คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ลำดับตอนที่ 1
“อ๊ากกกกกกกก>< ยาสีฟันเผ็ดอ่ะT_T”
มิยอนตะโกนลั่นห้องน้ำ ชางมินที่อยู่ในครัววิ่งออกมาอย่างตื่นตระหนก
“มีอะไรเหรอมิยอน”
“ยาสีฟันเผ็ด เผ็ดมากเลยT_T”
มิยอนออกมาพร้อมกับคราบยาสีฟันเต็มปาก และแปรงสีฟันในมือ
“ทำไงดีล่ะ มันก็มีแต่รสนี้”
ชางมินว่า มิยอนน้ำตาไหลพราก
“กรรมเวรอะไรของฉันนะ พ่อแม่ทิ้งแล้วยังมาเจอยาสีฟันเผ็ดอีกT_T”
มิยอนว่าน้ำเสียงเศร้าสลด
“เอางี้ เดี๋ยวฉันไปขอพวกซูจูมาให้เองละกันนะ”
แล้วชางมินก็วิ่งออกไป จุนซูเดินออกจากห้องนอนมา
“ฉันตื่นเพราะเธอนะยัยเด็กแสบ-_-^”
จุนซูว่า มิยอนเดินกลับเข้าไปล้างปากในห้องน้ำ ก่อนจะออกมายืนมองจุนซูที่ยืนเท้าสะเอวอยู่หน้าห้องน้ำ
“ทำไมคุณลุงต้องดุฉันด้วยT^T”
มิยอนว่า จุนซูหน้าเสีย
“ฉันไม่ใช่คุณลุงนะ><”
“ยังไงก็ลุงอยู่ดี”
มิยอนว่า
“เอางี้ ถ้าเธอเลิกเรียกฉันว่าคุณลุง ฉันจะเลี้ยงไอติมเธอ”
จุนซูยื่นข้อเสนอ
“จริงเหรอ”
“แน่นอนสิ”
“โอเค ก็ได้”
มิยอนรับปาก จุนซูยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ฉันชื่อจุนซู เธอต้องเรียกฉันว่าพี่จุนซู โอเคมะ”
“ได้ แต่ต้องเลี้ยงไอติมจริงๆนะ”
“จริงสิ เอาล่ะ ถอยออกมาได้แล้ว ฉันจะอาบน้ำ”
“อะไรกัน ฉันยังแปรงฟันไม่เสร็จเลยนะ”
“เมื่อกี้เธอแปรงแล้วนี่นา”
มิยอนหน้างอ จุนซุยอมถอยทัพแต่โดยดี
“ก็ได้ๆ”
จุนซูเดินไปนั่งเล่นที่โซฟา ซักพักชางมินก็เข้ามาพร้อมกับยาสีฟันรสโคล่า
“รสนี้ใช่ได้ไหม^^”
“อ้า^O^ ฉันชอบกินโคล่า ขอบใจนะ”
แล้วมิยอนก็แปรงฟันอีกรอบ แล้วก็ออกมานั่งกินขนมปังกับชางมินที่ห้องนั่งเล่น สักพัก แจจุงก็ตื่น เขาเดินออกมาด้วยบ๊อกเซอร์ลายแฮมทาโร่ตัวเดียว
“ยุนโฮไปไหนแต่เช้านะชางมิน”
เขาถามในขณะที่ยังงัวเงีย
“ไม่รู้ฮะ เอ่อ พี่แจจุง ทำไมพี่ไม่ใส่เสื้อผ้าก่อนออกมา”
“ฉันก็เป็นของฉันอย่างนี้ทุกวัน”
แจจุงว่าแล้วทรุดนั่งลงข้างๆมิยอน เขาขยี้หัวอย่างเมามัน ก่อนจะลืมตาขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ
“=_= ..........( O_O)”
และแจจุงต้องตกใจเมื่อเห็นมิยอนจ้องเขาตาเป็นมัน
“เธอ เอ่อ ขอโทษนะ”
แล้วแจจุงก็วิ่งตื๋อกลับเข้าห้องไป ด้วยความอับอายขายขี้หน้า -_-;;;
