คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : โลกที่น่าเบื่อหน่าย
Chapter 001 โลกที่น่าเบื่อหน่าย
เจ กระโดดเข้ามาขวางทางชายชุดดำที่เดินเข้ามาหาใครสักคนที่นอนกองอยู่ข้างหลังเขา มันดูเลือนลางนัก เขาไม่ได้มองไปที่ใบหน้าของคนที่ยังนอนอยู่ แต่ความรู้สึกของเขาในตอนนี้คือต้องปกป้องไว้ให้ได้ แล้วชายชุดดำนี้ล่ะเขาเป็นใครกัน ของที่อยู่ใน มือของเขามันดูคล้ายๆขวาน ดูรู้ได้แน่แล้วว่าเขาคงไม่ได้มาดีแน่ๆ แล้วเขาล่ะมีอะไร เจ ก้มมองดูมือของตน เขาไม่มีอะไรอยู่ในมือเลย แล้วนี้เขาจะสู้ได้ยังไง ชายชุดดำยังคงเดินเข้ามาอยู่อย่างน่าสะพึงกลัว เขาควรทำเช่นไร ไม่ เจคิดในใจแม้ตายเขาก็ต้องปกป้องไว้ให้ได้ แล้วอยู่ๆแสงสว่างก็ถาโถมเข้ามา "นี้คงเป็นแค่ความฝันสินะ"
"เจ!!"
เจ สะดุ้งลุกขึ้นจากเตียงเพราะเสียงที่เขาคุนเคยมันเป็นอย่างดี แม่ของเขาเองที่มาปลุก
"แม่เองเหรอ"เจ หน้าบิดด้วยความงัวเงีย "มีอะไรครับวันนี้มันวันหยุดนะ"
"อะไรกัน "แม่ของเจ ทำเสียงดุใส่"ก็เจบอกวันนี้ต้องไปหาเพื่อนที่นัดกันไว้ว่าจะไปทำรายงานด้วยกันไม่ใช่เหรอ"
"อืม...ก็ใช่ครับ"เจ ยังทำหน้าบิดอยู่เพราะเมื่อคืนเขานอนดึกจริงๆ"แต่พวกผมนัดกันไว้ตั้งเทียงนะ ที่จริงไม่ต้องรีบก็ได้"
"เทียง เทิง อะไรกันนี้มันจะบายโมงแล้วนะ"
"อะไรนะแม่!"เจถึงกับตาโตเมื่อได้ยิน"หว่า...สายแล้วๆโดนพวกนั้นด่าตายแน่ๆเลย แม่นะแม่จะปลุกผมให้เร็วกว่านี้หน่อยก็ไม่ได้"
"ใครเขาจะไปรู้ล่ะฮึ มันเรื่องของลูกเองแท้ๆ จะมาโทษแม่ได้ไง นี้ถ้าหนูแพร์เขาไม่โทรศัพท์มาถามแม่ก็ไม่มาปลุกหรอก"
"แพร์โทรมาด้วยเหรอแม่"เจ กำลังวิ่งตรงไปที่ห้องน้ำ ตอนนี้เขาต้องทำเวลาให้เร็วที่สุด
"ใช่สิ ทำไมล่ะ"แม่ของเขายังคงยืนอยู่ในห้อง"อั่นแน่ แปลกๆนะเราทำไมหนูแพร์โทรมาต้องดีใจด้วยล่ะรึลูกแม่กำลังคิดไม่ซื่อกับเพื่อนคนนี้กัน โตเป็นหนุ่มแล้วสิลูกเรา"
