คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : MYOSOTIS : Episode 1: At first sight
Episode 1: At first sight
เหมือนดั่งพรหมลิขิต...
ทำให้ผมไม่อาจลืมคุณได้...
ไม่อาจลืมคุณได้...
เสียงรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ดังกระหึ่มแล่นเข้ามาในบริเวณมหาวิทยาลัยฮันกุก ชายร่างสูงท่าทางปราดเปรียวก้าวลงมาจากรถ เขาถอดหมวกกันน๊อคออกพลางสาวเท้ายาวๆไปที่แผนกประชาสัมพันธ์ของมหาวิทยาลัย
"ขอโทษครับ ไม่ทราบว่าคณะศิลปกรรมศาสตร์ แผนกการดนตรีไปทางไหนครับ" ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งถาม
"เดินไปที่ตึกสีครีมๆข้างหน้า แล้วก็เดินขึ้นไปชั้นสอง เลี้ยวซ้ายสองที เลี้ยวขวาสามที แล้วก็เลี้ยวซ้ายอีกทีค่ะ" หญิงสาวอธิบายเร็วปรื๋อราวกับติดจรวด โดยที่ไม่ได้มองหน้าคนตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย คำตอบที่ได้รับทำเอายูโนวมึนไปหมด
'...อะไรวะเนี่ย อย่างกับเมืองลับแล เดี๋ยวเลี้ยวซ้าย เดี๋ยวเลี้ยวขวา งงไปหมดแล้ว....' ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย แต่คงทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินตามที่เขาบอก
ร่างสูงเดินมาเรื่อยๆอย่างสบายอารมณ์ พลางสอดส่ายสายตาสำรวจสถานที่ไปเรื่อยๆ จนมาถึงตึกที่ว่า ตึกสีครีมสะอาดตา...เขาหยุดมองสักพักก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปชั้นบนตามที่ได้รับการบอกเล่ามา
" เอ...เลี้ยวซ้ายสองที หรือว่าเลี้ยวขวาสองทีกันแน่นะ" ชายหนุ่มบ่นพึมพำกับตัวเอง พลางเกาหัวจนผมยุ่งเหยิงไปหมด
" ทำไมไม่มีใครให้ถามเลยฟะ ไม่มีใครเรียนเลยรึไง" ร่างสูงสอดส่ายสายตามองหาคนที่พอจะช่วยเหลือเขาได้ตามห้องต่างๆ...แต่ก็ไม่มีใครเลย...
"เออ...วันนี้มันวันอาทิตย์นี่นา ท่าจะบ้าแฮะเรา" วันอาทิตย์คงมีคนอยู่หรอกนะ ร่างสูงหัวเราะเบาๆให้กับความเปิ่นของตัวเอง พอจุนซูไม่อยู่ด้วยเลยไม่มีใครคอยเตือนเขาเลย จุนซูมักจะเป็นคนคอยจัดการเรื่องต่างๆรวมถึงตารางงานให้กับเขาเสมอๆ ร่างสูงก็ยังสงสัยอยู่ว่าถ้าชีวิตนี้ขาดจุนซูไปเค้าจะเป็นยังไงนะ?...
( ตรงนี้เปิดเพลง 1. 인사 (inst.) - 박용준
(เฉพาะเสียงเปียโนนะ)
เสียงเปียโนที่ฟังดูนุ่มนวลและลื่นหูแว่วขึ้นมาเบาๆ....พร้อมสายลมที่พัดวูบเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดอยู่
เพียงแค่ได้ยิน...ราวกับว่าตัวเขาเองตกอยู่ใต้มนต์สะกด....
....ไม่สามารถควบคุมตนเองได้....และไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเขาเองกำลังทำอะไรอยู่?......
สองขายาวเริ่มก้าวเดินอย่างเหม่อลอยไปตามทิศทางของเสียงดนตรีที่ลอยมาเบาๆ
คุ้นเหลือเกิน...
เคยได้ยินที่ไหนนะ...
นึกให้ออกสิ..นึกให้ออก...
