คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ข้ า ง ๆ หั ว ใ จ ต อ น ที่ 1 : ภารกิจสำคัญกับคนที่รักที่สุด.. {100%}
ณ ห้องประชุม 18:41 น.
การประชุมครั้งนี้เป็นไปอย่างตึงเครียดในเมื่อทางตำรวจแห่งประเทศไทยได้ส่งภารกิจอันสำคัญมาให้สำนักงานตำรวจที่มาร์ค ต้วน ได้ประจำการอยู่แล้วทางผู้กำกับได้แบ่งทีมในการทำภารกิจในครั้งนี้ด้วยซึ่งเป็นไปอย่างที่คิดแน่นอนมาร์คได้ร่วมอยู่ในภารกิจนี้ด้วยเพราะฝีมือของมาร์คต้วนไม่ธรรมดาเลยในการจับผู้ร้าย..
“ เป็นที่เข้าใจในการประชุมนี้นะครับ ผมขอบอกเลยว่าถ้าพวกคุณทำไม่สำเร็จอาจจะมีผลต่อชีวิตของพวกคุณได้”
“ทางหน่วยงานใหญ่ได้ไว้ใจเรา…เราต้องทำให้เต็มที่ถึงแม้จะแลกด้วยชีวิตด้วยกันหวังว่าพวกคุณจะทำภารกิจนี้สำเร็จ ทราบมั้ย”
“ ทราบ ครับ/ค่ะ “
ลูกน้องได้ตอบกันอย่างเป็นเสียงเดียวกันเพื่อให้หัวหน้าได้สบายใจว่าพวกเขาต้องทำให้ได้
“ เลิกประชุมได้ครับ “ เหล่าคนที่ได้รับภารกิจนี้ได้เดินออกมาจากห้องประชุมก็ได้เวลากลับบ้านกันแล้วซึ่งเขาได้ไปที่รถคันคู่ใจของเขาพร้อมกับออกรถไปอย่างเร็วเพราะเขาอยากจะไปหาคนที่รอเขาอยู่ที่บ้านแล้วเพราะวันนี้แบมลงมือทำกับข้าวเองหากินใช่ว่าจะง่ายๆ
‘รีบกลับมานะฮะ..วันนี้ผมลงมือทำอาหารเองเลยนะไม่รีบกลับพี่แจ็คกินหมด อย่ามาร้องให้เขาทำใหม่นะ’
น่ารักอย่างนี้ไงมาร์คถึงได้รักขนาดนี้.. แต่ส่วนลึกในหัวใจของเขาก็คิดถึงเรื่องภารกิจที่ได้ประชุมเขาต้องจับกุมเข้าจับพวกค้ายาบ้ารายใหญ่ซึ่งใครได้ทำภารกิจนี้ก็ไม่มีชีวิตกลับมาได้เลย..มาร์คกำลังกลัวว่ามาร์คจะไม่มีชีวิตกลับมาหาคนที่เขารักที่สุดไงล่ะ . . .
และเส้นทางที่ยาวไกลในที่สุดเขาก็ได้มาถึงบ้านอันแสนสุขขนาดกลางบ้านนี้อยู่กัน 3 คน มี มาร์ค แบม และแจ็คสัน บ้านนี้เป็นบ้านที่ติดแม่น้ำถ้าถึงเวลาตอนเย็นๆวิวหลังบ้านจะสวยมากๆเลยล่ะ ร่างหนาจอดรถเสร็จก็ลงมาจากรถพร้อมกับความเครียดของที่ทำงานและเมื่อเขามองไปที่ประตูได้เห็นร่างบางเดินมาแล้วส่งยิ้มจากตรงนั้นมาให้มาร์ค
มาร์คมองไปแล้วทำให้อยากหยุดเวลานี้นานๆมันมีความสุขทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มของคนที่เขารักที่สุดเขามองไปที่ร่างบางที่เดินเข้ามาใกล้แล้วมาร์คยิ้มให้กับร่างบางอย่างอ่อนโยน