เจไม่ได้ตอบอะไรเพราะมันก็เป็นเรื่องจริง เขามีใจให้กับแพร์ เพื่อนที่เรียนม.ต้นมาด้วยกันแต่ก็นั้นแหละ เพราะคำว่าเพื่อนกัน มันถึงทำให้เขาไม่เคยกล้าพูดอะไรให้มากมาย
อีกเพียงแค่สิบนาทีต่อมา เจ ก็มาอยู่ในชุดเตรียมพร้อมที่จะออกเทียวได้แล้ว
"แม่ครับ วันนี้ผมขอยืมโทรศัพท์มือถือไปนะ"เจเดินเข้าไปหาแม่ที่กำลังนั้งจิบกาแฟอยู่ที่หน้าระเบียงบ้าน"อะไรน่ะ กินกาแฟอีกแล้ว มันดีตรงไหนนะ"
"จะเอามั้ยโทรศัพท์น่ะ แม่จะกินอะไรมันก็เรื่องของแม่สิ เอ่...ไอ้ลูกคนนี้"เธอยื่นโทรศัพท์ส่งให้เจพร้อมเงินอีกร้อยห้าสิบบาท"แล้วก็เงิน ให้แค่นี้แหละ ห้ามขอเพิ่ม"
"ขอบคุณครับผม"เจ รับมาด้วยใบหน้ายิ่มร่า"ผมไปล่ะนะ รักแม่นะครับ บาย"
"จ้า อย่ากลับดึกล่ะ"
หลังจากโทรหาเพื่อนๆในกลุ่มที่ได้นัดกันไว้แล้ว และก็ได้โดนเพื่อนๆด่ากันไปยกใหญ่เจก็มาถึงที่นัดหมายกันไว้ในเวลาอีกเพียงไม่นาน ที่นั้นเป็นบ้านของ เต็ม เพื่อนผู้ชายที่น่าคบหามากที่สุดคนหนึ่ง (เพราะเต็มเป็นคนที่เต็มที่เสมอไม่ว่าเพื่อนจะร้อนเงินขนาดไหนก็ตาม เขาเป็นคนดีจริงๆ)การทำงานกลุ่มเป็นอะไรที่เจค่อนข้างที่จะชอบ หลายครั้งที่เขารู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นผู้นำของกลุ่มและมีแต่คนเชื่อฟังเขาพูด ความคิดเห็นของเขามักจะถูกเสมอ
เพราะเป็นงานกลุ่มที่ไม่ได้ยากอะไรทุกอย่างจึงเสร็ดเร็วจนมีเวลาเหลือพอที่จะเอาไปทำอย่างอื่นต่อ เจจึงขเสนอให้ทุกคนไปกินข้าวกันที่ร้านอาหารไม่ไกลจากแถวนี้ มันคงเป็นวิธีง่ายๆ ที่จะทำให้เขามีเวลาได้อยู่กับเพื่อนๆได้นานที่สุด(เพื่อนบางคนนะ)
"เมื่อคืนนายเล่นเกมยันดึกล่ะสิถึงได้ตื่นสายอย่างนี้นะ"แพร์เดินเข้ามาคุยด้วยกับ เจ
"เราปล่าวนะ ก็อ่านหนังสืออยู่ทำไมล่ะเป็นห่วงกันล่ะสิ"
"ตลก ใครจะไปห่วงนายลง"แพร์ทำเซ็งใส่ เจ "แม่นายเป็นคนบอกกับฉันว่านายน่ะ เล่นเกมยันดึก อย่ามาโกหกหน่อยเลย ทำตัวเป็นเด็กติกเกมตั้งแต่เมื่อไหร่กันนายน่ะ"
"เชอะ แม่นะแม่เผ่าลูกตัวเองก็มีด้วย"เจ พูด