“วันนี้ฉันจะเข้าบริษัท ฝากมิยอนหน่อยนะ”
แจจินว่าแล้วเดินออกห้องไป มิยอนนั่งหน้าบึ้งอยู่หน้าจอคอม
“ทำไมทำหน้าบึ้งอย่างนั้นล่ะมิยอน”
ยูชอนเดินเข้ามาถาม
“พี่มิคกี้ ทำไม พี่แจจุงถึงได้มีรูปกอดกับพี่ยุนโฮ”
มิยอนว่าหลังจากที่ยอมเรียกทุกคนตามปกติ เพราะถูกเอาไอติมมาล่อ -_-
“ก็...มันเป็นแค่ภาพโปรโมท”
ยูชอนว่า มิยอนหน้าบึ้งก่อนจะกดปิดจอคอมพิวเตอร์ทันที
“O_O ทำไมเธอไม่ชัตดาวน์ก่อนล่ะ”
ยูชอนว่าเสียงดัง
“ซิกๆT_T ทำไมพี่มิคกี้ต้องตวาดฉันด้วย”
ยูชอนปั้นหน้าไม่ถูก เขาได้แต่ลูบผมสลวยของมิยอนเป็นการปลอบใจ
“พี่ขอโทษแล้วกันนะ”
มิยอนเงียบลงก่อนจะหันมามองยูชอน และเหลือบมองจุนซูที่เดินผ่านมาหน้าคอมฯ แต่สิ่งที่ยูชอนมองจากสายตามิยอนแล้วมันไม่ใช่จุนซูหรอก แต่เป็นขนมที่อยู่ในมือจุนซูต่างหากล่ะ -_-;;
“พี่จุนซู!! มิยอนอยากกินขนมค่า^^”
มิยอนตะโกนลั่น ทำเอาจุนซูสะดุ้งแล้ววิ่งเข้าห้องทันที มิยอนวิ่งตามเข้าไป
“พี่จุนซูเอามาแบ่งมิยอนกินเดี๋ยวนี้นะ><”
มิยอนตะโกนเสียงดัง
“อย่ามาแย่งฉันนะ>< ไปไกลๆเลยยัยแสบ”
จุนซูกระโดดขึ้นชั้นบนสุดของเตียง ซึ่งเป็นที่นอนของชางมิน มิยอนหน้าบึ้ง เพราะตามไปไม่ได้ เธอเป็นโรคกลัวความสูงจัด
“ลงมานะ!! มาแบ่งกันกินเดี๋ยวนี้”
“อย่าเข้ามานะยัยแสบ”
จุนซุพูดอย่างหวาดกลัว เขานั่งกินขนมอยู่บนเตียงอย่างสบายใจ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด>O<”
จู่ๆมิยอนก็กรี๊ดออกมา แจจุงที่กำลังนอนพักผ่อนกลางวันสะดุ้งตื่นอย่างตกใจ
“อะไรเนี่ย จุนซู”
แจจุงโวยวาย จุนซูตัวสั่นอยู่บนเตียง แล้วค่อยๆชี้มาที่มิยอน
“อะไรของเธออีก”
แจจุงว่า มิยอนน้ำตาไหลพราก หันมามองหน้าแจจุง
“T_T ทำไมชีวิตฉันรันทดอย่างนี้นะ”
มิยอนทรุดนั่งลงร้องไห้แจจุงดูก็รู้ว่ามันเป็นแผนเรียกร้องความสนใจ
“หยุดร้องไห้ซะ ออกไปเล่นกันข้างนอก”
แจจุงว่าเสียงเย็น มิยอนได้ทีกระโดดขึ้นไปนั่งข้างๆแจจุงบนเตียงชั้นล่าง ซึ่งชั้นบนเป็นของยุนโฮ
“พี่แจจุง พี่สัญญากับฉันว่าจะพาไปกินไอติมไม่ใช่เหรอ”
มิยอนทำเสียงอ้อนก่อนจะเข้ามาเกาะแขนแจจุงแล้วซบลงอย่างออดอ้อน กลิ่นหอมจากตัวมิยอน ทำเอาแจจุงเตลิดแทบกู่ไม่กลับ
“เธอทำอะไรของเธอน่ะ”
แจจุงถามเสียงสั่น
“พี่แจจุงพาฉันไปกินไอติมหน่อยสิ^^”
