คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : The curse mansion 3 : ผู้เกี่ยวข้อง
The Curse Mansion 3
ผู้เกี่ยวข้อง
ปัง!
“ว้าก!!!!”
ประตูห้องปิดเองโดยที่ไม่มีลมพัด ร่างทั้งสี่เขยิบเข้าหากันอย่างเสียขวัญ
“ข่าวลือนั่น...เป็นความจริงสินะฮะ เรื่องที่...”
เอจิถลึงตาใส่เรียวมะก่อนที่จะพูดประโยคต่อไป เรียวมะปิดปาก พลางหลุบสายตามองพื้น
“เอาล่ะ...”
โออิชิเกริ่นหลังจากที่เงียบไปนาน
“เราคงต้องรอจนกว่าจะเช้า ตอนนี้เราทำอะไรไม่ได้แน่ โมโมะ กี่โมงแล้ว”
“ตีห้าสิบนาทีครับ”
“อืม อีกไม่นานก็สว่างแล้ว อดทนหน่อยนะทุกคน”
เสียงเพลงจากห้องข้างๆดังขึ้นอีกครั้ง ประตูไม้เลื่อนออกช้าๆ ปรากฏร่างหญิงสาวในชุดกระโปรงยาวสีดำ เธอมีใบหน้าซีดเซียวไร้ความรู้สึก เธอย่างก้าวช้าๆ แล้วยื่นใบหน้าที่เคยสวยงามเข้ามา ...
... พลันร่างของเธอก็หายไป เมื่อแสงอาทิตย์ส่องกระทบทางหน้าต่าง พวกเขาถอยหายใจด้วยความโล่งอก
............
“โออิชิ เป็นยังไงบ้าง”
เอจิเอ่ยถามโออิชิที่พยามไขกุญแจออกไป
“ไม่ได้...มันไม่เปิด!”
“ลองพังออกไปมั้ยครับ”
โมโมะเสนอ... หากเป็นเวลาปกติ โออิชิคงไม่เห็นด้วยแน่ ...แต่เวลานี้เขากลับพยักหน้ารับ ทั้งสี่ใช้ทุกวิถีทางเพื่อที่จะพาตัวเองออกไปจากคฤหาสน์อาถรรพ์แห่งนี้ แต่ดูมันจะไม่ได้ผลเอาซะเลย
“ระเบียงห้องนายล่ะ โมโมะ”
เอจิเสนอทางเลือกอีกทาง แต่ประตูที่กั้นระหว่างระเบียงกับห้องนอนกลับแข็งแกร่งกว่าที่คิด
“พวกเขาคงไม่ให้เราออกไป!”
เรียวมะพูดขึ้นหลังจากไม้เบสบอลหัก เมื่อตีไปที่บานกระจก
“มีเหตุผลอะไรที่จะกักเราไว้ล่ะ!”
เอจิโวย พลางเอาใหล่กระแทกประตู สายตาเหลือบไปเห็นดาบที่ไขว้ตกแต่งบนผนัง ก็หยิบมันลงมาฟาดไปที่ประตูอีกที
โออิชิพยายามพังหน้าต่างอีกบาน อาทิตย์เริ่มหม่นแสงแล้ว...นาฬิกาบอกเวลาใกล้จะหนึ่งทุ่ม แสงเรื่อจับบริเวณทิวเขาเป็นเวลาเพียงไม่กี่นาที ความมืดก็เข้ามาแทนที่ ...
“ชิบหายแล้ว!”
เอจิสบถ
ดาบที่ใช้ฟาดประตูตกพื้น เขาเอื้อมมือไปเก็บ แต่พอหยิบขึ้นมากลับกลายเป็นชิ้นส่วนแขนเล็กๆแทน
“แย้กกก! มันมาแล้ว”
ฟิ้ว~!
เอจิโยนทิ้งด้วยความตกใจ มันไปตกอยู่ในมือเรียวมะแทน มือเล็กๆที่ปลายแขนชูสองนิ้วให้
“อ้าก!”
“ขอคืนนะ”
ชิ้นส่วนนั้นลอยหวือไปปะกับใหล่ที่ว่างเปล่าของเด็กหญิงที่เอจิเจอเมื่อคืน เรียวมะถอยไปหลบหลังโมโมะ
เอจิช็อคจนทำอะไรไม่ถูก โออิชิพยามตั้งสติ
“นี่...มาคุยกันหน่อยได้มั้ย”
เอจิตาโตกับคำชวนของโออิชิ
“ไอ้บ้า! ไปชวนผีมาคุยทำม้าย!”
