คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ฉันไม่เชื่อ!
พระเจ้า... มีอยู่จริงหรือ... แล้ว เวทย์มนต์... ภูตผีปีศาจ.... นิทานปรัมปราที่บุคคลในอดีตเคยเล่าให้เราฟัง... ฝันร้ายที่รบกวนเราในตอนกลางคืน... และ เทศกาล... มีจริงหรอ แล้วคุณเชื่อไหม ว่าทุกอย่าง...ต้องอาศัยพลัง ... ศรัธา
'เอคเนต อีฟนอค' หญิงสาวนักเขียนข่าวหนังสือพิมพ์ ชื่อดังแห่งหนึ่ง ในอังกฤษ ดวงตาสีน้ำตาล อยู่ภายใต่แว่นตากรอบดำเพราะ มองไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ตลอดทั้งวัน เพราะหน้าที่ของตนเอง ที่ต้องทำ มือเรียวๆพิมพ์คอมพิวเตอร์อยู่เป็นนิจต์ ผมสีเหลืองอ่อน ปัดไป่ไปตามไหล่เล็กๆ ผิวขาวร่างผอมแต่สูง อยู่ภายใต้เสื้อเสวตเตอร์หนาๆที่ป้องกันความหนาว ในเดือนธันวาคม
"นี่เอค จะคริสต์มาสแล้วนะ ไม่ลาหรอ"หญิงวัยกลางคนทุกคนที่รู้จัก เรียกเธอว่า 'แอ็ท แนส'
"ค่ะ แต่เดี๋ยวก่อน" เธอยังคงมองไปที่หน้าจออมพิวเตอร์อยู่
หญิงวัยกลางคน ใช้ช้อนคนกาแฟของตัวเองแล้วเดินมาที่ห้องของหญิงสาว
"เขียนอะไรอยู่จ้ะ"
"สปาเก็ตตี้ค่ะ"
"ช่วงนี้ ใกล้คริสต์มาสแล้วนะ เขียนอะไรที่เกี่ยวกับคริสต์มาสหน่อยซิ"
"ก็นี่ไงคะ 'อาหารที่ควรทำในวันคริสต์มาส'"
"คริสต์มาส คือเทศกาลแห่งความสุข ทุกคนอยู่ร่วมกัน ร้องเพลง กินอาหารเย็น และตกแต่งบ้าน เธอไม่เห็นความสำคัญของมันหรือ"
"ค่ะ แต่ว่า มันเป็นแค่เทศกาล ให้เด็กได้ทำกิจกรรม แต่ฉันโตแล้ว ฉันควรทำงาน มากกว่าทำอะไรไร้สาระ พวกนั้น"
"นี่ ยายหนู เธอคิดว่า เทศกาลนั้นไร้สาระงั้นหรอ"
"ใช่ค่ะ"หญิงสาวเชิดคอขึ้น
"แล้วเธอจะได้เห็น"แอ็ทเนสกล่าว แล้วเดินจากไป
ความเงียบงัน ก่อตัวขึ้นรอบตัวของหญิงสาว คอมพิวเตอร์ถูกปิดลง เธอออกมานอกสถานที่นั้น มือทั้งสองกระชับเสื้อกันหนาวให้ปิดร่างกายของตนเองมากขึ้น
เสียงขอของทาข้างถนนที่ตาบอด ตะโกนร้องบอกประชาชน เกี่ยวกับพระเจ้า และจุดจบของโลก มือข้างขวาของเขา จับ คัมภีร์ไบเบิล เล่มหนาอยู่
"พวกปีศาจจะขึ้นมาบนพื้นโลก พวกมนุษย์จะตายลง ไฟจะไหม้ไปถึงท้องฟ้า เสียงกรีดร้องจะดังขึ้น น้ำตาจะหมดบ่อ เลือดจะหลั่งไหลออกจากร่างกายแล้วท่วมลงบนพื้นดิน นกจะตกลงบนพื้น ปลาจะลอยขึ้นบนแผ่นน้ำ ม้าจะหงาย นรกจะขึ้นมาอยู่บนโลกเป็นที่ตั้ง..."
หญิงสาวเดิน ต่อไปเรื่อยๆ ในใจยังคงนึกถึงคำที่แอ็ทเนสพูด "เธอคิดว่าเทศกาลพวกนั้นไร้สาระงั้นหรอ"
เสียงกระดิ่งพร้อมกับเสียงหัวเราะ ดังอยู่รอบตัวของหญิงสาว
"โฮ่ๆๆๆ... สุขสันต์วันคริสต์มาสจ้ะ อ้าว!..เธอเอคเนต นี่จ้ะ สุขสันต์วันคริสต์มาส"เขายื่นช๊อกโกแลตแท่งยี่ห้อดังแท่งหนึ่งให้กับหญิงสาว เขานั่นเอง ลุง เอ็ด เพื่อนบ้านแสนดี ลุงเอ็ดดูแลเด็กหญิงตั้งแต่เด็กๆ ทำให้ทั้งสองผูกพันกันมาก เขาทำงานอยู่ที่ร้านขนมปัง เมื่อแอ็คเนสมีโอกาสผ่านไปที่ร้านของเขา เธอจะต้องสูดหายใจลึกๆเพื่อ ดมกลิ่นของขนมปังให้ได้มากที่สุด กลิ่นของขนมปังที่เพิ่งออกจากเตา ควันลอยกรุ่น หอมน่ากิน ขนมปังก้อนฟูๆ ที่อุ่นๆน่ากิน อืม...
