[FIC DBSK : YAOI] MYOSOTIS

ลำดับตอนที่ #4 : MYOSOTIS : Episode 2 : The obsession of love

Episode 2: The obsession of love

...ความรัก...

...ก็เหมือนกับลมหายใจแห่งความคิดถึง...

...ตั้งแต่ที่ได้เจอกับคุณ...

...ผมก็เฝ้าแต่คิดถึงแต่คุณ...นางฟ้าของผม



ท้องฟ้าถูกฉาบทาด้วยสีดำสนิท ดวงดาวขึ้นประปรายเปื้อนเต็มท้องฟ้า ตึกสีครีมของมหาวิทยาลัยฮันกุกตั้งเด่นเป็นสง่าท่ามกลางความมืดมิด ห้องๆหนึ่งตรงมุมตึกมีแสงสว่างเล็ดลอดออกมา
....ห้องพักอาจารย์ของแผนกดนตรี…
เสียงกดคีย์บอร์ดคอมพิวเตอร์ดังไม่ขาดสายออกมาจากห้องนั้น ร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งกำลังเจาะระบบข้อมูลอย่างชำนาญ แสงเพียงน้อยนิดส่องให้เห็นเพียงลางๆว่าคนทำคือใคร.....
ในขณะที่เขาพยายามจะเข้าไปดูข้อมูลประวัติของอาจารย์ในมหาวิทยาลัย หน้าจอก็เด้งข้อความเพื่อให้ใส่ password ขึ้นมา ไม่ว่าจะลองสักกี่ครั้งก็ได้ผลลัพธ์แบบเดิม

"อะไรเนี่ย ขอร้องละ....จะทำให้มันยุ่งยากไปทำไมกันน้า" ร่างในความมืดถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายที่เรื่องต่างๆดูเหมือนมันจะยุ่งยากกว่าที่เขาคิดไว้ซะแล้ว

"มีความลับอะไรนักหนา...ยิ่งน่าสงสัยเข้าไปใหญ่"
.
.
.
ปาร์ค ยูชอน หรือที่ใครๆต่างพากันเรียกว่า 'มิคกี้' กำลังยืนมองรถสีดำของคนตัวเล็กที่ได้ชื่อว่าเป็นนายของเขาแล่นเข้ามาภายในบริเวณบ้านด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ทุกๆวันนี่ถือเป็นกิจวัตรอย่างหนึ่งของเขา
.....เฝ้ารอช่วงเวลานี้เสมอ...ช่วงเวลาที่จะได้เห็นคนที่เขารอคอยมาตลอดทั้งวันสักที...
และก็ได้แต่หวังว่าสักวันหนึ่งการรอคอยนี้คงจะสิ้นสุดลง...ร่างสูงได้แต่ยิ้มอย่างมีความสุขทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้ เขาหวังว่ามันจะกลายเป็นจริงเข้าสักวันหนึ่ง...

จู่ๆก็มีมือเล็กๆคู่หนึ่งเอื้อมมาจากด้านหลังมาปิดตาของเขาเอาไว้ แม้จะมองไม่เห็นว่าใคร....แต่ก็ไม่น่าจะเป็นใครอื่น...นอกจากคนที่เขารอมาตลอด....
มือแกร่งจับมือน้อยๆคู่นั้นไว้ พร้อมทั้งหันหลังกลับไปกอดคนๆนั้นไว้ในอ้อมแขนอย่างรวดเร็ว...ถือเป็นการลงโทษที่ปล่อยให้เขารอมาทั้งวัน...แต่ภาพของคนตรงหน้ามันทำให้เขาแทบช๊อค!!

"ไงจ้ะ!!!!" สาวสวยตรงหน้ายิ้มให้พร้อมกับกระโดดกอดเขาอย่างแรง

"ว๊าก!! นี่เธอ จอง ฮเยบิน ธะ...เธอ กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?" ร่างสูงรีบปล่อยมือออกจากเอวของคนตรงหน้าอย่างรวดเร็ว จอง ฮเยบิน สาวสวย (แสบ) ประจำองกร แม้จะเป็นเพียงสาวน้อยที่รูปร่างบอบบาง แต่ฝีมือหล่อนกลับร้ายกาจเกินกว่าจะคาดถึง รูปร่างเซ็กซี่บวกกับดวงตากลมโตเป็นประกายทำให้หล่อนเป็นที่หมายปองของผู้ชายแทบทุกคน...ยกเว้นเขาคนหนึ่งแหละ ที่ทำยังไงก็ชอบหล่อนไม่ลงจริงๆ

