คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : chapter nine
Ep.9
หลัาที่ผมไปหาลู่หานมาแล้วผม็ไปที่ห้อเรียน่อเลยเพราะมันใล้หมเวลาแล้ว
เท้าหนา้าวเินไปเรื่อยๆนระทั่ไปหยุที่หน้าห้อ
มือหนาเลื่อนประูออแล้วเินเ้าไป
“อ้าวเฮุนไปไหนมาอะ”แบฮยอนที่ำลัรื้อระเป๋านัเรียนอยู่เยหน้าึ้นมามอผม
ส่วนผม็ยิ้มให้
“ไปทำธุระอยู่น่ะ..ว่าแ่นายำลัทำอะไรอยู่”ผมเลิิ้วเมื่อพบว่าอบนโ๊ะอแบฮยอนวาระัระายผมเลย่วยเ็บบาส่วน
“โทรศัพท์เราหายอ่ะเฮุน..ไม่รู้หายไปไหนเราหาทั่วแล้ว”เมื่อไ้ยินอย่านั้นผมเลย่วยแบฮยอนหาในระเป๋าอีรั้แ่็ไม่เอ
ส่วนแบฮยอน็นั่ึม
“ลืมไว้ที่หอรึเปล่า”ผมเลิิ้วพร้อมับยื่นระเป๋าให้แบฮยอนืน
แบฮยอนรับไป่อนะนั่ิสัพั
“เราว่าใ่และ..อบุนะเฮุนที่มา่วยหาอ่า”แบฮยอนหันมายิ้มให้ผม่อนะลุึ้น
ส่วนผม็หันไปมอรอบๆห้อ
“แบฮยอนนอื่นไปไหนหมละ”ผมหันไปมอแบฮยอนที่ำลัเ็บอใส่ระเป๋า
แบฮยอนเยหน้าึ้นมามอผม
“เฮุนาบนี้มันวิาพละนะ..ทุน็้อเรียมไปเรียนพละสิ”แบฮยอนหยิแนผมเบาๆ่อนะเินไปเปลี่ยนุในห้อล็อเอร์อโรเรียน
ส่วนผม็เินามไป เราทั้สอนเปลี่ยนเสื้อผ้าันไม่นาน็ลไปที่ยิม
“พวนายเือบมาสายนะ!เฮุน!แบฮยอน!”ผมสะุ้เมื่อไ้ยินเสียะโนอยอูแล้วนัวเล็็วิ่มา
ผมับแบฮยอนมอหน้าัน
“อโทษรับบ”ผมับแบฮยอนพูพร้อมัน
ยอู็เลยหยิแนผมับแบแล้ว็ลาไปรวมลุ่มับเพื่อน
“สวัสีรับทุน..วันนี้อาารย์ะแบ่เป็นสอลุ่มนะรับ
ลุ่มแรือผู้หิ ลุ่มที่สอ ือ ผู้าย อผู้หิอาารย์ะให้เล่นวอลเลย์บอล
ส่วนอผู้ายอาารย์ะให้ฟุบอลนะรับ”พวเราทุนนั่ฟัอาารย์อย่าเียบๆ
่อนที่ะแยย้ายไปามที่อาารย์บอ ผม แบฮยอนและยอูไ้ลเล่นเป็นทีมแรที่ะแ่
ผมเป็นอหน้า ส่วนแบฮยอนและยอูเป็นอหลั
“เริ่มเมไ้!!”เสียอรรมารพูใส่ไม์หลัานั้นพวผม็เะบอลันไปเรื่อยๆ
ระหว่าที่แ่็มีเสียเียร์ามปิ และสุท้ายทีมผม็นะไป้วย 2-0 ประู
“นายเ่มาเลยอ่ะ..เฮุน”ยอูเินมานั่้าผมในะที่ผมำลันั่เ็เหื่ออยู่ที่ริมสนาม
“ไม่หรอ..ว่าแ่แบไปไหนละ”ผมมอไปรอบๆเพื่อหาแบแ่็ไม่เอ
ส่วนยอู็่วยหาแ่็ไม่เอ
“นี้ๆนายสอนเป็นเพื่อนสนิทแบฮยอนใ่ไหม”ผมรีบพยัหน้ารับทันที