มิยอนว่าแล้วชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ๆแจจุง จนแจจุงผงะ
“อย่าเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆได้ไหม”
แจจุงว่าก่อนจะผลักหน้ามิยอนออกไป
“พี่แจจุงอ่ะ>< สัญญาไม่เป็นสัญญา”
มิยอนตัดพ้อ ก่อนะล้มตัวนอนลงตักแจจุง
“เฮ้ย O_o นอนได้ยังไง ลุกไป ฉันจะนอน”
แจจุงร้องเสียงหลง ก่อนจะหันไปขอความช่วยเหลือจากจุนซุที่นั่งกินขนมสบายใจเฉิบ
“จุนซูT^T”
“อย่านะ แจจุง โอเค ฉันจะไปเรียกยุนโฮมาให้”
จุนซูว่าก่อนจะกระโดดลงเตียงแล้วหายออกห้องไปทันที แจจุงมองมิยอนที่หลับตาพริ้มดูท่าทางมีความสุข
“-_-^ เธอเป็นเด็กสาวอายุ 15 จริงเหรอเนี่ย”
แจจุงพึมพำอย่างหัวเสีย ทำไมยัยแสบนี่ต้องมาติดแหง็กอยู่กับเขาด้วยนะ
“O_O พี่แจจุง พ่อมดมา”
ชางมินวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในห้อง มิยอนลุกพรวดทันที
“อะไรนะพี่ชางมิน พ่อมดงั้นเหรอ มิยอนอยากเห็น^^”
แล้วยัยตัวแสบของเราก็วิ่งเตลิดออกไปนอกห้อง แจจุงลุกขึ้นอย่างงงๆ
“พ่อมดซูแมนรึไง”
“ก็ใช่น่ะสิ แล้วมิยอนวิ่งออกไปอย่างนั้น เอ่อ...”
แจจุงติดกระดุมสื้อเชิร์ตสีขาวอย่างลวกๆก่อนจะวิ่งออกไปดูเหตุการณ์ข้างนอกทันที
“เธอเป็นใคร”
ลีซุแมนถามเสียงชา มิยอนจ้องกลับอย่างท้าทาย
“ทำไมฮะ!! ตาแก่”
มิยอนว่ากราด ซูแมนหน้าตึงทันที
“อะไรกันยุนโฮ เด็กคนนี้เป็นใคร นักร้องฝึกหัดงั้นรึ”
“ฉันไม่ใช่นักร้องนะตาแก่ >< ฉันชื่อ คังมิยอนย่ะ”
“คังมิยอน เข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง!!”
ซูแมนตวาด มิยอนน้ำตาร่วงทันที(ก็แหมเธอน่ะบอบบางนะ) ยุนโฮเดินเขาไปโอบไหล่มิยอนก่อนจะรั้งตัวเธอเข้ามากอดไว้อย่างปลอบๆ ถึงแม้ว่าหัวมิยอนจะสูงแค่หน้าอกส่วนล่างเขาก็ตาม -_-;
“ยุนโฮ ไปกอดยัยนี่ได้ยังไง เดี๋ยวเป็นข่าวนะ!! แล้วยัยนี่มาจากไหนก็ไม่รู้มีพ่อมีแม่รึเปล่านะเธอ”
ซูแมนตวาดอีกรอบ มิยอนน้ำตาร่วง ก่อนจะสลัดจากอ้อมกอดของยุนโฮ แล้วเข้าไปกระทืบเท้าซูแมนอย่างแรง พร้อมกับวิ่งเข้าห้องทันที(ห้องแจจินน่ะ)
“โอ๊ยTOT”
ซูแมนร้องลั่น
“เฮ้ย O_O คุณซูแมน นั่นมันคุณหนูคังมิยอน หลานสาวท่านประธานคังนะครับ”
ยูชอนตะโกนลั่นด้วยความเป็นห่วงมิยอน ซูแมนตะลึงทันที
“หลานสาวท่านประธานคัง!!”
