คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ญาติ
: ญาติ
เสียงเม็ดฝนกระทบกับตัวรถดังก้องอยู่ในรถยนต์คันหรู ผมนั่งเกยคางตัวเองไว้ที่ขอบหน้าต่าง มองถนนที่เปียกด้านนอก มีรถหลายขนาดที่กำลังแล่นอยู่ เสียงเพลงสากลคลอเบาๆ
โอ้โห บรรยากาศน่านอนมากบอกเลย ผมขยับตัวนั่งพิงเบาะดีๆ ตาเริ่มปรือๆ หลังจากนั้นผมก็หลับตานอนลง แล้ว
วูบ
" เฮือก " ผมฝันว่าตัวเองตกจากหน้าผา โห เมื่อกี้ใจกูหายแวบ
ผมนั่งรวบรวมสติของตัวเอง แล้วก็ได้ยินเสียงแม่พูดขึ้นมา
" ข้าวปั้น วันนี้คุณอานพ เขามาฝากลูกชายเขาล่ะ " แม่หันมาบอกผม ที่นั่งหน้าเหวออยู่เบาะหลัง
อานพ เป็นอาที่ใจดีและเป็นอาที่เข้าใจวัยแบบผมสุดๆ อาโครตเท่เลย ผมชอบเขามาก อานพสุดยอดดดดดด
" ลูกชายอานพหรอครับ ชื่ออะไรครับ นิสัยเหมือนอามั้ย อายุเท่าปั้นปะ " ผมยิงคำถามออกไป ผมไม่เคยได้ยินอาบอกว่ามีลูกชายเลย
อาเสกมาหรอหรือว่าไง
" ชื่อปูน ย้ายมาเรียนม.6 อยู่ที่นี่ เขามาจากต่างจังหวัด แต่มาเรียนที่นี่เพราะอาบอกว่า อยากให้เขามาเรียนในเมืองบ้าง "
" งั้นแปลว่าเป็นพี่ ห่างจากปั้น2ปี " ผมอยู่ม.4ครับ สูง 173 เซนฯ โดนล้อเรื่องความสูงแม่งทุกวันไม่รู้อะไรนักหนา
" ปั้นพี่เขาสูงมากนะ " แม่...นี่ลูกไง
" แม่ผมสูงนะตั้ง173 ทำไมมันเตี้ยมากเลยหรอ " อันนี้ไม่ประชดถามจริงๆ คนส่วนใหญ่เขาก็สูงกันประมาณนี้
" ป่าวหรอก ฮึฮึ " แล้วแม่กูขำหยังวะ หรือแม่กูจะเป็นบ้า ชิบหายละนี่กูบาปมากด่าบุพการี
" เข้าบ้านเร็ว " ตอนนี้จอดรถในโรงจอดเรียบร้อยแล้วครับ บ้านผมเป็นบ้านปูนมี2ชั้น ขนาดค่อนข้างใหญ่
มีห้องนอน 4 ห้อง 1 ห้องแรกคือของพ่อกับแม่ ส่วน 3 ห้องสุดท้าย คือห้องของผม1 และห้องแขก 2
ส่วนห้องน้ำมี 2 ห้อง ผมไม่รู้ว่าแม่จะสร้างเอาไว้เผื่อคนทั้งโลกหรือยังไง
" นี่ ไปอาบน้ำเลยนะปั้น ฝนตกแบบนี้อาบน้ำดึกเดี๋ยวน้ำมูกไหลอีก " พอเดินเข้ามาในบ้านแม่ก็บอกผมอย่างท่วงที
ผมเป็นโรคภูมิแพ้ ถ้าหากอากาศชื้น ก็จะมีน้ำมูกไหล สูดฟึดฟัด ทั้งวัน น่ามคานมากกก
" อื้มมมมมม " ผมขานรับเสียงยานตั้งแต่หน้าบ้านจนถึงห้องนอนตัวเอง บอกก่อนเลยว่า ห้องผมแม่งมีแต่ตุ๊กตามูมิน จำได้เลยว่าตอนเห็นมันครั้งแรก
ผมเข้าไปคุยกับมัน ถามว่าตัวอ้วนจังไปแดกไรมา แล้วมันก็ไม่ตอบ ผมเลยแบบเออไหนๆมึงก็คือตุ๊กตาที่กูคุยด้วยแล้วงั้นมึงก็มาเป็นเพื่อนกูเลยละกัน ใช้ตรรกะเชี่ยๆของผมเนี้ยะเอามันมา
แล้วพอแม่รู้ว่าผมชอบมูมิน วันเกิดผมปีที่แล้วก็จัดซื้อตัวใหญ่ให้อย่างไม่เกรงกลัวใดๆ ไม่กลัวแม้กระทั่งว่ามันจะตัวใหญ่กว่าผมมากแค่ไหน ก็คือมองไม่เห็นตัวผมเลยนั่นเอง เย่!!!
