถึับยิ้มำเพื่อนที่หลานสาวไม่เ้า้า
“ั้นน้าไม่อยู่เป็น.อมัมับแ๊หนูแล้ว
น้าว่าน้าลับ่อนีว่ามัมับแ๊ะไ้ทำันมาว่านี้”ูยอส่สายาแวเพื่อนและยิ้มให้ับหลานสาวัวน้อยที่รอยยิ้มสใส
ไร้เียสาอหลานสาวนั่นทำใหู้ยอเอ็ูและรัหลานสาวัวน้อยมาที่ใรเห็นยอนโอ่า็รั่าหลับวามน่ารั
่าพูอนาฟ้าัวน้อยอแฮยอนและยอโฮ
“ันลับ่อนแล้วัน
ไว้ว่าๆันะมาเล่นับหลานใหม่”แฮยอนยิ้มให้ับเพื่อนอย่าอบุที่มาุยมาอยให้ำปรึษานทำให้แฮยอนล้าะบอวามริับที่บ้านและพาลูและยอโฮลับไปเาหลี้วยัน
ูยอลับไปแล้วยอโฮ็พาแฮยอนและยอนโออมาเินเล่นที่สวนสาธาระหลัาทานอว่าเสร็เรียบร้อย
สามพ่อแม่ลูเินูมือันเินเล่น พานาฟ้าัวน้อยมานั่เล่นิ้าที่แฮยอนนั่และอุ้มลูสาวนั่บนัที่มีแ๊ยอโฮเป็นนแว่ให้สอแม่ลูนั่เล่นส่เสียหัวเราะให้ยอโฮไ้ยิ้มาม
มีวามสุามับสอแม่ลูหันมายิ้มให้ะที่เานั้นแว่ิ้าให้
“แ๊หนูอไปเล่นที่ลื่นนะะแ๊”ยอโอพยัหน้าให้ับลูสาวที่เลิเล่นิ้าและอยาไปเล่นที่ลื่น่อ
ยอโฮ็อนุาให้ลูสาวไปเล่นส่วนัวเา็ับมัมัวาวมานั่บนัที่ัวเอนั้นไว่แว่ิ้าไป้วย
“ไม่หนับ้าหรือไ”แฮยอนเอ่ยถามที่นั่อยู่บนัอสามี
“ไม่หนัเลย ให้นั่ทับทั้ืน็ยัไหวเลย”ยอโฮพูน้ำเสียรุ้มริ้มาเป็นประายนแฮยอนยิ้มำับท่าทีอสามี
“ืนนี้ผมให้ทำ็ไ้
เห็นว่าแ๊ยอโฮนั้นผ่านวิทยานิพนธ์แล้วผมถือให้เป็นราวัลในีวิอแ๊ยอโฮเลยแล้วัน”
“ืนนี้ผมะัหนัเลย
ะทำให้ยอนโอมีน้ออีนให้ไ้เลย”
“ทำน้อให้ยอนโอให้ไ้ามที่พูนะรับแ๊”แฮยอนหอมแ้มสามี้วยรอยยิ้มที่เาเ็มใและามใสามีทุอย่าอยู่แล้วและเา็พร้อมที่ะมีเ้าัวน้อยอีนหลัานี้
พวเาไม่มีภาระอีแล้วหลัาที่เรียนบและเริ่มทำานอัวเอหลัานี้
ผมหวัว่าพ่อะให้โอาสยอโฮพิสูน์ัวเอและยอมรับในัวยอโฮให้เป็นลูเยอพ่อ.....
