คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ++So cute++........Chapter 1
++ Socute ++
Chapter 1
เช้าของวันเปิดเรียนใหม่……วันนี้ดูผู้คนในมหาลัยจะคึกคักเป็นพิเศษ…..หนุ่มน้อยคนหนึ่งกำลังกึ่งลากกึ่งจู
งให้เพื่อนอีกคนรีบเดิน….
"เร็วเข้าซิคาเมะ" ยามะพีหันมาบอกกับเพื่อนที่ตัวเองกำลังลากให้เดินเร็ว ๆ
"จะรีบไปไหนเนี่ย…มหาลัยก็ไม่ได้หนีไปไหนซะหน่อย" ทำหน้าเบื่อ ๆ ขืนตัวจากการจูงของเพื่อนเล็กน้อย
"ก็วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก แล้วอากาศก็สดชื่นด้วย
เราก็เลยอยากจะเจออะไรที่มันเจริญหูเจริญตาหน่อยนะ" ยามะพีพูดไปพลางอมยิ้ม…
"ไอ้ที่ว่าเจริญหูเจริญตานะ…มันคือดารานักร้องดังนั่นหรือเปล่าล่ะ"
คาเมะถามอย่างรู้ทันเพื่อน…รู้แล้วนี่นาว่าเพื่อนตั้งใจจะสอบให้ติดที่มหาลัยนี้เพราะอะไร….
"ก็นั่นแหละ…เราอุตส่าห์รอเวลานี้มานานแล้วนะ…ได้เรียนมหาลัยเดียวกับคนที่แอบปลื้ม…นี่เป็นเหตุผลหนึ่งที
่เราสอบเข้ามหาลัยนี่แหละ…" คาเมะเห็นเพื่อนทำท่าละเมอเพ้อพก…ส่ายหัวยิ้มแล้วเดินไป….
ยามะพีลืมตาขึ้นมาเพื่อจะพูดกะเพื่อน "เออ…" แต่เห็นว่าเพื่อนเดินไปไกลจึงรีบวิ่งตาม
"นี่…คาเมะรอเราด้วยซิ..จะรีบไปไหน"
"อ่าว ก็ยามะพีให้เรารีบ ๆ เดิน เราก็รีบแล้วไงล่ะ" โดนคาเมะย้อนเข้าให้
ยามะพีทำแก้มป่องงอนเพื่อน…..คาเมะเห็นหน้าเพื่อนจึงยิ้มออกมา
++++++++++++++
+++บริเวณที่จอดรถของมหาลัย+++
รถสปอร์ตที่ดำคันหนึ่งติดฟิล์มสีดำสนิท จนทำให้ไม่สามารถมองเห็นคนขับ
กำลังแล่นเข้ามาจอดที่จอดรถของมหาวิทยาลัย เครื่องยนตร์ดับลงพร้อมกับประตูเปิดออก
ชายหนุ่มร่างหนากำลังลงจากรถ หลังจากที่เค้าลงจากรถ สาว ๆ
บริเวณนั้นมองกันเป็นตาเดียว…บ้างก้อส่งเสียงกรี๊ดกร๊าด…
แต่เค้ากับไม่ได้สนใจ…แต่ตรงกันข้ามเค้าเกิดความรำคาญเสียด้วยซ้ำ….ปิดประตูรถ…..เดินตรงไปยังตึกเรียน…
"สวัสดีคร้าบบบบ….อาคานิชิ ผู้รูปหล่อ" ยูอิจิเห็นจินกำลังเดินเข้ามาในห้องเรียน….ทักทายเพื่อน…
"รู้เลยนะว่านายต้องมาแล้ว…จากการที่ชั้นสังเกตดูจากปฏิกิริยาของสาว ๆ ในมหาลัย…"
"พอเลย ๆ …ไม่ต้องพูดเลยมากยูอิจิ…นายก็รู้ว่าชั้นน่ะรำคาญมาก…ไปไหนก็ไม่สะดวกต้องเป็นเป้าสายตาตลอด…"
จินทำหน้าเหมือนเบื่อโลก….
