[FIC DBSK : YAOI] MYOSOTIS

ลำดับตอนที่ #2 : MYOSOTIS : PROLOQUE

Posted September 2, 2006 Last Update September 10, 2006

VISUALS
Poster 2
Banner 1

SOUNDTRACK
1. 인사 (inst.) - 박용준 2. Cannonball - Damien Rice

INDEX
Proloque / Ep. 01





MYOSOTIS : PROLOQU

ความสูญเสียและความสับสนได้เกิดขึ้นมาในใจ
ความทรงจำที่ครั้งหนึ่งเคยมี แต่ตอนนี้มันยากนักที่จะค้นเจอ
มันหายไปอยู่ที่ไหนกันนะ?
ผมจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไรกัน?

เขารับรู้ถึงสายลมที่พัดผ่านผิวกายของเขาอย่างแผ่วเบา ภาพเบื้องหน้าเขามีเพียงเด็กผู้ชายคนหนึ่งกำลังนอนอยู่ท่ามกลางทุ่งดอกไม้สีฟ้า เขาเองก็ไม่รู้ว่าดอกไม้เหล่านี้มันมีชื่อเรียกว่าอะไร รู้แต่เพียงว่าภาพเบื้องหน้าเขามันช่างสวยงามเหมือนอยู่บนสรวงสรรค์ เขาก้าวต่อไปจนไปหยุดอยู่ตรงหน้าเด็กคนนั้น ริมฝีปากแดงราวกับดอกกุหลาบช่างตัดกันดีเหลือเกินกับดอกไม้สีฟ้าพวกนี้ ยิ่งขับให้หน้าของเด็กคนนั้นงดงามราวกับนางฟ้าตัวน้อย เด็กคนนั้นค่อยๆลืมตาขึ้นมา ดวงตากลมโตมองเขาด้วยความยินดี ก่อนจะยื่นมือมาหาเขา บอกความหมายเป็นนัยๆว่าให้ดึงขึ้นหน่อย ซึ่งเขาเองก็ทำตาม ยืนมือไปจับมือเล็กๆนั้นก่อนจะค่อยๆดึงให้ลุกขึ้น เด็กคนนั้นลุกขึ้นและหันมาสบตาผมด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเปี่ยมสุขและห่วงหา ราวกับว่าผมคือทุกสิ่งทุกอย่างของเขา คนตรงหน้ายิ้มกว้างพร้อมทั้งขยับปากพูดอะไรสักอย่างที่เขาไม่ได้ยิน เด็กคนนั้น พูดอะไร?..... เพียงพริบตาเดียว! ภาพทั้งหมดก็หายไปราวกับถูกกลืน ทุ่งดอกไม้สีฟ้าและเด็กผู้ชายหายไปทั้งหมดถูกแทนที่ด้วยภาพอันแสนจะคุ้นตาของผนังห้องสีขาวในห้องของเขา....

หลายครั้งหลายหนที่เขาเฝ้าฝันถึงภาพเหล่านี้ ความทรงจำที่มีแต่ภาพของเด็กคนนั้นอยู่ในฝันของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับวีดีโอที่ถูกกลอกลับให้ฉายแต่สิ่งเดิมๆ
เขารู้สึกถึงน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้ม ถึงจะเช็ดมันออกไปแล้ว แต่น้ำตาก็ยังคงไหลไม่หยุด ทำไมเขาถึงร้องไห้?.....
"เด็กคนนั้นเป็นใครกันนะ...." ยูโนพึมพำกับตัวเอง เขารู้เพียงแต่ว่าเขารู้สึกเจ็บปวดใจเวลาที่เห็นเด็กคนนั้นในความฝัน เหมือนกับเขารู้จักเด็กคนนั้นมานานเหลือเกิน.....ห่วงหา......และคิดถึง……
.
.
.
.

คิมจองฮยุน หรือที่ใครๆในองกรพากันเรียกเขาว่า "ยูโนว"รูปร่างทีสูงสง่าของเขาช่างรับกับใบหน้าอันหล่อเหลาได้ดีเหลือเกิน

ยูโนวยื่นมือออกไปรับเอกสารปึกใหญ่จากชายที่ได้ชื่อว่าเป็นหัวหน้าอย่างงงๆ เขาเริ่มกวาดสายตาอ่านเอกสารในมืออย่างรวดเร็ว

"ยูโนว นี่คือรายระเอียดของงานคราวนี้ นายอ่านให้เข้าใจนะ สงสัยอะไรจะได้ถามซะเลย พรุ่งนี้นายต้องเริ่มงานแล้ว"

หัวหน้าของเขาเป็นชายวัยกลางคน ที่มักจะตีสีหน้าเย็นชาเหมือนกับว่าไม่รับรู้อะไรบนโลกใบนี้ทั้งนั้น

"ผมต้องเข้าไปตีสนิทคนๆนี้เพื่อจะสืบหาตัวคนทรยศใช่ไหมครับ......แล้วคนทรยศเขาทำอะไรผิดต่อองกรเหรอครับ" ร่างสูงถามด้วยความสงสัย เพราะเขายังไม่รู้ถึงสาเหตุที่แท้จริงของภารกิจที่เขาได้รับเลย

ปัง!!!!!

