คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ( u n f o r t u n a t e l y ) ; chapter 1 || jackjae. จุดเริ่มต้นของวิญญาณ
จุดเริ่มต้นของวิญญาณ
Part of Jackson
ผู้คนมากมายต่างมุงดูร่างของผมอย่างเวทนา ทำไมทุกอย่างมันถึงได้เกิดขึ้นเร็วแบบนี้ทั้งๆที่ผมก็รู้ปัญหาพวกนี้มาตั้งแต่ต้นแล้ว แต่ทำไม ทำไมผมถึงตั้งรับไม่ทัน
“แจ็คสัน แม่ ฮึก ขอโทษ” น้ำตาของแม่ที่ไหลออกอย่างหนัก ผมอยากจะบอกท่านเหลือเกินว่าอย่าโทษตัวเองเลยทุกอย่างมันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะแม่ แต่มันเกิดขึ้นเพราะมัน ไอ้สารเลวนั่นต่างหาก
“พี่แจ็คสัน พี่ตื่นมาคุยกับมินอาสิ อย่าเอาแต่นอนนิ่งแบบนี้ ฮือ ฮือ” ผมอยากจะเข้าไปกอดน้องสาวของผมจัง แต่มันคงทำไม่ได้แล้วสินะ พี่ขอโทษนะมินอา พี่ขอโทษจริงๆ
“พี่แจ็คสันดูนี่สิ มินอาเอาน้องหมีมาด้วยนะเรามาเล่นด้วยกันสิ ฮึก ตื่นมาเล่นกับมันสิ มันรอพี่อยู่นะ” แล้วเธอก็หยิบตุ๊กตาขึ้นมากอดไว้อย่างแน่นพร้อมกับร้องไห้หนักเมื่อเห็นว่าผมได้แต่นอนนิ่งไม่ยอมตอบอะไรเธอเลย ตุ๊กตาตัวน้อยที่เราเคยเล่นด้วยกันมาตั้งแต่มินอายังเด็กผมยังคงจำวันวานที่เราเคยเล่นมันด้วยกันได้ ยังจำ จำทุกอย่างทุกเหตุการณ์ไม่เคยลบมันออกจากสมองเลยสักครั้ง ขอโทษนะมินอาที่ไม่สามารถไปเล่นกับเราได้อีกแล้ว พี่อยากจะไป ไปนั่งลงข้างๆเรานะ แต่พี่ทำไม่ได้ คงได้แค่มองเธอไกลๆจากตรงนี้ ภาพของคนสองคนที่มีน้ำตาไหลออกมาไม่ยอมหยุดเช่นเดียวกันกับผมที่ทำได้แต่พูดกับตัวเองและยืนอยู่อย่างนั้นพร้อมกับหัวใจที่มันเจ็บปวดและทรมาน จบ ทุกอย่างมันคงจะจบแค่นี้สินะ
“นายน่ะ รีบๆไสหัวกลับเข้าไปในร่างซะ ยังไม่ถึงคราวตายไม่ใช่หรือไง” อยู่ๆก็มีเสียงอันเหนือยและเหนิบดังมาจากด้านหลังของผม เสียงนั่นผมยังจำได้ดี ผู้ชายที่มีลักษณะที่คล้ายกับดวงวิญญาณในหนังผี เขาคือใครกัน
“ไม่รู้” ผมตอบออกไปอย่างสิ้นหวัง มันมีด้วยหรอที่วิญญาณมันจะสามารถกลับร่างได้ นิทานชัดๆ
“อะไรคือไม่รู้ การกลับเข้าร่างน่ะนะ นายโง่หรือเปล่า” ไม่พูดเปล่าเขายังยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมก่อนจะค่อยๆหรี่ตาดวงเล็กของเขาจ้องมองมาที่ใบหน้าของผม
“ฉะ”
“หุบปากและทำตามที่ฉันสั่งซะ ” เขายังคงมองหน้าผมด้วยสายตาที่เรียบนิ่งและไร้ซึ่งอารมณ์ พร้อมกับจ้องตาผมด้วยสายตาที่คมราวกับมีด
“แต่ฉันทำมะ”
“นายลองแล้วหรือไง ห้ะ !!” ร่างของผมสะดุ้งขึ้นมานิดหน่อยเมื่อโดนชายตรงหน้าตวาดออกมาราวกับอ่านใจผมได้อีกครั้ง อยู่ๆภายในร่างกายของผมก็สั่นขึ้นมาซะดื้อๆถ้าบอกว่านี่มันคือความกลัวผมก็จะไม่เถียง เพราะผู้ชายคนนี้เขาช่างดูน่ากลัวเหลือเกิน
“ทำไม” แน่นอนว่าการกระทำและการปรากฏตัวของเขามันย่อมทำให้เกิดคำถามมากมาย แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดจบเลยหมอนั่นก็พูดตัดผมซะดื้อๆแบบนี้แล้ว
“รีบไสหัวเข้าร่างซะ ก่อนที่นายจะไม่มีโอกาส” พูดเพียงแค่นั้นเขาก็หันหลัง เดินจากผมไปอีกรอบทันที งง เขาต้องการอะไรจากผมอย่างนั้นหรอถึงได้มาทำอะไรแบบนี้
“กลับเข้าร่าง …….. อย่างนั้นหรอ” ผมเอ่ยกับตัวเองเล็กน้อยเมื่อผู้ชายคนนั้นเดินพ้นรัศมีของผมไป ก่อนความลังเลจะเริ่มก่อตัวขึ้น คำพูดของเขาวนไปเวียนมาในหัวเรื่อยๆไม่ยอมหยุด เข้าร่างอย่างนั้นหรอ ผมยังมีสิทธิ์นั้นอยู่ด้วยหรอ ถ้าลองดูซักครั้งมันจะไม่ผิดใช่ไหม มันจะสำเร็จใช่ไหม ……..