"ก็กลับมาเมื่อเห็นนี่แหละ...ว่าแต่ยูโนวอยู่ไหนล่ะ" ร่างบางตรงหน้าพูดพลางสอดส่ายสายตามองหาคนที่หล่อนกำลังพูดถึงอยู่

"ไม่อยู่หรอก นายท่านส่งไปทำงานที่อื่นสักพักน่ะ"

"อะไรกัน ชั้นไม่ยอมนะ ไปไม่ลาสักคำ คนเค้าอุตส่าห์รีบกลับมา"

"เธอก็ไปบอกมันเอาเองเซ่ มาบอกอะไรชั้นเล่า ไม่เกี่ยวด้วยซะหน่อย" ร่างสูงว่าพลางโบกมือไล่คนตรงหน้าให้ออกไปซะ เพราะเขาไม่อยากให้คนที่เขารอคอยอยู่มาเห็นเข้า...แต่เขาไม่รู้หรอกว่าคนที่เขากำลังคิดถึงอยู่นั้น ในตอนนี้ได้ยืนแข็งทื่ออยู่ตรงมุมเสา ร่างเล็กตัวชาหนักอึ้งไปหมดจากภาพที่เห็นตรงหน้าตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่มีแรงแม้แต่จะบังคับให้ตัวเองเดินหนีไปจากภาพบาดตาตรงหน้า เขาเองไม่รู้หรอกว่าคนทั้งคู่คุยอะไรกัน แต่ดูเหมือนทั้งคู่จะมีความสุขซะเหลือเกิน

...ทำไมนะ?...ไม่เข้าใจทำไมเราจะต้องเจ็บที่เห็นพี่ยูชอนดูมีความสุขที่ได้อยู่กับพี่ฮเยบิน...ทั้งๆที่เขาควรจะดีใจกับพี่ยูชอนซะมากกว่าทีได้ครอบครองสาวสวยที่ใครๆหมายปอง ….

แต่ทำไม? ถึงรู้สึกเจ็บแบบนี้?....เจ็บราวจะขาดใจ....ความรู้สึกแบบนี้คืออะไรกัน?

หยดน้ำใสๆปริ่มออกมาจากขอบตาคู่สวย ก่อนจะไหลช้าๆอาบแก้มเนียน จุนซูสัมผัสได้ถึงแก้มใสที่เริ่มจะเปียกชื้น เพราะน้ำตา.....

...เขากำลังร้องไห้...

ร้องเพราะอะไร?...แม้แต่เจ้าตัวเองยังไม่รู้เลย..
แต่ตอนนี้..แค่ตอนนี้...รู้เพียงแค่ว่าเขาไม่สามารถบังคับน้ำตาเหล่านี้ได้อีกต่อไป...

ทำไม?...น้ำตาถึงไหล?....ทำไมถึงรู้สึกเจ็บแบบนี้นะ?....

นี่เรา....เป็นอะไรไป?....

หลังจากแยกกับฮเยบิน ยูชอนตั้งใจว่าจะไปหานายน้อยของเขาสักหน่อย... 'คิดถึงจะแย่แล้ว' ร่างสูงอดที่ยิ้มให้กับความคิดของตัวเองไม่ได้ แต่ก็ต้องสะดุดกับภาพกล่องขนมเค้กของร้านโปรดของเขา ที่ตอนนี้เละไม่เป็นท่าอยู่บนพื้นตรงมุมเสา...หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับนายน้อยของเขา? เพียงแค่คิด ก็เป็นห่วงแทบบ้า เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ยูชอนรีบวิ่งตรงไปยังห้องนอนของนายน้อยเขาทันที

"ก๊อกๆๆ"เสียงเคาะประตูไม้บานใหญ่ดังขึ้นปนกับเสียงหอบของยูชอนเนื่องจากวิ่งมาอย่างรวดเร็ว

"คุณจุนซู...คุณจุนซูครับ" ยูชอน ร้องเรียกด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบ

