คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ( u n f o r t u n a t e l y ) ; chapter 2 || jackjae. คู่ขนาน
คู่ขนาน
แสงแดดสีทองส่องประกายสวยงามยามเช้า ภาพของชายร่างเล็กนอนหลับอุตุอยู่บนที่นอนอย่างเดียวดาย ใบหน้าตอนหลับพริ้มช่างแลดูแตกต่างจากตอนที่เจ้าตัวตื่น มันดูอ่อนโยนกว่าตอนที่เขาตื่นมา
“ตอนนายหลับนี่ก็น่ารักดีนะ แต่ทำไมตอนตื่นมานายต้องชอบทำหน้ามึนด้วย” ดวงวิญญาณที่ไม่รู้จะไปไหนได้แต่นั่งจ้องเขาอยู่อย่างนั้น พร้อมกับใช้นิ้วเกลี้ยที่ใบหน้าของคนที่หลับอย่างแผ่วเบา
“นายทำอะไรน่ะ !!” ทันทีที่ผมรู้สึกตัว ผมก็สัมผัสได้ถึงไออุ่นจากมือใครบางคน ซึ่งผมเองก็แปลกใจแต่พอลืมตามายิ่งสร้างความแปลกใจมากกว่า เพราะคนที่สัมผัสใบหน้าผมนั้นเป็นดวงวิญญาณ
“ปะ เปล่าซักหน่อยฉันแค่ไล่ยุง” แล้วเจ้าตัวก็ทำท่าเป่าลมใส่แก้มผม ปัญญาอ่อนสิ้นดีหมอนี่ -_-;
“นายไม่หลับไม่นอนหรือไง” ผมถามออกไปอย่างไร้สมอง บ้าเอ้ยอยู่กับวิญญาณมาตั้งแต่เด็กแท้ๆลืมได้ไงว่าวิญญาณเขาไม่หลับไม่นอนกัน
“ฉันนอนไม่ได้ นายก็รู้”
“โทษที” แล้วผมก็รีบยืนแล้วบีดขี้เกียจเพื่อกลบเกลื่อนเรื่องเมื่อกี้
“นาย”
“ฉันจะอาบน้ำแล้ว นายพอทำอาหารได้ไหม” เหมือนว่าหมอนั่นจะงงอยู่เหมือนกันที่ผมถามแบบนั้น
“ฉันเป็นผะ”
“นายทำได้ ให้เวลา 20 นาทีฉันออกมากับข้างต้องเรียบร้อย” ผมพูดเพียงแค่นั้นก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินไปที่ห้องน้ำทันที
“เป็นผีนะโว้ยไม่ใช่คน จะได้ทำอาหารได้” แล้วเสียงนี้ก็ลอยตามหลังผมมา
ระหว่างที่อาบน้ำ
‘นายวันนี้ผมว่ามันมีอะไรแปลกๆนะ’ ชองมิน ดวงวิญาณที่ตามติดผมตั้งวัยเด็กเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อผมเริ่มเปิดน้ำและเริ่มชำระร่างกาย
“ทำไม”
‘โรงเรียนนายวันนี้จะมีนักเรียนย้ายมาใหม่ใช่ไหม’ แล้วคิ้วของผมก็ขมวดเข้าหากันทันที เกี่ยวอะไรกับเด็กใหม่
“ใช่ ทำไม”
‘ผมว่ามันแปลกนะครับเหมือนมีกลิ่นตุๆ’
“หมาแถวไหนไปขี้ใส่จมูกนาย” ผมพูดออกไปอย่างตลกหน้าตายพร้อมกับค่อยๆเอาสบู่มาถูที่ร่างกายทีละนิด ทีละนิด
‘โถ่ นายครับอย่ากวนแบบนี้สิ’ แต่ดูเหมือนว่าชองมินจะไม่ตลกกับผม
“แล้วมันเกี่ยวกับฉันไหม”
