คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : นาฬิกาปลุกของยูชอน
“กาอิน!!......”ชางมินเดินตรงไปหาชางมินที่นั่งอยู่หน้าห้อง
“ชางมิน!!!......”กาอินลุกขึ้นทันทีที่เห็นหน้าชางมิน
“เธอมาทำอะไรที่นี่หรอ....เธอไม่สบายหรอเธอเป็นอะไรมากมั้ย”
“เปล่าหรอกชั้นไม่เป็นอะไรชั้นสบายดี.....”
“อ้าว!!.....แล้วมาที่นี่ทำไมล่ะ”
“ก็ชั้นเห็นข่าวของ ปาร์ค ยูชอน และเห็นในข่าวบอกว่ากลับมากันหมดทุกคนชั้นก็เลยจะมาหา....”
“จะมาหาจีโบใช่มะ”
“อืม!!!!...”
“เอ่อ.....แล้วชั้นล่ะ”
“หะ...เอ่อ....ชั้นก็มาหานายด้วยนั้นแหละ” กาอินมองไปทางอื่นเพราะเขินชางมิน
“แล้ว.......ทำไมไม่เข้าไปข้างในล่ะ”ชางมินมองหน้ากาอินแล้วยิ้ม
“ก็บอดิกาดของพวกนายน่ะสิ..ไม่ยอมให้ชั้นเข้าไปข้างใน”กาอินส่งสายตาหมั่นไส้ไปให้บอดิกาด
“แล้วทำไมไม่โทรหาชั้น.....จะได้ออกมารับ”
“ก็ชั้นรีบนี่นา......ก็เลยลืมเอามา........แล้ว....นายจะไปไหนหรอ”
“อ๋อใช่สิ.....ลืมไปเลย...คือชั้นจะไปตามหมอให้มาดูพี่ยูชอนน่ะ”
“ทำไมหรอ...เค้าอาการแย่ลงมากเลยหรอ”
“ไม่หรอกเพียงแค่...เค้า ร้องไห้น่ะ”
“ร้องไห้!!!!”
“อืม”
“ร้องไห้ได้.....ก็แสดงว่าเค้าฟื้นแล้วใช่มั้ย”
“ยังหรอก”
“อ้าว!!!....แล้วร้องให้ได้ไงล่ะ”
“ไม่รู้...ไปด้วยกันมั้ย”
“อืม”แล้วชางมินกับกาอินก็เดินไปตามหมอมาดูอาการของยูชอนด้วยกัน
ห้องของยูชอน
“เมื่อไหร่ชางมินจะมาซักทีนะ.....ช้าซะมัดเลย”จุนซูเดินวนไปวนมา
“นี่จุนซู...ยูชอนไม่ได้อาการแย่ลงเลยนะนายจะกังวนทำไม.........และอีกอย่างนะ........เลิกเดินได้แล้วชั้นเวียนหัวแทนนาย”ยุนโฮมองไปที่จุนซู
“ก็ชั้นอยากรู้นี่..ว่ายูชอยอาการดีขึ้นมากแค่ไหนแล้ว”
“ทุกคนที่อยู่ในนี้ก็อยากรู้เหมือนกันกับนายแหละรวมทั้ง Cassiopeia ที่อยู่ข้างล่างด้วย.......ไม่เห็นมีใครเดินเหมือนนายเลย”
“ก็ชั้น...........”
