tvxq in they love story

ลำดับตอนที่ #17 : โอกาสและการสารภาพ

“จีโบ”ยูชอนลุกขึ้นทันทีหลังจากที่แจจุงออกจากห้อง 
“ฮือ”จีโบมองหน้ายูชอน
 “คือ...................พี่อยากจะถามเรื่อง..................”
 “ชั้นขอโทษ...........ชั้นยังให้คำตอบพี่ไม่ได้ชั้นยังตัดสินใจไม่ได้เลยค่ะ” 
“ไม่เป็นไรจีโบไม่ต้องรีบก็ได้”ทั้งสองนั่งเงียบยูชอนตัดสินใจลงมาจากเตียง
 “พี่จะบ้าหรอพี่จะทำอะไรนี่พี่พึ่งฟื้นนะ”จีโบรีบมาพยุงยูชอนที่ลงมาจากเตียงแล้วพยุงมายืนหน้าโซฟา 
“ก็จีโบไม่พูดกับพี่นี่นาพี่ก็แค่อยากจะไปหาจีโบ” 
“ก็ชั้นไม่รู้ว่าชั้นจะพูดอะไรนี่ค่ะ” 
“งั้นพี่ขอกอดจีโบได้มั้ยพี่อยากกอดจีโบ”
 “ไม่เอาเดี๋ยวมีคนเห็น” 
“ไม่มีใครมาหรอก”ยูชอนโอบเอวจีโบ 
“พี่ยูชอนเดี๋ยวมีคนเห็น”จีโบตีแขนยูชอนเบาๆหลายที
 “โอ๊ย!!!!..................”ยูชอนกุมแขนตัวเอง
 “พี่ยูชอนเจ็บหรอ..เจ็บมากมั้ย..........ชั้นขอโทษ”จีโบรีบจับแขนยูชอมขึ้นมาดู 
“555...........สำเร็จแล้ว”ยูชอนโผเข้ากอดจีโบอย่างแรง
 “โอ๊ะ............”จีโบตั้งตัวไม่ทันทำให้ทั้งคู่ล้มลงไปบนโซฟา ตอนนี้ร่างกายของยูชอนอยู่บนร่างกายข้องจีโบ ทั้งคู่มองตากัน ยูชอนค่อยๆก้มลงเพื่อที่จะจุมพิตจีโบ จีโบตื่นเต้นมากใจเต้นแรงจนเธอรู้ว่ายูชอนคงสัมผัสได้ นี่ชั้นควรจะทำไงดี ควรจะปฏิเสธรึเปล่า หรือว่าควร...............................ความคิดของจีโบยังไม่ทันจะจบสิ้นแต่เธอก็คิดอะไรต่อไม่ได้เพราะตอนนี้ปากของยูชอนได้ประกบกับปากของจีโบแล้วจีโบเบิกตากว้าง ยูขอนค่อยๆละปากตัวเองออกมาจากปากของจีโบ เค้าดีใจที่เธอไม่ต่อต้านจูบของเค้าแม้มันจะไม่ใช่จูบที่ดูดดื่มแต่เค้าก็พอใจและมีความสุขกับการได้จูบคนที่ตัวเองรักที่สุด ยูชอนมองจีโบที่ตอนนี้หน้าแดงจัด 
“จีโบ......จีโบ......จีโบ” 
“คะ!!!!....................”จีโบสดุ้ง 
“เขินหรอ”ยูชอนแตะจมูกของจีโบ 
“เปล่าค่ะ”
 “ทำไมหน้าแดงล่ะ” 
“คือว่า.....................เอ่อ...............โอ้ยหนักจะตายอยู่แล้วนะ.....ลุกขึ้นได้แล้วมั้งคะ”จีโบผลักอกยูชอนแก้เขิน 
“ไหลไปเรื่อยเลยนะ”ยูชอนลุกขึ้นแล้วพยุงจีโบให้ลุกขึ้นนั่ง แล้วยูชอนก็นั่งลงข้างๆจีโบ 
“ขอบคุณค่ะ” 
“โอ้ย......................เหนื่อยจังเลย”ยูชอนล้มลงนอนแล้วหนุนตักจีโบแล้วหลับตา 
“พี่ยูชอน!!!...........ลุกขึ้นนะ......ลุกขึ้น”จีโบเขย่ายูชอน “...........................................”ยูชอนแกล้งหลับเพราะอยากรู้ว่าจีโบจะทำยังไง “พี่ยูชอน” “..............................” 