‘อันนี้ผมไม่แน่ใจ’
“งั้นเอาไว้แน่ใจก่อนค่อยมาบอก” เพียงแค่นั้นผมก็ตัดบทสนทนาให้จบไปทันที ก่อนจะค่อยๆเปิดน้ำมาชำระร่างกายที่ตอนนี้เต็มไปด้วยฟองสบู่
20 นาทีต่อมา
“เฮ้ย !! นั่นมันไข่หรือว่าขนมแป้งเปียกวะ” ทันทีที่ผมนั่งลงโต๊ะอาหาร แจ็คสันเอากับข้าวมาให้ผมตามที่สั่ง แต่ประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงนั้นครับมันอยู่ตรงที่ว่า หมอนั่นจะทอดไข่แต่ดันทำไม่เป็นเละอย่างกับแป้งทำขนม
“ฉันทำได้แค่นี้แหละ จะกินไม่กินก็เรื่องของนาย” แล้วชายแกยังอุตส่าห์ทำท่าทางเหวี่ยงใส่ผมอีกรู้อย่างนี้ผมไล่ดวงวิญญาณให้ออกจากบ้านตั้งแต่แรกซะก็ดี เอ๊ะ เหมือนผมจะลืมบอกว่าทำไมหมอนี่ถึงได้มาอยู่กับผม เรื่องมันมีอยู่ว่า ….
‘นาย ฉันกลับบ้านได้ไหม’ หมอนั่นถามผมออกมพร้อมกับทำหน้าแบ้วสุดๆ
‘แล้วแต่นายสิ แต่กลับไปไม่มีใครเห็นนายนะอยู่ได้หรอ’
‘จริงหรอ’
‘หน้าฉันเหมือนพวกล้อเล่นหรือไง -_-’
‘แล้วฉันจะเอายังไงล่ะทีนี้’
‘นั่นมันเรื่องของนาย -_-’
‘ถ้าอย่างนั้นฉันอยู่ด้วยนะ’
‘ห้ะ’
ผมยังไม่ได้ตอบตกลงอะไรเลย หมอนั่นก็ลอยตามผมมาแล้วก็เข้ามานั่งรอผมในบ้านเฉยเลย ทั้งๆที่ชองมินมันก็อยู่ก็ดันไม่ห้ามกันไว้อีก
“นายจะไปโรงเรียนตอนไหน” คนตรงหน้าถามผมออกมาอย่างสงสัย ก่อนจะค่อยๆเขยิบมาใกล้ๆผมเพื่อสังเกตอะไรบางอย่าง
“โอ๊ะ นายมีไฝ่ที่ใต้ตาด้วยหรอ”
“หุบปากแล้วกลับไปนั่งรอเงียบๆ” เท่านั้นแหละครับคนตรงหน้ารีบทำตามทันที พูดด้วยดีๆไม่ชอบคนเรา
“นายเป็นคนใช่ไหม”
“พูดอีกทีไล่ออกจากบ้าน”
1 ชั่วโมงต่อมา
ในที่สุดผมก็มาถึงโรงเรียนอย่างทุกลักทุเล แย่ที่สุดคือการต้องตกลงกับหมอนั่นว่าจะต้องทำตัวไงถ้ามากับผมรวมไปถึงการต้องเคลียร์ทางกับเจ้าที่ที่โรงเรียนอีก
‘เจ้านายครับ ผมสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง’ เสียงของชองมินลอยมาเป็นช่วงๆเมื่อรับรู้ถึงพลังด้านมืดของในตัวบุคคลและสถานที่
“อะไรของนาย”
‘พลังด้านมืด เห็นเด็กผู้ชายคนนั้นไหมที่ยืนอยู่ด้านซ้ายมือของนาย’ แล้วผมก็หันไปตามที่ชองมินบอกทันที ก่อนจะเห็นร่างของชายตัวเล็กยืนหัวโด่หน้าโรเรียนโดยใส่เครื่องแบบของโรงเรียนยางกึน
“ไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย” ผมพูดพร้อมกับเดินต่อทันที โดยมีแจ็คสันที่ตอนนี้แปรสภาพจากลอยหลอนตรงโน่นตรงนี้ ลงมาเดินกับผม
‘จริงๆนะครับ ผมรู้สึกว่ามันมีอะไรบางอย่างอยู่ที่ตัวเด็กคนนั้นจริงๆ’
“นายพูดกับใคร” แจ็คสันที่ตอนนี้เดินมาข้างๆผมยื่นหน้าเข้ามาถามผมทันที
“ชองมิน”
“ห้ะ ?” ขี้สงสัยจริงหมอนี่
“ไม่ต้องรู้หรอก” ผมตอบแบบปัดๆออกไปก่อนจะเดินเข้าไปในอาคารเรียนอย่างช้าๆ
‘นี่ ชเว ยองแจผ่านหน้าห้องพวกเราล่ะรีบเอาอะไรมาล้างมนต์ดำของเจ้านั่นเร็วเข้า !!’ เสียงตะโกนจากนักเรียนห้อง 8 ดังขึ้นทันทีที่ผมเดินผ่านหน้าห้อง หึ มนต์ดำอย่างนั้นหรอ รู้จักหรือไงถึงได้เอามาพูดซี่ซั้วมันน่าสั่งสอนนัก
‘นายครับอย่า’ ชองมินรีบส่งเสียงเตือนผมขึ้นมาทันทีเมื่อผมเริ่มคิดอะไรบ้าๆ
“มันน่ารำคาญ นายก็รู้” ผมตอบไปด้วยอารมณ์ที่เริ่มจะขุ่นมัว
‘ก็ปล่อยมันไปสิครับแค่เสียงนกเสียงกา’ ฮึ เสียงนกเสียงกาอย่างนั้นหรอ ….
“มาร์ค” อยู่ๆไอ้คนที่เดินมาด้วยกันก็พูดอะไรออกมาไม่รู้ก่อนหยุดแล้วกัดปากตัวเองแน่นขึ้นมาซะงั้น
“นายเป็นบ้าอะไรฉันไม่เห็นมีใครเลย” ผมพูดพร้อมกับมองไปด้านหน้า แต่ก็ไม่เจอใครอย่างที่แจ็คสันบอก
‘นายครับผมว่าบริเวณนี้บรรยากาศมันแปลกๆนะครับ’ อย่าว่าแต่นายเลยชองมิน ฉันเองก็รู้สึกแบบนั้น
“ยองแจนายช่วยหยุด ….. เดินก่อนได้ไหม” ไม่เข้าใจหมอนั่นต้องการจะสื่ออะไร
“มีคนกำลังเดินมา” แน่นอน ยังไม่ทันที่แจ็คสันจะพูดจบ ชายร่างสูงโปร่งก็เดินผ่านพวกเราไปแบบเฉียด ๆ ใบหน้าที่หล่อแต่ดูแปลกของเขา ดูเหมือนจะทำให้คนที่ยืนอยู่ข้างๆผมถึงกับสั่นไปทั้งตัว
อ๊ากกกกกกก
ก่อนจะร้องออกมาเพราะความเจ็บปวด คำพูดที่มั่วจนไม่รู้จะฟังยังไงก็ฟังไม่ออก จะมารู้เรื่องอีกทีก็ตอนที่พูดว่า ‘มาร์ค’ นี่แหละ
--------------------------------------------------
มาเเล้ว เเฮะแฮ่อ่านของเค้าแล้วจะงงไหมเนี่ย เพราะมันต่อจากของมาร์คแบมตอนแรก เข้าใจไม่เข้าใจ ก็เข้าใจเถอะ รีดเดอร์งงอีนี่พูดอะไร ช่างมันเถอะไรเตอร์สติพัง 5555
แจดาร์คอีกแล้ว หวังนางเเบ้วนะ แต่ว่า ใครจะเมะใครจะเคะนั้นติดตามตอนต่ออไป ฝากด้วยน้า #ยองเเจซิกเซ้นส์ และ #แบมเจอโรคจิต
ความคิดเห็น