"ก็นายเป็นดาราดังนี่หว่า…ต้องมีสาว ๆ กรี๊ดเป็นธรรมดา…ถ้าเป็นชั้นนะ…จะควงหญิงวันละคน ๆ
ไม่ซ้ำหน้าเลยว่ะ" ยูอิจิยิ้มยักคิ้วข้างนึ่งเพื่อล้อเลียน
"นายก็ทำได้นี่นา…ทำไมนายไม่ทำล่ะว่ะ……นายก็เป็นนักร้องนี่…"
"แต่ชั้นไม่ได้หน้าตาหล่อเหมือนนายนี่" ….(แล้วใครบอกว่านายไม่หล่อล่ะยูอิจิ) ยูอิจิแกล้งทำหน้าน้อยใจ…
"แล้วถ้านายมาอยู่ตรงจุดนี้แบบชั้น…นายจะรู้ว่าความรำคาญ…ไม่เป็นส่วนตัวนะ…เป็นแบบไหน"
จินทำหน้าจริงจังมาก…เค้ามักจะแสดงความรู้สึกออกตรง ๆ …จินอาจจะไม่เหมือนพวกดารานักร้องคนอื่น ๆ
ตรงที่ต้องปั้นหน้าให้ดูมีความสุขตอนเจอแฟน ๆ…เค้าคิดสิ่งไหนก็ทำออกมาเลย…ยกเว้นตอนออกแสดงคอนฯ
หรือตามรายการต่าง ๆ เพราะคืองาน…
+++++++++++++++++
ร้านอาหาร xxx ข้างมหาลัย
จินและยูอิจิมักจะมากินข้าวกันที่ร้านประจำข้าง ๆ
มหาลัย…ไม่อยากกินที่โรงอาหารของมหาลัย…เบื่อบรรดาสายตาของสาว ๆ
ที่ส่งมาให้เค้า…ใช่ว่ายูอิจิจะไม่มีนะ…เพียงแต่ว่าไม่มากเท่าจินเท่านั้น….
"จิน…ตกลงนายย้ายเข้าอยู่คอนโดเรียบร้อยแล้วใช่มั้ยเนี่ย" ยูอิจิถามขึ้นขณะที่กำลังรออาหาร
"อืม…ย้ายเข้าอยู่ได้ 2 วันแล้วล่ะ"
"ชั้นก้อกำลังจะย้ายออกมาอยู่เหมือนกัน…มันจะได้ใกล้บริษัท…แล้วอีกอย่างรู้สึกว่ามันเป็นส่วนตัวดี"
ขณะที่ยูอิจิกำลังสาธยาย…สองหนุ่มร่างบางคาเมะกับยามะพีกำลังเดินเข้ามาในร้านพอดี…สายตายามะพีสะดุดเข้าก
ับสองหนุ่มที่นั่งตรงโต๊ะริมหน้าต่างพอดี…
"คาเมะ…นี่เราตาไม่ได้ฝาดใช่มั้ย…ที่เราเห็นอยู่ริมหน้าต่างนะ…ใช่มั้ย…น่ะๆๆ "
สะกิดคาเมะพร้อมกับพยักเพยิดไปทางริมหน้าต่างที่สองหนุ่ม จิน กับ ยูอิจินั่งอยู่ให้คาเมะดู
"ไหน ๆ…อ๋อไม่ฝาดเพราะเราก็เห็น…จิน นักร้องหนุ่มที่กำลังโด่งดัง…ที่ยามะพีกำลังคลั่งไคล้…"
พูดเสียงเรียบ…คาเมะไม่ได้สนใจจินอย่างที่ยามะพีกำลังเป็น…เค้ากลับเห็นว่าจินก็เป็นคนธรรมดา…ไม่ได้วิเศษ
ไปจากคนอื่น ๆ เลย…
"คาเมะเราไปนั่งใกล้ ๆ จินกันนะ…อยากเห็นเค้าใกล้ ๆ …"
ดึงมือคาเมะไปนั่งโต๊ะที่อยู่ด้านหลังยูอิจิ…คาเมะนั่งหันหลังให้จินกับยูอิจิ…ส่วนยามะพีนั่งตรงข้ามกับค
