คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : The curse mansion 4 : เหลือไว้เพียงความทรงจำ
The Curse Mansion 4
เหลือไว้เพียงความทรงจำ
เท้าเปลือยเหยียบบนพื้นซีเมนต์เย็นเฉียบ ร่างเล็กๆกำลังวิ่งอย่างไม่รู้ทิศทาง
เหมือนจะออกจากซอยนั่นไกลโขแล้ว ไร้วี่แววของรุ่นพี่ที่สัญญาว่าจะตามมา เขาวิ่งไปเรื่อยๆ
สายตาพร่ามัวเหมือนจะสะท้อนภาพถนนใหญ่ ...เขาล้มลงตรงข้างทาง แสงไฟแสบตาหลายดวงวิ่งผ่านไปมา
มือกุมใหล่ที่บาดเจ็บแน่น
...........
“แม้ว~”
เรียวมะลืมตาขึ้น เห็นเพดานสีขาวสะท้อนกลับมา เขายันตัวเองลุกขึ้น คาลปิ้น...เจ้าแมวหิมาลายันขนปุยนั่งอยู่ข้างๆ
ตรงนี้เป็นชานบ้านเขาเอง นันจิโร่นอนอยู่ไม่ห่างนัก นี่คงจะกอดขวดเหล้านอนอีกแน่ๆ...
เรียวมะคิดก่อนจะส่งเสียงเรียก
“เฮ้! พ่อ”
“....”
“ตาแก่! มานอนอะไรตรงนี้”
นันจิโร่ปรือตามองเล็กน้อย เมื่อเห็นหน้าบึ้งๆของลูกชายก็ยิ้มตอบกลับไป
“งาย~ เจ้าลูกบ้า กลับมาแล้วหรอ”
เสียงยานคางบอกยี่ห้อเมา ทำให้เรียวมะถอนหายใจ นันจิโร่นอนตะแคงไปอีกข้าง แล้วเงียบไป
เรียวมะยื่นมือไปลูบขนเจ้าแมวน้อย
...
เขาตาเบิกกว้าง ...มือของเขาทะลุผ่านตัวคาลปิ้นไป เรียวมะชักมือกลับ ถอยห่างออกมา
นี่มันอะไรกัน !?
“ไปกันเถอะ”
เสียงสดใสคุ้นหูดังขึ้น เด็กหญิงหัวฟูคนนั้นยืนกอดตุ๊กตาส่งยิ้มให้ เรียวมะ...เขาไม่อยากไป
แต่ขากลับก้าวตาม คาลปิ้นกระโดดเข้าหานายน้อย แต่อุ้งเท้าเล็กๆกลับคว้าได้เพียงความว่างเปล่า...
.............................................................................................................................................................................
เมื่อไม่กี่นาทีก่อน ...
เรียวมะวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต เท้าเปลือยเหยียบบนซีเมนของถนนใหญ่ ก่อนที่เขาจะได้ทันคิดอะไร แสงไฟสว่างจ้าที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูงก็ชนเขาเข้าอย่างจัง
โครม!
เด็กชายพลิกตัว ก่อนจะนิ่งไป บนฟุตบาทนองไปด้วยเลือดสีแดง รถคันใหญ่ขับหนีไป
สายลมพัดอย่างแผ่วเบาเหมือนจะเป็นคำไว้อาลัยสุดท้าย...
................................................................................................................................................................................
“ฮ้าว~ เช้านี้อากาศดีนะ”
นันจิโร่ทักสัตว์เลี้ยงประจำบ้าน แต่มันกลับนั่งซึมผิดปกติ เหม่อมองไปในทิศทางเดียวตลอดเวลา
“นานาโกะ เช้านี้มีอะไรกินบ้าง อ้าว เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม”
หญิงสาวตาแดงก่ำ เธอกั้นสะอื้นก่อนตอบ
“คุณลุงคะ...คือว่า”
“แล้วเจ้าเรียวมะอยู่ไหน”
“คะ?”
“มันกลับมาแล้วไม่ใช่หรอ”
“คุณลุงคะ...คุณเรียวมะ”
.
.
.