“มาแล้วครับหมอมาแล้วครับ”ชางมินเปิดประตูเข้ามา
“กาอิน!!!!............”จีโบมองไปที่กาอินที่เดินตามชางมินเข้ามา
“จีโบ ok นะ”กาอินรีบตรงไปหาจีโบ
“อืม.......แล้วมาได้ไง”
“ก็เห็นในข่าวน่ะ....ตอนแรกชั้นไปหาเธอที่บ้านแล้วล่ะแต่ไม่เจอเลยคิดว่าต้องอยู่ที่นี่เลยมา.....แต่เกือบไม่ได้เข้ามาแล้วล่ะ...ถ้าไม่เจอชางมินที่ออกไปตามหมอมา”
“นี่คิดว่าคนอื่นเค้ารู้จัดเธอหมดแล้วหรอ.....แนะนำตัวหน่อยสิ”ชางมินสะกิดแขนกาอิน
“ขอโทษคะ....ชั้น ฮัน กาอิน ค่ะ”กาอินโค้งให้ยุนโฮและจุนซู
“เธอคงรู้แล้วใช่มั้ย..ว่าพวกเราชื่ออะไรกันบ้าง”จุนซูยิ้มให้กาอิน
“ค่ะ”กาอินยิ้มตอบ
“ไม่ต้องยิ้มหวานขนาดนั้นก็ได้พี่จุนซู”ชางมินเดินมายืนข้างๆกาอิน
“อ้าวแฟนนายหรอกหรอโทษทีนะ”
“ไม่ใช่นะ”
“ไม่ใช่.....ไม่ใช่แล้วนายหน้าแดงทำไม..กาอินก็อีกคน”
“ก็........ผม.....หมอตรวจเสร็จแล้วไปฟังอาการของพี่ยูชอนดีกว่า”ชางมินรีบเดินไปหาหมอ
“หมอครับยูชอนเป็นไงบ้างครับ”แจจุงเอ่ยปากถามเป็นคนแรก
“หมอว่า...เค้าสามารถรับรู้สถาณการรืต่างๆได้เหมือนเรานี่แหละครับ....เพียงแต่เค้ายังหลับอยู่เท่านั้น......และที่ยังไม่ฟื้นหมอคิดว่ามันเป็นความต้องการของเค้ามากกว่า เพราะอาการโดยรวมของเค้าก็ปกติดีทุกอย่าง เหลือเพียงแค่การตื่นขึ้นมาเท่านั้นเอง หมอว่าลองให้พ่อ-แม่หรือญาติของเค้ามาปลุกเค้าดูสิครับ.....หรือคนที่สำคัญและมีความหมายกับเค้าบางทีเค้าอาจจะฟื้นทันทีเลยก็ได้นะครับ.....หมอขอตัวนะครับ”หมอเดินออกไปจากห้อง
“ขอบคุณครับ”ยุนโฮโค้งให้หมอ
“คนสำคัญของยูชอนงั้นหรอ...ใครกันนะ”จูนซูบ่นในขณะที่มองไปที่ยูชอน
“รุ่นน้องคนนั้นไง..คนที่ยูชอนชอบไปหาบ่อยๆ”แจจุงพูดขึ้นมาทันทีที่นึกได้....ทำให้จีโบสะดุ้ง
“เป็นอะไรไปจีโบ”แจจุงหันมาถามจีโบ
“เปล่าค่ะ...แค่ตกใจเสียงพี่เท่านั้นเองค่ะ”
“พี่ขอโทษนะที่ทำให้ตกใจ”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“ชางมินสร้อยอยู่ไหน”ยุนโฮพูดกับชางมินแต่มองหน้ายูชอน
“สร้อย.....สร้อยอะไรครับพี่ยุนโฮ”
“ก็สร้อยของยูชอนไง…..เอามันมาให้ชั้น”
“อ๋อครับอยู่นี่ครับ....ว่าแต่จะเอาไปทำอะไรหรอครับ”ชางมินยื่นให้ยุนโฮ
“นั่นสินายจะเอาไปทำอะไร.....อย่าบอกนะว่านายจะเอาไปทิ้ง.....”