"นี้ จะกินร้านนี้ใช้มั้ยพวกนาย"ป้อม เพื่อนผู้หญิงอีกคนของเจพูดขึ้น เธอชี้นิ้วไปที่ร้านอาหารติดแม่น้ำแห่งหนึ่งที่ดูไม่ใหญ่นักแต่ก็ดูน่าไปนั้งกิน
"ร้านนี้แหละ ร้านนี้เลยแล้วกัน" เจเสนอต่อ และทุกคนก็เข้ามานั้งกันอยู่ในร้านแล้ว
"นี้ มีใครเห็นนายเอกบ้างมั้ย"หลังจากนั้งรออาหารได้สักพัก ป้อมก็พูดขึ้นมา
"เห็นเดินแยกออกไปก่อนจะเดินเข้ามาที่ร้านแล้ว "เจพูด"คงไปหาซื่ออะไรล่ะมั้ง"
"เขาดูแปลกๆนะ"แพร์เอ่ยขึ้นมาบ้าง"เจ นายเดินไปตามเขาสิ"
"อะไรกัน"เจ เอ่ยทักทวงขึ้น แต่พอแพร์มองหน้าเขามันก็ไม่มีความหมานแล้ว"ก็ได้ ก็ได้ ให้ตายสิเจ้าเอกมันไปไหน ทำไมไม่บอกกันนะ"
เจเดินหาเอกสักพักก่อนจะมาพบเขายื่นอยู่ที่หน้าร้านหนังสือ
"นี้เอก"เจเดินเข้ามาอย่างอารมณ์เสีย"ทุกคนเขารอนายอยู่นะ"
"มีแต่อะไรก็ไม่รู้...น่าเบื่อ"เอกพูดลอยๆออกมาแต่ก็พอที่จะทำให้เจได้ยิน
"อะไรนะ นายว่าอะไรน่าเบื่อ"
"ไม่รู้สิ"เอกหั้นมาตอบ"นายคงไม่เข้าใจหรอก"
เอก ออกเดินจากร้านหนังสือเขากำลังจะไปที่ร้านอาหาร"ไปเถอะเดียวพวกนั้นจะรอ"
เจ ออกเดินตามอย่างสงสัย
"นายเป็นอะไรรึปล่าว เอก"
"ทำไม"
"ก็ที่นายพูดเมื่อกี้"
"นายรู้อะไรมั้ย"เอกยังคงเดินต่อไป"โลกของเราน่ะมันสงบจริงๆ"
"ก็..."เจยิ่งงงเข้าไปอีก"ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ"
"ฉันนะ ตื่นมาทุกวันเจอเรื่องเดิมๆทุกวัน ทีวีก็เปิดแต่ละครรักน้ำเน่า ไม่ก็ธรรมะวิชาการ นิยายมีแต่ก็จะกลายเป็นนิทานอีสปขึ้นมาทุกที ฉันนะไม่อ่านข่าวมาเป็นชาติได้แล้วมั่ง เพราะในนั้นนะมันมีแต่ข่าวดาราแต่งงานกันไม่ก็ลูกหมีแพนด้าเกิด"เอกหยุดเดินและหั้นมามองหน้าเจ"นายว่ามันน่าเบื่อรึปล่าวล่ะ"
"นายหมายความว่าอะไร เอก"เจมองดูเพื่อนชายอย่างแปลกใจ"นายคิดจะทำอะไร"
"ป่าว...ฉันก็แค่คิดว่าน่าจะมีใครสักคนมาเปลียนมันสักที"เอกพูดจบก็เดินเข้าร้านอาหารไป ปล่อยเจให้จมอยู่กับความรู้สึกแปลกๆเขาก็รู้สึกได้ว่าโลกใบนี้มันมีอะไรสักอย่างที่มันขาดไป สิ่งที่มันเคยมี...