Choose To Love
1 เือน่อมา
ถึวันที่แฮยอน้อบินลับเาหลีพร้อมับยอโฮและยอนโอนาฟ้าัวน้อยที่แฮยอนั้ใมาบอวามริที่ปิบัพ่อและแม่มาลอห้าปีเรื่อลูและรอบรัวอัวเอ
เรื่อแลนิ้สู่ท่าอาาศยานนานาาิอินอลที่ยอนโอนาฟ้าัวน้อยถึับื่นเ้น
ื่นาื่นใที่ไ้มาเาหลีเป็นรั้แร แ่แฮยอนยัมีสีหน้าเป็นัวล
ูัวลไม่น้อยที่้อมาบอวามริับพ่อและแม่ที่ลัวว่าพ่อนั้นะไม่ยอมรับยอโฮและไม่ให้เาอยู่ับยอโฮ
แ่ยอโฮ็เินุมประสานมือแฮยอนมาลอที่ให้แฮยอนรู้สึีลายัวลลที่ไม่อยาให้แฮยอน้อัวลลัวไป่อนหน้า
เพราะถึอย่าไเา็ะทำให้พ่ออแฮยอนยอมรับในัวอเาให้ไ้
แฮยอนและยอโฮึ้นแท๊ี่มาบ้านอแฮยอน่อนๆะพาไปบ้านอยอโฮที่เปิเป็นร้านมินิมาร์ทเล็ๆในย่านวัมุน
ยอโฮั้ใอยาให้แฮยอนลับบ้าน่อนพบพ่อแม่อเา่อนที่ะไปบ้านอเา
“มัมะพาหนูไปไหน่ะ”ยอนโอถามึ้นเมื่อสายาละาวิว้านนอมอมาที่มัมและแ๊
“มัมะพาหนูไปหาุาุยายย่ะ”แฮยอนบอ้วยรอยยิ้ม
มือลูบผมลูสาวเบาๆอย่าเอ็ู นั่ทแท๊ี่ับเ้ามาในบ้านยอนโอูะื่นาื่นใับวามให่โอบ้านมัมแฮยอนเหลือเิน
รถมาอเทียบหน้าบ้านที่ยอโฮ่าย่าแท๊ี่
แฮยอนนั่นลมา่อนที่สาวใ้ในบ้าน่าีใและ่ามอหนูน้อยอย่าสสัยว่าเป็นใรัน
“บ้านมัมให่ัเลย่ะ”น้ำเสียื่นเ้นบอออมา
แฮยอนยิ้มให้ับลูสาวและรอให้ยอโฮลมาทีุ่นมยอนเินออมารับลูาย้วยรอยยิ้ม
แฮยอนสวมอแฮยอนอย่าีใที่เห็นลูายลับมาามที่านยอล้อาร
“ผมิถึแมุ่นมยอนัเลยรับ”แฮยอนบออย่าีใที่อุนมยอนไว้
“แม่็ิถึลูเหมือนัน”ุนมยอนอลูบหลั
รอยยิ้มบาๆยิ้มออมาที่ไ้อลูายที่เาเลี้ยมาั้แ่แฮยอนอายุห้าวบ
“มัมะมัม”เสียยอนโอเอ่ยเรียทำให้สอแม่ลู้อละออาัน
ุนมยอนมอหนูน้อยน่ารัอย่าสสัย แฮยอนมอลูสาว้วยรอยยิ้ม่อนะยิ้มให้ับแมุ่นมยอน
“ยอนโอลูสาวผมเอรับแม่
ลูสาวอผมับยอโฮสามีอผมรับ”แฮยอนบอออมา ุนมยอนถึมีสีหน้าใ “ผมรู้ว่าผมผินะรับที่ไม่ยอมบอพ่อับแมุ่นมยอนเรื่อผมท้อมีลู่อนเรียนบ
ผม้ออโทษแมุ่นมยอนนะรับที่ผมทำให้แม่้อผิหวัในัวผม”น้ำเสียรู้สึผิบอออมา
แววา สีหน้ามีแ่วามรู้สึผิ่อนเป็นแม่ถึแม้ไม่ใ่แม่แท้ๆอัวเอ็าม
“แม่ว่าเราอย่าเพิ่มาอโทษแม่อนนี้เลยีว่า
ลูึ้นไปุยับพ่อเา่อนีว่าและบอพ่อเาเรื่อนี้ให้รู้เรื่อเพื่อัวอลูและรอบรัวอเรา”ุนมยอนบอออมาที่เา็ใ
ผิหวัเล็น้อยแ่เรื่อนี้ไม่สำัเท่าับเรื่อที่ลูาย้อแ่านับอมินนที่พ่อหาไว้ให้
“รับแม่”แฮยอนยิ้มรับ
“เี๋ยวลูพานรัอลูึ้นไปหาพ่อเราบนห้อทำาน
ส่วนหลานเี๋ยวแม่ะูหลานเอเอ”
“รับ”แฮยอนานรับและเินนำยอโฮที่โ้ศรีษะใหุ้นมยอนอย่านอบน้อม
ุนมยอนมอามอย่าเป็นห่วเป็นัวลแทนลูายและนรัอลูายลัวานยอลวะเล่นานเ็ทัู้่
เาอยาามึ้นไปูแ่็้ออยูู่แลแสนน่ารัที่ไม่อยาให้หลาน้อมารับรู้เรื่อผู้ให่ในอนนี้
านยอลันหวัุะไม่ใร้ายับลูอุนะ......