ผมวางเป้เรียนลงบนเตียงนอน เดินไปหยิบเสื้อสบายๆคือเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงวอมสีดำกับผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าห้องน้ำไป
เปี้ยง!!!!!!!!!!!!
โอ้โห!!! เชี่ยไรเนี่ย ตกใจหมดไอ้สัส ปัดโถ่ คนจะอาบน้ำ ไปเปี้ยงไกลๆไม่ได้หรอวะ ไอ้... ฮื้มมมมมม
ผมเป็นโรถกลัวฟ้าฝนมากครับ แต่ถ้าฝนตกเบาๆไม่กลัวนะ
แต่หากฝนตกหนักมากๆเข้า หรือตกแบบพายุเข้า ผมจะน้ำตาไหล ปวดหนึบๆที่ใจ ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน
แล้ววิ่งไปกอดแม่ตลอด หรือบางทีผมกลัวจนสติแตก แล้วแม่เดินเข้ามาปลอบผมในห้อง มันกลัวแบบกลัวอะ
ผมเลยรีบล้างสบู่บนตัวออกเช็ดตัวให้แห้งแล้วใส่เสื้อลวกๆ รีบบิดกลอนประตูห้องน้ำออก แล้ววิ่งลงไปข้างล่าง
สภาพผมเหมือนคนเจอตัวเหี้ยในห้องน้ำแล้วรีบวิ่งหนีออกมา
" โอ้ยเจ้าปั้น ตกใจหมด นึกว่าโจรที่ไหน " โจรที่วิ่งหนีเสียงฟ้าผ่ามาไงแม่
" แม่ ปั้นตกใจเสียงฟ้าเมื่อกี้ " ผมเดินไปกอดแม่จากทางข้างหลัง แม่กำลังทำอาหารเย็น ทำเยอะมากครับ น่าจะทำเผื่อแขกในวันนี้ด้วย
เออว่ะ
ในที่สุด!!!!!!!!!!!! ผมก็ไม่เหงาอีกต่อไป!!!!! โว้วววววววว วู้วววววววววว
ผมมีเพื่อนแล้ว และผมจะทำตัวให้ดีที่สุด ถึงแม้อายุจะห่างกับผม แต่มันก็แค่ 2 ปี
บอกเลยตอนนี้ตื่นเต้น อยากเจอแล้วโว้ย
ก็อก ก็อก
" อ้าว อานพพพพพพพ " ผมหันไปตามเสียงเคาะ แล้วพบกับอานพไอดอลของผม ที่กำลังยิ้มแป้นเดินเข้ามาพร้อมถุงพลาสติกใบหนึ่งสีแดงๆ ให้เดาว่าน่าจะคือของใช้ของลูกชายเขาแหละ
พอผมตะโกนเรียกอานพ ดั่งกลัวลืมชื่อแล้ว อาก็วางของในมือลง อ้าแขนกว้างๆ พร้อมผมที่วิ่งไปโผกอด แบบโครตคิดถึง อานพหายไปนานมากครับ หายไปตั้ง2วัน ผมคิดถึงแทบตาย
อาตบหลังผมเบาๆ แล้วผละออกจากกัน
" เจ้าปั้น อาซื้อของมาฝาก " อาพูดแล้วก้มไปหาอะไรสักอย่างในถุงสีแดงๆเมื่อกี้นี้
