Love heart. รักสุดใจยัยเมดจอมป่วน

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

     “คุณชายเจ้าขา ตื่นได้แล้วนะเจ้าค่ะ เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายกันพอดี คุณชาย คุณชาย”เด็กสาวที่ใส่ชุดเมดสีดำ มัดผมสองข้างกำลังเขย่าตัวเด็กหนุ่มที่นอนอุตุอยู่บนเตียง เด็กสาวเบ้หน้าก่อนที่จะอมยิ้มนิดๆ แล้วมองไปที่เตียงพลางทำหน้าเหมือนว่าคิดอะไรออก    เด็กสาวรีบกระซิบข้างๆหูของเด็กหนุ่มเบาๆ

        “ถ้าคุณชายยังไม่ตื่นล่ะก็ฉันจะ......จูบคุณชายนะเจ้าคะ”พูดจบเด็กสาวก็ก้มตัวลงและจูบที่ปากของเด็กชายเบาๆ ทำให้เด็กชายตกใจตื่น

     “ทะ ทำ..ทำอะไรน่ะ แล้วเธอเป็นใครกัน!”เด็กชายทำหน้าเหวอก่อนที่จะถอยหลังกรูไปที่อีกข้างของเตียง ทำหน้าเหมือนหมาน้อยที่แสนขี้กลัวก็ไม่ปาน

     “ทำอะไร....ก็คุณชายไม่ยอมตื่นนี่เจ้าคะ   ฉันเลยต้องทำให้ตื่นตามคำสั่งของคุณน้าที่สั่งให้ดูแลคุณชาย  อ้อฉันชื่อวาดเจ้าค่ะ”เด็กสาวแนะนำตัวเองก่อนที่จะยิ้มเป็นกันเองให้และพยายามดึงเด็กชายที่แสนขี้กลัวลงมาจากเตียงแล้วพาไปอาบน้ำแต่เจ้าตัวกลับยื้อไว้สุดแรงด้วยแรงยื้อของเจ้าตัวฉุดเด็กสาวขึ้นไปแทนทำให้เด็กสาวล้มตัวทับเด็กชายที่เสียหลัก ในขณะที่เด็กชายและเด็กสาวกำลังตกตะลึงก็มีนายหญิงของบ้านเปิดประตูเข้ามา

     “ว่าไงจ๊ะ เมดคนใหม่ที่แม่ให้มา......นี่เธอทำอะไรลูกของฉันฮะ!!!!!!”นายหญิงของบ้านตะโกนถามเด็กทั้งสองที่กำลังอยู่ในท่าที่ล่อแหลม  เด็กชายและเด็กสาวมองหน้ากันอีกครั้งแต่ครั้งนี้มีสติกว่าครั้งก่อน  ทำให้เจ้าตัวทั้งสองเห็นว่าเจ้านายคนใหม่ของตนนั้นถูกจูบและคนที่จูบก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นตนเองนั้นทำให้เด็กสาวยกยิ้มที่มุมปากขึ้นนิดนึงแล้วค่อยๆผละตัวออกมาจากเด็กชายแล้วทำหน้าตกใจสุดขีดก่อนที่จะกรี๊ดแล้ววิ่งลงบันไดไปทิ้งให้เด็กชายโดนสอบปากคำอยู่คนเดียว

              ตึก  ตึก  ตึก

     “นี่อย่าบอกนะว่าลูก......คิดจะทำอะไรกับเมดของแม่เหมือนอย่างพี่ชายตัวดีของลูกน่ะฮะ!!”เด็กชายยังอึ่งกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่หายพยายามทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นใหม่อีกครั้ง  มีเด็กสาวที่พยายามมาปลุกเขาด้วยริมฝีปากที่อมชมพูมีกลิ่นของบลูเบอร์รี่ เอ้ยไม่ใช่เด็กชายสะบัดหัวก่อนคิดต่อว่าเด็กสาวคนนั้นถูกเค้าฉุดขึ้นเตียง......ไม่ใช่สิเค้าไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยมันก็แค่บังเอิญ   ทั้งๆที่บังเอิญแท้ๆ..แต่ทำไมเด็กสาวคนนั้นถึงยกยิ้มขึ้นมาละ   ขณะที่เด็กชายกำลังคิดเรื่องที่พึ่งผ่านมาโดยไม่สนใจสายตาที่มองมาก่อนที่มันจะเริ่มมาคุขึ้นมาเรื่อยๆและทันใดนั้น

      เพียะ!

     “โอ้ย  แม่ตีผมทำไมเนี่ยเจ็บนะ”

     “ก็ลูกมัวแต่ทำตาเยิ้มมองเมดของแม่อยู่เนี่ยจะให้แม่ทำยังไงล่ะ ฮึ!”

     “โธ่ แม่ผมไม่ได้เป็นเหมือนอย่างที่แม่พูดหรอกนะ เมื่อกี้เนียะแม่ไม่เห็นหรอว่ามันเป็นอุบัติเหตุ”เด็กชายพูดพลางถอดเสื้อ

     “แม่ผมจะอาบน้ำออกไปด้วย”

     “อะไรกันปกติไม่เคยไล่แม่ออกมาเลยนะ ลูกนี่แปลกๆนะ”

     “ผม...โตแล้วนะแม่”เด็กชายพูดและเริ่มดันหลังแม่ของตนออกจากห้อง

     นั่นสิทั้งๆที่เราไม่เคยคิดอย่างนั้นแท้ๆแต่ทำไมพอนึกถึงสายตาที่เด็กนั้นมองมามันก็.......ไม่คิดแล้วเว้ย  คิดแล้วก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาไปอาบน้ำดีฝ่า

กลับมาที่เด็กสาว

  ตอนที่เดินลงมาเด็กสาวยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เผลอหัวเราะเล็กๆบางทำให้แม่ของตนนั้นเกิดสงสัย

     “ยิ้มอะไรของแกน่ะฮะวาด ไปปลุกคุณหนูเป็นไงมั้ง”

     “สุดยอดแม่.....น่ารักมาก!”เด็กสาวเดินไปหยิบตุ๊กตาที่อยู่บนโซฟามากอด  จากมุมมองของผู้เป็นแม่เหมือนกับกำลังมองเด็กสาวที่กำลังมีความรัก

     “แกนี่  แก่แดดไปได้....จำไว้นะลูกว่าเค้าน่ะเป็นใครส่วนลูกน่ะเป็นใคร”ผู้เป็นแม่เตื่อนลูกตัวเองไมให้คิดลึก

     “รู้แล้วน่ะแม่ ฉันแค่....ชอบใบหน้าไร้เดียงสาของเค้าเท่านั้นเอง”

     “เออ  ให้มันจริงเหอะ”

     “.....”คำพูดของแม่ทำให้เด็กสาวต้องเงียบไปเพราะว่าตัวของเค้าเองก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างที่พูดได้รึเปล่า.....

     “เอาเถอะ  ไปเตรียมนมให้คุณชายเร็ว”

     “รับทราบค่า~”ถึงแม้ว่าฉันจะคิดยังไงกับเค้าก็ตาม...แต่ฉันก็ไม่คู่ควรกับเค้าอยู่ดี