ไม่มีเสียงตอบใดๆลอดออกมาจากในห้อง ทำเอาคนที่รออยู่ข้างนอกได้แต่ร้อนใจจนบอกไม่ถูก เขากลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับคนที่อยู่ในห้อง...ไม่สบายรึเปล่านะ...หรือว่าโดนใครรังแกมา...ร่างสูงคิดไปร้อยแปดด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นว่าร่างบางไม่ยอมเปิดประตูเสียทียูชอนรีบวิ่งไปเอากุญแจสำรองมาไขเข้าไปในห้องทันที สายตาก็กวาดไปทั่วเพื่อมองหาจุนซู และแล้ว...สายตาก็ไปสะดุดกับใครคนหนึ่งที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่ตรงมุมห้อง....

..นายน้อยของเขานั่นเอง...จุนซู....

ยูชอนมองภาพนั้นอย่างตกใจ เวลาที่เห็นคนๆนี้ร้องไห้ เขามักทำอะไรไม่ถูกทุกที...และมักเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นน้ำตานั้นบนใบหน้าหวานของ...คิม จุนซู...
ทั้งๆที่ใบหน้านี้มักมีรอยยิ้มให้เขาเสมอ....เขาควรทำอย่างไรดี? ให้คนตรงหน้านี้

...หยุดร้องไห้...

เขาควรจะปลอบยังไงดี...ในเวลาแบบนี้...

"คุณจุนซู ร้องไห้ทำไมครับ" ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้ พยายามจะเอื้อมมือเข้าไปแตะ แต่ร่างเล็กที่อยู่ตรงหน้ากลับกระเถิบหนีเขา ยิ่งเขาเข้าใกล้ก็ยิ่งถอยหนี...ทำไมกัน...เขาทำผิดอะไร ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ

"หรือว่าโดนใครรังแกมารึเปล่า?" ร่างสูงถามด้วยความเป็นห่วง

"................................." เงียบ...มีแต่ความเงียบเท่านั้น...ที่เป็นคำตอบ

"บอกผมมาสิครับ..." ร่างสูงถอนหายใจ เขาเกลียดตัวเองจริงๆที่ไม่สามารถจะเข้าใจในสิ่งที่คนตรงหน้าคิดอยู่ได้

..อยากอ่านใจคนได้...จะได้รู้ว่าคนตรงหน้าคิดอย่างไร?...
แต่มันก็เหมือนดาบสองคม...หากอ่านใจจุนซูได้...เขาก็คงเจ็บปวดเหมือนกัน...
...หากได้รับรู้ว่าจุนซูอาจไม่ได้รักเรา...

"..............................." ร่างเล็กได้แต่ก้มหน้าซ่อนรอยน้ำตาเอาไว้ ไร้คำพูดใดๆออกมาจากริมฝีปากบางคู่นั้น...

'พี่อย่าเกลียดผมเลยนะ...ผมเองก็ไม่รู้ ไม่เข้าใจกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นเหมือนกัน ผมไม่เคยเห็นพี่เป็นอย่างอื่นนอกจากพี่ชาย แต่ทำไม...' ร่างเล็กหันไปคว้าเสื้อของคนตรงหน้าไว้ เมื่อเห็นว่าร่างสูงกำลังจะลุกไป

แต่ทำไม?....ถึงเจ็บ.... เมื่อเห็นพี่อยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่เรา...เมื่อเห็นว่าพี่ยิ้มกับคนอื่นที่ไม่ใช่เรา....

ร่างสูงก้มมองคนที่กำลังคว้าเสื้อเขาอยู่…มือที่จับนั้น..สั่นสะท้านจนเค้ารู้สึกได้.....