" นี่ " ทุกคนและนั่นมันคือ มูมิน เพื่อนรักของโผมมมมมมมมมมม เค้าซื้อแบบเลโก้มาครับ พอเห็นผมก็ยิ้มแป้นจนแก้มปริ อานพสุดยอดดดดดดดดดดด
กูโครตรักมึงเลยมูมินเพื่อนรัก
อาเอื้อมมือมาหยิกแก้มผมเบาๆ เหมือนหมั่นไส้
ผมเลยยกมือขอบคุณแล้วรับมันมา
" ผมได้ข่าวว่า อาจะพาลูกชายมาพักอยู่บ้านผมหรอครับ " ผมละจากกล่องในมือ เงยหน้าไปถามอา
แต่มันมีสิ่งที่ผมสงสัยอย่างนึง คือ ลูกชายอา ย้ายมาตอนขึ้น ม.6 อะครับ ทำไมเขาไม่เรียนให้จบแล้วมาเรียนต่อมหาลัย
ที่นี่ เออนั่นดิ
" อื้ม ลูกชายอาจะมาเรียนม.6ที่นี่ ไม่อยากเสียตังค์เพิ่มน่ะ เลยฝากไว้กับบ้านนี้หน่อย มาอยู่เล่นกับปั้นด้วย
ฝากหน่อยนะเจ้าปั้น " อานพพูดด้วยรอยยิ้ม ผมพยักหน้าให้
แล้วก็มีเสียงคนปิดประตูรถ ผมเลยพยายามยืดคอไปดู เขย่งเท้าขึ้น มันไม่เห็นผมเลยก้มหัวให้อา แล้วเดินไปดู
" อุ้ยแม่ " ผมเกือบชนเขาตอนกำลังเงยหน้าขึ้น ที่แม่พูดจริงว่ะไอ้ปั้น
สูงจริง
เขาก้มมองผม ที่เงยหน้ามองอยู่ พร้อมรอยยิ้มของเขา ผมมองตาที่มันดูดุๆ แล้วก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา บางอย่างไหลเข้ามาในหัวเพียงเสี้ยววิ ผมละความสนใจจากใบหน้าของเขาและถามบางอย่าง
" ให้ผมเอ่อปั้นเอ่อเรา เอาไรดีวะ เอ่อให้น้องเอ้ยให้ผมช่วยป่ะพี่ " ผมพบว่าพี่ปูเขาถือกระเป๋าใบใหญ่เข้ามาด้วยนั่นคือเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวของเขาแน่นอน ตอนบนรถแม่บอกว่าพี่เขาชื่อไรนะ อะไรปูๆกูจำไม่ได้ เสียงฟ้าผ่าเปี้ยงทีกูลืมเลย
พี่ปูส่ายหน้าเบาๆ แต่ผมก็คว้ากระเป๋าใบสีดำเล็กๆที่มือขวาแล้วลากพี่ปูไปห้องของเจ้าตัว
" นี่ๆ อันนี้ห้องพี่นะ " ผมหยุดอยู่หน้าห้องที่อยู่ตรงข้ามผม และวางกระเป๋าของเขาลง มันเป็นห้องขนาดพอดี และเป็นห้องที่มีระเบียงด้วย
ซึ่งระเบียงในบ้านมีแค่ห้องนี้กับห้องพ่อแม่ แค่นั้น ห้องกูไม่มี........
