คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Welcome to the hell
“ดูเหมือนว่า..จะไม่มีใครอยู่เลย”
เด็กหนุ่มกวาดสายตาสังเกตรอบๆ ภายในตัวอาคารนอกจากจะมีโต๊ะทำงานที่ลักษณะ มองดูแล้วตึกนี้น่าจะเป็นอาคารพาณิชย์คล้ายกับสำนักงาน หรืออะไรซักอย่าง แต่ที่แน่ๆ ที่นี่มีใครอยู่เลย
“รัฐบาลคงทำการอพยพคนออกไปหมดแล้ว..หรือไม่ก็..”
โฟร์ทพูดทิ้งค้างไว้แค่นั้น
“ฉันว่าเรารีบหาเชื้อเพลิงให้เจอก่อนที่พวกมันจะมาเจอเราซะก่อนดีกว่า” ชิโร่เสนอ
“เซโร่ นายไปหาคลังอาวุธ ส่วนฉัน จะไปที่ห้องเก็บเชื้อเพลิง” โฟร์ทสั่งน้ำเสียงเฉียบ
“แล้วนายรู้ได้ยังไงว่า ที่นี่มันมีคลังอาวุธหรือห้องเก็บเชื้อเพลิง” ชิโร่ถามด้วยความสงสัย
“นี่..นายแกล้งโง่ใช่ไหม?”
โฟร์ทเลิกคิ้วถามเสียงสูง ก่อนถอนหายใจเบาๆและว่าต่ออย่างคนขี้เกียจอธิบาย
“เรดาร์มันก็ระบุเอาไว้ก่อนหน้านี้แล้วว่า ที่นี่มันคืออาคารของกองพันทหาร ไม่งั้นฉันคงไม่เลือกจอดเฮลิคอปเตอร์ที่นี่ และเพราะว่ามันเป็นกองพันทหาร มันจึงเป็นอาคารที่ดูดีที่สุดแล้วในตอนนี้ เอ้า..นี่! แผนผังอาคาร”
โฟร์ทพูดพร้อมโยนแผนผังให้ชิโร่ แต่มันคงแรงไปหน่อยจนกระแทกกับหน้าเขาดัง ‘ปั้บ’
ชิโร่รับแผนผังอาคารพลางลูบหน้าตัวเองป้อยๆ
‘ก็แค่ไม่รู้ ทำไมถามนิดถามหน่อยแค่นี้ถึงต้องทำเป็นโมโหใส่ด้วย’
“อย่าลืมสิว่า องค์กรให้โค้ดเนมเซโร่กับนาย นั่นหมายความว่า นายคือหัวหน้าทีมของพวกเรา First Second Third รวมทั้งฉันด้วย นายควรจะทำตัวให้มันเหมาะสมกับการเป็นผู้นำให้มากกว่านี้หน่อยนะ”
โฟร์ทเน้นย้ำสถานะของชิโร่ด้วยน้ำเสียงเครียด
ชิโร่ถึงกับถลึงตาใส่คนเป็นลูกทีมที่กล้าตำหนิเขาฉอดๆ
“อ้อ..แล้วก็อีกอย่างหนึ่ง นายต้องทำใจยอมรับความจริงให้ได้สักทีนะ ว่านายมันไม่ใช่มนุษย์”
แทนที่โฟร์ทจะเล่นด้วยกับท่าทางนั้น กลับพูดแทงใจดำชิโร่ด้วยน้ำเสียงนิ่งก่อนหันหลังเดินไป ยังห้องเชื้อเพลิง ทำให้ชิโร่ยืนอึ้งกับประโยคนั้นครู่ใหญ่ๆเหมือนโดนสตั๊น ก่อนที่จะผละเดินไปหาคลังอาวุธ
“นายมันไม่ใช่มนุษย์...เช๊อะ พูดหยั่งกับว่าตัวเองเป็นมนุษย์ มันก็เหมือนกันนั้นแหละวะ..” เจ้าของนัยน์ตาสีดำบ่นอย่างอารมณ์เสีย
‘เคร้ง’
ชิโร่หยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงมาจากด้านในห้องคลังอาวุธ ซึ่งตอนนี้เขาหยุดอยู่ที่หน้าประตู จึงตะโกนถาม
“มีใครอยู่ไหมครับ”
เมื่อไม่มีเสียงตอบกลับมา ชิโร่จึงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป และเห็นว่ามีเงาคนๆนึงยืนอยู่ แต่ก็ยังมองไม่ถนัดเนื่องจากภายในห้องมันมืดมาก จึงเดินเข้าไปใกล้ๆ
“คุณ! ที่นี่มันอันตรายมากนะครับ ผมจะพาคุณไปที่ที่ปลอด..”