เสียงทุบโต๊ะอย่างแรงจากชายที่ได้ชื่อว่าเป็นหัวหน้าของเขา ร่างสูงทั้งตกใจระคนประหลาดใจเพราะไม่เคยเห็นสีหน้าเกรี้ยวกราดอย่างนี้ของหัวหน้ามาก่อนเลย ซึ่งปกติเขามักจะทำหน้าไร้อารมณ์อยู่ตลอดเวลาเสียมากกว่า

"นายไม่ต้องรู้อะไรทั้งนั้น นี่ไม่ใช่หน้าที่ของนาย จำใส่หัวไว้เท่านี้ก็พอ งานของนายแค่ไปสืบหาตัวคนทรยศแล้วเก็บมันซะ!" ชายกลางคนพูดจบก็เดินออกไปจากห้องปล่อยให้ ยูโนวยืนคิดอะไรอยู่เพียงลำพัง...

"คิม แจจุง ลูกชายคนเดียวของอธิการบดีมหาวิทยาลัยฮันกุก..." ยูโนวพึมพำออกมาอย่างแผ่วเบา เขาทิ้งตัวลงบนโซฟาในห้องของเขาอย่างหมดแรง พร้อมทั้งโยนปึกเอกสารออกไปให้พ้นตัวอย่างเซ็งๆ

"ดูสิ คิม แจจุง แม้กระทั่งรูปนาย พวกเขายังไม่ให้ชั้นมาเลย แล้วจะต้องใช้เวลานานแค่ไหนชั้นถึงจะทำงานเสร็จเนี่ย นี่มันงมเข็มในมหาสมุทรชัดๆเลย..." บ่นพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะถอนหายใจหนักหน่วง พร้อมทั้งหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้าจากเอกสารปึกใหญ่ที่เขาเพิ่งโยนทิ้งไป


แกร๊ก~

เสียงเปิดประตู ทำให้ร่างสูงสะดุ้งตื่นจากภวังค์ พลางหันไปมองผู้มาเยือนยามวิกาล

"พี่จองฮยุน" ร่างเล็กๆของน้องชาย ยิ้มให้กับร่างสูงที่อยู่ตรงหน้าอย่างอ่อนหวาน รอยยิ้มที่ไม่ว่าใครก็ต่างพากันหลงรัก คิมจุนซู น้องชายของเขาเอง จุนซูเดินเข้ามาพร้อมกับใครอีกคนหนึ่ง

"ว่าไง ทำไมป่านนี้เรายังไม่นอนอีก" ยูโนว หรือ คิมจองฮยุน พูดพร้อมกับเอื้อมมือไปลูบหัวคนที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องชายของเขาอย่างเอ็นดู พลางหันไปส่งสายตาอย่างรู้ทันให้กับร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างหลัง ร่างสูงเมื่อรู้สึกตัวว่าถูกจ้องอยู่ ก็ร้อนตัวรีบปฏิเสษทันที

"นี่ชั้นไม่เกี่ยวอะไรด้วยน้า"รีบบอกทันทีเมื่อเห็นแววตาที่ไม่หน้าวางใจของยูโนว

"อ๋อ ไม่เกี่ยวกับพี่ยูชอนหรอกฮะ พอดีผมเพิ่งรู้มาจากพ่อว่าพี่จะต้องไปติดต่องานให้พ่อที่ต่างประเทศพรุ่งนี้ ก็เลยรบเร้าให้พี่ยูชอนพามาหาพี่น่ะฮะ" แก้ตัวให้พร้อมกับส่งสายตาออดอ้อนไปให้คนร่างสูงที่อยู่ตรงหน้าอย่างรักใคร่
ก็เป็นซะแบบนี้แหละน้า เขาถึงไม่เคยโกรธจุนซูลงเลยสักครั้ง....ยูโนวนึกแล้วก็ต้องถอนหายใจออกมาแรงๆ เขาละเป็นห่วงน้องชายคนนี้ซะจริงๆ เด็กคนนี้ช่างบริสุทธิ์ สดใส ซะจนเขาไม่อยากให้น้องชายคนนี้ต้องมารับรู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่....กลัว...ว่าน้องคนนี้จะรับไม่ได้....