ไม่พูดไร แต่พยักหน้าเบาๆเชิงว่า 'โอเค กูรู้ละ '
" ไปก่อนนะพี่ ลงมากินข้าวด้วย " พอพูดจบผมก็วิ่งกลับไปที่ห้องครัวเพื่อช่วยแม่ทำอาหาร
" ปั้น พ่อเรายังไม่กลับบ้านอีกหรอ " อาเดินเข้ามาถาม ผมที่ยืนล้างผักอยู่
" วันนี้พ่อต้องเคลียร์งานครับ งานที่บริษัทเยอะมาก " พ่อผมเป็นผู้บริหารบริษัทแห่งหนึ่งค่อนข้างจะมีชื่อเสียงพอควร
" พ่อเอ็งนี่มันขย๊านนนจริงๆว่ะ " อาครับพ่อผมเป็นผู้บริหารไง ไม่ใช่สุนทรภู่ ไม่มีอาขยานครับ
" นี่อามีมุกเด็ดๆมาเล่นด้วย นีตบมุกให้ทีนะ " อาผมหันไปบอกแม่ที่กำลังยุ่งกับหม้อต้มอยู่
อาพูดจบเท่านั้นแหละ แม่ผมก็จัดการตบอากาศไป 1 ที
" ไม่ใช่ตบแบบนั้นแม่ "
" อ้าวเรอะ ฮ่ะๆ " แม่หัวเราะแห้งๆ
" วันหนึ่ง " อยู่ดีๆอาก็โอบไหล่ผมแล้วพูดขึ้นมา
" ทำไมครับ " ไอ้เหี้ยแม่กูเอาจริง 55555
" ผมซื้อโก๋แก่มา จากเซเว่น ละทีนี้อ่านหน้าซองมันก็บอกว่ามันทุกเม็ดแต่กินไปดันเจอแต่ถั่ว "
............... เฮ้ยถามจริง โอ้โห ไม่น่าเชื่อ
" ..... "
" โห่เงียบเลยว่ะ " อาพูดจบผมก็ขำแหลก บอกแล้วอาผมสุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
" มาๆ เอาผักมาใส่หม้อ " แม่ผมเมินมุกอา แล้วหยิบผักกาดที่ผมล้างเมื่อกี้ใส่ลงหม้อต้ม
มันคือแกงจืดอะครับ
" อา อายอมหรอเค้าเมินอานะ " ผมหันไปบอกอา
" เอ้า ก็มาดิค้าบบบบ " ผมหัวเราะให้กับความวัยรุ่นของแก ปีนี้จะ 40 แล้ว ยังทำตัวเด็กอยู่เลย ไม่ได้ว่าอาแก่นะ
ไม่เล๊ยนะ ไม๊เล๊ยน๊ะครั๊บ
" เสร็จทุกเมนูแล้วพร้อมทาน " แม่พูดพร้อมยกหม้อไปตั้งที่โต๊ะอาหาร ผมช่วยแม่ถือช้อนส้อม จาน มาวางบนโต๊ะอาหารกลางบ้านด้วย
" แม่จะไม่รอพ่อหรอครับ " พอผมจัดการตักข้าวเสร็จแล้ว ผมก็นั่งลงข้างแม่ ส่วนหัวโต๊ะที่ของพ่อเอง
พ่อทำงานดึกทุกวันเลย สงสารพ่อ
" หนูจะกินก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวแม่รอพ่อ " แม่พูดออกมาพร้อมรอยยิ้ม
อาผมนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามแม่ครับ ส่วนที่ข้างๆ น่าจะให้พี่ปูนั่ง
" จะรอทำไม ผมกลับมาแล้วว " ผมหันไปตามเสียงที่คุ้นเคย เหี้ย น้ำตากูจะไหล
พ่อกูกลับมาจากบริษัทแล้วจริงดิ วัันนี้จะได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันจริงอะ???