"เดี๋ยวจ้ะ หนูน้อย วันนี้ ลูกชายของลุง เขาจะกลับจากอิสราเอล ช่วยเอากุญแจบ้านให้เขาด้วยนะจ้ะ นี่จ้ะ"ลุงเอ็ดยื่นกุญแจบ้านให้เธอ แล้วสั่นกระดิ่งในมือต่อไป
เสียงเพลง ของเด็กนักเรียนที่มาร้องอยู่ตามถนน ดังอยู่เป็นจังหวะและเป็นท่วงทำนองแห่งสวรรค์ แต่เธอ กลับรำคาญและไม่อยากฟัง
ที่โบสถ์ มีแสงไฟประดับอยู่มากมาย เสียงเพลงในวันคริสต์มาส ดังขึ้นอยู่ภายในนั้น เสียงเปียโนดังเคล้ากับเสียงร้องเพลงของคนหลายคนที่ประสานเสียงกันได้อย่างเหมาะเจาะ แต่... หญิงสาวกลับไม่สนใจ
ในที่สุด เธอก็มาถึงเสียที บ้าน สถานที่ที่เธอจะหลีกหนีความวุ่นวายในเมือง เฮ้อ... แอ็คเนสเปิดโทรทัศน์ แล้วเร่งเสียง ทุกช่องในโทรทัศน์ของเธอ มีแต่คริสต์มาส คริสต์มาส และคริสต์มาส
เธอปิดโทรทัศน์ แล้วหยิบหนังสือ มาอ่าน พร้อมกับกัดช๊อกโกแลต ช๊อกโกแลตหมดไปเรื่อยๆ หญิงสาวขยำห่อช๊อกโกแลต แล้วโยนลงไปในถังขยะ อย่างไม่สนใจ นิยายในเล่มหนังสือ ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ
เสียงประตูรั้วบ้านทาวเฮาส์ เก่าๆดังขึ้น
แอ้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดวงตาสีน้ำตาลเบิกโพลง ในมือฉวยกุญแจบ้านของลุงเอ็ด แล้ววิ่งไปที่หน้าบ้านด้วยหน้าตาที่ตกใจ ผมเผ้าฟู ตาโต และเธอลืมแว่นตาไว้ที่โต๊ะอ่านหนังสือ ปากบางๆคลี่ยิ้มบางๆ
"สวัสดีค่ะ เอ่อ... คุณเป็นลูกชายของลุงเอ็ดใช่ไหมคะ"แอ็คเนตกล่าวยิ้มๆ
"*-๘+| /.. > %$#&*"หญิงสาวอึ้งไปพักใหญ่กับภาษาแปลกๆที่ได้ยินจากปากของชายหนุ่ม
"เอ่อ ... ขอโทษครับ ผมยังไม่ค่อยคุ้นกับที่นี่"
ชายหนุ่มร่างสูง ผิวคล้ำ ตาโต จมูกโด่งคมสัน ดวงตาเข้มเหมือนแขก ริมฝีปากบาง ไม่ถือว่าหนา แต่งตัวดูดี บุคลิกดี ดูรวมๆแล้ว เขาเป็นผู้ชายที่ใช้ได้เลยสำหรับเธอ
"เอ่อ...คุณเป็นลูกของลุงเอ็ดหรือเปล่าคะ"เธอถามซ้ำ
"ใช่ครับ แล้วคุณ.."