าเมะเพื่อจะได้มองเห็นจินถนัด ๆ
คาเมะเรียกพนักงานมาสั่งอาหาร…
"ยามะพีจะกินอะไรดีล่ะ…"
คาเมะซึ่งกำลังก้มดูรายการอาหารในเมนู…ถามหลายรอบแล้วก็ยังไม่ได้ยินเสียงตอบจากยามะพี…เงยหน้าขึ้นมาถามย
ามะพีที่ไม่ได้สนใจกับเมนูอาหาร…สนใจแต่คนที่นั่งอยู่ตรงข้าม
"ยามะพี!!!…" เรียกซ้ำอีกครั้งเสียงดังเพื่อให้รู้สึกตัว
ยามะพีเอานิ้วขึ้นมาแตะที่ปาก แล้วกระซิบเบา ๆ
"จุ๊…อย่าเสียงดังไปซิ…เดี๋ยวจินก็รู้สึกตัวหรอกว่าเรากำลังมองเค้า…"
"ไม่ใช่เรา…แต่เป็นยามะพีคนเดียวต่างหากที่มองอยู่" คาเมะยื่นหน้าเข้าไปพูดกับยามะพี…
"สั่งอาหารได้แล้วเราหิวแล้วนะ" เอาเมนูของตัวเองไปเคาะกับเมนูของยามะพีเบา ๆ
วันนี้เหมือนกับยามะพีจะกินอาหารอร่อยเป็นพิเศษ…เพราะเมนูจานเด็ดของยามะพีก็คือหน้าของจิน…กินข้าวไปพลาง
มองจินไปพลางจนจินเริ่มรู้สึกตัว…ว่ามีคนมาจ้องมองเค้าอยู่…จินเงยหน้าขึ้นมองตรงไปข้างหน้า…เจอจัง ๆ
เข้ากับสายตาของยามะพี…ที่หลบไม่ทัน…จินเริ่มชักสีหน้าไม่พอใจทัน…
"นายเป็นอะไรอีกล่ะจิน…" ยูอิจิถามเมื่อหน้าตาของจินที่แสดงความไม่พอใจอะไรสักอย่าง…จิน พยักเพยิด
หน้าให้รู้ว่ามีคนมองเค้าอยู่ด้านหลังยูอิจิ…
"อีกแล้วเหรอเนี่ย…นายนี่เสน่ห์แรงไม่ใช่เล่นเลยนะ…ไม่ใช่เฉพาะผู้หญิง…นี่ขนาดหนุ่มน้อยหน้าหวานก็ยังมาส
่งสายตาปิ๊ง ๆ ให้นายอีก…แต่ว่าหน้าเค้าก็น่ารักไม่ใช่เล่นเลยนะเว้ย…"
ยูอิจิยักคิ้วให้จินเป็นเชิงล้อเล่น…
แต่จินไม่ได้เห็นเป็นเรื่องสนุกเลย…จินวางช้อนเสียงดังจงใจให้ยามะพีรู้สึกตัวว่าเค้าน่ะรำคาญ (
อีกแล้วนะแก้ไม่หายไอ้นิสัยแบบนี้เนี่ย ) …"นึกว่าจะหนีพ้นแล้วนะ…เบื่อว่ะ"
ด้านโต๊ะคาเมะและยามะพี
"คาเมะ…จินเค้าเริ่มรู้สึกตัวแล้วว่าเรามองเค้าอยู่อะ…" ยามะพีหน้าเสีย…เมื่อได้ยินเสียงจินวางช้อน
"รู้แล้วทำไม…มองไม่ได้หรือไง…ทำอย่างกับตัวเองหล่อตาย…วิเศษมากจากไหนถึงห้ามใคร ๆ มอง…"
คาเมะพูดเสียงดังพร้อมกับเอียงหน้าไปข้าง ๆ เพื่อให้คนที่นั่งโต๊ะข้างหลังได้ยิน…ได้ผลจริง ๆ
สองหนุ่มได้ยินชัดเจน…จินมองด้านหลังคนพูด…ใครกันมาว่าเค้า…ไม่เคยมีใคร…กล้าพูดใส่เค้าแบบนี้…อยากเห็นหน