โอ้โห ปลื้ม TT
" พ่ออออออออ " ผมตะโกนเรียกแล้ววิ่งเข้าไปกอดจนพ่อเกือบล้ม พ่อผมหัวเราะเสียงดังลั่น พร้อมกันก็ลูบหัวผมไปด้วย
จับทีกูจะล้ม พ่อกูกลับมาแล้วจริงดิ ผมกอดพ่อแน่นมาก
" คิดถึง ฟอด " ผมบอกก่อนจะหอมแก้มพ่อไปที พ่อดึงจมูกผมเบาๆ
" ฮิ้วววววว " แม่ผมเป็นสาวว๊ายครับ(เขาเรียกไรอะ) อย่าแปลกใจไปว่าครอบครัวผมทำไมมันประหลาดเช่นนี้
คุณต้องทนมันไปอีกนาน
" แล้วพ่อไม่อยู่เคลียร์งานบริษัทหรอครับ "
พอเราผละออกจากอ้อมกอดผมก็เงยหน้าถามพ่อ
" เคลียร์เสร็จเรียบร้อยแล้ว เพื่อการนี้เลย "
พ่อพูดพร้อมลูบหัวผมไปด้วย โครตอบอุ่น
ผมกับพ่อเดินกอดคอกันมาที่โต๊ะอาหาร (โดยที่ผมต้องเขย่ง)แล้วผมก็ดึงเก้าอี้ออกมา พร้อมผายมือให้ประดุจพ่อคือ ราชา
" ปั้นไปเรียกพี่เขามาทานข้าวเร็ว " แม่ผมที่นั่งอยู่ฝั่งด้านซ้ายของพ่อ พูดขึ้นมา
ผมพยักหน้า หงึกหงึก แล้ววิ่งไปตามพี่เขามากินข้าว
" พี่ปูๆ มากินข้าวได้แล้ว " เอาจริงๆ คือผมไม่กล้าเรียกชื่อพี่เขาดัง เพราะผมจำชื่อเขาไม่ได้
ไม่มีอะไรตอบกลับมา ผมเลย เคาะประตูไป 2 ครั้ง
แอ๊ด
" อื้อว่าไง " เสียงพี่เขาทุ้มมาก แบบทุ้มเหี้ยๆ แต่ว่าพี่แกน่าจะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เพราะผมเปียกมาก แล้วก็มีหยดน้ำเกาะเต็มหน้าด้วย
" มากินข้าวดิพี่ " ผมพูดแล้วเดินลงมาพร้อมพี่เขา พี่แกใส่เสื้อยืดดำ กางเกงขายาวสีดำ ดำดำดำ ดำแม่งทั้งตัว
พอเรานั่งกันเรียบร้อยแล้ว แม่ก็จัดการอาหารไปคนแรก
" พี่ปูๆ พี่ชื่อไรนะ " ผมถามพี่เขาที่นั่งข้างหน้าผม
" ปูน... " อ้อใช่ ปูน
" ผมเรียกพี่ปูได้เป่า "
" แล้วแต่สะดวกอะ " เนี่ยเสียงตัวเองมันน่ากลัวมาก
พี่เขารู้ตัวบ้างหรือป่าว
" ครับ " ผมหยุดการสนทนาแค่นั้น
ก่อนอาจะให้ผมแนะนำตัว
" อ้อพี่ปู ผมชื่อ ข้าวปั้น นะ ผมอยู่ม.4 ถ้าพี่ว่างเมื่อไหร่ผมจะเอาการบ้านไปให้พี่สอนนะครับ ขอบคุณมากครับ "
" แล้วเรียกข้าวปุ้นได้มั้ย ตัวเล็กจัง " ห๊า ตัวกูเตี้ยตรงไหนวะ กูก็สูงเท่าแม่กูนี่ แถมคนในโรงเรียนผมตัวเล็กกว่าผมก็มี
" แล้วแต่สะดวกอะ " ผมเลียนเสียงต่ำแบบพี่เขา แต่ปรากฏว่าสามคนที่นั่งกินข้าวเงียบๆ แทบสำลัก
" กวนดีครับ ชอบนะ " พี่เขาพูดครับ
" ชอบผมหรอ "
" มุก "
" ขอบคุณครับ ฮ่าๆๆๆๆๆ "
หลังจากนั้นผมกับพี่ปูก็กินข้าวกันอย่างเงียบๆ แล้วพี่เขาก็จ้องผมตลอด จนรู้สึกอึดอัด ไม่รู้จะมองทำไมนักหนา