TOT~
“อือฮึ”
เด็กหญิงพยักหน้า แล้วก็นั่งแหมะลงบนเตียง
“ทำไมไม่ปล่อยพวกเราไป”
โออิชิถามอย่างกล้าๆกลัวๆ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็อยากรู้เหตุผล
เด็กหญิงยิ้ม เธอเอามือสางผมผยิกๆที่เหมือนไม่ได้แตะหวีมาเป็นร้อยปี
“อืม...ถามตรงดี เล่าให้ฟังก็ได้ พวกนายจะได้ไม่ตายอย่างค้างคา”
“พวกเราต้องตายด้วยหรอ~ TOT”
เอจิถามเสียงสั่นๆ เด็กหญิงฉีกยิ้มสดใสให้
“อือฮึ”
TOT
“คฤหาสถ์นี้น่ะต้องสาปรึเปล่า...ฉันไม่รู้หรอก แต่พวกที่มาอยู่แล้วก็ตาย ทั้งหมดเป็นผู้เกี่ยวข้อง พวกทีรอดก็คือผู้ที่ไม่เกี่ยวข้อง”
“ผู้เกี่ยวข้อง...”
โออิชิทวนคำ เด็กหญิงพยักหน้า
“ถ้าพวกนายเชื่อเรื่องอดีตชาตินะ ...มันก็ประมาณนั้นแหละ”
“เข้าใจผิดแล้ว เราไม่ได้เกี่ยวข้องกับเธอหรอก”
โมโมะค้าน แต่เด็กหญิงตวัดดวงตากลมโตใส่
“เกี่ยวซี่...คือตอนที่พวกเราถูกฆ่ายกตระกูลน่ะ วิญญาณที่มีความแค้นก็ยังคงอยู่ที่นี่ แต่บางส่วนที่ไม่ได้แค้นอะไรก็หนีไปเกิด เราแค่ต้องการอยู่พร้อมหน้า ก็เลยนำผู้เกี่ยวข้อง ...ก็พวกที่ไปเกิดน่ะ ...กลับคืนมา...”
สายตาที่จ้องมาเหมือนจะบอกพวกเขากลายๆว่า
...ก็คือพวกนายไง...
“บ้าแล้ว”
แค่ต้องการรวบรวมวงศาคณาญาติผีเนี่ยนะ!
“เราจะไม่ล็อคประตูก็ได้”
หลังจากเธอพูดได้ไม่นาน ก็มีเสียงดังกริ๊กดังขึ้น พวกเขาสบตากันอย่างหวาดหวั่น
“ใครหนีได้ก็หนี...แต่ว่า รู้มั้ย พวกที่ตายไปก่อนหน้านี้ ตายยังไง”
“.....”
“พวกเขา...ฆ่ากันเอง”
เด็กหญิงบอกด้วยน้ำาเสียงร่าเริงสดใส ทันใดนั้นเอจิก็ลุกขึ้นยืน หยิบดาบที่ตกตรงพื้นขึ้นมา แววตาเหม่อลอย เคลื่อนไหวเหมือนหุ่นกระบอกที่ถูกชักใย
“เอจิ...”
“รุ่นพี่เอจิ”
เอจิตวัดดาบลงมา ทุกคนหลบ ดาบเฉี่ยวแขนเรียวมะไป
ก่อนที่ดาบจะฟันลงบนร่าง โออิชิก็เข้ามาขวางไว้ พลางใช้ไม้รับคมดาบแทน โมโมะพยุงเรียวมะขึ้น
“ไม่เป็นไรนะ”
“ฮะ”
เอจิยังคงไล่ฟันพวกเขาอย่างบ้าคลั่ง เรียวมะที่กำลังวิ่งตามหลังโมโมะสะดุดล้ม
“เอจิเซ็น!”
เอจิเงื้อดาบขึ้น ก่อนจะวาดคมดาบลงมา ...
ฉึก!
......
เรียวมะค่อยๆลืมตา ร่างของโออิชิกั้นอยู่ระหว่างเขากับเอจิ …
“รุ่นพี่โออิชิ!”