ชิโร่ผงะถอยหลังไปก้าวหนึ่ง เพราะสิ่งที่เห็นอยู่เบื้องหน้าเขา มันเหมือนกับศพเดินได้ ดูจากสภาพแผลเหวะหวะตามใบหน้าและลำตัว เสื้อผ้าขาดวิ่น ดวงตาเป็นสีเลือดแดงฉาน
“เวรล่ะ! พวกติดเชื้อ! ยะ..อย่า..อย่าเข้ามานะ”
ดูเหมือนจะไร้ผลกับคำขอ สภาพคนที่ไม่ใช่คนกลับพรุ่งใส่ร่างเขาทันทีที่ได้ยินเสียง
“บอกว่า..อย่าเข้ามาาาาา”
‘เปรี้ยงๆ’
เขม่าควันออกมาจากแม็กนั่มในมือของเขา มันทำให้ชิโร่รีบเอ่ย
“อ่ะ..ขอโทษที..ปืนมันลั่น”
ปืนที่ปากก็บอกว่ามันลั่นแต่กลับโดนลูกตาทั้งสองข้างของมันอย่างจังทันที
แต่แทนที่มันจะล้มลง
“โห..ฟื้นฟูสภาพได้ด้วย”
ชิโร่เอ่ยชมอย่างนึกสนุก ใช่ เขากำลังสนุก ไม่รอช้า เขาพุ่งเข้าไปหามันตอนที่กำลังจะฟื้นสภาพ และคิดจะชำแหล่ะร่างเพื่อความสะใจ ดวงตาสีดำฉายแววสนุกเหมือนได้ของเล่น ก่อนจะแสยะยิ้มเหี้ยม
“เริ่มจากส่วนไหนดี..หึ..แขนแกก่อนละกัน”
‘แคว่กกก!!’
แขนของมันถูกกระชากด้วยมือของเขา เลือดที่ควรจะเป็นทั้งสีแดงสด กลับมีสีเขียวเข้มปน บวกกับน้ำเหลืองพุ่งกระฉูด กระเซ็นใส่หน้าชิโร่พร้อมส่งกลิ่นน่าสะอิดสะเอียดชวนคลื่นเหียน นี่ถ้าเป็นคนทั่วไปคงต้องอาเจียนหลายรอบจนหมดไส้หรือเป็นลมสลบไปกับสิ่งที่เห็นตรงหน้าไปแล้ว แต่ตอนนี้เขากำลังสนุกกับการแยกชิ้นส่วนของมันอย่างเพลิดเพลิน
“..ต่อด้วยขา”
‘แคว้กกกก!!’
เด็กหนุ่มใช้มือกระชากขามันออกมาหลุดจากข้อต่อ จนมันได้แต่ยืนชักดิ้นชักงอ แทนที่มันจะล้มลงเพราะความเจ็บปวด แต่มันจะกำลังพยายามเดินเข้ามาหา ทั้งๆที่เหลือเพียงแค่แขนและขาอย่างละข้างเดียวเท่านั้น
ชิโร่แสยะยิ้มได้เหี้ยมกว่าเดิม เมื่อเขาจับขามันข้างที่เหลือ เหวี่ยงร่างกระแทกอัดเข้ากับแพงจนเลือดสาดกระเซ็นไปทั่วห้องและกำแพงดัง ‘พลั่กกก’ จนร่างของมันตกลงมานอนคว่ำอย่างหมดสภาพ
ชิโร่หยุดยืนมองร่างของมันที่แน่นิ่งไป พร้อมกับพึมพำว่า
“แกดันโชคร้ายจังหวะที่มาเจอฉันตอนกำลังอารมณ์ไม่ดี ช่วยไม่ได้ ในเมื่อแกมาอยู่ผิดที่ผิดเวลาเองนะ..อืมม์..มีอีกอย่างหนึ่งที่ต้องเช็คให้แน่ใจว่า ไฟล์ที่บอสส่งมาให้ ระบุข้อมูลถูกต้องไหม”
‘ปึด ปึด...แคว้กกกกกก!!!’
เรือนผมสีดำสนิทแต่ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยคราบเลือดแดงฉาน เขาก้มลงจับศีรษะและกระชากจนมันหลุดออกจากร่างจนกระดูกสันหลังติดออกมาด้วย ทั้งเลือดและน้ำเหลืองพุ่งกระฉูดใส่เข้าเต็มหน้าของเขาอีกครั้ง กลิ่นชวนคลื่นเหียนกลบหนักกว่าเดิมเป็นเท่าตัวไปทั่วห้อง ใบหน้าเขายามนี้กำลังยิ้มอย่างพึงพอใจ
เพราะสิ่งที่เขาถืออยู่มันคือหนอนขนาดใหญ่ที่ฝังตัวระโยงระยางอยู่กับไขสันหลัง
“เป็นไปตามที่ไฟล์ระบุไว้จริงๆ ปรสิตได้ทำการควบคุมร่างกายมนุษย์พร้อมกับขยายตัวใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ”
ชิโร่โยนผลงานชิ้นโบว์แดงลงบนพื้นพร้อมยื่นปากกระบอกปืนไปยังปรสิต
“ไม่รู้หรอกนะว่า ปรสิตชั้นต่ำอย่างแก จะฟังฉันพูดรู้เรื่องไหม แต่นี่คือคำพูดสุดท้ายที่แกจะได้ยิน”
“Welcome To The Hell”
‘เปรี้ยงงงง’
ความคิดเห็น