้าว่านายนะแน่แค่ไหน…ดูจากด้านหลัง…ร่างบางนั้นขาวสะอาด…ผมตรงท้ายทอยยักนิด ๆ
…อยากลุกไปดูให้รู้แล้วรู้รอด…แต่ก็กลัวเสียฟอร์ม…ซุปเปอร์สตาร์ดัง
"คาเมะ…เรากลับกันเถอะ…เรากลัวยังไงก้อไม่รู้…ดูหน้าตอนนี้เค้าดุมากเลย…"
ยามะพีทำหน้าเหมือนจะร้องไห้…กลัวจิน…กลัวมากกลัวจินเกลียด…
"ยามะพีอิ่มแล้วใช่มั้ย…งั้นกลับก็ได้…เราก็ชักไม่ชอบบรรยากาศแถวนี้ซะแล้ว…"
พูดเสร็จเรียกพนักงานมาเก็บเงิน…ก่อนจะเดินออกไป…คาเมะหันมามองที่จินด้วยหางตา…ผิดกลับยามะพีที่ไม่กล้าแ
ม้แต่จะเหลือบมองเสียด้วยซ้ำ……จินเห็นหน้าของร่างบางเต็มตา…ผิวขาวสะอาด…ริมฝีปากบางแดง…จมูกโด่งเป็นสัน…
บังอาจมองเราด้วยหางตา…ไม่เคยมีใครกล้าแสดงท่าทางใส่เราแบบนี้…นายแน่มากจากไหน…จินจ้องมองไม่วางตาจนคาเม
ะและยามะพีเดินออกจากร้านไป…..
+++++++++++++++++
ขณะที่คาเมะกับยามะพีกำลังเดินกลับบ้าน
"ถือว่าเป็นดาราดังหรือไงว่ะ…นึกจะแสดงกิริยาต่ำ ๆ
แบบนี้ออกมาก็แสดง…ยามะพีไปชอบได้ยังไงเนี่ย…ไม่ไหวเลย…เป็นเรานะไม่เอาแล้ว…ไม่แม้แต่จะมองด้วยซ้ำ…นึกว่
าหล่อนักหล่อหนาหรือไงว่ะ….ไอ้หมูเอ้ย!!!!!!!!…" บ่น ๆ
คาเมะบ่นตลอดทาง…คนที่โดนจินแสดงกริยาไม่ดีมันคือยามะพีต่างหาก…แต่คาเมะกลับเป็นเดือดเป็นร้อนแทน…ก็เพื่
อนกันนี่…เพื่อนที่คบกันมาตั้งหลายปี…ตอนแรกยามะพีก็รู้สึกเศร้า…แต่ตอนนี้กลับขำคาเมะมากกว่าที่เดินไปบ่
นไปตลอดทาง……
++++++++++++++++++
จินและยูอิจิยังคงนั่งอยู่ที่ร้านเดิม…..
"เป็นไงจิน…เหวอรับประทานไปเลยเหรอว่ะเพื่อน…ฮาๆๆๆๆ " ยูอิจิเห็นอาการจิน…หัวเราะออกมาเสียงดัง
"ไม่ขำเลยนะเว้ย…" จินหน้างอเป็นม้าหมากรุก….เพราะเกิดจากอาการเสียหน้าอย่างแรง
"คนนี้มาแปลกว่ะจิน…เป็นคนแรกและคนเดียวในโลกหรือเปล่าว่ะเนี่ย…ที่ไม่หลงในความหล่อความเท่ห์ของแก…อย่าง
นี้เสียเลยนะเว้ย…ไม่ได้แค่คนเดียวก็ไม่นะ…เสียชื่อซุปเปอร์สตาร์จินหมด…"
ยูอิจิยังคงพูดติดตลกเพราะยังขำไม่เลิกที่จินโดนมองด้วยหางตาไม่พอ…ยังโดนหนุ่มร่างบางหน้าสวยสะบัดหน้าหน
ีอีกต่างหาก…..