“ยอนโอ่ะยายว่าเราไปเล่นัน้าในันีว่า่ะ”
“่ะุยาย”ยอนโอบอ้วยรอยยิ้มสใส
รอยยิ้มน่ารัสมับเป็นนาฟ้าัวน้อยอแฮยอนและยอโฮ
นี่แ่ไ้หลานรั้แรุนมยอน็รู้สึหลหลานนนี้เ้าแล้ว
แฮยอนพายอโฮึ้นมาพบานยอลบนห้อ
านยอลเห็นลูายลับมา็ยิ้มและเินเ้ามาสวมอลูวายอย่าิถึและีใที่ลูายยอมลับมาามที่สั่
สอพ่อลูพาันมานั่ที่โฟาลาห้อทำานยอโฮนั่น็ามแฮยอนมานัู่และ้อมหัวให้ับานยอลเป็นารทัทายที่านยอลยิ้มบาๆให้ับยอโฮที่ิว่ายอโฮเป็นเพื่อนอลูาย
“พ่อีในะที่ลูลับมาามที่พ่อสั่
ลูลับมารั้นี้พ่อมี่าวีะบอับลู้วย”านยอลเปิาุยับลูายเป็นันเอ
“ผม็มีอะไระบอับพ่อเหมือนันรับ”านยอลยิ้มและมอูลูาย
“มีเรื่ออะไรบอพ่อมาิ
พ่อะไ้บอ่าวีอพ่อบ้า”านยอลให้ลูายนั้นเป็นนบอ่อน
แฮยอนับมือุมมือสอประสานันและหันมามอันอย่าให้ำลัใให้วามมั่นใัน
“ผมับยอโฮเราสอนเป็นสามีภรรยาันรับพ่อและผม็มีลูับยอโฮหนึ่นแล้วรับพ่อ”
ปั!!!!
เสียำปั้นทุบลบนโ๊ะอย่าแรนทำให้แฮยอนสะุ้ใผวาเ้าไปหายอโฮ้วยวามลัว
เมื่อเห็นอารม์อพ่อรุนแรและโรธเาเรื่อนี้
“ันส่แไปเรียนแ่แลับไปันว้าผู้ายที่ไหนมาเป็นสามีอแและยัมีลูมาให้ันอับอาย
ับารระทำอแอี!!!”านยอลเสียแ็ว่า้วยวามโรธั
“แ่ผมับยอโฮเราสอนรััน เราสอนรัันมาห้าปีแล้วและลูอเราสอน็โ้วยแล้วพ่อที่ผมับยอโฮ่วยเลี้ยูลู้วยัวเอ”แฮยอนเถียนเป็นพ่อทั้น้ำา
“ให้ผมับแฮยอนรัันเถอะรับ
ให้เราสอนรัเถอะรับุานยอล ลอห้าปีผมยัพิสูน์ใหุ้เห็นไม่ไ้เลยหรอรับว่าผมสามารถเลี้ยูแฮยอนและลูอเราไ้”ยอโฮ็่วยพูให้านยอลเห็นใในวามรัอพวเาสอน
แ่านยอลลับหัวเราะในลำอ
“หึ....เินที่แใ้เลี้ยลูันมาลอห้าปีมันไม่ใ้เินที่ันส่ให้แฮยอนเลี้ยหรือไ
เินที่พวแใ้อยู่ทุวันนี้็เินันทั้หม
ถ้าันไม่ส่เินให้ลูายันใ้ถามหน่อยเถอะแะมีปัาที่ไหนหาเินมาใ้่ายในทุวัน”านยอลว่าอย่าถูยอโฮแ่็เป็นที่านยอลพู
