คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ยูชอน!!!!!...........แย่แล้ว
“อ้าว!!.........อยู่ดีๆก็มางอน ไม่ง้อนะจะบอกให้”จีโบลุกขึ้นจากโซฟาทันที
“พี่ล้อเล่น....อย่าโกรธนะ...นะ...นะ...นะ...นะ...นะ”แจจุงรีบดึงแขนจีโบไว้
“เช๊อะ!!!.....ที่อย่างนี้ทำเป็นหายงอน......ตกลงเมื่อเช้าชั้นลืมอะไร”จีโบนั่งลงอีกครั้ง
“ก็แค่..เมื่อเช้าจีโบลืมหอมแก้มพี่เท่านั้นเองไม่มีอะไรหรอก”
“............................”
“อ้าวเป็นอะไรไป” แจจุงมองตามจีโบที่กำลังมองไปที่หน้าจอทีวีด้วยอาการตกใจ
“นั่นพี่ยู...ชะ...ชอนใช่มั้ยคะ” จีโบดูคนที่อยู่ในข่าวรถชน
“ไม่จริงมั้ง....เดี๋ยวพี่จะไปถามจุนซูดู”แจจุงลุกขึ้นจากโซฟาทันที
~ก๊อก ก๊อก ก๊อก....แจจุงอยู่รึเปล่าแจจุง” แจจุงรีบไปเปิดประตู
“ว่าไงยุนโฮ”
“ยูชอน....ยูชอนโดนรถชนตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลในห้องฉุกเฉิน”
“นายว่าไงนะ......นี่เรื่องจริงหรอ”
“ใช่...มันเป็นเรื่องจริง”
“..................................”ยุนโฮพยัคหน้า
“แล้วคนอื่นๆรู้ยัง”
“รู้แล้วตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล”
“แล้วยูชอนเป็นยังไงบ้าง”
“................................”ยุนโฮมองไปทางจีโบที่กำลังน้ำตาคลอ
“มีอะไรเกี่ยวกับจีโบรึเปล่า”
“ก่อนยูชอนจะสลบไปเค้าเรียกชื่อของจีโบ”
“แล้วมีอะไรอีกมั้ยคะ”จีโบรีบวิ่งมาหายุนโฮ
“ตอนนี้ชั้นว่าเราอย่าพึ่งคุยกันเลยรีบไปที่โรงพยาบาลก่อนเถอะ” แจจุงกับจีโบ พยัคหน้าพร้อมกันแล้ววิ่งตามยุนโอไปขึ้นรถ
ที่โรงพยาบาล
“ยุนโฮเมื่อกี้หมอ ออกมา”
“แล้วหมอว่าไงบ้างจุนซู”ยุนโฮโผเข้าหาจุนซูตามด้วย แจจุงกับจีโบ ที่วิ่งตามมาติดๆ
“ยูชอนต้องการเลือด”
“เอาของชั้นก็ได้คะชั้นเลือดกรุ๊ปเดียวกับพี่ยูชอนค่ะ”
“แน่ใจนะจีโบ”แจจุงจับไหล่จีโบ
“.......................”จีโบมองหน้าแจจุง
“อันที่จริงพี่ก็เลือดกรุ๊ปโอเหมือนยูชอนนะให้พี่ไปก็ได้”
“ไม่เป็นไรหรอกคะเอาของชั้นดีกว่า.....พี่ยังต้องได้ทำงานหนักนะ......ไม่ควรจะเสียเลือดในตอนนี้”
“ตกลงจีโบจะเป็นคนที่ให้เลือดกับยูชอนใช่มั้ย”ยุนโฮถาม
“ค่ะ”
“งั้นเราไปกันเถอะ”ยุนโฮพาจีโบไปตรวจเลือด
“หมอคะชั้นขอให้เลือดเค้าข้างเค้าได้มั้ยคะ”
“อืม..............”
