TVXQ_>>_Short_Story_<>__Yaoi

ลำดับตอนที่ #5 : Why__You__Do_It_

Why you do it ?
Couple : Yunho & Jaejoong
Writer : Jaejaeshinki




----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------




วันเวลานั้นช่างผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน  นานแค่ไหนแล้วนะที่เราคืนดีกันสองอาทิตย์นายก้อทำตัวดีมาโดยตลอดนายทำตามที่พูดไว้ได้ทั้งหมดนายทำให้ชั้นมั่นใจในตัวนายมากขึ้น  ชั้นไว้ใจนายได้ใช่มั้ย  ยุนโฮ  วันนี้ชั้นจะบอกคำนั้นกับนายคำที่ช้นยังไม่ได้บอกนาย มีแต่นายที่เป็นฝ่ายบอกชั้นมาตลอดแต่วันนี้  ชั้นเองที่จะบอกนาย  ชั้นรักนายนะยุนโฮ  ชอง ยุนโฮ ของ คิม แจจุงแจจุงเก็บสมุดบันทึกเล่มสำคัญไว้ในลิ้นชักข้างเตียงแล้วยิ้ม
ความไว้วางใจที่กลับมาอีกครั้งทำให้ทั้งคู่นั้น่างก้อมีความสุข 
"ยุนโฮตะ...........หายไปไหนแต่เช้านะเนี่ย"แจจุงที่สะลึมสะลือตื่นหวังจะปลุกยุนโฮแต่พอลืมตาขึ้นมามองก้อไม่เห็นยุนโฮเลยไปไหนแต่เช้าวันนี้วันเสาร์นะ สงสัยไปทำธุระคิดได้ดังนั้นแจจุงก้อลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวทำกับข้าวไว้รอยุนโฮกลับมา  แจจุงนั่งรอจนกับข้าวเริ่มเย็น จึงยกไปเก็บไว้แล้วกลับมานั่งรอ  ดูทีวีได้ไม่นานก้อเผลอหลับไป แจจุงสดุ้งตื่นขึ้นมาอีกทีก้อปาเข้าไปห้าโมงเย็นแล้ว อะไรกันนี่เราหลับไปนานขนาดนี้เลยหรอ  หิวจังแจจุงเดินเข้าไปเอาอาหารที่ทำไว้ให้อีกคนแต่ตอนนี้ก้อยังไม่มา  "เฮ้อ....ชั้นคงต้องเป็นคนกินแกเองใช่มั้ย"  ว่าได้เช่นนั้นก้อเอากับข้าวไปอุ่นแล้วต้องมานั่งกินมันเอง  นายไปไหนของนายนะทำไมยังไม่กลับมา

"ยุนโฮคะวันนี้ค้างที่นี่มั้ยคะ"เสียงของหญิงสาวที่ซบอยู่บนอกแกร่งของเจ้าของชื่อเอ่ยถามอย่างออดอ้อน
"อืม........จะค้างดีมั้ยนะ"เจ้าของชื่อทำเชิงคิดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ
"เอ๊ะ......ถ้ายุนโฮค้างที่ลีอาอาจจะมีรางวัลให้นะ"หญิงสาวยิ้มหวานให้อีกครั้ง
"ยังไงผมก้อต้องได้อยู่แล้วนี่นา"ชายหนุ่มยิ้มร้ายแล้วเริ่มสานต่อบทรักที่เริ่มต่อตัวขึ้นอีกครั้ง

