[Fic;TVXQ] 90 days of love..90 วันทำให้ฉันรักนาย

[090529]

มาต่ออย่างรวดเร็ว ( มาก ) แบบที่ไม่เคยมาก่อน !!!!!!

แม่เจ้า เกิดอะไรขึ้นกับวรวรรณ 555

ขอบคุณสำหรับการติดตาม และคอมเม้นท์ที่สร้างกำลังใจมากมายให้กับวอวันนะคะ


เอ้า !!~! ไปอ่านกันเล้ยยย ~~

-------------------------

[Prologue]



ตอนนี้ .. ผมทำตัวเป็นเหมือนคนทำสวน  แล้วก็เป็นคนทำสวนที่ไม่ค่อยจะได้เรื่องสักเท่าไหร่นักผมปลูกดอกกุหลาบไว้ดอกหนึ่ง  และปลูกต้นไม้ไว้อีกต้นหนึ่ง  ผมดูแลดอกกุหลาบนั้นด้วยความทะนุถนอม  รดน้ำพรวนดิน  ดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี  ผิดกับต้นไม้..ที่ผมไม่ได้ค่อยได้ดูแลมันสักเท่าไหร่สิ่งที่ผมทำ .. ก็แค่ เอาน้ำที่เหลือจากการรดดอกกุหลาบไปรดให้มันก็แค่นั้น  เวลาผ่านไป  ต้นไม้ที่ผมไม่ค่อยจะเหลียวแล  กลับเติบโตขึ้น  ให้ร่มเงาและที่พักพิงกับผมในยามที่แดดร้อน  บางครั้ง .. เวลาที่ผมรู้สึกเหนื่อย  หรือเจ็บปวด  เจ็บปวดกับการถูกหนามของดอกกุหลาบทิ่มแทง  ครั้งแล้วครั้งเล่า  จนบาดแผลเปิดกว้างคล้ายกับไม่มีทางรักษาให้หาย ผมก็กลับมานั่งพิง .. นั่งพิงต้นไม้  ต้นไม้..ที่ผมปลูกมันขึ้นมาอย่างไร้ความใส่ใจ แล้วผมก็รู้สึกอบอุ่น ปลอดภัย  จนหลับไปทุกครั้ง    วันนี้ ...  ผมนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่  พลางมองไปยังดอกกุหลาบแสนสวยที่กำลังบานสะพรั่งอยู่ในกระถางอย่างใช้ความคิด  เพราะตอนนี้ .. น้ำที่จะใช้รดต้นไม้ที่ชื่อว่า ความรัก มันมีพอที่จะรดให้ได้เพียงต้นเดียว  ผมต้องเลือกรดน้ำ  .. ระหว่างต้นไม้  ที่เป็นที่พักพิงให้กับผมได้เสมอ  หรือจะเลือกดอกกุหลาบ  ที่เพียงคิดว่าจะเด็ดมาเชยชม  ความรู้สึกเจ็บปวดยามเมื่อโดนหนามแหลม ... ก็ทิ่มแทงลงบนจิตใจ จนผมอยากจะร้องไห้ออกมาเสียแล้ว... 

  



ผมก็เป็นเหมือนต้นไม้ 
เป็นต้นไม้ ที่เกิดจากเมล็ดพันธุ์ที่ชื่อว่า ความสงสาร  
นายหว่านเมล็ดความสงสารลงบนหัวใจฉัน
แล้วก็เลี้ยงดูฉัน จนเติบโตเป็นต้นไม้ใหญ่ ดูมั่นคง แข็งแรง 
แต่นายจะรู้มั้ย .. ภายใต้เปลือกนอกที่ดูมั่นคงแข็งแรงนั้น
แท้จริง..กลับเปราะบาง และว่างเปล่า อย่างไม่น่าเชื่อ ...




นายรู้มั้ย .. ว่าตอนนี้ ต้นไม้ที่นายปลูกไว้
มันไหวเอนลู่ไป... ราวกับต้นหญ้า .. ทุกครั้งที่เจอกับพายุ
พายุที่ชื่อว่า ความโลเล .. ไม่แน่ใจ




ฉันกำลังจะตาย .. ยูชอน ต้นไม้ต้นนี้กำลังจะตาย
เพราะฉันเริ่มรู้สึกได้เรื่อย ๆ ว่า กิ่งก้านเริ่มเปราะหัก ใบก็เริ่มร่วงหล่นจนแทบไม่มีเหลือให้เห็น
และอีกไม่นาน รากทั้งหมดนั้นมันก็จะโผล่ขึ้นเหนือพื้นดิน
ถึงตอนนั้น ลำต้นของฉันก็จะไหวเอน ... แล้วก็ล้มลงในที่สุด




ยูชอน .. ได้โปรด ถ้านายยังสงสารฉันบ้าง
ได้โปรดถอนต้นไม้ต้นนี้ทิ้งด้วยมือของนายเอง .. ก่อนที่ฉันจะตายเพราะต้านแรงของพายุไว้ไม่อยู่
ไม่ต้องห่วงว่าฉันจะเจ็บ .. เจ็บเพราะรากของต้นไม้ มันแผ่ขยายและหยั่งรากลึกลงไปถึงภายในหัวใจของฉัน 
เพราะตอนนี้ฉันเริ่มชินชา .. ชินชากับความเจ็บปวดแบบนั้นแล้วล่ะ 
ได้โปรดเถอะยูชอน .. ได้โปรด ถ้าหากว่านายยังสงสารฉันบ้าง
ได้โปรดถอนฉันทิ้ง ... มอบความเจ็บปวดให้กับฉันเป็นครั้งสุดท้าย
แล้วฉันจะไม่โทษนายเลย ... ยูชอน ฉันจะไม่โทษนายเลย
.
.
.
.
.
.
.
เพราะฉัน เป็นคนขอร้องให้นายปลูกฉันเอง ....

<< จิ้มตามกันมาสักนิดแล้วใจติดใจค่ะ ^^ >>