ตลอดเวลาที่อยู่ในร้านอาหาร เจยังคงคิดถึงเรื่องที่เอกพูด เขาไม่ได้เคยรู้สึกเลยเกียวกับความน่าเบื่อของโลกเรา แต่ทำไมแค่คุยกับเอกถึงทำให้เขาคิดได้ มันช่างแปลกนัก หรือมันก็อาจจะเป็นเพียงแค่เรื่องไร้สาระที่เขาดันเก็บมาคิด แต่ทำไมมันฝังใจได้ถึงขนาดนี้เชียว
"เป็นอะไรไป เจ"แพร์ถาม ทำให้เขาสะด้งตื่นจากภวังค์"นายนั้งเหม่อลอยมาตั้งนานแล้วนะ เป็อะไรรึป่าว"
"เธอสังเกตเห็นด้วยเหรอ"เจแอบดีใจนิดๆที่แพร์ยังมองเขา"ไม่มีอะไรหรอก"
"แปลกนะ ก็นายไม่กินข้าวเลย แล้วสังมาทำไม บ้านรวยนักรึไง"
เจ หัวเราะเบาๆก่อนจะตักข้าวขึ้นมากิน
พวกเขานั้งคุยกันอยู่อย่างนั้นจนเย็น แล้วจึงแยกย้ายกันกลับบ้าน เจ แม้จะอยากที่จะไปส่ง แพร์แต่เขาก็อดใจไม่ไหวที่จะต้องเดินไปกับเอก เขามีเรื่องที่อยากจะพูดกับเอก
"เดียวก่อนเอก"
"มีอะไรเหรอเจ"
"นายช่วยอธิบายให้ฉันก่อนได้มั้ย"
"เรื่องอะไรล่ะ"เอกทำหน้าเฉยชาซึ้งเขาก็เป็นแบบนี้ประจำอยู่แล้ว
"ก็เรื่อง...เรื่องโลกยังไงล่ะ"เจรู้สึกได้ว่าตัวเองคงกำลังบ้าไปแล้วที่คิดเรื่องนี้จริงจังได้ขนาดนี้"ฉันว่าที่นายพูดมันคล้ายกับว่ามันเป็นเรื่องจริงแต่..."
"อย่างงั้นเหรอ"เอกมองดูเจด้วยาสายตาที่เย็นชา"นายก็รู้สึกสินะ"
"คือ???"
"ไม่ต้องห่วงไปหรอกเดียวนายก็คงจะได้รู้และเห็นมันเอง"เอกยังคงพูดจาแบบที่ฟังไม่รู้เรื่องอยู่"ฉันต้องรีบกลับบ้านแล้ว ไว้ค่อยเจอกันนะ ขอให้โชคดีล่ะ คืนนี้"
อีกครั้งที่เอกทำให้เจต้องงงไปเลย เขาชอบทำอย่างนี้นักรึไงที่ปล่อยคำที่มันเป็นปริศนาเอาไว้ให้คนอื่นต้องมาปวดหัว
เจ ต้องกลับบ้านทั้งๆที่เขายังคงคาใจอยู่เลย นี้เขาคงจะประสาทไปแล้วแน่ที่ให้ความสนใจกับเรื่องราวพันธุ์นี้ ที่บ้านแม่ของเขากำลังนั้งดูละครทีวี อยู่ละครที่เต็มไปด้วยฉากรักและตลกเบาสมอง เขาเคยเห็นละครแนวนี้ออกฉายไม่รู้กี่แล้ว แต่ทำไมถึงยังคงทนดูกันได้นะ ทั้งแม่ของเขาเอง และคนอีกมากมายทำไมกัน...
"แม่ทนดูหนังพวกนี้ไปได้ยังไงน่ะ"เจ อดไม่ได้ที่จะต้องรู้เขาเดินเข้าไปถามแม่ตรงๆ"ผมเห็นจะกี่รอบมันก็หนังแนวนี้ ทำไมไม่รู้สึกเบื่อบ้างเลยรึไงครับ"
"อะไรของลูกน่ะเจ วันนี้มาแปลกนะเราน่ะ เจเองก็ยังเคยนั้งดูอยู่กับแม่เลย ไม่สบายรึป่าว"
"ปะ ป่าวครับ"นี้เขาเป็นอะไรไปกันทำไม ความรู้สึกแบบนี้มันมาอยู่ในหัวของเขาได้
"ไหนมานี้สิ แม่จะดูให้ว่ามีไข้รึป่าว"
"ไม่ต้องหรอกครับแม่"
"น่านะ ลูกน่ะไม่เคยเป็นแบบนี้นี่ มาให้แม่ดู..."
"ผมบอกไม่ต้องก็ไม่ต้องไง!!"ไม่ไวแล้ว...ทำไมแม่ต้องทำตัวน่าเบื่อขนาดนี้ด้วย
"เจ ลูกเป็นอะไรน่ะ"
เจไม่ตอบอะไรต่อ เขารีบเดินขึ้นห้องไปโดยที่ทิ้งไว้ซึ่งความรู้สึกที่ไม่เขาใจของผู้เป็นแม่มันคงเป็นครั้งแรก
ความคิดเห็น