โอกาสน่ะไม่ใช่ใบไม้นะที่จะปลิวมาเมื่อไหร่ก้อได้


"เฮ้อ.....จะสามทุ่มแล้วนะยังไม่กลับอีกโทรไปก้อไม่รับนายเป็นอะไรของนาย ชั้นเป็นห่วงนายนะ"แจจุงที่ยืนอยู่หน้าห้องเริ่มเดินวกไปวนมามานั่งรอยืนรอตั้งนานแล้วนะแต่ยุนโฮยังไม่โผล่หน้ามาเลย
"อ้าวแจจุงมายืนทำอะไรมืดๆคนเดียวครับ"เสียงชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นทำให้แจจุงรีบหันไปมอง
"อ้าวชางมินเองหรอ......"แจจุงตอบกลับไปเมื่อเห็นว่าเป็นใคร
"ครับผมเอง.....ว่าแต่แจจุงมายืนทำอะไรหน้าห้องคนเดียวเนี่่ยหรือว่า...."
"อืม...ใช่ชั้นมารอยุนโฮ...ยังไม่กลับเลยตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ"แจจุงตอบผลางก้มหน้าลง
"เฮ้อเดี๋ยวเค้าคงกลับมาล่ะครับเข้าไปรอข้างในเหอะเดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ"ชางมินบอกอย่างเป็นห่วงเฮ้อ....ผมล่ะไม่เข้าใจชองยุนโฮเลยจริงๆนะว่าจะเจ้าชู้ไปถึงไหนทั้งที่เค้ามีคุณ คิมแจจุงที่ทั้งรักทั้งห่วงเค้าอยู่  อย่าหาว่าผมยุ่งเลยนะตั้งแต่ผมย้ายมาอยู่ที่นี่น่ะตอนแรกผมเห็นยุนโฮผาสาวๆมาที่ห้องแทบทุกวันแต่ละวันนะไม่ซ้ำกันเลยผมได้แต่ส่ายหน้าไม่เข้าใจสาวๆพวกนั้นเลยหน้าตาก้อดีทำไมทำตัวแบบนี้แล้วหลังจากนั้นพวกเธอจะทำยังไง..จนหลักจากนั้นไม่นานผมก้อสังเกตุเห็นว่ายุนโฮเริ่มไม่พาสาวๆมาที่ห้องแต่มักจะมีเสียงเอะอะโวยวายแบบไม่จิงจังของคนสองคนอยู่หน้าห้องเสมอเมื่อผมโผล่หน้าออกมาดูก้อมักจะเห็นชายหนุ่มหน้าหวานจะมายื่นด่ายุนโฮอยู่ทุกวี่วันว่าไปแอบเอาของส่วนตัวของตนมาไว้ที่ตัวเองได้ไงจนผมเริ่มงงว่านี่มันเรื่องอะไร....แต่หลังจากนั้นประมาณสามเดือนเหตุการ์ณเหล่านั้นก้อหายไปกลายเป็นว่าชายหนุ่มหน้าหวานนั้นย้ายมาอยู่ที่ห้องแทนซึ่งก้อทำให้ผมได้รู้จักกับเค้าซึ่งก้อคือแจจุง  ผมได้แต่อึ้งนะเมื่อรู้ว่าแจจุงเป็นแฟนยุนโฮ ไม่คิดว่าคาสโนว่าอย่างยุนโฮจะสิ้นลายเร็วขนาดนี้  ไม่มีสาวๆมาที่ห้องไม่มีเสียงเอะอะโวยทุกอย่างเงียบสงบมาเป็นเวลาเกือบปีก้อมีเสียงหนึ่งดังขึ้นเสียงแจจุงที่ตะโกนใส่ยุนโฮอย่างหมดความอดทน เฮ้อก้ออย่างว่าคาสโนว่าจะสิ้นลายได้อย่างไร....ผมเลยขอไม่ยุ่งเกี่ยวเพราะผมไม่รู้จะอยู่ฝ่ายไหนแจจุงผมก้อสงสารยุนโฮผมก้อเห็นใจไม่รู้ต้องทำยังไงบางที่ก่อนออกไปทำงานก้อมักจะเห็นแจจุงมายืนรอยุนโฮที่น่าห้องผมล่ะอิจฉายุนโฮนะมี่คนที่แสนดีอยู่ข้างกายน่าจะดูแลให้ดีๆนะผมคงทำอะไรไม่ได้นอกจากคอยปลอบร่างบางของแจจุงเฮ้อ
"ว่าชางมินจะไปทำงานหรอ"แจจุงถามชางมินที่ถือกีต้าร์เบสคู่ใจ
"ครับก้อกำลังจะไป....แจจุงเองก้อเค้าไปข้างในได้แล้วนะ"ผมบอกไปอย่างไม่รู้จะทำยังไง
"อืม..ชางมินรีบไปเหอะเดี๋ยวจะสายนะ"แจจุงบอกพร้อมยิ้นให้อย่างฝืนๆ
"ยิ้มยากนักก้ออย่าฝืนเลยไปเข้าไปในห้องได้แล้วถ้าผมลงไปแล้วมองขึ้นมาเห็นแจจุงยืนอยู่ล่ะก้อผมจะตะโกนไล่แจจุงอยู่ให้คนได้ยินทั่วตึกเลยฮ่าๆๆๆ"ชางมินว่าพลางหัวเราะ
"เอ๊ะนายนี่นะ....ไปแล้วก้อได้บายละกัน"แจจุงที่โบกมือลาชางมินเดินกลับเข้าไปในห้องเพื่อให้ชางมินไปทำงานได้ซักที่นายนะนายเป็นเพื่อนที่ดีของชั้นเสมอแจจุงคิดในใจแล้วก้อเดินไปที่ห้องนอนชั้นคงต้องนอนคนเดียวอ่ะสิคืนนี้ว่าแล้วก้อล้มตัวลงนอนแล้วหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า

