เงามืดแห่งเขี้ยวหมูป่า

บทนำ

หลังสงครามโลกครั้งที่สองสิ้นสุด ประเทศไทยยังคงมีแผลเป็นจากการสู้รบ เศรษฐกิจและสังคมกำลังฟื้นตัว ชีวิตของผู้คนในชนบทเริ่มกลับสู่ความสงบ แต่ภัยจากป่าเขายังคงเป็นอุปสรรคในชีวิตประจำวันของชาวบ้าน หนึ่งในปัญหานั้นคือฝูงหมูป่าที่ดุร้าย ซึ่งทำลายพืชผลและขู่คุกคามความเป็นอยู่ของชาวบ้านในแถบป่าตะวันตก

**ตอนที่ 1 : หมูป่าหลังสงคราม**

ที่นี่… “หนองเสือ” ไม่ใช่แค่หมู่บ้านธรรมดา มันคือที่ซึ่งสงครามโลกครั้งที่สองยังฝากร่องรอยไว้ ไม่ใช่แค่ในดิน ไม่ใช่แค่ในป่า แต่ในใจคน

ฉันเป็นพราน เป็นพวกพรานที่คนว่ามันโหด มันไร้หัวใจ ก็น่าจะใช่ ฉันเห็นมามาก ฆ่ามามาก ตั้งแต่ที่ยังไม่มีใครคิดว่าจะเกิดสงคราม

พวกเราอยู่ในป่า วันๆ ก็ล่า ล่าสัตว์กินบ้าง ขายบ้าง แล้วไง? แค่นี้มันผิดตรงไหน ถ้าพวกเขารู้ว่ามันต้องอยู่รอดยังไงในป่าใหญ่ที่เต็มไปด้วยหมูป่าบ้าระห่ำ พวกเขาจะเข้าใจ

ไอ้ไกรสร นี่เป็นพรานหัวหน้ากลุ่ม มันเป็นคนหนุ่มแต่เก๋าเกม เก๋าเกมเพราะพ่อมันเป็นพวกหมอผีประจำหมู่บ้าน สอนมันทุกอย่าง ตั้งแต่จับตะขาบไปจนถึงการเสกคาถาลบหลู่พวกอำนาจมืด มันว่าเวทมนตร์มันช่วยให้รอดได้… อาจจะจริง แต่ฉันว่ามันก็แค่เรื่องงมงายของคนที่ยังเชื่อในของเก่าๆ

ไอ้ขจร นี่สิ ตัวจริงของพวกพราน นิ่งเงียบเหมือนแมวป่า แต่ยิงปืนแม่นราวกับพระเจ้ายิงเอง แต่ไอ้ขจรนี่แหละ คนที่มีของ แต่กลับกลัวเสียงปืน ไม่ใช่เพราะมันไม่กล้าหรอกนะ แต่เพราะมันเคยเป็นทหาร ทหารที่กลับมาจากนรกแล้วต้องมาเจอเสียงนรกในใจมันอีก

ไอ้ยอด นี่ตัวแสบแห่งวงการสร้างกับดัก เห็นว่ามันทำกับดักไว้ในป่าแล้วมีสัตว์ติดทุกรูปแบบ มันเป็นพวกชอบคิดอะไรแปลกๆ ในหัว มันบอกว่าสร้างกับดักที่ดีที่สุดคือการรู้ว่าสัตว์จะทำอะไรต่อไป คิดให้เหมือนสัตว์ นั่นแหละที่มันบอก

วันนั้น พวกเราไม่ได้คิดอะไรมาก ฝูงหมูป่ามันเข้ามาใกล้หมู่บ้าน มันเข้ามากินพืชผักที่คนในหมู่บ้านปลูกไว้ พวกมันมากันเหมือนทหารอเมริกาบุกเวียดนาม เป็นพวกที่คิดว่ามันจะยึดทุกอย่างได้

“พวกเราไปกันเถอะ” ไอ้ไกรสร มันพูดเสียงเข้ม “พ่อหมอบอกแล้ว พวกมันมาอีกแล้ว คราวนี้เยอะกว่าครั้งที่แล้ว”