“ไม่ได้นะคะ.....ทิ้งไม่ได้นะ”จีโบมองไปที่สร้อยทันที
“เป็นอะไรไปจีโบยุนโอยังไม่พูดอะไรเลยนะ”แจจุงมองหน้าจีโบพร้อมกับทุกคน
“ก็......สร้อยเส้นนี้...มันเป็นของพี่ยูชอนนี่คะเราจะเอาของเค้าไปทิ้งได้ยังไงกัน.....และอีกอย่างคนที่เค้าให้มาถ้าเค้ารู้คงเสียใจแย่เลยนะคะ.......และถ้าพี่ยูชอนตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอมันเค้าจะรู้สึกยังไง........ใช่มั้ยคะ”จีโบมองหน้าทุกคนที่กำลังมองเธอ
“ชั้นก็ไม่ได้จะเอาไปทิ้งซะหน่อย...ก็แค่........จะเอาไว้ให้รุ่นน้องคนนั้นของยูชอนใส่ให้เค้าเท่านั้นเอง”ยุนโอมองไปที่สร้อย
“แล้วนายรู้หรอว่าเค้าอยู่ที่ไหน”แจจุงถาม
“เชื่อใจชั้นสิ...ชั้นเคยทำให้พวกนายผิดหวังหรอ”
“ก็จริงของนาย.........เอาเป็นว่าเราจะคอยให้นายพาเธอมาแล้วกันชั้นก็อยากจะเห็นหน้าของเค้าเหมือนกัน”
“ชั้นจะไปห้องน้ำ......ใครจะไปบ้าง”จุนซูออกปากชวน
“ชั้นไปด้วยแล้วกัน........พี่ไปเข้าห้องน้ำแป๊บนะจีโบ”จีโบพยัคหน้า แล้วแจจุงก็เดินออกไปกับจุนซู
“ชางมิน นายกับกาอินช่วยไปซื้อผลไม้มาหน่อยได้มั้ย”ยุนโฮพูดขึ้นทันทีที่แจจุงกับจุนซูออกจากห้อง
“ได้ครับ.........ปะกาอิน” ชางมินหันไปหากาอินแล้วทั้งสองก็ออกจากห้องไป
“จีโบ”ยุนโฮนั่งลงข้างๆจีโบแล้วหันไปมองหน้าเธอ
“คะ.มีอะไรหรอคะ”จีโบหลบสายตาของยุนโฮ
“เธอรู้ใช่มั้ยว่าเธอต้องทำอะไร”ยุนโฮยื่นสร้อยให้จีโบ
“ค่ะรู้ค่ะ.......แล้วตอนนี้เลยหรอคะ”จีโบมองไปที่สร้อยแล้วยื่นมือไปรับมา
“ยังหรอก...ไม่ใช่ตอนนี้”
“แล้วตอนไหนคะ”
“พรุ่งนี้ 3 ทุ่มครึ้งชั้นจะไปรับเธอที่บ้าน”
“แล้วทำไมต้องสามทุ่มล่ะคะ”
“ก็.....ชั้นคิดว่ามันคงจะดีพอสำหรับทุกอย่าง”
“ยังไงคะ”
“ก็ Cassiopeia คงกลับหมดแล้วรวมถึงพวกชั้นด้วย”
“อ้าวแล้วอีก3คนจะไม่สงสัยหรอคะที่พี่ออกมาข้างนอกคนเดียวแบบนี้”
“ชั้นก็บอกว่าออกมาทำธุระส่วนตัวสิ”
“อ๋อค่ะ”
“ถ้างั้นวันนี้เธอก็บอกแจจุงแล้วกันว่าชั้นจะไปส่งเธอเอง”
“ก็ไปพร้อมกันเลยก็ได้นี้คะ”
“เออ...ก็จริงของเธอนะ”
“ค่ะ..ไม่เป็นไรค่ะ”จีโบลุกขึ้นจากโซฟา
“แล้วนี่เธอจะไปไหน”
“ริมหน้าต่างค่ะ”จีโบเดินไปที่ริมหน้าต่างแล้วมองไปยังกลุ่ม Cassiopeia
“พวกเค้ายังอยู่อีกเยอะมั้ย”
“ค่ะ...เยอะค่ะ.....เยอะกว่าเมื่อเช้าอีกค่ะ”
“จริงหรอ......แล้วเธอคิดยังไง”
“หมายความว่าไงคะ”
“ก็ที่พวกเค้ามานั่งตากแดดอยู่แบบนี้ทั่งไม่มีทางจะได้เข้ามาเลย.....เธอคิดยังไง”ยุนโฮเดินมายืนอยู่ข้างๆจีโบ