ซูแมนว่า ยุนโฮพยักหน้าหงึกๆ ซูแมนทรุดทันที
“คุณซูแมนครับ ผมว่าไปคุยเรื่องคิวงานวันนี้ตรงมุมโน้นดีกว่า”
ยุนโฮเข้ามาพยุงซูแมนไปห้องรับแขก แล้วหันมาบอกแจจุง
“นายไปดูมิยอนหน่อยเถอะ”
แจจุงกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง ก่อนจะเดินเข้าห้องแจจินไป มิยอนนอนร้องไห้อยู่กับหมอน แจจุงเดินเข้าไปใกล้
“อย่าร้องไห้เลยนะ”
แจจุงพูด มิยอนหันมามองแจจุง
“ทำไมพ่อมดต้องด่าว่ามิยอนอย่างนั้นด้วยT_T”
แจจุงลูบผมยาวสลวยของมิยอนอย่างเอ็นดู
“TOT ฮือๆๆ พี่แจจุง มิยอนมีแด๊ด มีมัมนะ”
“อือ พี่รู้”
แจจุงเผลอเรียกแทนตัวเองว่าพี่ มิยอนซบอกแจจุงทันที
“ฮือๆๆT_T พามิยอนไปกินไอติมนะ”
-_-;; มันวกมาเรื่องนี้ได้ไงฟร่ะ
“โอเค แต่ต้องหลังจากที่พี่กลับมาจากการทำงานก่อนนะ”
แจจุงพูดเสียงอ่อน มิยอนยิ้มร่าทั้งน้ำตา
“พี่แจจุงจะไปทำงานอะไรคะ”
“วันนี้พี่จะต้องไปสถานีวิทยุ มิยอนอยู่บ้านคนเดียวได้ใช่ไหม”
“^^”
มิยอนยิ้มไม่ตอบ แต่กระวีกระวาดออกมาจากห้อง จนแจจุงลุกตามแทบไม่ทัน
“พี่ยุนโฮ^^ มิยอนหยุดร้องให้แล้วนะ”
ยุนโฮที่กำลังคุยกับซูแมนอยู่หันมายิ้มให้ มิยอนแลบลิ้นให้ซูแมนก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำไป
“ฝีมือเยี่ยมมากเลย แจจุง ฉันสงสัยว่าเด็กน้อยคนนี้จะหลงรักนายเข้าไปเต็มๆแล้วล่ะ”
ยูชอนพูด แจจุงส่ายหน้าเป็นพัลวัน
“ฉันอายุ 20 แล้วนะ มิยอนเพิ่ง 15 อย่าพูดพล่อยๆ”
“แหม พี่แจจุง แต่เดี๋ยวนี้เค้าไม่ถือเรื่องอายุหรอกนะ ก็แค่ 5 ปี”
ชางมินว่า จุนซูหัวเราะ พร้อมกับขนมที่คาอยู่ในปาก
“ฮ่าๆๆ ใครได้ยัยเด็กนี่ไปเป็นแฟนปวดหัวตาย”
“เงียบไปเลยไอ้โลมา”
ยูชอนว่า จุนซุหน้าหงิก ก่อนจะยิ้มออกมา
“กิ๊ซซซซซ ฮ่าๆๆๆ”
จุนซูเลียนเสียงปลาโลมาก่อนจะหัวเราะอย่างชอบใจ มิยอนเดินหน้าชุ่มออกจากห้องน้ำมา
“พี่ๆจะไปทำงานกันกี่โมงคะ”
“เดี๋ยวก็ไปแล้วล่ะ”
ยุนโฮตอบ มิยอนวิ่งตื๋อเข้าห้องไป พวกดงบังฯก็ต่างแยกย้ายกันไปแต่งตัว
30 นาทีต่อมา
“วันนี้ที่สถานีวิทยุของคุณซัมซิก จะพูดเรื่องการไปเดบิวท์ที่ญี่ปุ่น พวกเราเตรียมตัวแล้วใช่ไหม”
ซูแมนว่า ทุกคนพยักหน้า
“โอเคค่ะ^^ งั้นไปกันเลย”