“เฮ้อ!!!!!!!!!!................”จีโบถอนหายใจแล้วมองหน้ายูชอน แล้วเอามือเล็กของเธอกุมใบหน้าของยูชอนอย่าง ถะนุถนอม 
“ทำไมเรื่องมันถึงเป็นแบบนี้น๊า.......................ทั้งที่เมื่อก่อนชั้นรักพี่มาก แต่พี่ก็ไม่เคยแสดงท่าทีอะไรเลยนอกจากแกล้งให้ชั้นหวั่นไหวเล่น แล้วทำไมในวันเกิดของพี่ชั้นต้องเล่น M ถ้าชั้นไม่เล่นชั้นก็คงไม่ต้องคบกับพี่แจจุง และถ้าชั้นไม่ได้คบกับพี่แจจุงพี่ก็คงไม้ต้องมาเจ็บแบบนี้.......................ขอโทษ.................ขอโทษจริงๆ”จีโบมองหน้ายูชอนแล้วก็นึกถึงคำพูดของเด็กสาวคนนั้นที่ว่า ยูชอนไปยืนหน้าบ้านจนเธอนอนแล้วค่อยกลับมันจริงรึเปล่า แล้วดอกไม้ ดอกไม้อยู่ไหนกันนะ จริงสิยังไม่ได้เอามาจากห้องพี่ยูชอนเลยลืมได้ไง ในขณะที่จีโบคิด ยูชอนก็ลืมตาขึ้นมาแล้ว 
“คิดเรื่องอะไร”ยูชอนลุกขึ้น
 “เรื่องดอกไม้ค่ะ”
 “ดอกไม้อะไร” 
“ดอกไม้ของพี่”
 “ดอกอะไร”
 “ดอกกุหลาบ” 
“ของพี่หรอจากใคร” 
“อันที่จริงเค้าบอกว่าของเรา”
 “เค้าไหน” 
“คนที่ให้มา” 
“เค้าเป็นใคร” 
“ไม่รู้รู้แต่ว่าเป็นเด็กผู้หญิง” 
“งั้นหรอ.........แล้วเค้าว่าไง” 
“เค้าบอกว่าพี่กำลังมีความรัก”
 “เค้าก็พูดถูกแล้ว”
 “และเค้าบอกให้พี่กับชั้นดูแลมันจนมันออกดอกแล้วเราจะได้คำตอบ” 
“ถึงมันไม่ออกดอกพี่ก็ได้คำตอบ”
 “และเค้าก็บอกว่าพี่ไปยืนหน้าบ้านชั้นทุกคืนจนชั้นนอนแล้วพี่ค่อยกลับ” 
“ถูกต้อง” 
“............................”จีโบอึ้งไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องจริง
 “แล้วจีโบว่าไง.....ได้คำตอบรึยัง” 
“................................................” 
“พร้อมจะดูแลดอกไม้กับพี่มั้ย”
 “.........................................”
 “อย่าทำแบบนี้พี่ไม่ชอบ” 
“ขอโทษ” 
“ไม่เป็นไร” 
“ชั้น..................................อยากดูแลมันพร้อมกับพี่” 
“จะ.........จีโบ ...................พูดจริงหรอ” 
“จริงค่ะ” 
“จีโบพี่รักจีโบนะ.................แล้วจีโบรักพี่รึเปล่า” 
“ชั้น...................ชั้น.......................ชั้นรักพี่”