ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ จุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลง
บทนำ จุดเรื่อมต้นของการเปลี่ยนแปลง
ผมตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนของผมในยามเช้าเหมือนกับทุกๆวัน
"เห้อน่าเบื่อจังอยากทำอะไรที่มัน มันๆจริงเว้ย" แต่ในความเป็นจริงแล้วผมก็ได้แต่พูดเท่านั้นแหละและกลับไปทำงานบริษัทที่น่าเบื่อต่อเหมือนทุกๆวัน ฮ่าๆๆ
หลังจากที่ผมกลับมาจากบ้านผมก็มักจะออกไปเล่นกีฬาที่มันเสี่ยงตายอย่างเช่นการแข่งรถหรือการปีนเขาถ้าถามว่าทำไมผมชอบเล่นกีฬาที่มันเสี่ยงตายละก็ผมตอบเลยว่าผมไม่ได้ชอบเล่นกีฬาที่มันเสี่ยงตายแต่ผมอยากจะตายๆไปซะกับโลกที่น่าเบื่อและบัดซบแบบนี้่เพราะพ่อแม่ผมที่เคร่งในศาสนากระทำความดีมาทั้งชีวิตกลับต้องมาตายเพราะรถคว่ำ เหอะตลกสิ้นดีทำดีได้ดีมันไม่ใช้ความจริงเลยสักนิดคนทำเลวแต่ยังสมารถเดินไปเดินมาในสังคมอย่างสบายใจมีเยอะแยะดังนั้นผมจึงไม่เชื่อในพระเจ้าไม่เชื่อในการทำความดีแต่เชื่อในหลักเหตุและผล
"วันนี้จะไปไหนดีน้า" ผมลำพึงออกมาหลังจากกลับบ้านมาได้ไม่นาน
"ไปขับมอไซค์เล่นสักหน่อยดีกว่าวุ้ย" ผมพูดออกมาหลังจากตัดสินใจได้ว่าจะไปทำอะไรดี
ผมเดินออกจากบ้านแล้วไปเอารถมอไซค์ Kawasaki Ninja 300 ตัวเก่งของผมออกจากโรงเก็บรถแล้วนำมันมาขี่
ผมขี่ไปเรื่อยๆด้วยความเร็วเพียง 80กม/ชม ที่ผมขี่ด้วยความเร็วแค่นี้เพราะผมยังอยู่ในตัวเมือง ผมขี่มอไซค์ตัวเก่งของผมไปจนถึงพัทยาและผมเริ่มเร่งเครื่องขึ้นมาอีกหน่อยทีละนิดๆ จาก 80 กม./ชม. เป็น 85 กม./ชม. ผมเร่งขึ้นเรื่อยๆจนถึง 100 กม./ชม. และทำความเร็วสูงสุดที่ 140กม./ชม ผมขับไปเรื่อยๆจนถึงทางเลี้ยวหักมุมบนภูเขาผมดริฟซ้ายดริฟขวาอย่างชำนาญเพราะผมทำเรื่องพวกนี้มาจนชำนาญแต่อย่างคำที่ว่า4ตีนยังรูพลาดนักปราชญ์ยังรู้พลั้ง ผมขับมอไซค์พลัดตกลงไปในหุบเขา ผมตกใจมากจนหัวใจแทบจะกระโจนออกมาจากอก "ในที่สถดผมก็จะได้ไปอยู่กับพ่อและแม่สักที" ผมหลับตาลงอย่างปลงตกแต่ก่อนที่หัวผมจะหม่งพื้นก็ได้มีแสงบางอย่างเข้าตาของผมและผมก็หมดความรู้สึกไป
"เห้อน่าเบื่อจังอยากทำอะไรที่มัน มันๆจริงเว้ย" แต่ในความเป็นจริงแล้วผมก็ได้แต่พูดเท่านั้นแหละและกลับไปทำงานบริษัทที่น่าเบื่อต่อเหมือนทุกๆวัน ฮ่าๆๆ
หลังจากที่ผมกลับมาจากบ้านผมก็มักจะออกไปเล่นกีฬาที่มันเสี่ยงตายอย่างเช่นการแข่งรถหรือการปีนเขาถ้าถามว่าทำไมผมชอบเล่นกีฬาที่มันเสี่ยงตายละก็ผมตอบเลยว่าผมไม่ได้ชอบเล่นกีฬาที่มันเสี่ยงตายแต่ผมอยากจะตายๆไปซะกับโลกที่น่าเบื่อและบัดซบแบบนี้่เพราะพ่อแม่ผมที่เคร่งในศาสนากระทำความดีมาทั้งชีวิตกลับต้องมาตายเพราะรถคว่ำ เหอะตลกสิ้นดีทำดีได้ดีมันไม่ใช้ความจริงเลยสักนิดคนทำเลวแต่ยังสมารถเดินไปเดินมาในสังคมอย่างสบายใจมีเยอะแยะดังนั้นผมจึงไม่เชื่อในพระเจ้าไม่เชื่อในการทำความดีแต่เชื่อในหลักเหตุและผล
"วันนี้จะไปไหนดีน้า" ผมลำพึงออกมาหลังจากกลับบ้านมาได้ไม่นาน
"ไปขับมอไซค์เล่นสักหน่อยดีกว่าวุ้ย" ผมพูดออกมาหลังจากตัดสินใจได้ว่าจะไปทำอะไรดี
ผมเดินออกจากบ้านแล้วไปเอารถมอไซค์ Kawasaki Ninja 300 ตัวเก่งของผมออกจากโรงเก็บรถแล้วนำมันมาขี่
ผมขี่ไปเรื่อยๆด้วยความเร็วเพียง 80กม/ชม ที่ผมขี่ด้วยความเร็วแค่นี้เพราะผมยังอยู่ในตัวเมือง ผมขี่มอไซค์ตัวเก่งของผมไปจนถึงพัทยาและผมเริ่มเร่งเครื่องขึ้นมาอีกหน่อยทีละนิดๆ จาก 80 กม./ชม. เป็น 85 กม./ชม. ผมเร่งขึ้นเรื่อยๆจนถึง 100 กม./ชม. และทำความเร็วสูงสุดที่ 140กม./ชม ผมขับไปเรื่อยๆจนถึงทางเลี้ยวหักมุมบนภูเขาผมดริฟซ้ายดริฟขวาอย่างชำนาญเพราะผมทำเรื่องพวกนี้มาจนชำนาญแต่อย่างคำที่ว่า4ตีนยังรูพลาดนักปราชญ์ยังรู้พลั้ง ผมขับมอไซค์พลัดตกลงไปในหุบเขา ผมตกใจมากจนหัวใจแทบจะกระโจนออกมาจากอก "ในที่สถดผมก็จะได้ไปอยู่กับพ่อและแม่สักที" ผมหลับตาลงอย่างปลงตกแต่ก่อนที่หัวผมจะหม่งพื้นก็ได้มีแสงบางอย่างเข้าตาของผมและผมก็หมดความรู้สึกไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น