“รู้สึกผิดค่ะ”
“ทำไมล่ะ”
“ก็เพราะสร้อยที่ชั้นซื้อให้พี่ยูชอน.....ที่ทำให้พี่ยูชอนเป็นแบบนี้”
“แล้วเธอ......คิดแบบนั้นจริงหรอ”
“ค่ะ.....ถ้าไม่มีสร้อยเส้นนี้พากเค้าไม่ต้องมานั่งเสียน้ำตาแบบนี้หรอกค่ะ”
“ชั้นว่าเธอรีบเก็บสร้อยก่อนดีกว่านะ”
“ทำไมล่ะคะ”
“มีคนกำลังมา”
“ค่ะ”จีโบเก็บสร้อยลงกระเป๋าเสื้อทันที แล้วมองไปที่ประตูททันทีที่ประตูเปิดออกแจจุงและจุนซูก็เดินเข้ามา
“จีโบเรากลับบ้านกันเถอะ”แจจุงเดินไปกอดเอวจีโบ
“แต่ชางมินกับกาอินยังไม่มาเลยนะคะ”จีโบจับแขนแจจุงเตรียมแกะออก
“นี่อย่าแกะมือพี่ออกนะไม่งั้นจูบจริงด้วย”แจจุงยื่นปากไปหาจีโบ
“นี่....โรงพยาบาลนะ”จีโบเอามือปิดปากแจจุง
“งั้นเราก็รีบกลับกันเถอะ....กลับกันสองคนก็ได้”
“ไม่ได้!!!!!!!!!!”ยุนโฮจ้องแจจุงกับจีโบตาเขม่ง
“ยุนโฮนายเป็นอะไรรึเปล่า”จุนซูจับแขนยุนโฮ
“เปล่า”
“แล้วนายจะตะโกนทำไม”แจจุงหันไปถาม
“ก็จะกลับก่อนไม่ได้”
“ทำไมชั้นถึงกลับก่อนไม่ได้”
“ก็เรามีรถแค่คันเดียวนะ......จะเทียวไปเทียวมาให้เปลืองน้ำมันทำไม”
“อือ.....ก็จริงของนายนะ......งั้นชั้นกับจีโบรอกลับพร้อมพวกนายก็ได้.....ว่าแต่ว่าชางมินกับกาอินไปไหนกันหรอ”แจจุงมองไปรอบไห้อง เพื่อขอคำตอบ
“ชั้นให้เค้าไปซื้อผลไม้ข้างล่างเดี๋ยวก็คงจะมามั่ง”
“มาแล้วครับ...มาแล้ว”ชางมินเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับกาอินที่ในมือของทั้งสองก็มีถุงผลไม้เต็มทั้งสองมือ
“โห!!!.............ทำไมซื้อมาเยอะขนาดนี้เนี่ย”จีโบเดินออกมาจากอ้อมกอดของแจจุงแล้วไปช่วยกาอินถือของไปวางไว้ที่โต๊ะ
“นั่นสิ”แจจุงเดินไปช่วยชางมิน
“ก็ผมไม่รู้นิ....ว่าพี่ยุนโฮจะเอาอะไร....ผมเลยซื้อมาทุกอย่างที่ร้านมีขาย”ชางมินเอาของวางที่โต๊ะ
“ขอโทษทีนะชั้นลืม”ยุนโฮเดินไปหยิบแอ้ปเปิ้ลที่อยู่บนโต๊ะแล้วกัดเข้าปากทันที
“นี่ยุนโฮนายไม่คิดจะล้างแล้วเฉอะกิดดีๆเลยหรอ”แจจุงยื่นกอดอกบ่นให้ยุนโฮ
“มันสำคัญด้วยหรอ”
“นายนี่จริงๆเลยนะ”
“ยุนโฮก็เป็นแบบนี้ประล่ะน่า.....ไม่ขี้เกียจบ่นรึยังไง”จุนซูเสริม
“ชั้นว่าเรากลับกันเถอะ....นี่มันก็ดึกแล้วนะ”ยุนโฮดูนาฬิกาข้อมือแล้วหันมาบอกกับทุกคนในห้อง
“แล้วใครจะเป็นคนเฝ้ายูชอนล่ะ”จุนซุพูดขึ้น
“ไม่ต้องเฝ้าหรอกเผื่อว่ารุ่นน้องคนนั้นของยูชอนมาจะแอบมาเฝ้ายูชอนไง”ยุนโฮเหลือบตาไปที่จีโบแว๊บนึง
“เออ.........จริงด้วยงั้นพวกเราก็กลับกันเถอะ”จุนซูลุกขึ้นแล้วทุกคนก็เดินออกจากห้องเพื่อกลับบ้าน
ความคิดเห็น