"เอคเนต อีฟนอค"
"ผม เท็บ เวลทราย"
"สวัสดีค่ะคุณเท็บ"
"อ้อ! นี่ค่ะกุญแจ"
"ขอบคุณครับ"
หญิงสาวเดินเข้าบ้านของตนเองแล้วหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านเหมือนเดิม เวลาผ่านไป หลายชั่วโมงหญิงสาวยังอยู่ที่เดิม แต่จิตใจของเธอกลับเตลิดไปที่บ้านของเท็บแล้ว
ชายหนุ่ม ยืนเก้ๆกังอยู่หน้าบ้านของหญิงสาว
เอคเนตยิ้มแล้ว วางหนังสือของตนลงบนโต๊ะ แล้ววิ่งไปเปิดประตูบ้านของตนเอง
"สวัสดีตรับ ว่างอยู่รึเปล่าครับ"เขาถาม
"ใช่ค่ะ... ฉันว่างอยู่"
"ขอเข้าไปได้ไหม"
"เออ.. เชิญค่ะ"เอ็คเนตวิ่งเข้าไปแล้วโยนหมอน ขึ้นไปบนโซฟา
ชายหนุ่มนั่งขัดสมาธิบนโซฟา แล้วมอง มาที่หญิงสาวอย่างสดใส
"คุณทำงานอะไรหรอ"ชายหนุ่มถาม
"นักเขียนคอลัมพ์ข่าว แล้วคุณล่ะ"หญิงสาวง่วนอยู่กับการเทน้ำลงในแก้ว เพื่อต้อนรับแขก
"ผมไปเรียนที่อิสราเอล เกี่ยวกับพระเจ้า เทวะวิทยา คุณเคยได้ยินไหม"น้ำในแก้วของหญิงสาวกระฉอกออกนิดหน่อย
"ผมเลื่อมใส ในศาสนาคริสต์มาก รู้ไหม ถ้าความเชื่อและศรัธาสามารถแปลงเป็นเงินได้ ป่านนี้นะ ผมรวยเละไปแล้ว"หญิงสาวยกน้ำให้ชายหนุ่มด้วยมือสั่นๆ
"คุณไม่สบายหรอ"หญิงสาวส่ายหน้าแล้วนั่งลงข้างๆเท็บ
"รู้ไหม ว่าฉันน่ะ ไม่เคยเชื่อในพระเจ้าเลย เอ่อ... ตอนเด็กๆ ฉันเคยเชื่อนะตามประสาเด็ก ว่าโลกนี้มีนางฟ้า เทวดา ภูต หรือ เอลฟ์ แต่... คงเป็นเพราะ แม่และพ่อของฉันเสียตั้งแต่ฉันยังเด็กๆ ฉันก็ฟูมฟายว่า ทำไมพระเจ้าถึงไม่ช่วยพวกเขาจากความตาย แต่... พ่อของคุณก็เลี้ยงฉันไว้จนได้ดิบได้ดี คงเป็นเพราะความเจริญที่บั่นทอนความฝันของฉันในสั้นลง จนในที่สุด ฉันก็ไม่เชื่ออีกต่อไป ทุกอย่างในชีวิตฉันเริ่มไม่ข้องเกี่ยวกับศาสนา และสิ่งที่ไม่มีจริง แต่ฉันก็ยังทำความดี ไม่ยุ่งกับใครให้มากที่สุด ขอโทษนะ"หญิงสาว ยกมือปิดหน้าแล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำ เธอร้องไห้อย่างหนักเป็นเวลานาน
เอ็คเนตเดินออกมาพร้อมกับใบหน้าบวมๆ เธอคิดว่าเขากลับไปแล้ว แต่... ชายหนุ่มยังอยู่กับที่ แล้วนั่งใคร่ครวญอะไรบางอย่าง
"คุณรู้รึเปล่า... ว่าคุณน่ะ เหมือนกับใครบางคนที่ผมเคยรู้จักที่อิสราเอล เธอชื่อ เนเลวา เนเลวาเป็นหญิง ทอผ้าตาบอด เธอตาบอดเพราะ ถูกมีดทิ่มลงไปในเบ้าตาตอนเด็กๆ เธอคิดว่าทำไม พระเจ้าจึงไม่ช่วยเธอให้รอดจากมีดเล่มนั้น แต่วันหนึ่งเธอเล่าให้ผมฟังว่า พระเจ้ามาหาเธอ แล้วแสดงนิมิตให้ดู หลังจากนั้น เธอก็เชื่อมาตลอดว่าพระเจ้าน่ะ มีจริง เธอตัดสินใจบวช รู้ไหม หลังจากนั้นเป็นอย่างไร"หญิงสาวส่ายหน้าเร็วๆ "ก่อนเธอจะเสียชีวิตวันหนึ่ง เธอเล่าให้ผมฟังว่า พระเจ้ามาหาเธอ แล้วบอกว่า เธอกำลังจะไปสู่สวรรค์ ให้เตรียมตัว เดี๋ยวเราจะมารับ เช้าวันต่อมา เธอไปอย่างมีความสุขเพราะ เธอตายพร้อมกับรอยยิ้ม"
"ความเชื่อ จะเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ แล้ววันหนึ่งคุณจะรู้ว่าความเชื่อ สำคัญอย่างไร บางครั้งคุณต้องเห็นมัน ความเชื่อ เป็นสิ่งที่มีอยู่ในทุกคน รวมทั้งคุณด้วย แต่คุณยังไม่รู้ ว่าสิ่งนั้นคือความเชื่อ ผมไปแล้วนะ เอ่อ... คุณพาผมไปที่ร้านของพ่อหน่อยนะครับ"เขาลุกขึ้นยืน
"ได้ค่ะ"
หญิงสาวเดินไปหยิบเสื้อโค้ทมาสวมแล้วสวมหมวกไหมพรม แล้วพยักหน้าเรียก ชายหนุ่มให้เดินตาม หิมะไม่ตกหลายปีแล้ว คงเป็นเพราะอุณหภูมิของโลกเพิ่มมากขึ้นก็ได้ ...
ความคิดเห็น