ยิ่งได้เสียงเพลงชัดขึ้นเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ถึงแม้มันจะไม่เร็วเท่าที่ใจคิดก็ตามที เพราะตอนนี้ใจเขาได้ลอยไปอยู่ที่ไหนสักแห่ง ซึ่งแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่อาจรู้ได้ ยิ่งร่างสูงพยายามนึกเท่าไหร่เขาก็เริ่มปวดหัวมากขึ้นเท่านั้น
ปวด....จนหัวแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ......
แต่ในเศษเสี้ยวของความเจ็บปวดนั่น....อยู่ดีๆ...ภาพบางอย่างก็ลอยเข้ามา.......
กลิ่นหอมอบอวลของดอกไม้ปริศนาที่มีสีฟ้าส่งกลิ่นคละคลุ้งลอยมาเตะจมูก มือเล็กๆนิ่มๆของใครคนหนึ่งกำลังดีดเปียโน และจู่ๆมือน้อยๆคู่นั้นก็จับมือเขาขึ้นไปวางซ้อนทับมือบนมือเล็กๆไว้ และเริ่มดีดเปียโนไปพร้อมๆกัน ปลายนิ้วเล็กๆจิ้มลงไปบนคีย์เปียโน ขับกล่อมจนเป็นบทเพลง เสียงหัวเราะอันสดใสของเด็กทั้งสองดังคลอไปกับทวงทำนองอันนุ่มนวลของดนตรี.....
ทั้งเสียงหัวเราะ.....ภาพที่เกิดขึ้น....หรือแม้แต่เสียงเปียโนนั้น.....
มันช่างคุ้นเคยเหลือเกิน....
เคยเห็นที่ไหน?.....เคยได้ยินที่ไหน?....
เสียงเปียโนดังแจ่มชัดขึ้นมาเรื่อยๆจนทะลุผ่านโสตประสาทของเขา กว่าจะรู้ตัวอีกทีขาทั้งสองก็พามาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องๆหนึ่ง ร่างสูงพยายามเพ่งมองเข้าไปในห้อง เปียโนไม้ขัดเงาสีทึบตั้งตระหง่านอยู่กลางห้องพร้อมกับใครคนหนึ่ง...กำลังดีดมันอยู่.....
ใคร? กำลังดีดเปียโน?.....
พลันสายตาก็เริ่มพร่าเลือนเนื่องจากอาการปวดหัวที่มีมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เขาก็ยังมีสติพอ สายตาที่กำลังพร่าเลือนพยายามจ้องมองคนที่เล่นเปียโน
ภาพของคนตรงหน้าที่กำลังนั่งดีดเปียโนอยู่นั้นช่างสวยงาม.... ราวกับนางฟ้าที่อยู่บนสรวงสรรค์...นี่เขาอยู่บนสวรรค์เหรอเนี่ย...
"นางฟ้า..." ร่างสูงพึมพำออกมาโดยไม่รู้ตัว ฉับพลันภาพตรงหน้าก็ดับวูบไป!!!!!
.
.
.
"นี่"
"นี่.."
"นี่...นาย !"
ร่างสูงรู้สึกถึงสัมผัสที่นุ่มนวล มือนุ่มๆของใครคนหนึ่งกำลังสัมผัสแก้มของเขาอยู่ แผงขนตาหนาของชายหนุ่มค่อยๆกระพริบถี่ๆขึ้น เพื่อปรับแสง
'นี่คงเป็นความฝันอีกแล้วสินะ...' เพราะภาพของคนที่อยู่ตรงหน้าเขาช่างสวยงามเหลือเกิน สัมผัสนั้นก็ช่างเหมือนจริงซะจนถึงแม้จะเป็นเพียงฝัน เขาก็ไม่ขอตื่นขึ้นจากฝันนั้นอีกเลย.....