หาเลขอยู่หรอ ? ต้องมาถูๆก่อนพี่ถึงจะเจอ ส่วนสามคนผู้ใหญ่ก็คุยกันอย่างสนุกสนาน ส่วนมากแล้วเค้าจะคุยกันเรื่องจริงจังครับ อย่างเรื่องว่าจะเลือกพรรค แค่กๆๆๆๆๆ
โอเคเอาเป็นว่ารู้กันดี ฉะนั้นแล้ว ก็ถึงเวลาอันสมควรที่ผมจะได้ทำงานบ้าน
อาลากลับบ้านไปก่อน เพราะตอนนี้เวลา 2 ทุ่มนิดๆแล้ว พร้อมทิ้งท้ายบอกผมไว้ว่า พี่ปูดุมากให้ทำตัวดีๆ
และบอกอีกว่าอย่าลืมต่อเลโก้มูมินด้วย แล้วคือตกลงพี่ปูแกมาพักบ้านผมหรือผมมาเที่ยวบ้านตัวเองหรอ
ทำไมมันย้อนแย้งวะ
ว็อท เดอะ ฟัก ทอง
หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันแล้ว ผมก็เก็บจานมาล้าง หน้าที่ผมครับ มันคือหน้าที่
พรรคนี้เหนื่อยนะเนี้ยะ 555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
" ให้พี่ช่วยมั้ย " พี่ปูเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างๆ
" ไม่ต้องหรอกพี่ ผมต้องทำประจำอยู่แล้วมันคือเวรผม " ผมบอกไป พร้อมจดจ้องกับการล้างจานชามตรงหน้าที่มีฟองล้างจานเต็มซิ้งไปหมด
" อืมวันนี้มีการบ้านอะไรหรือป่าว พี่ว่างนะ " สงสัยจะจำที่พูดได้
" ก็มีดิค้าบ รอผมล้างจานเสร็จก่อน พี่นอนดึกมั้ยอะ "
" ไม่ " ก็คือไม่ดึกแต่เช้าเลย 555
" ไม่เหลือ " นั่นไงกูว่าแล้ว ฮ่าๆ
" งั้นพี่ก็ไปเล่นอะไรที่ห้องก่อนก็ได้เดี๋ยวผมไปเรียก รบกวนด้วยนะ " ผมบอกเขาก่อนยิ้มบางๆให้
แล้วเขาก็เดินกลับไปเลย..
ผมล้างจานเสร็จละ ล้างอยู่ซักพักอะแหละ
แล้วผมก็เดินกลับเข้าไปที่ห้องนอนตัวเอง ลืมบอกๆ ห้องผมมีสัญลักษณ์อยู่
อย่าคิดว่ามันคือมูมินนะครับ
มันไม่ใช่
มันคือดาว เพราะผมชอบสีเหลืองมาก ดาวดวงเดียวเลยครับ แปะอยู่ตรงประตูห้อง
พอเดินเข้ามาในแล้ว ผมก็รีบหาสมุดการบ้านทันที โรงเรียนผมมีให้เซ็นการบ้านด้วยนะครับ ต้องเซ็นทุกวัน
วันไหนไม่เซ็นจะโดนตัดคะแนน แต่ระดับผมแล้ว ผมปลอมได้ ผมเก่ง
ผมเหลือบไปมองโทรศัพท์บนเตียงระหว่างหาการบ้านในเป้
เห็นข้อความไลน์เด้งขึ้นมาก็คงจะเป็นพวกกลุ่มผมอะครับ ผมเลยกดเข้าไปอ่านว่าคุยไรกัน เพื่อนผมมันถามว่าการบ้านคณิตทำหน้าไหน แล้วอีกคนมันก็ตอบกลับมาว่า ' มีด้วยหรอ ' แล้วมันก็ตัดสินใจที่จะไม่ทำ
โอเคซึ้งเพื่อน เราจะผ่านคณิตไปด้วยกัน ถึงแม้ว่าผมจะดูดื้อ หรืออะไรก็ตามแต่ผมจะทำการบ้านทุกครั้ง
ไม่ใช่ว่าขยันไรนะ อยากให้มันเสร็จๆไป เบื่อ
และบัดนี้ผมได้นำการบ้านและตัวเองมายืนอยู่หน้าห้องพี่ปูเรียบร้อยแล้ว
" พี่ปู ผมมาละนะ " ผมเคาะเรียก
............