มิยอนโผล่หัวออกจากประตูมา สร้างความตกตะลึงแก่ทุกคนไม่น้อย
“มิยอน เธอหมายความว่ายังไง”
ชางมินว่า เหงื่อแตกพลั่ก
“ก็มิยอนจะไปด้วยไง อยู่คนเดียวมันเหงานะ”
มิยอนว่าแล้วเดินออกมา เธออยู่ในชุดสไตล์อังกฤษ คือชุดแสคกระโปรงยาวคลุมเข่าสีน้ำตาลอ่อนๆดูน่ารัก ผมยาวปล่อยสยาย รับกับดวงตากลมโตและบ๊องแบ๊ว
“ไม่ได้หรอก เธอจะไปได้ยังไง”
ซูแมนว่า มิยอนชี้หน้าซูแมนทันที
“ไม่ต้องมาพูดเลย พ่อมดใจร้าย ฉันไม่กลัวแกแล้ว ฉันจะบอกให้คุณลุงไล่แกออก”
มิยอนว่า ซูแมนหน้าเสีย ก่อนจะขยับตัวไปนั่งข้างหลังยูชอนทันที
“ไม่เอาน่ามิยอน พวกพี่ไปทำงาน เดี๋ยวพี่แจจินก็กลับมา อยู่นี่เถอะนะ”
ยูชอนว่า มิยอนส่ายหน้าก่อนจะกระโดดไปเกาะจุนซู
“พี่จุนซู โทษฐานที่วันนี้พี่ไม่แบ่งขนมให้ฉันกิน พี่ต้องพาฉันไปด้วยนะ><”
จุนซูหน้าเสีย ค่อยๆปลดมือที่เหนียวเป็นมือตุ๊กแกของมิยอนออก
“เธออย่ามาเกาะพี่อย่างนี้สิ เธอเป็นผู้หญิงนะ”
จุนซูว่าเสียงเบา
“อะไรกันนะ >.< ผู้ชายเกาหลีนี่หวงตัวเป็นบ้าเลย”
มิยอนว่าก่อนจะผละจากจุนซูมานั่งข้างๆยูชอนแทน
“นะๆ พามิยอนไปด้วยสิ มิยอนจะไม่ดื้อ ไม่ซนนะ มิยอนเหงา”
มิยอนว่าก่อนจะพยายามกระพริบตาถี่ๆแล้วน้ำตาของเธอก็ไหลพราก
“โอเค ยุนโฮ ให้มิยอนไปเถอะนะ”
ยูชอนว่า ก่อนจะลูบหัวมิยอนเบาๆ แจจุงมองมิยอนอย่างไม่วางใจ
“เอะอะอะไรก็ร้องไห้ ขี้แยจริง”
แจจุงว่า มิยอนหน้าบึ้งขึ้นมาทันที
“ทำไมล่ะT^T พี่แจจุงน่ะใจร้าย ใจร้ายที่สุดเลย ฮือๆๆT_T”
แล้วมิยอนก็แหกปาก จนยูชอนต้องเอามือปิดไว้
“นะยุนโฮ...งานนี้ไม่มีนักข่าว ให้มิยอนไปเถอะ”
“แต่ว่าถัดจากสัมภาษณ์ที่สถานีวิทยุ เราต้องไปออกรายการ ที่ช่อง KNB ต่อนะ”
“เราก็ให้มิยอนอยู่ในห้องแต่งตัวก็ได้นี่นา”
ชางมินว่าอีกคน ยุนโฮมองมิยอนอย่างสลดใจก่อนจะพยักหน้า
“คุณซูแมนครับ ให้มิยอนไปด้วยเถอะนะ”
“ฉันจะไปว่าอะไรได้ล่ะ”
ซูแมนว่า มิยอนยิ้มทันที
“งั้นก็ไปกันเลยค่ะ^^”
มิยอนเดินมาเกาะแขนแจจุงที่กำลังเปิดคิวงานดูเงียบๆ
“อย่าเกาะแขนสิ”
แจจุงว่า แต่มิยอนกลับเอาหน้ามาแนบแขนแจจุง
“พี่แจจุงน่ะชอบดุ”
แล้วแจจุงก็ต้องลากเด็กแสบขึ้นรถตู้ไปตามระเบียบ
ความคิดเห็น