"นางฟ้า" ชายหนุ่มยิ้มกริ่ม พึมพำออกมาอย่างมีความสุขพร้อมทั้งปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง ก่อนจะสะดุ้งตื่นอย่างแรงเนื่องจากมีแรงมหาศาลอัดเข้าไปที่ท้อง จนเขารู้สึกจุกจนตัวงอ
"อะ..อะไรกันเนี่ย เธอทำชั้นทำไม?"ยูโนวสะดุ้งโหย่งขึ้นมามองคนตรงหน้าอย่างงงๆที่จู่ๆก็ถูกต่อย 'ผู้หญิงอะไรเนี่ย หมัดหนักเป็นบ้า' ร่างสูงคิดในใจอย่างงุนงงจากการกระทำของคนตรงหน้า
"นางฟ้า..บ้าบออะไรของนาย!" เสียงหวานๆตะคอกกลับอย่างไม่พอใจ คนบ้าอะไรอยู่ๆมาเรียกว่านางฟ้า บ้ารึปล่าว!!!!
"ขอบอกให้รู้ไว้ซะด้วย..." ร่างบางหยุดชะงักไป ก่อนที่จะพูดต่อด้วยใบหน้าที่เริ่มแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด (ไม่รู้ว่าแดงเพราะอายหรือโกรธกันแน่)
"ชั้นน่ะเป็นผู้ชายนะเฟ้ย!!" พูดจบร่างบางก็สะบัดหน้าเดินออกไปจากห้องทันที ปล่อยให้ร่างสูงที่ยังงงกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่คนเดียว
"ผู้ชายเหรอเนี่ย??" สวยอย่างนั้นน่ะนะ ...ผู้ชาย...โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรมเอาซะเลย...ร่างสูงถอนหายใจก่อนจะล้มตัวลงบนเตียงนุ่ม เขาลูบตรงส่วนที่โดนต่อยเมื่อกี้ '...เจ็บชะมัดเลย...' แต่ก็คุ้ม...(คุ้มอะไร?)
' เอ๊ะ...แล้วเรามาอยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ย ' ร่างสูงมองไปรอบๆห้องอย่างงงๆ เพราะที่ๆเขาอยู่ไม่ใช่หน้าห้องนั้นแต่กลับเป็นห้องพยาบาลซะนี่........นางฟ้าเป็นคนแบกเขามาห้องพยาบาลเลยรึเนี่ย? นอกจากปากจัดแล้วยังแข็งแรงอีก
ว่าแต่....เขายังไม่ทันได้ถามชื่อนางฟ้าเลย...ดันหนีไปซะแล้ว….
.
.
.
เสียงคุยกันของเหล่านักเรียนที่ทยอยกันเดินเข้ามาในห้องเรียนของเช้าวันใหม่ดังระงมไปทั่วห้อง ทำให้ใครคนหนึ่งที่นั่งเงียบๆอยู่ตรงมุมห้องเกิดอาการหงุดหงิด เขาชอบความสงบเงียบในตอนเช้าเป็นที่สุด มันทำให้เขามีสมาธิในการเรียน แต่ดูเหมือนจะหาได้ยากยิ่งในสถานที่แห่งนี้
"ดูสิๆ เช้านี้แจจุงดูดีจังเลยละพวกเรา ~ ยิ่งทำหน้าเย็นชาก็ยิ่งดูสวย" หญิงสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่งในห้องพูดขึ้น ร่างบางไม่ชอบเลยเวลาที่มีใครพูดถึงเขาว่า 'สวย' ไม่ใช่หล่อ หรือเท่ห์อย่างหนุ่มหล่อคนอื่น ได้ยินทีไรมันก็ชวนให้หงุดหงิดทุกที โดยเฉพาะ...เมื่อวาน ไอ้บ้านั่น แจจุงนึกขึ้นมาแล้วก็อารมณ์เสียขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