“เหนื่อยไหม..พี่มาร์คดูสิหน้าบึงเป็นตูดลิงเลยเหนื่อยมากล่ะ..ส ” ร่างบางต้องหยุดพูดด้วยที่ร่างหนากอดมาโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัวเลย ร่างหนากอดร่างบางมันดูอบอุ่นทุกครั้งที่ได้กอดแบมและเข้าสบายใจทุกครั้งถ้าได้กอดร่างบาง
“มาร์ครักแบมนะ…มาร์คจะไม่ทำให้แบมเสียใจเชื่อใจมาร์คนะแบม” ร่างหนาพูดพร้อมกับกอดร่างบางแน่ขึ้นทุกวินาที บางไม่รอช้าพร้อมกับกอดร่างหนาตอบ “จริงป่าว.. โกหกขอให้พี่เป็นตุ๊ด” ร่างหนาหลุดยิ้มออกมาพร้อมกับถอดกอดออก
“แค่นี้ก็ตุ๊ดไม่พออีกหรอ..” มาร์คพูดพร้อมทำท่าทางให้แบมได้หลุดขำออกมา “ไปเหอะพี่แจ็ครอที่โต๊ะนานล่ะอาหารหมดไม่รู้ด้วยนะวันนี้ทำแต่ของโปรดของพี่นะ” ร่างบางบอกพร้อมกับจับมือคนรักเดินเข้าบ้าน ร่างหนาก็เดินตามอย่างโดยดี
พอร่างบางจะเข้ามาก็ได้พบกับร่างหนาที่กำลังจะเดินออกมา “เฮียแจ็คจะไปไหนเหรอฮะ”
“ตามพวกมึงอ่ะแหละช้า..อาหารจะหายร้อนแล้วนะมัวแต่ทำไรกันอยู่วะ…” แจ็คสันบ่นขึ้นแต่ทั้งสองคนคงคิดว่าพวกเขาได้ทำให้แจ็ครอจนอารมณ์เสียแต่มันไม่ใช่เลยล่ะ…
“ก็มาแล้วเนี้ย..หยุดบ่นล่ะไปกินข้าวนะคับคุณแจ็คสันผมไม่มีอารมณ์มาเถียงคุณ” มาร์คถอดหายใจแล้วจับมือแบมเดินไปยังห้องอาหารซึ่งแจ็คก็เดินตามมาติดๆ
และพอมาถึงห้องอาหารแล้วทุกอย่างก็เงียบมาร์คทานข้าวไปอย่างไม่ค่อยหิวนักร่างบางเห็นคนรักเหมือนจะไม่ค่อยดีเลยตักอาหารที่เขาชอบให้มาร์คยิ้มรับแล้วกินไปอย่างเงียบเช่นเดิมโต๊ะอาหารยังคงเพราะจนถึงทานเสร็จกันซึ่งมาร์คได้ตีตัวออกไปคุยโทรศัพท์เหลือเพียงแต่แจ็คกับแบมที่อยู่เก็บจานและเตรีมล้างจาน
“ไอ้มาร์คเป็นไรว่ะแบม..วันนี้มันดูแปลกๆนะ” แจ็คถามแบมพร้อมกับดื่มน้ำไปด้วยเพราะปกติมาร์คมันไม่ค่อยซึมแบบนี้นะ
“แบมก็ไม่รู้อ่ะพอแบมออกไปพี่เขาดูเหนื่อยอ่ะสงสัยเครียดเรื่องงาน” ร่างบางพูดพร้อมล้างจานใบสุดท้ายเสร็จแล้วไปเช็ดมือ
“งั้นเฮียไปเดินย่อยก่อนนะ” ร่างหนาบอกกับร่างเล็ก ร่างบางพยักหน้าร่างหนาก็เดินไปข้างนอกบ้านเพื่อเดินย่อยเพราะว่าเริ่มอ้วนล่ะเดี๋ยวจะเป็นผู้ชายมีพุงเดี๋ยวสาวไม่ติด
แจ็คสันเดินไปออกมาตรงสวนหน้าบ้านเห็นมาร์คนั้งอยู่ตรงโต๊ะหินอ่อนเลยเดินเข้าไปหามาร์คเพราะเขารู้ว่าเพื่อนไม่ค่อยดีเลยตอนนี้เขาเดินไปใกล้มาร์คมากขึ้น
“เห้ย! มึงเป็นเชี่ยไรมานั้งตรงนี้” แจ็คสันพูดพร้อมนั้งไปตรงข้ามเพื่อนสนิทของเขา แต่เหมือนมาร์คจะหลุดจากภวังค์หน่อยรีบทำตัวให้ปกติเพื่อจะไม่ให้เพื่อนเขาจับได้ ว่าเขากำลังเศร้า..