"ชั้นก็ไม่ได้อยากให้ใครมาหลงชั้นเหมือนกันโว้ยยยย…เออดีมีคนแบบนี้ก็ดีจะได้ไม่มีใครมาวุ่นวายกับชั้นมาก
" จินยักไหล่แบบไม่สนใจ…พูดออกไปแบบนั้นแต่จริง ๆ
แล้วกลัวเสียฟอร์มเหมือนกัน…คาเมะเหรอ…จินได้ยินเพื่อนของเค้าเรียก…ชื่อนี้ติดหูเค้าไปอีกนาน…
++++++++++++++++++
ขณะที่คาเมะกำลังจะเดินเข้าคอนโด…เหลือบไปเห็นใครคนหนึ่งคุ้น ๆ
…คนที่คาเมะไม่ชอบขี้หน้าตั้งแต่ครั้งที่ได้พบเจอ…และไม่คิดที่จะเป็นมิตรด้วยเช่นกัน…กำลังเดินเข้าไปในค
อนโดที่คาเมะพักอยู่…นี่เราตาฝาดขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย…ไม่หรอกมั้งคงไม่ใช่หรอก…เอ้!!หรือว่าใช่…ถ้าใช่นาย
นั่นก้อคงมาหาเพื่อน…หรือไม่ก้อมาหาแฟน…เราคงไม่ซวยขนาดอยู่คอนโดเดียวกันหรอกน่า…คาเมะส่ายหัวเพื่อไล่คว
ามคิดแล้วเดินเข้าไปในคอนโดเช่นกัน…
++++++++++++++
ในห้องเรียน
หลังเลิกเรียน…คาเมะกำลังเก็บอุปกรณ์ใส่กระเป๋าเพื่อเตรียมตัวไปทำงานพิเศษต่อ…
"นี่คาเมะวันนี้ไม่ต้องไปทำงานพิเศษไม่ได้เหรอ…เงินเดือนที่พ่อกับแม่ส่งให้ก็พอใช้ไม่ใช่เหรอ…แล้วทำไมต้
องทำงานพิเศษด้วยล่ะ…" ยามะพีนั่นเท้าคางมองเพื่อนรัก
"ก็มันอยู่ว่าง ๆ …เลยไปทำงานพิเศษ…ดีกว่าอยู่เปล่า ๆ น่ะ" ตอบกับไปด้วยพร้อมกับเก็บของใส่กระเป๋า
"งั้นเราก็ต้องไปคนเดียวนะซิ…นะนะไปเดินเล่นกับเรานะ…เราไปเดินคนเดียวเบื่ออะ" ยามะพีทำหน้าตาอ้อนวอนสุด
ๆ "ไปเถอะคาเมะ…เราอยากไปซื้อของมากมายเลย…"
คาเมะอมยิ้ม..ส่ายหัวเอ็นดูในความเป็นเด็กของยามะพี
"ถ้าเป็นวันอื่น ๆ น่ะได้ แต่วันนี้ไม่ได้จริง ๆ
นะยามะพี…เพราะที่โรงแรมมีแขกมาจัดงานเลี้ยง…เรายังไม่อยากโดนว่า ว่ากินแรงคนอื่น"
คาเมะอธิบายเหตุผลให้เพื่อนเข้าใจ
"โอเค ๆ ก็ได้…งั้นวันนี้เรากลับบ้านเลยดีกว่า…ไม่มีคาเมะไปด้วยก็ไม่สนุกอยู่ดี…" พยักหน้าเป็นอันเข้าใจ
จริง ๆ แล้วยามะพีไม่ได้งอนอะไรคาเมะหรอก เพียงแต่ลองอ้อน ๆ ดู เผื่อคาเมะจะใจอ่อนยอมไปด้วย
ถ้าคาเมะไม่วางไปด้วยก็ไม่รู้จะไปทำไมเหมือนกัน ไม่สนุกหรอก
คาเมะเก็บของเรียบร้อย สะพายกระเป๋าขึ้น หันมาบอกลายามะพีก่อนเดินออกไป "แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ"
++++++++++++++
ณ.