"นั่นสิ เจ้าชายน้ำแข็งของเรา ถึงจะเย็นชาไปหน่อย แต่ก็ยังสวยอยู่ดีเนอะ" เด็กสาวอีกคนพูดเสริมขึ้นมาอย่างเห็นด้วย แล้วสาวๆกลุ่มนั้นก็พากันยกมือถือออกมาแอบถ่ายรูปเขากันใหญ่ ดูเหมือนเขาคงจะไม่มีวันมีเช้าอันเงียบสงบอีกแล้ว คิมแจจุง ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายพร้อมทั้งฟุบตัวลงนอนบนโต๊ะ
"เอาละ ทุกคนนั่งที่ให้เรียบร้อยนะ" เสียงหวานๆของอาจารย์สาวดังขึ้น อาจารย์ชิน จองอา ผู้สอนวิชาขับร้อง รวมถึงเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาชมรมการแสดงของเขาอีกด้วย อาจารย์เป็นคนที่มีรูปร่างและเสียงดีมากทีเดียว แต่มักจะแต่งตัวมิดชิด แม้กระทั้งหน้าร้อนก็มักจะใส่เสื้อแขนยาวอยู่เสมอ จนร่างบางอดที่จะแปลกใจไม่ได้ แต่ถึงยังไงเขาก็ชอบอาจารย์คนนี้มากที่สุด เพราะเขาชอบการร้องเพลงเป็นชีวิตจิตใจ ดังนั้นทุกๆสัปดาห์วิชานี้จึงเป็นวิชาเดียวที่เขารอคอยที่จะได้เรียน และเขามักจะไม่สบอารมณ์ถ้ามีอะไรมารบกวนสมาธิในการเรียนวิชานี้ของเขา
"วันนี้ อาจารย์มีเพื่อนใหม่มาแนะนำด้วยนะ...เข้ามาสิจ้ะ" อาจารย์ชินหันไปกวักมือเรียกใครคนหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าห้องให้เข้ามา หนุ่มร่างสูงท่าทางอารมณ์ดีที่ในมือยังคงถือ ipod เอาไว้ ก้าวเข้ามาในห้อง ทำเอาสาวๆในห้องแทบจะต้องอุดปากตัวเองไม่ให้กรี๊ดออกมาเพราะความหล่อของคนตรงหน้าแต่ก็นะ.....หล่อซะขนาดนั้น...อุดอยู่ก็แปลกแล้วละ.....
เสียงกรี๊ดดังสนั่นจนห้องแทบแตก ก่อนจะตามด้วย มือถือนับสิบเครื่องที่ถูกหยิบออกมาถ่ายภาพนักเรียนใหม่ เพื่อเก็บไว้ แจจุงเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าคนมาใหม่ แล้วก็ต้องอ้าปากค้างด้วยความตกใจ '...นี่มันไอ้บ้านั่นนี่...' เขาจำได้ดี อย่างไม่ผิดเพี้ยน...ไอบ้าที่เรียกเค้าว่า....นางฟ้า....
"สวัสดีครับ ผม คิม จองฮยุน หรือจะเรียกผมว่ายูโนวก็ได้ครับ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนครับ" ร่างสูงส่งรอยยิ้มหวานๆโปรยไปทั่วห้อง ทำเอาสาวๆในห้องแทบจะละลายคาโต๊ะเรียนอยู่รอมร่อ
คิม แจจุงรีบยกหนังสือขึ้นมาปิดหน้า แต่สายไปซะแล้ว...ร่างสูงมองเห็นเขาเข้าซะก่อน '...อยู่นี่เองเหรอ..นางฟ้า'ยูโนวหัวเราะในใจ...นางฟ้าของเขา....อยู่ที่นี่เอง....
