ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [ฟิคบารามอส] เฟรินและเพื่อนตะลุยแดนฮอกวอตส์

    ลำดับตอนที่ #9 : งานเต้นรำที่เจ็บปวด(100%)

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 322
      0
      6 ก.ค. 49



    จะมีใครรู้ไหมว่า ตลอดทั้งคืนร่างบางไม่สามารถข่มตาให้หลับได้เลยแม้แต่นิดเดียว ทั้งสภาพร่างกายที่พึ่งฟื้นตัว ทำให้ร่างบางยิ่งอาการไม่ดีลงไปใหญ่ พอหลับตาภาพบาดตาที่เธอไม่อาจลบออกไปได้จากจิตใจ มันเอาแต่วนเวียนอยู่อย่างงั้นตลอดทั้งคืน


    - - - - - - - - - - -- - - -  - - - - - - - - - - - - - 

    และแล้ววันงานก็มาถึง


    งานเต้นรำครั้งนี้จัดขึ้นเพื่อต้อนรับการมาของเอวิเดสและครบรอบ1000ปีของโรงเรียนฮอกวอตส์อีกด้วย 


    "คุณคิลคะ ตั้งแต่งานเริ่มเรายังไม่เห็นคุณคาโลกับคุณเฟรินเลยนะคะ"เรนอนที่มีคิลอยู่ข้างๆถามขึ้น


    "อืมแต่เดี๋ยวก็คงมาด้วยกันนั้นแหละ" 


    ปัง! 


    คาโลเดินเข้ามาในชุดสูทสีขาว  ใบหน้าเย็นชาที่ไม่ค่อยมีใครที่จะได้เห็นนัก แต่คนที่เขาควงมาด้วยนั้นไม่ใช่เฟรินแต่เป็น.................... !!!


    แพนซี่!!!


    "เฮ้ย!คาโลทำไมแกไม่มาด้วยกับเฟรินล่ะ" แล้วก็หันไปมองคนข้างๆคาโลที่กำลังยื่นแบบว่า 'ยั่วสวาท' ชัดๆ


    "ไม่จำเป็น ฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน" แล้วก็เดินไปไม่หันมาสนใจทั้งสองคน


    "ทำไมคุณคาโลทำอย่างนี้นะ"


    "ฉันเองก็ไม่เข้าใจ"


    และแล้วธิดาแห่งความมืดก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับเด็กชายผู้รอดชีวิต


    เฟรินมีท่าทีแปลกไป หน้าตาขาวซีดริมฝีปากไร้สีเลือด ซึ่งมีสาเหตุจากพิษนั่นเอง แต่ถึงกระนั้น ก็ยังดูงดงามใต้แสงไฟอยู่ดี ชายหนุ่มทุกคนต่างตกตะลึง เพราะเจ้าหล่อนมาในชุดสีดำเกาะอกยาวกล่อมเท้า เปิดคอขาวผ่องน่าดูดเลือด(หง่ะ!คนละเรื่องแล้ว) ควงคู่มากับแฮร์รี่ พอตเตอร์ เด็กหนุ่มเนื้อหอมประจำโรงเรียนฮอกวอตส์มาในชุดสูทสีขาว มาดเท่


    "เฮ้ย!แล้วไหงเฟรินมากับแฮร์รี่ล่ะ"


    "ไม่รู้เหมือนกันค่ะ เรนอนก็งงๆ"


    "แต่ดูท่าเฟรินไม่ค่อยดีนะ เป็นอะไรหรือป่าว"



    หลังจากนั้นร่างบาง ได้เข้าไปถวายความเคารพแก่คิงปีศาจ...เอวิเดส ซึ่งเป็นพระบิดา  ตามด้วยคนอื่นๆ


    "อะแฮ่มๆ มากันครบแล้ว ในบัดนี้ได้เวลาที่เป็นฤกษ์ยามแล้ว ครบรอบ1000ปีแล้วสินะสำหรับฮอกวอตส์ ฉันก็อยู่มานานเหมือนกัน และฉันขอต้อนรับ คิงเอวิเดส"


    แปะๆๆๆๆๆ


    ทุกคนตบมือยินดีต้อนรับ เอวิเดส


    "เอาล่ะเวลาที่น่ายินดีผ่านไป ฮ่าๆงั้นเชิญเต้นรำตามสบาย ใครคู่เปิดฟลอร์เนี่ย งั้นชั้นเองล่ะกัน"แล้วลุงดับฯของเราก็ควงคู่ไปกับมักกอลนากัล