โรงแรมใหญ่กลางเมืองโตเกียว…ได้มีการจัดงานเลี้ยงฉลองปิดกล้องละครของค่ายยักใหญ่…"จอนนี่เอ็นเตอร์เทนเมน
ท์" (( ไม่ต้องให้คิดปวดหัว เล่นง่าย ๆ เลย เอาชื่อนี้นี่แหละ ))
ซึ่งเป็นละครที่จินแสดงเป็นพระเอกของเรื่อง
จินและยูอิจิในชุดสูตรในมือถือแก้วไวน์กำลังยืนพูดคุยอยู่กับสื่อมวลชนที่มาทำข่าว…จินก็เหลือบไปให้ใครคน
หนึ่งที่เดินผ่านไป...จินจ้องมองตาไม่กระพริบ…
คาเมะถือถาดเครื่องดื่มผ่านไป…ถึงแม้จะเคยเห็นแค่ครั้งเดียว…แต่ท่าทางที่หยิ่งยะโส…ไม่เกรงกลัวใคร…ปากเก
่ง ๆ
นี่ทำให้จินจำได้ดี…จะเป็นใครไปไม่ได้…คาเมะ….ชื่อนี้จินจำได้ดี…จินจ้องเขม็งไม่วางตา…จินรู้สึกแปลกใจตั
วเองที่อยากจะปะทะคารมณ์กับร่างบางนี้อีกสักครั้ง…จินได้ลืมคำพูดของตัวเองที่พูดกับยูอิจิไปว่า…มีคนแบบน
ี้บางก็ดีจะได้ไม่ต้องมีคนมายุ่งวุ่นวายกับเค้า…แต่ตอนนี้จินซะอีกที่กลับเป็นคนที่อยากเอาตัวเองเข้าไปยุ
่งวุ่นวายกับร่างบางนั้น
คาเมะกำลังวุ่นวายกับการเสริฟไวน์อยู่นั้นไม่ได้รู้ตัวเลยว่า
กำลังมีสายตานึ่งกำลังจับจ้องทุกอิริยาบถของเค้าอยู่…ตลอดทั้งงานจินไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้คาเมะได้เลย…เพ
ราะนักข่าวจับตามองเค้าอยู่…ในขณะที่คาเมะก็ต้องทำหน้าที่บริการแขกในงานตลอด…จนกระทั่งงานเลี้ยงเลิก….จิ
นแกล้งถ่วงเวลาเพื่อจะรอคาเมะเลิกงาน…ในที่สุดจินเห็นคาเมะกำลังเดินออกจากโรงแรม…
"ยูอิจิ…นายกลับไปก่อนนะ…ชั้นมีธุระ…แล้วพรุ่งนี้เจอกัน…"
หันไปบอกยูอิจิ…จินรีบเดินไปที่รถทันที…ยูอิจิกำลังจะอ้าปากถาม…ไม่ทันซะแล้ว…
"รีบไปไหนของมันว่ะ…ทำเป็นวัยรุ่นใจร้อนไปได้…"
จินรีบสตาร์ทรถและขับตามคาเมะทันที…เห็นคาเมะเดินอยู่ข้างหน้าแกล้งกดแตรใส่…ตอนแรกคาเมะไม่ได้สนใจ…คิดว
่าเค้าคงเดินขวางทางคาเมะเดินหลบเข้าไป…แต่รถคันนั้นก็ยังไม่ยอมหยุดกดแตร…ชักเริ่มสงสัย…กดอะไรนักหนา…หั
นไปมองก็มองไม่เห็นอยู่ดีเพราะแสงไฟหน้ารถส่องตา…จินจอดรถปิดไฟพร้อมกับเปิดประตูลงมา…คาเมะเห็นคนที่ลงจา
กรถหน้าเปลี่ยนสีทันที…อะไรจะซวยขนาดนี้เนี่ย…คาเมะเชิดหน้าขึ้น…มองไปทางอื่น…มองหารถแท็กซี่…แกล้งทำเป็
นไม่เห็นจิน…เหมือนกับว่าจินไม่ได้อยู่ตรงนี้…จินลงมายืนกอดอกพิงอยู่ข้างรถมองคาเมะ…
"พึ่งรู้ว่า…กลางวันเรียน…กลางคืนรับจ๊อบพิเศษในโรงแรม…"