เินส่วนหนึ่ที่พวเาใ้็เป็นเินอานยอลที่ส่ไปให้แฮยอนใ้ทุเือน
“แ่ยอโฮเา็ทำานหาเินมาให้ผมับลู
เาไม่ไ้ใ้เินพ่อไปทั้หม!!!แฮยอนแ้ัวแทนนรั ยอโฮทำานหนัทุวันเพื่อหาเินมาใ้่ายในรอบรัว
เินที่พ่อส่ไปให้็เ็บไว้ใ้่ายในารเรียนถึแม้ว่าบ้าเือนะไม่พอใ้เาถึเอาเินัวนี้มาใ้แ่ยอโฮ็เอาเินที่ทำานไ้มาใ้ืนเหมือนัน
“มัน็เศษเินอมันเท่านั้น
เินแ่นี้มันะเลี้ยอะไรแไ้แฮยอน ันไม่มีทาให้นนอย่ามันมาูแลแเพราะันหานมาูแลแเอาไว้แล้ว”านยอลว่าอย่าถูและทำให้แฮยอนถึับใ
“และแะ้อแ่านับนที่ันหาไว้ให้เท่านั้น
แไม่มีสิทธิ์แ่านับนอื่นเ็า!!!”านยอลว่าอย่าเผ็าร
“ไม่!ผมะไม่แ่านับใรทั้นั้น ผมะแ่านับยอโฮนเียวเท่านั้น!!!!”แฮยอนไม่มีทายอม ไม่มีทายอมให้พ่อทำลายีวิรอบรัวอเา
“็ลอันสัั้ถ้าแอยาให้ลูและสามีอแ้อเือร้อนามไป้วยแ็ไปอยู่ับมันเลย
แ่แับเอาไว้ไม่ใ่แที่ะเือร้อนลูและสามี็้อเือร้อนามแไป้วย”านยอลู่และยิ้มร้ายให้ับลูายที่ยืนนิ่อึ้
“ใรอยู่้านอเ้ามาหาันหน่อย!!!”านยอละโนเรียลูน้อเสียร้าว ลูน้อสี่นเินเ้ามาในห้อ
“ับัวผู้ายนนี้ออไปาบ้านและับแฮยอนไปัในห้อห้ามใรเ้าไป่วยเหลือไ้เ็าถ้าันไม่สั่!!”
“รับนายท่าน”ลูน้อทั้สี่แบ่ันนละสอไปับัวยอโฮและแฮยอนที่ทั้สอ่าสะบัาารรัุมาารับอายรร์ลูน้ออานยอล
“ปล่อยผม ผมบอให้ปล่อย!!!”ยอโฮพยายามสะบััืนแ่เา็ถูลูน้ออานยอลล็อัวเอาไว้
“พ่อปล่อยผมับยอโฮไปเถอะ
ปล่อยให้เราอยู่้วยันเถอะพ่อ ผมสอนรัันอย่าับเราสอนแยันเลย”แฮยอนทรุลอร้อพ่อทั้น้ำาอย่าอ้อนวอน
“ันไม่มีทาให้แไ้แ่านอยู่ับไอุ้๊ยมันเ็า
แ้อแ่านับอมินนเียวเท่านั้น!!!”
“พ่อ.....”แฮยอนเรียพ่อมอานยอลอย่าผิหวั
มอพ่ออย่าเ็บปวที่พ่อไม่เห็นใในวามรัอเาเลย
“พาแฮยอนไปัไ้แล้วๆอย่าให้ใรเ้าไป่วยไ้เ็า!!”