“ก็ไปสิ” ไอ้ขจรพึมพำ แต่ยังมีแววกลัวในแววตา

“กูจะสร้างกับดักใหญ่ให้มันติดกันจนออกไม่ได้” ไอ้ยอดพูดพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มันชอบทำ

**ตอนที่ 2: รวมทีม**

หมอกบาง ๆ คลุมป่าดงพญาเย็นเหมือนผ้าห่มที่ทอด้วยความลึกลับ แสงอาทิตย์ในยามเช้าค่อย ๆ เลื้อยผ่านแมกไม้สูงใหญ่ ไอ้ขจรยืนพิงต้นไม้ใหญ่ สูดลมหายใจลึก ๆ เพื่อสงบใจที่ยังคงเต้นระรัว มันไม่ใช่ครั้งแรกที่ต้องไปเผชิญหน้ากับอันตราย แต่มันรู้ว่าหมูป่าไม่เหมือนศัตรูที่เคยเจอในสงคราม

“ไกรสร พวกเราจะไปตายกันไหม?” ไอ้ขจรถามเพื่อนรัก เสียงมันต่ำเหมือนกับเสียงลมพัดผ่านใบไม้

ไอ้ไกรสรไม่ได้ตอบในทันที มันนั่งนิ่งอยู่ริมกองไฟที่เริ่มมอดดับ มองดูประกายไฟสุดท้ายก่อนจะตอบ “ถ้าตายก็ช่างมัน” น้ำเสียงของไอ้ไกรสรเยือกเย็น เหมือนน้ำที่ไหลผ่านหินผา ไม่ได้แสดงความหวาดกลัวหรือความกล้าหาญ มันรู้ดีว่าในงานนี้ ทุกคนมีหน้าที่ของตัวเอง ถ้าพลาด ก็คือตาย

ไอ้ขจรพยักหน้าเบา ๆ มันรู้ว่าความกลัวเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของนักล่า เพราะความกลัวทำให้มันไม่ประมาท ไอ้ยอดที่นั่งอยู่อีกฝั่งของกองไฟ ลุกขึ้นยืนแล้วมองเพื่อนทั้งสอง มันหันหน้าไปทางป่า เหมือนจะฟังเสียงอะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในความมืด

“เราต้องหาคนเพิ่ม” ไอ้ยอดพูดขึ้น มือของมันกำลังกำด้ามมีดสั้นที่คาดอยู่ข้างเอว “พวกเรามีสามคน แต่หมูป่ามันไม่ได้มาคนเดียว และมันไม่ได้โง่ มันรู้ว่าเรากำลังล่ามัน”

“ใครวะ ที่จะช่วยเราได้?” ไอ้ไกรสรหันมาถาม ไอ้ขจรหยิบมีดขึ้นมาเหลาไม้ในมืออย่างสงบ

“ไอ้สิงห์ กับไอ้ดำ” ไอ้ยอดตอบทันที “ไอ้สิงห์ มันทำกับดักเป็น และแข็งแกร่งเหมือนกับสัตว์ป่า ไอ้ดำ มันยิงปืนไม่เคยพลาดสักครั้ง แม้แต่ในวันที่ท้องฟ้ามืดมิดที่สุด”

ไอ้ไกรสรพยักหน้า “ไม่มีทาง ที่พวกมันจะร่วมกับเรา พวกมันเป็นคนขี้ขลาด”

ทั้งสามคนเดินออกจากป่าลึก เข้าสู่หมู่บ้านที่เงียบสงบเหมือนกับไม่รู้ว่าอันตรายที่แท้จริงกำลังแอบซ่อนอยู่ในเงาของป่า ทุกก้าวของพวกมันเหมือนกับการก้าวเข้าสู่สนามรบที่ไร้เสียง เพียงแต่ครั้งนี้ พวกมันไม่ใช่ผู้ล่า แต่เป็นผู้ถูกล่าที่ต้องล่าเพื่ออยู่รอด