คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 3 พิเศษ* ฮันเกิง
3
พิเศษ* ฮันเิ
อนนั้นผมำลัะลับเ้าไปในึหลัาุยับเพื่อนที่อเมริาว่า มันำลัะลับมา.. แ่นั้น็ทำให้ผม็อไปพอสมวร แ่ระหว่านั้นผมเห็นนวิ่ออมาาึรไปที่ถนนโยไม่มอว่ามีรถวิ่มา แล้วเานนั้น็ล้มลไป เพราะแรระแทอรถ ผมำไ้ราๆว่านั่นือ...
ปาร์ อ ู..
พอผมรู้ว่าเป็นเาผมรีบวิ่เพื่อไปให้ถึรนั้นให้เร็วที่สุ
“ปาร์อู!!! ลีทึๆๆๆ ฟื้นสิ โธ่โว้ย!” ผมรีบโทรศัพท์หารถพยาบาลทันที ผมเย่าัวลีทึเพื่อหวัว่าเาะอบผมบ้า ไม่นานรถพยาบาล็มารับพว ผมทำอะไรไม่ถู อนนี้ผมนึอะไรไม่ออสัอย่า พอรถพยาบาลไปถึ ลีทึ็ถูส่ัวเ้าห้อ I.C.U. ทันที อนนั้นผมออแ่ว่า้อโทรหาฮีอลโย่วน แ่หมอนั่นอยู่ในาน ไม่เปิโทรศัพท์ ผมเลยโทรหาประธานบริษัททันที เาบอะรีบามหาฮีอลให้มาโยเร็วที่สุ
“าิอนไ้ที่ถูรถนใ่ไหม่ะ?” ประมา 2-3 ั่วโมผ่านไป พยาบาลเินเ้ามาถามผม
“รับ! ผมเป็นพะ.. เอ่อ เพื่อนอรับ”
“ั้นรบวนไปรอประวัิให้นไ้้วย่ะ” ผมเินามเธอไปเพือ่รอเอสาร “รอเสร็แล้วเิพบุหมอทา้านนี้นะ่ะ”
ผมเินามเธอไปที่ห้อหนึ่ไม่ไลมานั ในห้อนั้นผมเห็นเรื่อที่เาเอาไว้แสนพวลื่นสมอ หรือร่าาย่าๆ และผม็เห็น.. ลีทึ เาอยู่ในนั้น
“ุเป็นอะไรับนไ้เหรอรับ?”
“ผมเป็น.. เป็นเพื่อนับเารับ”
“พอะิ่อาิอเาไ้ไหมรับ??” ำถามอหมอทำให้ผมรู้สึุ แน่นในอไปหม
“ทำไมละรับ.. มันร้ายแรมาเหรอรับ?”
“ือสมออเาไ้รับารระทบระเทือนอย่าหนั อาะมีผลระทบทาสมอ เ่น ารสูเสียวามทรำเป็น้น ทาเราึอยาให้ทาาิมารับรู้ในเรื่อนี้เพื่อป้อันปํหาเผื่อมีอะไรผิพลาะไ้รีบแ้ไโยเร็วที่สุน่ะรับ”
“ือ...เอ่อ ือ..เาไม่มีาิที่ไหนแล้วล่ะรับ เามีแ่พวผมที่เป็นเพื่อนเท่านั้น.. เาไม่มีาิเหลือแล้วริๆน่ะรับ....”
“ั้นพวุนไหนพอมีวามสามารถในารรับรอผู้ป่วยไ้บ้าไหมรับ??”
“ผมรับ”
“ั้นามนาพยาบาลไปทำเรื่อรับรอผู้ป่วยไ้เลยรับ แล้วนาพยาบาละพาุไปห้ออุปาร์อูนะรับ”
“รับ แล้วเาะออาโรพยาบาลไ้เมื่อไรรับ?”
“้อึ้นอยู่ับัวนไ้เอนะรับ ผมอัว่อน” พอุหมอเินออไป นาพยาบาล็นำผมไปทำเรื่อรับรอลีทึ และนำทาผมไปยัห้ออลีทึ
“...” ในห้อมันเียบมา..ผมไม่อบบรรยาาศอโรพยาบาลเลยสันิ
“ลีทึ.. เี๋ยวฮีอล็ะมาแล้วนะ รีบๆื่นึ้นมาละ ถ้านานไม่ื่น่อนหมอนั่นมา..หมอนั่น้อบ่นยาวแน่ๆเลยันี้เียฟั” ผมพูพร้อมลูบหัวลีทึเบาๆ ผมเินไปนั่ที่โฟา ไม่นานประมาเือบเที่ยืนเป็นเวลาที่านเลี้ยใล้ะเลิเสียประู็ัึ้น
ปั!!
“ไอป๋า!! ลีทึเป็นไบ้า” เสียอฮีอลและทุนที่เินเ้ามาหน้าาื่นเรียผมออมาาภวั์
“ยัไม่ฟื้นเลย หมอบอว่า ้อรอฟื้นแล้วูอาาร่อน เพราะเามีสิทธิวามำเสื่อมไ้น่ะ”
“ทำไมเป็นแบบนี้ไปไ้ละ ฮึ..” เรื่อพูปนสะอื้นอฮยอแทำให้ผมเินไปอแล้วลูบผมเาเบาเหมือนที่ทำับลีทึเมื่อี้.. ในวามรู้สึที่แ่าันออไป
“ไม่เป็นไรนะ เี๋ยวหมอนี่็้อฟื้นมาวนพวเราไปเที่ยวอีนั่นละ..นะ^^”
“เพราะันใ่ไหม.. ถ้าหมอนี่ไม่ออไปื้ออให้ัน็ไม่เป็นแบบนี้” ฮีอลพู
“ไม่เป็นไรหรอน่าฮีอล เี๋ยวเรื่อนี้ทาบริษัทะรับผิอบทุอย่า นายอย่าไปิมาเลย”
“ประธานไม่ให้ผมิมาทั้ๆที่ลีทึนอนอยู่แบบนี้น่ะเหรอ!!! ประธานะให้ผมิแบบนั้นไ้ไ!!!”
“ฮีอล.. ใเย็นๆ เี๋ยวหมอนี่็้อฟื้น” ผมพูพร้อมมอไปทาีวอนที่เียบั้แ่เ้ามา พอมอแบบนี้.. ผมว่าหมอนี่้อมีแฟนอะไรอีแน่ๆ
“ฮือ.. ฮึ” เสียอลีทึทำให้พวเราทุนหันไปมอ
“ลีทึ... ลีทึ...” ฮีอลเป็นนแรที่เินเ้าไปหาลีทึ
“ฮึ.. ที่นี่...ที่ไหน” ประโยแรที่ลีทึเอ่ยถามออมาทำให้เราทุนหันมามอหน้าัน “พวุ.. เป็นใรเหรอรับ? ที่นี่ที่ไหน ทำไมผมมาอยู่ที่นี่?? แล้ว.. แม่ละ แม่..แม่ผมไปไหน!!”
ำถามนี้ทำให้ทั้ผมและฮีอล็อมา.. บาทีนี่อาเป็นบทลโทษอนที่เ็บวามลับ และโหนมามายอย่าพวผม็ไ้.. พระเ้าออย่าให้เารู้เลยเถอะ
ความคิดเห็น