พรึ่บ
ตุบ
End Past
ผมเดินออกมาด้วยอาการที่หงุดหงิดนิดหน่อย กับการยุ่งไม่เข้าเรื่องของผมในครั้งนี้ ทำไมผมต้องไปสนใจหมอนั่นด้วยนะ แต่ว่าการสาปแช่งของไอ้บ้านั่นดูเหมือนจะไม่ใช่ในด้านมืดนิ รู้เหมือนกันหรือไงว่าไอ้หมอนั่นมันยังไม่หมดอายุไข ฮึ น่าสนุกขึ้นมานิดๆแล้วสิ
“นะ นาย” เสียงอันแหบที่ผมจำได้แม่นเอ่ยทักผมมาจากด้านหลัง ผมหยุดเดินทันทีก่อนจะพยายามห้ามตัวเองไม่ให้แสดงความรู้สึกอะไรบางอย่างออกมาแล้วหันหลังกลับไปหาเขา เข้าร่างไม่ได้ล่ะสิ
“ว่าไง นายเข้าร่างไม่ได้หรือไง” ผมยันตัวยืนขึ้นพร้อมกอดอกมองคนที่อยู่ตรงหน้า แล้วเดาะลิ้นไปมาระหว่างกระพุ่งแก้มทั้งสองข้าง สายตาหลุบต่ำและไร้จุดหมาย
“ไม่รู้ ฉันไม่รู้” หมอนั่นพูดไปก็ร้องไห้ไป เอาเข้าจริงหมอนี่มันดูเหมือนจะไม่ได้เข้มแข็งอะไรเลยซักนิดตัวใหญ่ซะเปล่า ไม่ต่างอะไรจากพวกวิญญาณดวงอื่นๆเลย แต่ทำไมเหมือนมีอะไรบางอย่างมาดึงให้ผมใส่ใจและสนใจเรื่องของเขานักนะ
“นายน่ะ ร่างกายตอนนี้คงจะอยู่โรงพยาบาลสินะ” แน่นอนว่าระหว่างที่ผมพูดออกไป ไอ้ความสะใจเมื่อนึกถึงเรื่องใหม่ที่กำลังจะเข้ามามันก็เข้ามาอย่างห้ามไม่ได้ ความรู้สึกที่อยากจะเรื่องนั้นมาถึงเร็วๆนี่มันมาได้ยังไงกันนะ
“ก็คงจะใช่อย่างที่นายบอก เพราะตอนนั้นฉะ …..”
“วิญญาณบริสุทธิ์”
“หา !! อะไรคือวิญญาณบริสุทธิ์” หมอนั่นถามผมออกมาพร้อมกับทำหน้าเอ๋อ เตรียมยิงคำถามกับผมทันที
“ก็พวกที่วิญญาณออกจากร่างทั้งๆที่ตัวเองมีชีวิตอยู่ไง หัดไปทำความเข้าใจในเรื่องนี้ซะฉันขี้เกียจอธิบาย” พูดเพียงแค่นั้นผมก็ตัดบทสนทนาทั้งหมดทันที ก่อนจะค่อยๆเดินต่อไปและลัดเลาะเข้าไปยังตึกที่เป็นทางผ่านบ้านทันที ดวงวิญญาณที่ยังคงสิงสถิตอยู่ที่นั่นก็ได้แต่พยายามกวักมือเรียกผมอยู่ทุกวัน แต่พวกมันน่าจะรู้คำตอบนะว่ามันคืออะไร
“ไสหัวเน่าๆของพวกแกไปซะ ไอ้พวกวิญาณชั้นต่ำ” ผมเพียงแค่นั้นก็เดินต่อทันทีพร้อมกับกระตุกยิ้มขึ้นมานิดหน่อยแล้วเดินกลับบ้านอย่างสะใจ ฮึ บางทีก็น่าสงสารเหมือนกันนะที่พูดไปแบบนั้น แต่จะให้ช่วยยังไงได้ล่ะ ในเมื่อตอนเป็นมนุษย์ดันเสอะอยากฆ่าตัวตาย
“นาย” หมอนั่นยังคงตามผมมาเรื่อยๆสินะ ฮึ
“ยองแจ”
“หือ” ดูเหมือนหมอนั่นจะงงไม่น้อย ที่อยู่ๆผมก็เป็นบ้าบอกชื่อตัวเองกับเขาซะเฉยๆ
“ฉันชื่อยองแจ”
“ยองแจ ฉันไม่ดะ”
“นาย แจ็คสัน หวัง ใช่ไหม” ผมรีบตัดบททันทีที่ผมหมอนั่นกำลังจะฉีกหน้าด้วยคำว่า ‘ฉันไม่ได้ถามนายซักหน่อย’
----------------------------------------------
ไรเตอร์มาแล้ว 555 เรื่องนี้ใครเมะ ใครเคะดูกันเอาเองนะคะ 5555
#ไรเตอร์ไม่รู้ไรเตอร์ใสๆ
แวะมาพูดคุยกับไรได้ที่ @Jbs_d
ยังไงไรก็ฝาก #ยองเเจซิกเซ้นส์ด้วยน้า ^-------^
ความคิดเห็น