“หนะ...หนีไป”
ร่างนั้นกระตุกเกร็งอยู่สองสามครั้ง ก็แน่นิ่งไป
“รุ่นพี่!”
เรียวมะเขย่าร่างของรุ่นพี่ ก่อนที่เอจิจะลงดาบอีกครั้ง เรียวมะก็ถูกกระชากออกมาจากตรงนั้น
โมโมะจับแขนเรียวมะแน่น มีสีหน้าตกใจไม่แพ้กัน
“รุ่...รุ่นพี่โมโมะ รุ่นพี่โออิชิเค้า...”
โมโมะพยักหน้ารับ กัดริมฝีปากแน่น
“ฉันรู้”
โมโมะลากเรียวมะหลบคมดาบ แม้จะมีเหตุการณ์สะเทือนใจเกิดขึ้น แต่เขาก็พยามตั้งสติ จุดหมายปลายทางคือประตูที่อยู่ตรงนั้น!
เอจิตวัดดาบ โมโมะกระโดดหลบ พร้อมกับดันเรียวมะให้วิ่งไปข้างหน้า
“เอจิเซ็น! ตั้งสติหน่อย”
อาจเป็นเพราะว่าเขายังเด็กก็ได้ พอเจอเหตุการณ์นี้ก็เลยทำอะไรไม่ถูก แถมยังขวัญเสียมากๆ มือไม้สั่นไปหมด ความกลัวความเสียใจถาโถมเข้าใส่จนจะรับไม่ไหว แต่โมโมะที่แก่กว่าเขาเพียงปีเดียว มีนิสัยใจร้อน วู่วาม ตอนนี้กลับมีสติมากกว่าเขาเสียอีก
ร่างของเอจิยืนอยู่ตรงหน้า เขามีสีหน้าเฉยชา ...แต่ดวงตากลับมีน้ำตาไหล
เพียงเสี้ยววินาที ดาบก็ตวัดลงมาอีกครั้ง พวกเขากลิ้งตัวหลบ และพยายามลุกขึ้น โมโมะถอยหลังหลบคบดาบ
ปึก!
หลังเขาชนเข้ากับอะไรบางอย่าง เบื้องหลังเป็นประตูบานสุดท้ายของคฤหาสน์
มันไม่ได้ล็อคอย่างที่ยัยเด็กผีนั่นบอกเอาไว้!
“เอจิเซ็น! หนีไปก่อน”
“แต่!”
“เหอะน่า! เดี่ยวตามไป”
เรียวมะยังคงไม่ขยับไปไหน โมโมะเลยผลักเรียวมะออกไป ประตูไม้ปิดลง โมโมะหันมาเผชิญหน้ากับเอจิ
“เจอกันซักตั้งหน่อยเป็นไง รุ่นพี่เอจิ”
แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อเอจิหันปลายดาบเข้าหาตัวเอง
ฉึก!
ร่างสูงโปร่งล้มลง เอจินอนจมกองเลือด แววตาที่กลับมาเป็นปกติเหม่อมองขึ้นฟ้า
“รุ่นพี่เอจิ!”
โมโมะเข้าไปประคองร่างรุ่นพี่
“ฉ...ฉัน ฉันฆ่า...โออิชิ”
“ไม่... รุ่นพี่ไม่ได้ฆ่า”
“ฉันไม่ได้ฆ่าหรอ”
“ครับ พวกมันควบคุมรุ่นพี่ รุ่นพี่ไม่ได้ฆ่า”
“งั้นหรอ...”
เอจิยิ้มเป็นครั้งสุดท้าย ปากเหมือนจะขยับพูดอะไรอีกสักอย่างแต่ก็เงียบลง พร้อมกับแววตานิ่งค้าง ที่สะท้อนภาพท้องฟ้ายามค่ำคืน
“รุ่นพี่เอจิ! รุ่นพี่!”
โมโมะค่อยๆวางร่างของรุ่นพี่ลง มือปาดน้ำตาออกลวกๆ
เขาหันหลังออกจากภาพรุ่นพี่ เดินไปที่ประตู มือผลักประตูออกไป แต่มันกลับไม่ขยับเขื้อน
เขาหันหลับมาอีกครั้ง ดาบที่ปักอยู่บนร่างเอจิขยับแล้วลอยขึ้น ก่อนจะพุ่งตรงมาที่เขา
..................................
.........................................
ตอนต่อไปเลย~
ความคิดเห็น