“คุณเรียวมะตายแล้ว”
เงียบกันไปสักพัก ก่อนที่นันจิโร่จะระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น
“ฮ่าๆๆ ตลกมาก ทีหลังอย่าเล่นมุกนี้อีกนะ”
แต่สายตาที่จ้องกลับมาไม่มีแววล้อเล่นแม้แต่น้อย นันจิโร่หยุดหัวเราะ เสียงเริ่มสั่น
“ล้อเล่นน่า...เมื่อคืนมันยังปลุกฉันอยู่เลย”
................................................................................................................................................................................
“ฮัลโหล เทะสึกะพูดครับ”
(เทะสึกะ ...ดูทีวีรึยัง)
ฟูจิ...
“มีอะไรอย่างงั้นหรือ?”
(ดู...ทีวีรึยัง)
เสียงฟูจิสั่นจนจับได้ เทะสึกะขมวดคิ้วพลางกดทีวีเปิด
มือถือร่วงจากมือแทบจะในทันที...
................................................................................................................................................................................
เช้าเปิดเรียนวันใหม่ของเซงาคุ บรรยากาศในชมรมเทนนิสเงียบเหงาผิดปกติ เทะสึกะมาถึง มือบิดกลอนประตูห้องชมรมด้วยความเคยชิน...แต่มันล็อค เขาส่ายหน้าก่อนจะล้วงกุญแจมาไข เขาเคยชินกับการมาถึง แล้วบิดประตูเข้าไปได้เลย...โดยลืมไปว่า คนที่มาถึงชมรมคนแรกเป็นประจำคนนั้น จะไม่มาไขประตูอีกแล้ว...
“...หลังจากจบสงครามโลกครั้งที่สอง ก็ได้มีการจัดตั้งองการสหประชาชาติขึ้น เพื่อนทดแทนองการสันนิบาตชาติที่ล้มไป...”
ฟูจิไม่ได้สนใจบทเรียนแม้แต่น้อย เขานอนฟุบกับโต๊ะ สายตาเหลือบมองโต๊ะข้างๆที่บัดนี้มันว่างเปล่า...
...เอจิ...
‘ฟูจิ เล่นบิงโกกันมะ’
‘เรียนอยู่นะเอจิ’
‘เอาน่า...นิดเดียวเอง’
เจ้าของรอยยิ้มสดใสนั่น ก็คงไม่มาส่งยิ้มให้เขาอีกแล้วเช่นกัน...
“ไม่น่าเชื่อเลย...สี่คนนั่น”
คาวามูระเอ่ยเบาๆ อินูอิยืนพิงต้นไม้ ดวงตาภายใต้กรอบแว่นมองสนามเทนนิสที่มักจะวุ่นวายตรงหน้า
“จากไปแล้ว...”
อินูอิปิดสมุดสีเขียว ในสมุดเล่มนี้ ...เรื่องราวของสี่คนนั้นจะต้องหยุดลงแค่นี้จริงหรือ...
ทั้งที่คิดว่าจะบันทึกอะไรต่อไปได้มากมาย ...
...ใจหายแฮะ ...
ไคโดโต้ลูกไปฝั่งตรงข้าม บรรยากาศรอบหูเขามันเงียบเสียจนอึดอัด
“ไอ้งูบ้า! เหม่ออะไร อยากแพ้นักใช่มั้ยล่ะ”
ไคโดตาเบิกกว้าง โมโมะส่งยิ้มกวนบาทามาให้จากอีกฟากของคอร์ท ลูกสักหลาดกระแทกใบหน้าเข้าอย่างจัง
“ฮ่าๆ ซื่อบื้อจริงๆเลย นายน่ะ”
ไคโดขยี้ตาที่โดนลูกเทนนิส อีกฟากคือรุ่นน้องที่วิ่งมาขอโทษขอโพยที่ตีพลาด ไคโดส่ายหน้า พลางมองไปจุดที่เขาเห็นโมโมะส่งยิ้มมาให้ ซึ่งไม่มีใครเลย ...
...พอไม่มีแก ... ฉันก็ไม่รู้จะทะเลาะกับใครหวะ ...
ไม่มีรอยยิ้ม ...ไม่มีเสียงหัวเราะ มันคงจะเหลือเพียงความทรงจำมั้ง...ที่ไม่ได้ตายตามไปด้วย
ใช่...เหลือแค่ความทรงจำ ย้ำเตือนว่าเคยมีพวกนายอยู่ตรงนี้...
ตอนนี้อยู่ไหนกันนะ...
ตายกันหมดเลย TOT
ไปสู่บทสรุปได้เลยค่ะ
ความคิดเห็น