    ทุกคู่ก็เริ่มเต้นรำกันแล้วยกเว้นเฟรินที่ถูกชายหนุ่มรุมล้อมเฉกเช่นคาโลแต่แพนซี่ก็สามารถไล่ให้กระเจิงไปคนละทิศได้โดยที่ร่ายคาถาไม่กี่คำ


    "เฟริน เต้นรำกับฉันนะ"


    แฮร์รี่เดินเข้ามาขอเฟรินเต้นรำโดยที่ค้อมตัวอย่างสุภาพบุรุษ ร่างบางยิ้มแหยๆนิดหน่อยแต่พอหันไปทางนึงก็เห็นภาพที่ไม่เชื่อสายตาตัวเอง


       'ใช่สิฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขานี่'

    ภาพที่เห็นพวกเพื่อนๆไม่มีใครเข้าใจคาโลซักคน คาโลเกอดกับแพนซี่โดยที่ทุกคนนึกว่าคาโลกอดแพนซี่ แต่ไม่รู้เลยว่าแพนซี่ผู้น่ารังเกลียดต่างหากที่เป็นคนดึงคาโลเข้าไปกอด


    "ได้สิ ไปเต้นรำกัน"ร่างบางยื่นมือให้แฮร์รี่


    ทั้งสองไม่รู้เลยว่าคนที่เจ็บปวดคนนึงมองมาด้วยสายตาที่เจ็บปวดทรมาน ไปถึงหัวใจ


    แต่อยู่ดีๆเฟรินก็ล้มลงไปกับพื้น โดยที่แฮร์รี่ไม่สามารถรับทันได้ ไม่มีใครรู้ว่าร่างบางล้มลงไปเพราะเหตุใด?


    "เฟริน!เป็นอะไรไป..ฉันขอโทษจริงๆอย่าเป็นอะไรนะ " คาโลรีบวิ่งไปประคองร่างบางขึ้นมาหลังจากผลักยัยแพนซี่หน้าด้านออกไป(หึๆๆสะจายยยยย:ผู้เขียนอ่ะนะ)

    "นายไม่ต้องเข้ามายุ่งกลับเฟริน เฟรินเป็นแบบนี้ก็เพราะนายนั่นแหละ"


    "ใช่!ทั้งหมดเป็นเพราะฉัน เป็นเพราะฉัน ทุกๆอย่างฉันมันเลวใช่จริงๆอย่างที่นายพู
    ดนั่นแหละ"

    "มันไม่ใช่อย่างหรอกนั้นเจ้าชายคาโล เฟรินไม่ได้เป็นอะไรแค่เป็นหวัดใหญ่เท่านั้นเอง หึ..ฝากดูแลลูกข้าด้วยแล้วปรับความเข้าใจให้ได้นะ ข้าไปล่ะ"

    "ท่านเอวิเดส"

    แล้วเอวิเดสก็หายไปจากงานนั้นในพริบตา


    "นายไม่ต้องมายุ่งกับเฟรินอีกเข้าใจมั๊ย!!"แฮร์รี่เริ่มขึ้นเสียง

    "หยุด!ต่อไปนี้ฉันจะเป็นคนดูแลเฟรินเอง เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพราะฉัน" แล้วคาโลก็อุ้มเฟรินออกไปจากงาน


    ดูท่าคืนนี้งานของโรงเรียนจะจบอย่างไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่สินะ

    - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - -


    ผ่านไป5วัน


    อาการเฟรินดีขึ้น แต่ก็ยังไม่ตื่นซักที  ในช่วงเวลาที่ผ่านมาคาโลดูแลเฟรินตลอดเวลา แทบจะไม่ได้กินอะไรเลย และแล้ววันนี้...

    เปลือกค่อยๆเปิดขึ้นมองรอบๆห้อง  พลางหันไปมองทางมือที่รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ได้รับ
     
    'คาโลนายดูแลฉันตลอดเลยหรือ'

    ร่างสูงเริ่มขยับกาย เมื่อลืมตาขึ้นมาก็ต้องตกใจและดีใจที่ตื่นมาเจอคนตรงหน้า

    "เฟริน ฉันขอโทษนะ แต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดนะ"

    "อืมแค่นี้ฉันก็ดีใจแล้วล่ะ ที่รู้ว่านายแคร์ฉันมากขนาดนี้"


    และทั้งสองก็เข้าใจกันโดยประการฉะนี้


     + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +

    อัพเสดแล้วไปอีกตอน


    หลังจากที่หายไปนานนนนนนนนนนนนนนนนน เพราะงานมันเยอะมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เลยม่ายได้มาอัพ

    เราขอโต้ดนะ

    แต่ว่าเม้นต์ด้วยนะ






    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×