“รับนายท่าน”ลูน้อรับำสั่และับล็อัวแฮยอนเ้าไปัในห้อ
ส่วนยอโฮ็ถูลามาโยนอยู่หน้าบ้าน้วยสภาพสะบัมสะบอม
น้ำาผู้ายรินไหลออมาที่ยอนโอไ้ยินเสียโวยวายและเห็นแ๊ถูับัวโยนลับพื้นยอนโอ็วิ่เ้ามาหาพ่อ
“ใรทำแ๊่ะ
แ๊ร้อไห้ทำไมแล้วมัมล่ะ่ะแ๊”ยอนโอถามยอโฮทั้น้ำาที่นั่อพ่ออัวเอยอโฮ็อลูสาวไว้แน่น
“มัมไม่ไ้อยู่ับเราแล้วยอนโอ มัมไม่ไ้ไปอยู่ับแล้วลู”ยอโฮอลูทั้น้ำา
“ไม่ริ มัมสัาับหนูแล้วว่ามัมะไม่ทิ้หนูับแ๊ไปไหน
มัมสัาับหนูเอาไว้แล้ว ฮืฮ......”ยอนโอเอาแ่ร้อไห้ที่มันเหมือนับวามฝันอยอนโอมา
วามฝันที่มีนมาพราแม่ไปาน
ุนมยอนยืนมอสอพ่อลูที่อันร้อไห้นั้นสสารอย่าับใแ่เาไม่รู้ะ่วยสอพ่อลูอย่าไในอนนี้ เานปัาะ่วยหลานอัวเอริๆ
“เธอพาลูอเธอลับไป่อน
เี๋ยวทานนี้ันะัารเอ”ุนมยอนบอออมาที่มือแะลบนไหล่อยอโฮ
“ุยายหนูะหามัม
หนูะเอามัมลับไป้วย ฮืฮ......”เสียเว้าวอนทั้น้ำาอยอนโอน่าสสารับใแุ่นมยอนลับ่วยหลานสาวไม่ไ้เลย
“เี๋ยวยายพามัมไปส่หนูที่บ้านนะะ
อนนี้หนูพาแ๊ลับไปบ้าน่อนนะะนเ่อยาย”ุนมยอนลูบผมหลานสาวอย่าสสาร
“ยาย้อพามัมไปหาหนูให้ไ้นะะ อย่าให้ใรพามัมหนูไปเ็า”
“่ะ ยายสัา”ุนมยอนลูบผมเี่ยว้อยสัาับหลานสาวทั้น้ำา
“ยอโฮเธอพาลูลับไปบ้าน่อน ถ้าไม่อยาให้แฮยอน้อเือร้อนไปมาว่านี้เธอ็้อพาลูลับบ้านทำามที่ันบอและันะพาแฮยอนไปส่ให้เธอถึมือ”ุนมยอนบอออมาืนยอโฮอยู่่อ็ไม่มีอะไรีึ้นมีแ่แย่ลว่าเิม
“รับ”ยอโฮยอมเื่อฟัุนมยอนที่ลุึ้นยืนอุ้มลูสาวเินออาบ้านระลูอไปทั้น้ำาอย่าเ็บปวเานั้นไม่สามารถ่วยแฮยอนออไปาที่นี้ไ้
ยอโฮเินอุ้มลูสาว้วยหัวใแสลายที่สวนลับรถออมินที่ับเ้ามาพอีเพื่อมาหาแฮยอนหลัารู้ว่าแฮยอนลับมาาอัฤษแล้วอมิน็รีบมาหาแฮยอนในทันที
สายาออมินมอผู้ายที่อุ้มเ็น้อยอออไปอย่าสสัยแ่เา็ไม่ไ้อะไรไม่ไ้เอะใสสัยที่ใอเาอนนี้อยู่ับแฮยอนแล้ว
อยาเอแฮยอนที่สุ ที่ลอสิบปีมานั้นเาิถึแทบอยาะเอแฮยอนทุวันและวันนี้็มาถึแล้วที่เาะไ้เอแฮยอนเ็น้อยที่เป็นรัแรอเา
“สวัสีรับน้าุนมยอน”อมินลาและโ้ทัทายุนมยอนอย่าสุภาพอ่อนน้อม
ุนมยอนไ้แ่ยิ้มให้ับอมิน
“อ้าวอมินมาพอีเลย อาับน้อำลัรอเราอยู่เลย
ึ้นไปุยบนห้อทำานับอา่อนเี๋ยวรอน้ออาบน้ำเสร็เราะไุ้ยับน้อามลำพั”านยอลเอ่ยแทรึ้นที่ไ้ยินเสียรถออมินมาถึเา็รีบลมารับหน้า
ุนมยอนไ้แ่ยืนมอสามีและอมินที่ำลัเินเ้าไปในบ้านอย่าเหนื่อยใับวามเผ็ารอสามีและอสสารลูายไมไ่ที่อาทิย์หน้าะ้อเ้าพิธีแ่านับอมินามที่านยอลและมินโฮไ้ลันไว้และัแเรื่อานแ่านให้ับลูายอย่าเสร็สิ้น
TALJ
ราม่าเริ่ม้นึ้นแล้วนะะทุน
หลัานี้ราม่าะัเ็มแล้วนะะ อบุทุเม้มที่เม้นให้ันนะะ
อย่าลืมเม้นให้ันนะะ
#รั้อเลืออห์นแอ
ความคิดเห็น