ยูชอนคว้าคนตัวเล็กมากอดไว้แนบอก เขาเองก็ไม่เข้าใจการกระทำของตัวเองเหมือนกัน รู้แต่ว่าใจมันสั่งให้ทำเหมือนจิตใจอยู่นอกเหนือการควบคุมของเขาไปแล้ว แต่เขาจะรู้ไหมนะ? ว่าตอนนี้คนที่อยู่ในอ้อมกอดของเขานั้นหัวใจเต้นไม่เป็นส่ำจนแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว

ความรู้สึกมันสับสนไปหมด...หัวใจของจุนซูกำลังสับสน

หัวใจเขากำลัง เต้นแรง ...แต่ในทางกลับกัน....มันกลับเจ็บ

ใบหน้าหวานได้แต่ก้มหน้าซุกอยู่กับอกกว้างอย่างเงียบๆเพื่อปกปิดอาการเขินที่ปิดยังไงก็ปิดไม่มิด จะมีก็แต่คนที่ความรู้สึกช้าอย่างยูชอนเท่านั้นแหละที่ยังไม่สังเกตเห็น

"สบายใจขึ้นรึยังครับ?" ร่างสูงเอ่ยขึ้นหลังจากปล่อยให้ความเงียบครอบคลุมอยู่สักพัก ร่างเล็กผงกหัวแทนคำตอบโดยที่ยังคงซุกหน้าอยู่กับอกกว้างที่ไม่ว่าเมื่อไหร่มันก็อบอุ่นสำหรับเขาเสมอ

...ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่สำหรับเขาก็ตามที...แต่ขอแค่ตอนนี้เท่านั้น...

"งั้นบอกได้รึยังว่าร้องทำไม" ร่างสูงจ้องมองลงไปในดวงตาของคนตรงหน้าอย่างหวังว่ามันอาจจะให้คำตอบที่เขาต้องการได้

"..........................." ร่างเล็กก้มหน้าพลางคิดหาข้อแก้ตัวร้อยแปดเท่าที่พอจะนึกได้

"ผมคิดถึงพี่จองฮยุนน่ะ" ร่างเล็กยิ้มแป้นให้กับข้อแก้ตัวอันชาญฉลาดของตน โดยที่ไม่ได้สังเกตเห็นแววตาที่เปลี่ยนไปของคนตรงหน้าเมื่อได้ฟังคำตอบของเขา

แววตาของยูชอนกำลัง...ปวดร้าว...เพราะคำตอบของใครบางคน
คนตรงหน้าอย่างเค้าคงไม่สำคัญเลยใช่มั้ย?....ถึงได้คิดถึงแต่คนที่อยู่ไกล...
เมื่อไร...จุนซูจะรู้สักที...ว่ายังมีใครอีกคนที่รักเค้าอยู่....

'คิดถึงยูโนวยังงั้นเหรอ' ...เขาคงจะหวังอะไรมากไปหน่อยละมั้ง...เพราะยังไงในใจของคนๆนี้ก็ไม่เคยมีที่พอสำหรับเขาอยู่แล้ว...

'ใช่....ในหัวใจของจุนซู...ไม่เคยมีเขาอยู่เลย...แม้เพียงเศษเสี้ยวก็ตามที....'

"มากินเค้กกันเถอะ" ร่างสูงยกกล่องเค้กบุบๆเบี้ยวขึ้นมาวางบนโต๊ะ พยายามที่จะสลัดเรื่องจุนซูออกจากหัวโดยการเปลี่ยนเรื่อง

"อย่ากินเลย...มันเละแล้วนะ" จุนซูจ้องมองกล่องเค้กที่ดูบุบๆเบี้ยวๆนั้นอย่างสยองๆ

'กล่องยังขนาดนี้เลย..แล้วข้างในล่ะ?..จะเป็นยังไงเนี่ย.....'

"แค่เพียงเพราะว่าหน้าตามันดูไม่ได้ แต่ไม่ได้หมายความว่ารสชาติมันจะเปลี่ยนไปสักหน่อยนี่ครับ"

"ตามใจ...งั้นผมป้อนให้นะ" ร่างเล็กพูดยิ้มๆ

"คิดจะให้ผมเป็นหนูลองยาก่อนละสิ" ร่างสูงพูดขึ้นอย่างรู้ทัน

"แหม...รู้ทันอีกแล้ว" คนตัวเล็กทำแก้มป่อง ก่อนจะใช้ช้อนตักเค้กคำโตยัดใส่ปากคนตรงหน้า ทำเอาร่างสูงหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยครีมสีขาว จากนั้นทั้งสองคนก็เริ่มทำสงครามโดยการปาเค้กใส่กันจนเลอะไปทั้งห้อง



จะไม่ขอให้เธอรักฉัน

จะไม่ขอให้เธอชอบฉัน

ขอแค่เราอยู่เคียงกัน...แค่นี้มากเกินไปไหม?