“เอ้า!ไอ้นี้…” แจ็คพูดจนต้องหยุดเพราะมองไปที่หน้ามาร์คเหมือนเพื่อนเขาจะร้องไห้เลย แจ็คตัดสิ้นใจถามเพื่อนที่ตนสนิทที่สุด “มึงเป็นไรว่ะ..มีไรบอกกูได้นะ” แจ็คบอกไปกับเพื่อนเพื่อให้มันเล่าสิ่งที่มันคิดอยู่จนคนอื่นเป็นห่วงกันหมดล่ะ ..
“ถ้ากูบอกมึงห้ามไปบอกแบมนะ” แจ็ครับปากแล้วฟังที่เพื่อนจะพูดอย่างจริงจัง “กูว่ากูดูแลแบมไม่ได้อีกแล้วว่ะ”
แจ็คถึงกับตกใจกับสิ่งที่มาร์คพูดออกมาแต่สิ่งที่เข้าอยากทำมากที่สุดตอนนี้ก็คืออยากเข้าไปต่อยเพื่อนตัวเองซะด้วยซ่ำแต่ก็ต้องเก็บอารมณ์ไว้แล้วถามมาร์คต่อ “ทำไมมึงคิดอย่างนั้นล่ะ..แบมเขาไม่ดีหรอว่ะ”
แจ็คพยายามที่จะพูดให้ธรรมดาและไม่แสดงอาการที่สุดแล้วนั้นก็สำเร็จ..
“แบมดีทุกอย่าง..แต่กูไม่ดีเองและอีกอย่างหนึ่งมึงก็รู้ว่าอาชีพอย่างกูมันเสี่ยงมากแถมภารกิจในครั้งนี้กูอาจจะไม่มีชีวิตกลับมาก็ได้กูกลัวว่ะ” และเหมือนน้ำตาของมาร์คจะเริ่มไหลอีกครั้ง “กูไม่อยากให้..แบมเสียใจเพราะกูอีก” มาร์คพูดพร้อมกับน้ำตาลูกผู้ชายเพราะถ้าเขาทำแบบนั้นจริงๆเขาก็จะผิดสัญญากับคนที่เขารักที่สุด..
“…” แจ็คนั้งเงียบเพราะว่าเขาเองก็สงสารมาร์คเหมือนกันและมาร์คมันรักแบมมากมีแต่แจ็คเท่านั้นล่ะที่รู้
“ไอ้แจ็ค “ แจ็คหันไปหาเพื่อนที่เรียกชื่อเขาพร้อมกับเลิกคิ้วถาม
“อะไร” มาร์คพร้อมกับเดินมานั้งต่อหน้าเพื่อนพพร้อมกับมองไปที่หน้าหนาที่อยู่หน้าเขา… พร้อมกับพนมมือ
“มึงดูแลแบมแทนกูได้ไหม..ทำให้แบมมีความสุขแทนกูได้ไหม”
“ !! “
หลังจากผมได้คุยกับมาร์คเสร็จมาร์คบอกว่ามันจะขอไปอยู่กับเพื่อนที่ทำภารกิจนี้ด้วยกันและฝากผมดูแลแบมเท่าชีวิตผมจากนั้นก็ขึ้นบ้านมาพร้อมกับมองไปที่ห้องรับแขกขนาดเล็กร่างบางที่คุ้นตาผมเดินเข้าไปหาเขาพร้อมกับนั้งลงบนโซฟาข้างๆคนที่นอนหลับอยู่ผมรูบหน้าของร่างบางพร้อมกับรูบผมไปข้างๆ..
.”แบม..ต่อไปนี้กูจะดูแลมึงเองนะกูจะทำให้มึงมีความสุขเหมือนกับที่มาร์คมันทำให้มึงนะ”
มาร์คต้วนได้ขับรถมาเป็นเวลา1 ชม. ได้มาจอดที่พักของเพื่อนที่ทำภารกิจนี้ด้วยกันแต่ในสมองเขามีแต่เรื่องของแบมแบมที่จริงเขาอยากจะดูแลแบมแบมถึงสุดขีดของชีวิตเขารักแบมมากถึงขั้นสัญญาว่าจะแต่งงานกันเพราะว่าเขารักแบมมากจริงๆแต่ก็ไม่มีอะไรมาบรรยายได้อีกแล้วล่ะก็เพราะเขาตัดสิ้นใจให้เพื่อนของเขาได้ดูแลคนที่รักเขามากที่สุดแทนเขา..