คนคนหนึงรอคอยอย่างใจจดใจจ่อแต่อีกคนทำอะไรอยู่เมื่อคราวที่ไม่มีกลับไคว่หาตามกลับาเมื่ออยู่ไกล้กลับปล่อยปะละเลยเหมือนของตายคนเรามันเปลี่ยนแปลงกันได้แต่นานแค่ไหนกันไม่รู้ว่าคนที่รอจะรอได้นานแค่ไหน..............



"เฮ้แจแจแจแจแจแจ"จุนซูที่รีบวิ่งตามแจจุงมาอย่างเร็วเมื่อเรียกแล้วแจจุงก้อยังไม่หันมา
"หะ.....ว่าไงจุนซู"แจจุงที่สติกลับเข้าร่างสะดุ้งเฮือกเมือจุนซูแตะที่บ่า
"นายอ่ะเป็นไรเรียกตั้งนานนะ"
"อ๋อ.....อืม.....ปะ...เปล่า"ตอบอย่างตะกุกตะกักกลัวจุนซูจะจับได้
"เฮ้อโกหกกันอีกแล้วนะชั้นเป็นใครหะ....คิมแจจุง"จุนซูที่รู้ว่าเพื่อนโกหกก้อได้แต่เซง
"นายก้อคิมจุนซูไง"ตอบออกไปอย่างตรงๆ
"ใช่แล้วชั้นเป็นอะไรกับนายมิทราบ"คำถามที่เหมือนจะหาเรื่องแต่เปล่าเลยแต่มันกับทำให้อีกคนน้ำตาคลอ
"คิมจุนซูเพื่อนสนิทของคิมแจจุง"แจจุงตอบออกมาอย่างแผ่วเบา
"นายทะเลาะกบยุนโฮอีกแล้วหรอ"จุนซูถามอย่างอ่อนใจอยากบอกให้เพื่อนเค้าเลิกกับไอ้หมอนี้ซะที่คบๆกันมาเนี่ยมีเรื่องให้เพื่อนเค้าได้ร้องไห้แทบจะทุกอาทิตย์
"เปล่าหรอกแต่ว่า....ยุนโฮยังไม่กลับมาห้องเลย"แจจุงตอบออกมาเบายิ่งกว่าครั้งแรกๆซะอีก
"เอ้าอีกแล้วตั้งแต่วันไหนกัน"จุนซูถามอย่างหาเรื่อง
"วันเสาร์"
"แล้วนายคิดว่าไง"
"เค้าคงจะมีธุระมั้ง"ตอบออกไปอย่างให้กำลังใจตัวเอง
"เฮ้อนายเนี่ยนะยังจะไว้ใจหมอนั้นอีกหรอ"จุนซูมองแจจุงอย่างปลงตก
"แล้วชั้นจะทำไงดะ................"
"เฮ้ว่าไงจุนซูแจจุง"เสียงๆหนึ่งดังขึ้น
"นาย ปาร์ค ยูชอน"จุนซูมองหน้าอย่างหาเรื่อง
"ใช่ก้อชั้นอ่ะดิ  ทำไมหรอคิดถึงอ่ะดิ
"นี่นายอย่ามา....เออว่าแต่เพื่อนนาย ชอง ยุนโฮน่ะไปไหน"จุนซูถามอย่างหาเรื่อง
"อ้าวจะไปรู้ได้ไงกันเล่า"ยูชอนตอบออกมาอย่างงงๆอยู่มาถามถึงไอ้ยุนเค้าจะรู้มั้ยเนี่ย
"อย่ามาโกหกปกปิดช่วยเพื่อนนายนะ"
"ชั้นไม่รู้จิงๆ"
"นายเป็นเพื่อนเค้าทำไมจะไม่รู้"
"นี่จุนซูชั้นเป็นเพื่อนนะไม่ใช่เงาจะได้ตามมันไปทกที่ี่ขนาดนายเองยังไม่รู้เรื่องของแจจุงทุกเรื่องหรอกนา"ยูชอนที่ตอบออกไปอย่างไม่ได้ตั้งใจเงียบทันที
"นายชั้นกับแจจุงไม่เคยปิดบังอะไรกันเลย"จุนซูพูดออกมา
"แล้วจู่ๆนายจะมาถามหายุนโฮทำไมแล้วทำไมไม่ถามแจจุง เอ๊ะหรือว่านายอยากจะคุยกับชั้น...."
"นี่นายคิดได้ยังไงกันชั้นเนี่ยนะอยากจะคุยกับนายเชอะฝันไปเหอะ......ที่ชั้นถามนายก้อเพราะเพื่อนนานเล่นไม่กลับห้องมาสองวันแล้วแล้วเพื่อนชั้นก้อกำลังกลุ้มถ้านายเจอเพื่อนนายก้อฝากบอกด้วยนะว่าถ้ายังทำให้เพื่อนชั้นเสียใจอีกชั้นจะไม่ออยให้เพื่อนชั้นกลับไปคบกับเพื่อนนายแล้ว....ปะไปเหอะแจจุง"จนซูที่พูดตัดบทยูชอนบ่นซะยาวจนลากแจจุงที่ได้แต่ยืนมองออกไปอย่างเหลืออด จนยูชอนได้แต่อึ่งนี่จุนซูทำไมโมโหมากขนาดนี้วะแจจุงต่างหากล่ะแฟนยุนโฮ....ว่าแต่ยุนโฮนายเอาอีกแล้วนะคราวนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่อย่างที่ผ่านมาแล้วนะ  ทำไมนายยังไม่เลิกนิสัยเจ้าชู้ซักทีนะยุนโฮ