จินเน้นคำว่า…ในโรงแรม…พร้อมกับเดินมาหาคาเมะ…จนคาเมะรู้สึกขัดหูชอบกล…หันควับมองจินทันที…กำลังจะอ้าปาก
เถียงทันที…แต่นึกขึ้นได้ว่า…อย่างจินนี่ถ้าแรงมาแรงไปคงไม่เกิดประโยชน์อะไร…
"อ่อ! นายก็พึ่งออกมาจากโรงแรมเหมือนกันไม่ใช่เหรอ…งั้นแสดงว่านายก็??… " หยุดคำว่า ก็…ไว้แค่นั้น
…ละไว้ในฐานะที่เข้าใจ…พร้อมกับยิ้มที่มุมปาก…
"ปากดีนะนาย…คนเค้าทักทายด้วยดี ๆ ยังมาเล่นลิ้นอีก…" จินเจอคาเมะสวนเข้าบ้าง…ถึงกับของขึ้น…
"พึ่งรู้นะว่า…ที่นายพูดเมื่อกี้นี้เค้าเรียกว่าเป็นการทักทาย…ถ้าอย่างนั้นชั้นขอเตือนนายเลยว่า…อย่าเผล
อไปทักทายใครเค้าแบบนี้ล่ะ…ไม่เช่นนั้นนายอาจจะ…"
คาเมะพูดทิ้งทายไว้ให้คิด…พร้อมกับมองด้วยหางตา…แล้วเดินหนีไป…เหนื่อยจากการทำงานมาแล้วยังต้องมาเจออะไร
ที่มันทำให้อารมณ์ขุ่นมัวอีก…
"เดี๋ยว!!!…นายจะรีบไปไหนพูดกันให้รู้เรื่องก่อน…"
จินตะโกนเรียกคาเมะ…แต่มีหรือที่คาเมะจะหันกลับมาต่อล้อต่อเถียงด้วย…ยังคงเดินดุ่ม ๆ หนีไป…
จินเห็นท่าว่าคาเมะจะไม่หยุดเดินแน่…เค้ารีบวิ่งไปที่รถแล้วขับรถตามไปดักหน้า…รีบเปิดประตูรถลงมายืนประจ
ันหน้ากับคาเมะ…
"นี่นายมาพูดกันให้รู้เรื่องก่อนจะรีบเดินหนีไปไหน…แล้วนี่ชั้นก็หวังดี…เห็นว่าเป็นผู้ชายตัวเล็ก…กลับบ้
านดึกๆดื่นๆ…เดี๋ยวใครคิดว่าเป็นผู้หญิงจะฉุดเอาไปทำมิดีมิร้าย…"
จินใช้สายตาโลมเลียเหลือเกิน…พร้อมกับยิ้มเยาะคาเมะ…
คาเมะรู้สึกไม่ชอบเหลือเกินสายตาแบบนี้กับรอยยิ้มแบบนี้…มันทำให้รู้สึกอยากจะต่อยหน้านายคนนี้ให้ลงไปนอน
กองกับพื้น…แต่สิ่งที่คาเมะทำได้ตอนนี้ก็คือ…สบัดหน้าหนี…แล้วเดินไป….
"นี่ชั้นชักสงสัยแล้วซิว่า…นายเป็นชายแน่หรือเปล่า…ไอ้ท่าทางสบัดหน้าหนีนี่ไม่ใช่การกระทำที่ผู้ชายทั่ว
ๆ ไปเค้าทำกันเลยนะ…" จินหัวเราะเยาะคาเมะ…
ความอดทนของคาเมะขาดสบั่นลงทันที…."อ่อ!!
แล้วไอ้ที่มายืนกระแนะกระแหนกวนอวัยวะเบื้องล่างแบบนี้…เป็นกระทำที่ผู้ชายทั่ว ๆ ไปเค้าทำกันอย่างนั้นซิ
…."
"นี่นาย…ปากดีไปแล้วนะ" จินโมโหเช่นกัน…กระชากแขนคาเมะทันที…
"ปล่อยแขนชั้นนะ!!!! " คาเมะพยายามสบัดแขนให้หลุดจากมือจิน
"รู้ไว้ซะด้วยนะว่า…คนอย่างอาคานิชิ…ไม่เคยมีใครหน้าไหนกล้ามาทำปากดีแบบนี้…อยากเจอดีหรือไง"
จินกระชากคาเมะเข้ามาใกล้…ก้มหน้าลงไปหาคาเมะจนหน้าเกือบจะชนกัน
"เหรอ!!