ส่วนยอู็ไม่รอ้าที่ะอบรับทันที
“ือ..พอแ่เสร็น่ะพวเราไป่วยอาารย์ยน้ำับน้ำแ็มาให้พวนายและ็ผู้หิแล้วทีนี้แบฮยอน็เลยอาสามา่วย
พวเรา็เลยพาันไปยน้ำที่ห้ออาารย์ัน
ระหวาที่แบฮยอนเายน้ำแ็เา็ันลื่นบันไ แ่..ไม่ในะ!เาแ่้อเท้าพลิน่ะะหายภายใน2-4วัน”หัวหน้าห้อผมรีบอธิบายเหุาร์ทุอย่าอย่ารวเร็วึ่มันทำให้ผมใหายไปั่วะ
ส่วนยอู็เือบะร้อไห้ผมเลย้อลูบหลัไปพลาๆ
“แล้วอนนี้แบฮยอนอยู่ไหนละ”ผมหันไปถามหัวหน้าห้อในะที่ำลัลูบหลัยอู
หัวหน้าห้อผมี้ไปทาห้อพยาบาลผมับยอูให้ลุึ้นพร้อมับพาเินไปที่ห้อพยาบาลโยเร็ว
ทันทีที่ผมเินเ้าไปในห้อพยาบาล
ผม็รีบเินหาเียอแบฮยอน
สุท้ายผม็เอผมเลยเินเ้าไปพร้อมับึม่านปิไว้เหมือนเิม
“แบฮยอน..นายเป็นไบ้า”ยอูรีบเินไปหาแบฮยอนพร้อมับนั่ล้าๆเีย
แบฮยอน่อยๆลืมาพร้อมับยิ้มออมา
“ยอู..เราไม่เป็นไรหรอ”
แบฮยอนส่ายหน้าปิเสธเบาๆ ผมเินไป้าๆยอู มือหนาเอื้อมมือไปลูบผมผมแบฮยอน
“เฮุนน่า...”แบฮยอนยิ้มเมื่อเาหันมามอผม
ผมยิ้มอบพร้อมับมอไปทั่วร่าเาเพื่อูว่าเ็บรไหนรึเปล่า
“อนนี้นายเป็นยัไบ้า”ผมเลิิ้วนิหน่อยเมื่อพบว่า้อเท้าอแบฮยอนมันเียว
แบฮยอนลุึ้นแล้วส่ายหัวไปมา
“ไม่ไ้เป็นอะไรหนันานั้นหรอ”แบฮยอนยิ้มพร้อมับูสอนิ้วึ่นั้นมันทำให้ผมับยอูพอหายเรียอยู่บ้า
รื..
ผมหันไปมอทาผ้าม่านที่ถูเปิออโยนบานแล้ว็เินเ้ามา
“พวเธอเป็นเพื่อนอแบฮยอนใ่ไหม”ผมพยัหน้าเมื่อพบว่าเาเป็นพยาบาล
ร่าสมส่วนพยัหน้า
“ั้น่อยมารับแบฮยอนอนเลิเรียนนะ..เพราะอนนี้เายัเินไม่สะวเท่าไร”ผมพยัหน้ารับเมื่อพยาบาลพูบเา็เินออไป
“นายอยู่นเียวไ้ใ่ไหมแบฮยอนอ่า”ยอูอแบฮยอน
ผมยิ้มเมื่อหันไปเห็นผมเินไปอยู่้ายอู
“อยู่ไ้สิ..รีบไปเรียนันไ้เล่า!!”แบฮยอนยิ้มาหยีพร้อมับเอามือันพวผมให้ออไปแล้วสุท้ายพวผม็้อเินออมา
ในะที่พวผมำลัเินไปห้อ ผม็นึอะไรไ้บ้าอย่า ริมฝีปาหนายยิ้ม
“ยอ..เี๋ยวยอไปที่ห้อ่อนนะ”ผมบอยอู่อนที่ะรีบวิ่ลับไปทาที่เินมา
สายาลมโมอเพื่อนสนิทที่วิ่ไป..มือเล็หยิบอที่อยุ่ในระเป๋าาเัวเอออมา
่อนะถอนหายใแล้วเินไป่อ
ความคิดเห็น