"แจจุงนายไปค้างกับชั้นก่อนมั้ย"จุนซูที่ถามเพื่อนอย่างเป็นห่วงเมื่อวันนี้ทั้งวันไม่เจอแม้แต่เงาของยุนโอยิ่งทำให้เพื่อนเค้าคิมากกว่าเดิม
"ไม่เป็นไรหรอกชั้นอยู่ได้"แจจุงยิ้มให้เพื่อนอย่างฝืนทนรู้ทั้งรู้ว่าจนซูรู้แต่ก้อเลือกที่จะกลับไปที่ห้องดีกว่า
"อืมตามใจนายแล้วกันมีีอะไนชรก้อโทรหาชั้นนะ"จุนซูบอกก่อนจะวางมือลงที่ไหล่แจจุง
"อืมไปเหอะอย่าห่วงเลย"แจจุงยิ้มให้อีกที
"เค....ชั้นไปละนะบาย"จุนซูโบกมือลาก่อนจะเดินแยกกันไป
แจจงกลับมาถึงห้องเปิดประตูด้วยความหวังที่ว่าจะเจอกับใครคนที่รอแต่แล้วก้อว่างปล่าวเหมือนเดิมเฮ้อนายยังไม่กลับมาเป็นอะไรของนาย  นายไปไหนไปทำอะไร นายเป็นอะไรรึปล่าว แจจุงที่คิดหนักกว่าเดิมได้แต่ถอนหาบใจแล้วจึงเดินกลับออกมาอีกครั้ง
"เห้อไปทานข้าวข้างนอกดีกว่า"แจจุงที่เดินออกมาเพื่อจะทานข้าวข้างนอกนั่งลงที่ร้านขายบะหมี่ร้านหนึ่งแล้วสั่งบะหมี่มา
ตื้ด........ตื้ด.........ตื้ด เสียงเครื่องมือสื่อสารดังขึ้นแจจุงรีบรับทันทีเมื่อรู้ว่าเป็นใคร
"ฮัลโหลยุนโฮนาย........"
"หะ.......อืมไม่อยู่...."
"ทำไมหรอ"
"อ๋อไม่ไม่วันนี้ชั้นจะค้างกับจุนซูนะ"
"บ้าหรอนาย...อ่ะจะมากไปแล้วนะ"
"ฮ่าๆๆๆ...จ้าพรุ่งนี้เจอกันนะอย่าลืมห่มผ้านะ"
"บายจ่ะ"แจจุงวางสายแล้วยิ้มในที่สุดนายก้อกลับมาซักทีแจจุงรีบกินแล้วจ่ายตังแล้วเดินไปที่ร้านขายเค้กเพื่อที่จะซื้อเค้ก
"ชอง ยุนโฮวันนี้นายต้องตกใจแน่นอนฮ่านายน่ะโดนชั้นหลอกแล้ว"เมื่อได้เค้กที่ต้องการแจจุงก้อเดินออกมายิ้มร่าเริงแล้วเดินกลับมาที่ห้องในขณะที่กำลังจะเดินเข้าห้องเค้าก้อเจอกับชางมินซะก่อน
"อ้าวชางมินจะไปทำงานหรอ"แจจุงถามอย่างอารมณ์ดี
"อืมแจจุงเพิ่งกลับมาหรอ"ชางมินถามอย่างงงๆแล้วคนที่มากับยุนโฮใครวะ
"ป่าวหรอกที่จริงกลับมาแล้วรอบนึง.....แล้วก้อออกไปอีกน่ะไปซื้อนี่"แจจุงยกกล่องเค้กขึ้นมาอด
"อ๋อครับ....งั้นผมไปก่อนนะครับเดี๋ยวจะสาย"ชางมินยิ้มแล้วโบกมือให้แจจุงเองก้อส่งยิ้มไปให้เช่นกันเมื่อเห็นว่าชางมินไปแล้วแจจุงจึงหันกลับมาไขกุญแจแล้วเอาเค้กไปเก็บไว้ในครัว