"คุณคิมย้ายมาเรียนกลางเทอมแบบนี้คงจะลำบากหน่อยนะ" อาจารย์ชินหันไปบอกกับร่างสูงที่ตอนนี้ยืนยิ้มกริ่มอยู่อย่างมีแผนการในใจ
"ครับ ผมก็หวังว่าเพื่อนๆทุกคนคงจะเต็มใจช่วยเหลือผมนะครับ" พร้อมกับโปรยยิ้มพิฆาตไปอีกหนึ่งรอบ ทำเอาคนทั้งห้องใจเต้นไม่เป็นส่ำ หน้าแดงกันไปหมด แต่สงสัยว่าวิธีนี้จะใช้ไม่ได้ผลกับ คนๆเดียวที่มัวแต่ก้มหน้าก้มตาหลบอยู่หลังหนังสือเล่มโต
"งั้นผมไปนั่งเลยนะครับ" ร่างสูงหันหน้าไปบอกอาจารย์สาว
"จ้ะ คนอื่นๆก็เปิดหนังสือหน้าที่เรียนค้างอยู่ได้เลยนะ" อาจารย์ชินก็เริ่มเปิดหนังสือ ก่อนจะหันไปจดอะไรขยุกขยิกบนกระดาน
ขณะที่ยูโนวเดินไปหาที่นั่ง สาวๆในห้องพร้อมใจกันขยับเพื่อให้มีที่ว่างสำหรับชายหนุ่ม แต่ร่างสูงกลับเดินเลยไปทางทิศที่ 'นางฟ้า' คนสวยของเขานั่งก้มหน้างุดๆอยู่ ร่างบางพอเห็นชายหนุ่มเดินตรงมาทางเขาก็รีบยกหนังสือขึ้นมาปิดหน้า แต่ก็ช้าไปเพราะร่างสูงได้คว้ามันไว้ในมือเรียบร้อยแล้ว
"ฉันขอนั่งด้วยได้ไหม?" ร่างสูงหันไปถาม คนตรงหน้าที่ตอนนี้หน้าแดงไปถึงหูแล้ว
"ไม่"เสียงหวานๆตอบสั้นๆง่ายๆได้ใจความ ไปไกลๆฉันเลย....
แต่ร่างสูงไม่สนใจ เขารีบแทรกตัวเข้าไปนั่งเบียดกับร่างบางทันที โดยไม่สนใจว่าร่างบางจะยินยอมหรือไม่
"นี่ นายออกไปนะ ไม่เห็นรึไงว่ามันไม่มีที่ว่างสำหรับนายน่ะ" ร่างบางแหวใส่ทันทีที่เห็นว่าร่างสูงกำลังเบียดเขาอยู่
"คุณคิม" อาจารย์ชินเอ่ยขึ้น หลังจากที่ทนฟังทั้งสองคนเถียงกันได้สักพักแล้ว
"ครับ" ชายหนุ่มทั้งสองขานตอบขึ้นมาพร้อมๆกัน ก่อนจะหันมามองหน้ากันอย่างงงๆ
"ขอโทษทีจ้ะ ครูลืมไปว่าเธอทั้งคู่นามสกุลเหมือนกัน"
"งั้นอาจารย์ก็เรียกผมว่ายูโนวละกันครับ ผมชอบให้ใครๆเรียกผมอย่างนี้มากกว่า" เพราะชายหนุ่มเองก็รู้สึกไม่สะดวกใจกับชื่อของเขาเช่นกัน
"งั้นคุณคิม กับยูโนวกรุณาเงียบเสียงกันหน่อยนะจ้ะ" อาจารย์ชินพูดยิ้มๆก่อนจะหันไปเขียนกระดานต่อตามเดิม
"เพราะนายเลยทำให้ชั้นต้องพลอยโดนดุไปด้วย" ร่างบางกระซิบใส่คนข้างๆโดยที่ไม่ได้หันไปมองด้วยซ้ำ พร้อมทั้งขยับตัวหนีออกมา แต่ก็โดนร่างสูงขยับตามมาชิดอีก
"นี่...ชั้นจะตกเก้าอี้แล้วนะ" ร่างบางหันไปต่อว่า เพราะตอนนี้เขานั่งบนเก้าอี้ไม่ได้ครึ่งหนึ่งด้วยซ้ำ!!!
"ก็นายหนีชั้นทำไมล่ะ" ร่างสูงหันไปยิ้มยั่วให้ร่างบางที่ตอนนี้ทำเป็นไม่สนใจเขา
".............................." แจจุงแกล้งทำเป็นหูทวนลม ไม่สนใจว่าคนข้างๆพูดอะไร ก่อนจะลงมือจดเล็กเชอร์บนกระดาน
"นี่"
"............................."เงียบ...คนข้างๆไม่ตอบอะไร ได้แต่เขียนขยุกขยิกลงบนสุมดต่อไป
"นี่"
"............................."คำตอบของแจจุงยังคงเป็นเช่นเดิม....ร่างสูงชักจะหงุดหงิดนิดๆแล้วสิ
"นี่ นางฟ้า"
"นางฟ้า" ประโยคหลังนี้ ร่างสูงจงใจพูดเสียงดัง ชัดๆ ให้คนรอบข้างได้ยิน จนร่างบางต้องหันมาสนใจเขาจนได้
"นี่นายหยุดเรียกชั้นว่านางฟ้าได้แล้ว เจ็บไม่จำรึไง" ร่างบางถลึงตากลมโตใส่คนข้างๆอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อซะให้ได้ เรียกอยู่ได้!!! ฉันผู้ชายนะ!!