"อร่อยไหม?" เสียงทุ้มๆของใครคนหนึ่งกระซิบเข้าที่หูของคิม แจจุง ทำให้เขาสำลักกาแฟที่ดื่มเข้าไปเมื่อกี้จนไอไม่หยุด เป็นผลให้ร่างบางหน้าแดงเถือกไปถึงหู

"นายนี่ปฏิกิริยาตอบโต้ไวจริงนะ" ร่างสูงของยูโนวหัวเราะเสียงดังอย่างสะใจที่จับจุดอ่อนของคนตรงหน้าไว้ได้ ก่อนจะเดินจากไปเข้าห้องเรียน ทิ้งให้ร่างบางมองตามไปอย่างเคียดแค้น 'บ้าเอ๊ย...เรานะเราดันปล่อยให้เขารู้จุดอ่อนจนได้'

ภายในชั้นเรียนยูโนวพยายามจะเข้าไปนั่งใกล้ๆแจจุง แต่แจจุงชิงไปนั่งกับบรรดาแฟนคลับสาวๆของเขาซะก่อน ทำให้เขาเข้าไม่ถึงตัวแจจุง ซึ่งปกติแล้วร่างบางจะไม่มีทางเข้าใกล้พวกหล่อนเด็ดขาด แสดงว่าเช้านี้แจจุงจงใจหลบเลี่ยงเขา '...สงสัยเมื่อเช้าจะเล่นแรงไปหน่อยแฮะเรา...แล้วถ้าโดนเกลียดจะทำไงดีเนี่ย...' เช้านี้ร่างสูงเลยหมดโอกาสที่จะหลอกถามเรื่องpassword นั่นจากแจจุง

เมื่อคืนเขาเองได้ลองใส่ตัวเลขที่น่าจะเป็นรหัสลับอันนั้น ทั้งเลขวันเกิดของแจจุงและพ่อของเขา รวมทั้งบ้านเลขที่และทะเบียนรถต่างๆจากข้อมูลที่เขามีอยู่ แต่ไม่มีอันไหนที่ถูกต้องเลย

อ๊อด~

เลียงออดบอกเวลาเลิกเรียน ยูโนวรีบเก็บของเพื่อจะไปดักร่างบางให้ทันก่อนที่จะหนีเขาไปได้อีก แต่เมื่อร่างสูงหันมามองอีกที...เขาก็ไม่พบแม้แต่เงาของร่างบางแล้ว

'...ชิ หนีไปได้อีกแล้ว เก่งจริงนะ...'

"นี่เด็กใหม่" มีมือใครคนหนึ่งมาแตะที่บ่าของร่างสูงไว้ ก่อนที่เขาจะทันก้าวออกจากห้อง

"นายพูดกับฉันเหรอ?"

"อืม นายนั่นแหละ ฉัน...ชิม ชางมิน" คนมาใหม่ยื่นมือออกมาให้ร่างสูงที่ยืนงงๆกับพฤติกรรมของคนตรงหน้า

"ฉันยูโนว ยินดีที่ได้รู้จัก" ร่างสูงจำต้องยื่นมือออกไปจับอย่างเสียไม่ได้

"ชั้นนั่งอยู่หลังนายน่ะ นายคงไม่เห็นฉันสินะ"

"อืม โทษทีนะ"

"แจจุงเขาก็เป็นอย่างนี้แหละ เขาไม่ค่อยจะสนิทกับใครง่ายๆหรอก" ร่างสูงมองคนข้างหน้าอย่างงงๆที่จู่ๆคนๆนี้ก็พูดเรื่องแจจุงขึ้นมาโดยที่เขายังไม่ทันได้ถามอะไรสักนิด

"อ๋อ พอดีชั้นเห็นนายพยายามจะคุยกับแจจุงน่ะ" ดูเหมือนคนนี้จะอ่านความคิดของเขาได้ '...คนๆนี้น่าจะรู้อะไรดีๆเกี่ยวกับแจจุงแฮะ 'ร่างสูงเริ่มวางแผนการณ์อะไรบางอย่างในสมองทันที

"นายสนิทกับแจจุงเหรอ? "

"เปล่าหรอก ชั้นแค่เคยเรียนด้วยกันกับแจจุงเมื่อสมัยประถมน่ะ"