เอ๊ะ หรือหลับไปแล้ว เรียกใหม่สิ๊ เคาะด้วย
ก็อก ก็อก
" พี่ปู ปั้นมาแล้วโว้ยยย " ผมเลยบิดกลอนประตูเข้าไป แต่พบว่ามันไม่ได้ล็อค
พอเข้ามา แอร์ฉ่ำมาก เอ่อ พี่มึงนี่ห้องนอน มึงจะจำลองว่าตัวเองอยู่ขั้วโลกเหนือไม่ได้ไง
แอร์ฉ่ำก็จริงแต่ไฟปิด มืด แต่ผมเห็นลางๆ เห็นเขานอนอยู่บนเตียงเลยเดินไปสะกิด
ผมเลยแบบ เออ กูรอลอกเพื่อนดีกว่า กำลังเดินออกไปเลย
หมับ
" ***แม่ " ผมอุทานคำหยาบออกไป คือ มึงไม่ให้กูสะดุ้งบ้างก็ได้ไง ทักดีๆก็ได้กูตกใจ
เพราะพี่เขาคว้าข้อมือผมไว้
" แงขอโทษครับไม่ได้จะพูด (แต่จะด่า) " ผมแทบกราบลงกับที่นอน
" ไปเปิดไฟ ปิดประตูด้วย " คิดดูดิครับแบบ เสียงทุ้มๆต่ำๆอะ
แต่คนอย่างผมไม่เคยกลัวใคร
" มาสร้างข้อตกลงก่อน ห้ามพูดคำหยาบเวลาอยู่กับพี่ใจปะ "
" ตกลงใครเป็นเจ้าของบ้านอะ " พอผมปิดประตูเปิดไฟเสร็จแล้วก็ไปนั่งขัดสมาธิที่ปลายเตียงแล้วถามพี่เขา
" ไม่เกี่ยวว่าใครจะเป็นเจ้าบ้านหรอก แล้วไปเอาคำหยาบมาจากไหน " พี่เขาจ้องผมเขม็ง เหมือนตอนกินข้าว
ส่งสายตาดุๆมา แต่กูไม่กลัวหรอก อย่าหวังเลยคริส
" ไม่เกี่ยวว่าผมจะเอาคำหยาบมาจากไหนหรอก พี่จะสอนการบ้านผมมั้ย ผมอยากเล่นเกมแล้ว "
ผมทำหน้าไม่พอใจ แต่ไม่อยากทำตัวแย่ใส่หรอก เพิ่งรู้จักกัน รอรู้จักกันนานๆก่อน กูจะเผยตัวตนให้หมด
" กวนตีนอีกละนะ " พี่เขาพูดก่อนจะขยับตัวมาอยู่ข้างๆแล้วก็อุ้มให้ผมนอนคว่ำแล้วเอาหมอนมาให้ผมทับ
แล้วก็นอนท่าเดียวกับผมข้างๆ พี่เขาแข็งแรงมาก เขาสามารถนั่งแล้วอุ้มผมได้ เป็นเดอะฮัคหรอพี่ แต่มันถึงเนื้อถึงตัวเร็วจังนะ
การบ้านได้อยู่ข้างหน้าเราสองคนเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ ผมตั้งใจฟังพี่แกสอน
ไม่พ้น คณิตศาสตร์ วิชาบรรลัย ที่ผมหลับแม่งทุกคาบที่มีเรียนวิชานี้ อยากจะฉีกมันออกเป็นชิ้นๆ แล้วเอาไปเผาซะ
แต่ตอนนี้ผมสบายละ มีพี่สอนให้
ผมฟังและตอบคำถามพี่เขาไปด้วย จนเสร็จ
" ขอบคุณมากครับพี่ปู ผมไปเล่นเกมแล้วนะ " ผมลุกขึ้นยืนก่อนจะเตรียมก้าวขาออกไปจากห้อง
" นี่นอนได้แล้วดึกแล้วนะ " พี่แกนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงแล้วมองมาที่ผม
" ขอเล่นตานึง " แล้วผมก็เดินออกมาโดยไม่ได้สนใจคำพูดของพี่ปูแม่แต่น้อย คิกค้ากกกกก
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดี รีทเดอร์ทุกคนนะค้าบผม อันนี้เรื่องแรกที่แต่งของ JAMREN ฝากติดตาม ฝากแสดงความคิดเห็น กำลังใจ
และไม่พ้น ฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกทุกคนด้วยนะค้าบ ขอให้ทุกคนได้รับความสุขจากเรื่องนี้ ไม่ว่ามากหรือน้อย
ขอบคุณค่า (แก้คำผิดแล้วนะคะ)
- PINK BOMB -
ความคิดเห็น