"นายคงจะเข้านอนแล้วใช่มะฮ่าๆๆชั้นจะไปปลุกนายเองนะ"ว่าแล้วก้อวิ่งตรงไปที่ห้องนอนแล้วเปิดประตูออก
"ยุนโฮตะ........ตื่นเร็ว"แจจุงนิ่งค้างกับภาพตรงหน้า
"อ่๊ะ......ยุนคะหยุดทำไมล่ะลีนะยังสนุกอยู่เลยนะ"ยุนโฮที่มองมายังที่ประตูนิ่งอึ้ง
"แจจุง"คำเดียวที่หลุดออกมาไม่มีเสียงโวยวายไม่มีคำด่าทอออกมาจากปากของแจจุงมีแต่งเพียงสายตาที่เจ็บปวดและน้ำตาที่ไหลริน....ยุนโฮหยุดกิจกรรมความใคร่ของตัวเองแล้วเดินมาหาแจจุงทั้งที่กายนั้นยังเปลือยปล่าว  แจจุงไม่กล่าวสิ่งใดออกมานอกจาดส่ายหน้าแล้วก้อถอยห่างร่างสูงที่ก้าวเข้ามาใกล้
"ยุนคะนี่มัน....."
"เหงียบซะแล้วกับไปในที่ของเธอซะ"ยุนโฮที่ตะโกนใส่ลีอาที่กำลังจะทำให้อะไรอะไรแย่ลง
"ยุนคะ.....แต่....."
"ไป...ชั้นบอกให้ไปไง"ยุนโฮหันมาตะคอกใส่เมื่อหญิงสาวเห็นแววตาที่น่ากลัวก้อรีบจัดการตัวเองให้เสร็จแล้วรีบกลับไป
"แจจุงชั้น....."ยุนโฮหยุดไม่รู้ว่าจะหาคำใดมาแก้ตัวเค้าพลาดไปแล้ว
"ไม่.....หยุดนะ...หยุดอยู่ตรงนั้นอย่าเข้ามา"แจจุงที่ยิ่งงถอยเมื่อยุนโฮยิ่งเข้าไปใกล้
"แจจุงชั้นขอโทษนะแจจุงนะแจจุงนะ"ยุนโฮที่เดินเข้ามาใกล้ขึ้นทุกทีในใจนึกกลัวกลัวว่าแจจุงจะจากไปจริงๆไม่ได้นะเค้าปล่อยแจจุงไปไม่ได้ยุนโฮพุงเขา้กอดแจจุงแน่นกลัวว่าคนคนนี้จะจากไป
"ปล่อย"เสียงที่เบาและสั่นเครือจากการพยายามจะกั้นน้ำตา
"ไม่แจจุงอย่าไปจากชั้น"ยุนโฮยิ่งกอดแน่นขึ้น
"ปล่อยชั้นบอกให้นายปล่อยไงเล่า.....เพี้ย"ยุนโฮหน้าชาจากแรงตบของแจจุง  ไม่เลยแจจุงไม่เคยตบเค้าเลยสักครั้งไม่ว่าจะทะเลาะกันหนักแค่ไหนแจจุงไม่เคยเลยที่จะตบเค้า
"แจจุง"ยุนโฮที่มองแจจุงเดินเข้าไปในห้องหยิบเอาข้าวของที่สำคัญใส่ในกระเป๋านี่แจจุงกำลังจะไปจากเค้าหรอไม่นะไม่ได้ทนไม่ได้
"แจจุงข้อร้องอย่าไปชั้นขอโทษ"ยุนโฮเข้ามารั้งแขนร่างบางเอาไว้
"ขอโทษหรอ...นายก้อพูดว่าขอโทษตลอด"แจจุงที่ตอบออกมาอย่างแผ่วเบาเพื่อกั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลมาอีกครั้ง
"แจจุงชั้นจะเปลี่ยนตัวเองชั้นสัญญาให้โอกาสชั้นนะ"ยุนโฮกอดแจจุงแน่นจากทางด้านหลัง