งั้นก็รู้ไว้ด้วยเหมือนกันว่า…คนอย่างคาเมะนาชิ…ก็ไม่เคยปากดีกับใคร…ยกเว้นนายอาคานิชิ!!…ปล่อยแขนชั้นได
้แล้ว…ปล่อย!!! " คาเมะตะคอกกลับเช่นกันไม่ได้มีอาการเกรงกลัวจินเลยแม้แต่น้อย….
จินออกแรกบีบแขนคาเมะ…และยังคงไม่ยอมปล่อยแขน…"ชั้นบอกให้ปล่อย!!!
"…ถึงแม้จะเจ็บแขนแต่คาเมะก็ไม่แสดงออกมาให้เห็นว่าเจ็บ
" ไม่!! ชั้นจะสั่งสอนนายให้รู้สำนึกว่าอย่ามาปากดีกับชั้น…"
….คาเมะเห็นท่าว่าจินจะไม่ยอมปล่อยแน่…จึงใช้ไม้ตาย…เตะเข้าไปที่จุดยุทธศาสตร์จินเต็ม ๆ
…จินถึงกับลงไปนอนกองกับพื้นร้องโอดครวญ…
"ถ้างั้นก่อนที่นายจะสั่งสอนชั้น…ได้รับการสอนสั่งจากชั้นก่อนล่ะกันนะ…"
คาเมะหัวเราะลอยหน้าลอยตา…พร้อมกับยักคิ้ว….แล้วหันหลังจะเดินไป….
"นาย!!! อุ้ย!!! ฝากไว้ก่อนล่ะกัน" จินเอามือกุมจินน้อย(เหรอ)ไว้…
"ชั้นไม่ใช่ธนาคาร…ไม่รับขอฝากของจากนาย…"
คาเมะหันมายิ้มมุมปาก…รถแท็กซี่ผ่านมาพอดี…คาเมะโบกรถ…เปิดประตูขึ้นไปทันที…ตอนที่รถผ่านจิน….คาเมะโบกมื
อให้…เล่นกับใครไม่เล่น…มาเล่นกับคาเมะ….แค่นี้ยังน้อยไป….
จินมองตามด้วยสายตาอาฆาตแค้นสุด…ฝากไว้ก่อนเถอะ…ชั้นจะแก้แค้นนายให้ได้คอยดู!!!!….
++++++++++++
คาเมะเดินกลับมาที่ห้องด้วยความเหน็ดเหนื่อยอ่อนระโหยโรยแรง…งานนะไม่เหนื่อยมากเท่าไหร่หรอก…แต่ที่เหนื่
อยนะก็คือการที่ต้องไปประทาคารมณ์กับนายจินอะไรนั่นนะ…กลับมาเลยต้องรีบอาบน้ำ…จะได้รีบนอนให้หลับ….พรุ่ง
นี้มีเรียนแต่เช้า…แต่แล้วคาเมะก็ต้องนอนพลิกไปพลิกมา…นอนไม่หลับ…ทำไมจะมาเจอคนแบบนี้ด้วย…แถมยังต้องมาอ
ยู่มหาลัยเดียวกันอีก…ซ้ำร้ายเพื่อนรักยังไปหลงชอบ…ทำไมหนีนายนี่ไม่พ้นนะ…ดีนะที่ไม่ต้องอยู่คอนโดเดียวก
ันอีก…ไม่งั้นนะ…มีหวังคอนโดนี้แตกแน่ ๆ ….
หลังจากที่จินเริ่มทุเลาจากอาการจุก ( น้องชาย )
แล้ว…ก็ขับรถกลับคอนโด…พอถึงมาห้องจินก็คว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป…แล้วกลับออกมาด้วยกางเกงนอนตัวเ
ดียว…ล้มตัวลงนอนบนเตียง…นอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย…เรื่องที่คิดก็ไม่พ้นเรื่องของคาเมะนั่นเอง….เค้าก็แป
ลกใจตัวเองไม่น้อยทำไม…หน้าของคาเมะถึงได้ติดอยู่ในความทรงจำแบบนี้…เค้าเจอใครต่อใครมาก็มาก…ทำไมเค้าจะต
้องมาสนใจคน คนนี้ด้วยนะ…จะอะไรก็ช่างแต่ตอนนี้เค้าต้องหาทางแก้แค้นคาเมะให้ได้…
to be ...Chapter 2
ความคิดเห็น