“นะคะหมอ”
“ครับก็ได้ครับ”
“แต่หมออย่าบอกคนอื่นๆนะคะว่าชั้นขอ”
“ครับ”แล้วนางพยาบาลก็พาจีโบไปที่ห้องฉุกเฉิน ตามด้วยหมอ
“หมอครับจีโบให้เลือดไม่ได้หรอครับ” แจจุงตรงเข้าไปถามหมอที่พาจีโบออกมา
“ไม่ใช่หรอกครับเพียงแต่ผมจะพาเธอเข้าไปให้เลือดข้างในน่ะครับ เราไม่อยากเคลื่อนย้ายคนป่วยน่ะครับ”แล้วหมอพยาบาลและจีโบก็หายเข้าไปในห้องฉุกเฉิน
“คุณนอนที่เตียงข้างคนไข้เลยนะครับ” หมอชี้ไปที่เตียงว่างข้างยูชอน จีโบพยัคหน้าแล้วก็นอนลงบนเตียง
“หมอคะถ้าชั้นยงไม่ฟื้นอย่าเอาชั้นออกไปจากห้องนี้นะคะ”
“นี่คุณหมายความว่าไงครับ”
“นะคะหมอ”
“นี่คุณคิดจะทำอะไรของคุณ”
“นะคะหมอ”
“ครับ”แล้วหมอก็เอาเข็มมาแทงที่แขนของจีโบ
พี่ยูชอนพี่ต้องฟื้นนะ ถ้าพี่ไม่ฟื้นชั้นจะโกรธพี่ตลอดชีวิตเลย พี่ชั้นรักพี่นะพี่ต้องฟื้นนะฟื้นมาคุยกับชั้นนะชั้นสัญญาถ้าพี่ฟื้นชั้นจะโทรหาพี่ทุกวันนะ หรือถ้าพี่ไม่ต้องการเห็นหน้าชั้นอีกชั้นก็จะไม่มาให้พี่เห็นหน้าพี่ฟื้นเถอะนะ จีโบปลุกยูชอนในใจแล้วมองดูเลือดของตัวเองไหลเข้าไปในตัวของยูชอน จีโบมองหน้ายูชอนที่ตอนนี้ซีดเหมือนกระดาษแล้วก็หลับไป
“จีโบตื่นสิจีโบอย่าเล่นแบบนี้นะ.........จีโบตื่นได้แล้ว”แจจุงลูบหัวหลังจากที่เข้ามาหาจีโบในห้องฉุกเฉิน พร้อมกับคนอื่นๆ
“พี่ยูชอน”จีโบค่อยๆลืมตาขึ้น
“จีโบฟื้นแล้ว”
“พี่แจจุง”
“เป็นไงบ้าง”แจจุงพยุงจีโบให้ลุกขึ้นนั่ง
“พี่ยูชอนยังไม่ฟื้นอีกหรอคะ”
“ยังเลย...ไม่รู้ว่าเค้าจะฟื้นเมื่อไหร่”
“เถอะนาจีโบ...แต่ยูชอนก็อาการดีขึ้นแล้วนะ”ยุนโฮเดินมาหาจีโบ
“จริงหรอคะ”
“อืมจริงสิ.....ไปดูสิถ้าไม่เชื่อ”
“พี่แจจุงช่วยพาชั้นไปหน่อยสิคะ”
“ได้สิ”แจจุงพยุงจีโบไปที่เตียงของยูชอน และก็จริงอย่างที่ยุนโฮบอก ตอนนี้หน้ายูชอนไม่ซีดแล้ว
“รีบตื่นนะคะ”จีโบจับแขนยูชอน แจจุงมองหน้าจีโบทันที
“จีโบไปนอนพักต่อเถอะเดี๋ยวจะแย่ลงอีกคน”
“ชั้นแค่บริจาคเลือดแล้วเพลียเลยหรับไปเท่านั้นเองนะ”
“แต่ก็ต้องพักเหมือนกันนะ”
“แล้วพี่จุนซู ชางมิน แล้วก็คุณ ลี ซูมาน ไปไหนหรอคะ ตั้งแต่ตื่นมาชั้นยังไม่เห็นพวกเค้าเลย”
“กลับโรงแรมกันแล้วล่ะ อีกหน่อยคงจะมากันแล้ว”
“พี่คะ....ชั้นอยากกินแกงกะหรี่ของญี่ปุ่นค่ะ....พี่ช่วยไปซื้อให้หน่อยได้มั้ย”
“ได้สิแต่เอ๊ะ!!.............นี่มัน.......” อาหารที่ยูชอนชอบนี่
“ทำไมหรอคะ”จีโบมองหน้าแจจุง
“เปล่าไม่มีอะไร.....แค่คิดว่า...จีโบชอบกินด้วยหรอ”
“ชอบสิคะ...ชอบมากเลย”จีโบหันไปมองยูชอน ทำให้แจจุงรู้ว่าจีโบเปลี่ยนไป
“จีโบงั้นพี่ไปนะ”
“คะ....พี่แจจุง!!.....เอาเห็ดเยอะๆนะคะ”จีโบบอกแจจุงทันทีที่นึกขึ้นได้ แจจุงพยัคหน้า แล้วเดินออกจากห้องไป
“พี่ยูชอนคะ พี่จะตื่นตอนไหน นี่มันผ่านมาหลายชั่วโมงแล้วนะ อีกไม่นานพี่แจจุงก็จะมาแล้วนะ มาพร้อมกับอาโปรดของพี่ไง รีบตื่นมากินนะ พี่ยูชอนขยับบ้างสิ อย่าเอาแต่นอนนิ่งสิ”จีโบน้ำตาไหลพรากหลังจากที่กลั้นมาตลอดเวลาที่แจจุงอยู่ จีโบนั่งลงแล้วจับมือของยูชอนมาวางที่หน้าของตัวเอง ในขณะนั้นเองยุนโอที่เดินมาอย่างเงียบๆก็เห็นพอดียุนโฮตกใจมากแต่ก็ยังพอมีสติ ยุนโฮอยากรู้ว่าทำไมจีโบถึงเสียใจได้ขนาดนี้เลยแอบฟังอยู่หลังผ้าม่าน