"แต่แจจุงเปลี่ยนไปมากนะจากสมัยก่อน ฉันมาเจอเขาอีกทีที่นี่ ยังตกใจเลยที่ดูเปลี่ยนเป็นคนละคนขนาดนี้"

"เปลี่ยนยังไงเหรอ?" ร่างสูงรู้สึกตื่นเต้นกับเรื่องที่คนตรงหน้ากำลังจะเล่าเหลือเกิน แต่ก็ต้องระงับอาการเอาไว้ ก่อนที่จะแสดงพิรุธออกมาให้คนอื่นเห็นซะก่อน

"ก็เมื่อก่อนน่ะ เราค่อนข้างจะสนิทกันทีเดียวละ แจจุงเป็นคนที่ร่าเริงมาก เข้ากับคนอื่นได้ง่าย เขาเป็นที่รักของทุกๆคนเลยนะ"

"แต่หลังจากที่เกิดอุบัติเหตุกับพี่ชายของเขา เขาก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน กลายเป็นคนเก็บตัว แล้วก็ไม่เปิดใจให้ใครง่ายๆ"

"............................"

"จริงๆตอนที่เกิดเรื่องขึ้นชั้นก็ไม่ได้เห็นหรอกนะ เพราะย้ายบ้านไปซะก่อน แต่พวกเพื่อนเก่าเขียนจดหมายมาเล่าให้ฟัง จริงๆชั้นเองก็ไม่อยากจะเชื่อหรอก ว่าเขาจะกลายเป็นแบบนี้ไปได้ จนมาได้เห็นกับตาตัวเองว่าเขาเปลี่ยนไปมากจริงๆ"

เมื่อเห็นยูโนวฟังแล้วเงียบไป ชางมินจึงพูดต่อ

"ชั้นไม่อยากให้นายโกรธแจจุงน่ะ ที่เขาเป็นแบบนี้เขาคงมีเหตุผลของเขา" เขาตบบ่าร่างสูงเป็นการให้กำลังใจก่อนจะเดินจากไป....

Talk

ฮิ้ววววว ลงตอน2 แล้วววว
ลงต้อนรับดงบังมาเลย
จริงๆกะจะลงเมื่อวานแต่ไม่ว่างเลย...
เลยลงวันนี้ซะเลย โฮะๆ
มาพูดถึงสมาชิกทั้ง5กันดีกว่า
แจจุง : สวยมาก...แต่ในความสวยก็ยังมีความหล่ออ่ะ หล่อมากมาย
ยุนโฮ : คงเส้นคงวาดี ยังหล่อเหมือนเดิม แต่ดูเหมือนจะน่ารักขึ้นนะ(เอ๊ะ?)
ยูชอน : รายนี้สวยโครตตตตตตตต สวยอย่างแรง พระเอกฟิคเราเปลี่ยนไป๊
จุนซู : กำลังสับสนว่าสลับกับมิครึปล่าว เพราะเซียหล่อมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชางมิน : หล่อขึ้น น่ารักขึ้น แต่เอ่อ....ใครไปดูคอนคงรู้นะ 55+
แง่มๆ และแล้วการมาไทยครั้งนี้ ทั้งหมดก็เปลี่ยนไป - -"
มาเข้าเรื่องฟิคกันต่อดีกว่านะ จะบอกว่าต่อไปจะลง
ฟิค1ตอน 1รูป 1คลิบ 1กรอบ (เกี่ยวป่ะเนี่ย  - -"")
ดังนั้นไปดูรูป ดูคลิบได้นะค่ะ เริ่มตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปคร่า

Picture



ไม่ต้องบอกก็คงรู้ ว่ารูปสวีทยุนแจ น่าร๊ากกกกก



Clip

Jaeho Amnesia Tribute I


http://www.youtube.com/watch_fullscreen?video_id=LM_ghNJJelE&l=258&t=OEgsToPDskIxNGjPjIWPFVqOn-p7zXh8&nc=16763904&s=A7C375A2BFD8C832:8A51374783A7BCE6&fs=1&title=Jaeho%20Amnesia%20Tribute%20I

คลิบนี้มี2ตอนนะค่ะ เพลงเพราะมากมาย
ตัดต่ดได้ดีมาก....ซึ้ง T^T

+ +