"พี่เก็บกระเป๋ารึยังฮะ มาผมช่วยเก็บดีกว่า พ่อบอกว่าไม่รู้ว่าพี่จะต้องไปนานแค่ไหนใช่ไหม ผมว่าพี่เตรียมไปให้พร้อมดีกว่านะ" ร่างเล็กว่าพลางรื้อกระเป๋าใบใหญ่ออกมาอย่างทุลักทุเล จนยูชอนต้องรีบกุลีกุจอเช้าไปช่วยลากออกมาจากหลังตู้

"มาผมทำให้ดีกว่าครับคุณจุนซู" ร่างเล็กยิ้มให้เป็นการขอบคุณ เพียงแค่นั้นก็เล่นเอาคนตรงหน้าแทบจะละลายเพื่อรอยยิ้มอันนี้แหละ ต่อให้ต้องบุกน้ำลุยไฟ ปาร์คยูชอนพร้อมจะทำได้ทุกอย่าง ขอเพียงให้ได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้ตลอดไป.....ถึงแม้ในดวงตาคู่นี้จะไม่มีเงาสะท้อนของเขาอยู่เลยก็ตาม…


จุนซูเปิดตู้เสื้อผ้า และหยิบเสื้อผ้าของยูโนวออกมาวางกองไว้ และพับเป็นชุดเข้าคู่กันอย่างชำนาญเพื่อให้ร่างสูงหยิบใช้ได้สะดวก เนื่องจากร่างสูงไม่มีเซ้นต์ในเรื่องแฟชั่นเลยสักนิด จุนซูมักจะเป็นคนคอยซื้อตลอดจนเลือกจับคู่เสื้อกับกางเกงให้เขาเสมอๆ ยูโนวมองพฤติกรรมของน้องชายตัวน้อยอย่างขำๆ...นี่เขามีน้องชายหรือว่าน้องสาวกันแน่น้า....ในขณะที่ชายอีกคนได้แต่ลอบมองด้วยความอิจฉา…


คิม จองฮยุน ไม่สิ นี่เป็นชื่อที่แท้จริงของเขาเองรึเปล่า เขาเองก็ยังสงสัยอยู่ เขายังจำได้ถึงวันแรกที่เขาก้าวเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้ ในฐานะของ คิมจองฮยุน ลูกชายคนโตของตระกูลคิม เขารู้สึกได้ถึงสายตาแปลกๆที่ทุกคนมีให้เขา แม้แต่คนที่ได้ชื้อว่าเป็นพ่อของเขาเองก็ตาม มีเพียงคนๆเดียวเท่านั้นที่ยิ้มให้เขาอย่างจริงใจ ไม่มีความเสแสร้งเจือปนอยู่ในดวงตาคู่นั้นเลย คนๆนั้นก็คือจุนซู ที่ใครๆก็บอกว่าเป็นน้องชายคนเดียวของเขา จนทุกวันนี้จุนซูก็ยังคงมีสายตาแบบนี้ให้เขาอยู่เสมอ ตัวเขาเองจำเหตุการณ์ก่อนอายุ10 ขวบไม่ได้เลย รู้แต่ว่าจู่ๆเขาก็ตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาล โดยที่มีสายน้ำเกลือระโยงระยางและกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อที่ส่งกลิ่นฟุ้งเต็มห้อง เขาจำอะไรก่อนหน้านี้ไม่ได้เลย...ไม่ได้แม้แต่นิดเดียว....มันหายไปไหนกันนะ?...


หลังจากที่ออกจากโรงพยาบาลก็มีคนพาเขามาที่คฤหาสน์หลังนี้ โดยบอกว่าเขาเป็นลูกชายคนโตของตระกูลคิม...และไม่ได้บอกอะไรมากกว่านั้น เวลาผ่านไปเกือบสิบปี เขาก็ได้ทำงานให้กับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อซึ่งเป็นงานภายในองกรลับ ซึ่งแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ทราบเบื้องหลังขององกร ได้แต่รับคำสั่งผ่านหัวหน้า แม้แต่กับพ่อเขาก็แทบไม่ได้เจอกัน หรือเวลาเจอ ก็มักจะเป็นเรื่องานเสมอ? จนในบางครั้ง เขาเองก็ชักสงสัย ว่าคนเป็นพ่อกันเค้าทำแบบนี้หรอ??