“พี่ยูชอนจ๋า......ชั้นคิดถึงพี่นะ.......ถ้าพี่ตื่นเราไปที่สวน สาธารณะริมแม่น้ำหันกันอีกนะ ชั้นจะเป็นคนปั่นจักรยานให้พี่เองและชั้นจะไม่ปล่อยให้พี่อยู่คนเดียวอีก ชั้นจะทำตามใจพี่ทุกอย่างนะ ตื่นนะพี่ต้องตื่นนะ”จีโบซบลงที่แขนของยูชอน
อะไรกันนี่จีโบสนิทกับยูชอนมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันน่ะ แล้วที่จีโบพูดหมายความว่าไง ยุนโฮคิดในใจแล้วมองออกไปข้างนอกก็เห็นแจจุงกำลังเดินมาแต่เค้าก็ต้องหันกลับไปเมื่อจุนซูกับชามมินเรียก ยุนโฮไม่อยากให้แจจุงเห็น ยูชอนกับจีโบตอนนี้
“โอ๊ะ!!......โอ๊ย......โธเอ๊ยซวยชะมัดเลย”ยุนโฮแกล้งร้องขึ้นเพื่อให้จีโบได้ยิน และทันที่จีโบได้ยินเสียงของยุนโฮ ก็รีบลุกขึ้นนั่งตามปกติแล้วรีบเช็ดน้ำตาทันที แล้วมองไปยังที่มาของเสียง
“พี่ยุนโฮ”
“อ้าวจีโบ......แล้วแจจุงล่ะ”ยุนโฮเดินเข้ามาในห้องแล้วทำตัวแบบปกติ
“ไปข้างนอกคะ...เดี๋ยวก็คงมามั้งคะ”
“อ๋อ”ยุนโฮนั่งลงที่เก้าอี้ข้างจีโบ
“อ้าวยุนโฮก็อยู่หรอ”แจจุงเดินเข้ามาพร้อมกับจุนซูและชางมิน
“ถ้ายุนโฮไม่อยู่นี่แล้วจะไปอยู่ไหน นายก็พูดอะไรแปลกๆนะแจจุง”จุนซูมองดูแจจงแล้วเดินไปหายุนโฮ
“เปล่าก็แค่......เรื่องไร้สาระน่ะ”แจจุงเดินเอาอาหารที่ซื้อมาไปวางไว้ที่โต๊ะ
“เพราะสร้อยเส้นนั้นแท้ๆ.....ที่ทำให้พี่ยูชอนเป็นแบบนี้”ชางมินเดินหน้าเศร้าเข้าไปหายูชอนที่เตียง
“นายหมายความว่าไงชางมิน”แจจุงถาม
“เพราะสร้อยเส้นนี้ไง...เส้นที่พี่ยูชอนใส่ประจำ..และหวงนักหวงหนา...พอดีตอนที่ผมกับพี่ยูชอนข้ามถนนมาแล้ว พี่ยูชอนเอามือจับที่คอก็พบว่าสร้อยหายไปพี่ยูชอนเลยหันกลับไปดูก็เห็นมันวางอยู่บนถนน พี่ยูชอนรีบวิ่งกลับไปเก็บมัน และทันทีที่พี่ยูชอนลุกขึ้น พี่เค้าก็ต้องล้มลงอีกเพราะโดนรถชน”ชางมินหยิบสร้อยออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ทันทีที่จีโบเห็นสร้อยเส้นนี้ก็จำได้ทันทีว่าเป็นสร้อยที่ตัวเองซื้อให้ยูชอน ในวันเกิดของยูชอนปีนี้ จีโบอยากจะร้องให้ใจแทบขาดแต่ต้องกลั่นไว้เพราะแจจุงและคนอื่นๆก็อยู่ที่นี้ ยุนโฮแอบมองจีโบด้วยหางตาก็เห็นจีโบแอบกำกำปั้นซะแน่น จนเลือดไหลออกมาจากรอยเข็มที่เจาะตอนให้เลือดของยูชอน
“แจจุงนายพาจีโบกลับไปพักที่โรงแรมเถอะ...ดูสิเลือดไหลอีกแล้ว”ยุนโฮส่งสายตาไปที่แขนของจีโบ
“จริงด้วย....เป็นอะไรรึเปล่าจีโบทำไมถึงเป็นแบบนี้”แจจุงจับแขนจีโบขึ้นมาดู
“ไม่เป็นอะไรหรอกคะแค่นี้เอง”
“ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้นะ.....พี่จะไม่ยอมให้จีโบให้เลือดอีกแล้วนะ”
“ชั้นไม่เป็นไรจริงๆนะ”
“ปะเรากลับกันเถอะไว้พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่นะ” แจจุงพยุงจีโบให้เดินแต่จีโบยึกยัก แจจุงมองหน้าจีโบ
“เป็นอะไรรึเปล่าจีโบ”ยุนโฮหันมามองจีโบ
“เปล่าคะ..แค่ขาเป็นตะคิวน่ะคะเลยก้าวขาไม่ออก”
“ชั้กับจีโบไปนะเดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาใหม่นะ”แจจุงใส่หมวกกับแว่นกันแดดแล้วพยุงจีโบออกไปอย่างระมัดระวัง
ความคิดเห็น