"นายพูดมากี่ครังแล้วยุนโฮ....ทุกครั้งที่ทำผิดนายก้อบอกว่าจะเปลี่ยน....และขอโอกาสและชั้นก้อให้นายทุกครั้งแต่ทุกครั้งนายเห็นโอกาสที่ชั้นให้นั้นไร้ค่านายไม่เคยเห็นความสำคัญของชั้นเลย"
"ไม่นะนายสำสำคัญกับชั้นที่สุดแจจุง"ร่างสูงกอดแน่นขึ้นยิ่งกว่าเดิม
"งั้นหรอ....ยุนโอชั้นเหนื่อยแล้วชั้นไม่ไหวอีกแล้วก่อนจะให้โอกาสนายนะชั้นคิดแล้วคิดอีก...คิดว่านายจะเห็นความสำคัญของโอกาสที่ชั้นให้นายไปบ้างแต่เปล่าเลย.....นายไม่เคยมองเห็น.....ชั้นอยากถามนาย...นายเห็นโอกาสที่ชั้นให้นายเป้นอะไรกันใบไม้ที่ปลิ้วมาตามลมที่นายอยากจะคว้ามาเมื่อไหร่ก้อได้อย่างงั้นหรอ"แจจุงนิ่งเมื่อพูดออกมาอยากฝืนทน
"ไม่เม่เคยชั้นไม่เคยเห็นว่าโอกาสของนายเป็นสิ่งไร้ค้ามันมีค่ามากสำหรับชั้นนะ"ยุนโฮพูดพร้อมทั้งน้ำตาที่เริ่มไหลริน
"ปล่อยชั้นซะนะยุนโฮก่อนที่ชั้นจะรังเกียจนายไปมากกว่านี้....ปล่อยชั้นไปเหอะ"แจจุงพยายามแกะมือของยนโฮออก
"ไม่นะแจจุงไม่ชั้นไม่ปล่อยชั้นรักนาย"ยุนโฮพยายามกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
"แต่.....ชั้นเกลียดนาย"คำพูดที่แผ่วเบาแต่กลับกรีดลึกลงในหัวใจของยุนโฮ.....ยุนโฮชาไปทั้งตัว
"ลาก่อนยุนโฮเราคงไม่ต้องพบกันอีกนะ"คนที่กลั้นใจพูดมันออกมาอย่างอยากลำบากพูดมันออกมาเพื่อที่จะไปให้พ้นจะสิ่งที่ทำร้ายตัวเอง  แจจุงก้าวออกไปจากห้องนั้นในที่สุดวันนี้ก้อมาถึงวันที่เค้าไม่กลัวที่สุดมาถึงจนได้  แจจุงเดินออกมานั่งที่สวนสาธารณะแถวหอพักที่เค้าพักอยู่นั่งร้องไห้อยู่คนเดียวหวังเพียงแค่ว่าอยากให้ตัวเองพ้นจากความเจ็บปวดนี้ซักที  ..................................................
________________________________________________________________________


สั้นๆก่อนนะพรุ่งนี้เรามีสอบขอขึ้นหัวไว้แค่นี้นะคะ  สอบเสดแล้วจะมาต่อนะคะ


เฮ้อขอโทษขอโทาอย่างแรงที่หายไปหลายวันพอดีว่าป่วยสอบก้อไปสอบทีหลังเฮ้อเหนื่อยมาก
ตอนนี้มันอาจจะเศร้าๆหน่อยนะ......เฮ้อไม่ให้กำลังใจคนแต่งบ้างเลยยยยยยยชักจะท้อแล้วล่ะสิ