ตะกูลคิมเบื้องหน้ามีกิจการโรงพยาบาลใหญ่โต ทุกคนรับรู้ว่าเขาเป็น คิม จองฮยุน บุตรชายคนโตของผอ. แต่เบื้องหลังเขาทำงานให้องกรลับโดยใช้ชื่อว่ายูโนว แม้แต่จุนซูที่เป็นน้องชายของเขาก็ไม่ทราบเรื่องนี้


"พอแล้วละ จุนซู ที่เหลือเดี๋ยวพี่จัดการเอง ไปนอนเถอะ" ร่างสูงพูดแล้วก็พยักพเยิดไปทางยูชอน เพื่อเป็นสัญญาณบอกให้เขารีบพาตัวน้องชายตัวดีออกไปได้แล้ว
"นั่นสิคุณจุนซู ผมง่วงแล้วนะ พรุ่งนี้คุณมีสอบไม่ใช่เหรอ" ยูชอนหันไปกระซิบใส่คนตัวเล็กที่กะลังสาละวนพับผ้าใส่ในกระเป๋า

"เฮ้ย! ลืมไปเลยอะ ทำไมนายไม่เตือนก่อนหน้านี้ล่ะ" ร่างเล็กทำตาโต ทั้งๆที่ก็ไม่โตขึ้นจากเดิมเท่าไหร่ ร่างสูงมองแล้วก็อดที่จะอมยิ้มในความน่ารักของคนตรงหน้าไม่ได้

"แล้วเจอกันนะพี่" ร่างเล็กทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างในมือลงก่อนจะหันไปพูดกับพี่ชายตน

"อ้อ...พี่ต้องคิดถึงผมมากๆนะ แล้วอย่าลืมโทรมาล่ะ" ร่างเล็กหันมาพูดอย่างรวดเร็ว ก่อนจะวิ่งออกไปพ้นประตูห้อง โดยที่ไม่รอยูชอนด้วยความที่ไม่อยากให้ร่างสูงเห็นว่าหน้าของเขานั้นแดงไปถึงหูแล้ว

ยูโนวหัวเราะกับพฤติกรรมของคนตัวเล็กที่วิ่งออกไป ก่อนจะหันไปพูดกับร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆเขา

"ชั้นฝากจุนซูกับนายด้วยนะ"

"ถึงนายไม่พูด ชั้นก็ต้องทำอยู่แล้ว..ก็" ร่างสูงนิ่งไปเกือบจะหลุดปากพูดความรู้สึกที่แท้จริงออกไปซะแล้ว

"ก็..อะไร" ยูโนวหันไปส่งสายตาอย่างรู้ทันให้คนข้างๆที่ตอนนี้เขินจนหน้าแดงยังกะลูกมะเขือเทศ

"ก็มันเป็นหน้าที่ของชั้นอยู่แล้วน่า งานของชั้นก็คือการปกป้องคุณจุนซูไงล่ะ" ร่างสูงพูดก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องแทบไม่ทัน ทำเอาคนตรงหน้าอดที่จะขำกับความปากแข็งของเพื่อนเขาไม่ได้

"เฮ้อ..พายุสงบแล้ว" ร่างสูงเริ่มเก็บกระเป๋าต่อจนเสร็จ ก่อนจะล้มตัวนอนลงบนเตียงนุ่มเพื่อเตรียมตัวจะพักผ่อน ยูโนวพยายามที่จะข่มตานอน แต่มันก็ไม่ยอมหลับสักที.....อาจเป็นเพราะเขากำลังกลัว...
กลัว....กลัวว่าจะต้องฝันถึงคนๆเดิมอีก เขาไม่อยากจะเจ็บปวดใจเวลาที่เห็นรอยยิ้มของนางฟ้าตัวน้อยในฝันของตัวเองอีก เพราะไม่ว่าจะอยากเจอแค่ไหน....มันก็คงเป็นไปไม่ได้...ความเป็นจริงทำไมมันช่างโหดร้ายนัก

ไม่ว่าจะไขว่คว้าสักเพียงใด.....
 พยามยามสักแค่ไหน.....
ความว่างเปล่ากลับมาเท่านั้น.........

 TBC Episode 1

Talk

ลงครั้งแรก~ ฟิคดงบังครั้งแรกเพิ่งเคยแต่ง(รึปล่าว?)
อันนี้แต่งกับพี่เค้าสองคนนะค่ะ ยังไงก็ฝากด้วยนะค่ะ
(ปล. กรอบนี้น่ารักอ่ะ ถึงไม่เกี่ยวกะฟิคแต่ก็ขอลงหน่อยนะค่ะ 55+)