"ก็นายไม่ยอมบอกชั้นว่านายชื่ออะไรนี่" ร่างสูงยิ้มยั่ว ที่เห็นร่างบางโกรธจนหน้าแดงไปหมด
"โอเคๆ ชั้นคิม แจจุง" แผนยั่วเขาได้ผล...รู้ชื่อนางฟ้าแล้ววววววว
"งั้นจากนี้ไปเราเป็นเพื่อนกันนะ" ร่างสูงยิ้มกว้างอย่างมีความหมายบางอย่างซ่อนอยู่ '...ในที่สุดชั้นก็เจอนายแล้ว คิมแจจุง...ง่ายดายขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ย '
"ไม่!"
"ทำไมถึงไม่ล่ะ โบแจ"ร่างสูงเริ่มเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้
"ใครจะไปเป็นเพื่อนกับคนอย่างนาย แล้วอีกอย่างนายอย่ามาเรียกชั้นว่าโบแจ"โบจง โบแจอะไร ขยะแขยงชะมัด!!! เรียกอย่างกับผู้หญิง เห็นอย่างนี้ก็เถอะ...ผู้ชายนะเฟ้ย!!....จะให้ย้ำสักกี่รอบถึงจะเข้าใจเนี่ย!!!
"ทำไมล่ะ ชั้นว่ามันน่ารักดีออก เหมาะกับคนสวยๆอย่างนายที่สุดเลย"ไม่หลาบจำเสียที......ยั่วร่างบางนั้นอยู่ได้
"ไอ้โรคจิต" ว่าก่อนจะสะบัดหน้าหนีไปทางอื่น
"เอางี้ ถ้านายยอมเป็นเพื่อนกับชั้น ชั้นจะไม่เรียกนายว่านางฟ้า หรือว่าโบแจอีก โอเคไหม?" ยูโนวเริ่มยื่นขอเสนอ
".............................."แต่ดูเหมือนแจจุงจำทำเป็นไม่สนใจ...
"ถ้านายไม่ตอบ ชั้นจะถือว่านายตกลงน้า~"
"ว่าไง...โบแจ....นางฟ้า" ดูเหมือนจะสนุกเหลือเกินนะ ที่ได้แกล้งคนตรงหน้าเนี่ย
"พอสักที โอเค ฉันรับขอเสนอ" ร่างบางไม่รู้จะทำยังไง จึงจำเป็นต้องยอมรับข้อเสนออย่างเสียไม่ได้ ยิ่งทำให้ร่างสูงยิ้มกริ่มอย่างได้ใจที่ทำให้นางฟ้าของเขายอมจำนนจนได้
"แจจุง นายไม่คิดเหรอว่าการที่เราได้มาเจอกันแบบนี้ มันเป็นเพราะพรหมลิขิต...ฉะนั้นนายควรจะรับชั้นไว้เป็นเพื่อนนะ" ร่างสูงยื่นหน้าเข้าไปกระซิบตรงหูของร่างบางอย่างแผ่วเบา ลมหายใจอุ่นเป่ารดที่ริมหู ใบหน้าหวานค่อยๆแดงซ่านขึ้นเรื่อยๆ…..
แต่ ก่อนที่ร่างสูงจะทันพูดอะไรไปมากกว่านี้ ร่างบางก็รีบเก็บของออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ทันทีที่สัญญาณบอกว่าได้เวลาเลิกเรียนแล้ว
ยูโนวมองร่างบางที่เพิ่งวิ่งออกไปอย่างขำๆ ก่อนจะเริ่มวางแผนการณ์อะไรบางอย่างอยู่ในใจ....
TBC Episode 2
|
Talk |
ความคิดเห็น