เขาร้องไห้อยู่ซักพักก่อนที่จะเช็ดคาบน้ำตาออกแล้วถือกระเป๋าเสื้อผ้าของตนแล้วลงจากรถแล้วขึ้นไปบนคอนโดอย่างทันที
โทรศัพท์ของเขาเบอร์ที่โชว์อยู่นั้นก็คือ เจบี ร่างหนาตัดสิ้นใจรับโทรศัพท์ทันที
“ฉันมาถึงแล้ว..ลงมารับฉันหน่อย”
(พอดีฉันอยู่นอกบ้านอ่ะ..น้องฉันมันไปรอรับนายแล้วนะ)
“โอเคขอบใจได้มาก”
(ฉันจะรีบกลับไปนะ)
“อ่าโอเค” ร่างหนากดวางสายไปเขามองไปรอบๆก็ยังไม่มีใครมาซักคนแต่ก็พบกับเสียงที่เรียกจากด้านหลัง..
“พี่มาร์คป่ะฮะ…” ร่างหนาหันไปมองคนที่เรียกชื่อของเขา แล้วก็ยิ้มตอบกลับรอยยิ้มหวาน
“ผมจูเนียร์คับน้องพี่เจผมมารับพี่ขึ้นห้องฮ่ะ” พูดจบร่างบางยิ้มไปให้ร่างหนาอย่างเต็มใจ
“คับ..” มาร์คมองหน้าจูเนียร์ก็ทำให้คิดถึงแบมแบมขึ้นมาเพราะหน้าของเขาคล้ายกับแบมแบมคนรักของเขานะสิ..
“’งั้นขึ้นห้องกันเลยนะฮะ พี่มาร์ค “ ร่างเล็กจับมือร่างหนาแล้วดึงให้ตามเขาไป
ทุกๆอย่างที่จูเนียร์กระทำหรือหน้าตาเหมือนกับแบมแบมแทบจะทุกอย่างมาร์คเลิกคิดความคิดที่ทำให้เขาฟุ้งซ่านพร้อมกับเดินตามร่างบางไป
เมื่อเดินเข้าลิฟท์ทุกอย่างก็เงียบ จูเนียร์ก็เลยเริ่มบทสนทนาขึ้น
“พี่มาร์คกินข้าวมายัง” ร่างบางถามและมองไปที่หน้าสุดหล่อของเขา
“กินมาแล้วครับ” ร่างหนาตอบไปพร้อมกับยิ้มไปให้ร่างหนา
“แล้ว..ว”ร่างบางไม่ทันที่จะถามคำถามต่อก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา
ร่างหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นพร้อมกับมองไปที่หน้าจอแต่เขาเลือกที่จะเก็บใส่กระเป๋าไว้อย่างเดิมโดยที่ไม่สนใจเสียงโทรศัพท์นั้นอีกเลย
พี่มาร์คนี่เค้าเป็นคนยังไงของเขานะ เห้อ จินยองงงจริงเลย
ติดตามตอนต่อไป ......
ไรต์เตอร์
สวัสดีผู้อ่านทุกคนวันนี้เอาตอน1 มาลงแล้วว่าทุกคนจะชอบกันนะขอแค่ 60 ก่อนล่ะกันแล้วจะมาต่อนะ ถ้าชอบตอนนี้โหวตให้เขาหน่อยนะเตงงงงง ขอเล่นสงกราต์ก่อนล่ะกันเนอะ จะม่อัพให้เต็มเลย คิคิ สวัสดีปีใหม่ไทยด้วยนะค่ะ ^^
ง่ะเต็ม100%แล้วววว การอัพของเค้าขึ้นอยู่วันอังคารและวันศุกร์และเดี๋ยวไรท์จะทำส่วนของการรายงานข่าวน้าขอบคุณที่ติดตาม
1เม้น 1 กำลังใจ <3
ขอบคุณที่มาติดตามนะ
ความคิดเห็น