คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Becoming of the death
“สัญญานะว่านายจะกลับมา”
“ฉันจะรอนายนะ..”
เสียงหวานอันแสนไพเราะแต่แฝงด้วยความเจ็บปวดของผู้หญิง ดังก้องอยู่ในหัวของผู้ชายคนหนึ่งอยู่ตลอดเวลา เขาพยายามจะสะบัดหัวไล่เสียงนั้นออกไป แม้ว่าตอนนี้เขากำลังบิดมอเตอร์ไซค์สุดมือ เพื่อมุ่งหน้าไปยังที่ไหนสักแห่ง มันคงจะดีถ้าเป็นแค่การไปเที่ยวซักที่ หรือต้องรีบไปให้ทันนัดเดทเหมือนเคย แต่ตอนนี้วันเวลาเหล่านั้นคงไม่มีอีกแล้ว
มองจากสภาพของถนนและบรรยากาศรอบๆเวลานี้ ราวกับว่าตัวเขากำลังอยู่ในหนังสงครามล้างโลก ตึกรามบ้านช่องพังทลายราบเป็นนาดกลอง กลุ่มควันไฟพวยพุ่งเป็นระยะๆ ขนาบสองข้างทาง ความเงียบสงัดทั้งๆที่เป็นใจกลางเมืองแต่กลับไม่มีผู้คนหรือสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่เลยด้วยซ้ำ มันคงจะดีถ้าตอนนี้เขากำลังถ่ายทำฉากภาพยนตร์ซักเรื่อง น่าเสียดายที่มันไม่ใช่การแสดงถ่ายทำอะไรทั้งสิ้น เวลานี้ทุกวินาที ทุกเสี้ยววินาทีที่เสียไป คือความเป็นและความตาย เขาจำเป็นต้องสลัดเสียงที่มันก้องอยู่ในหัวออกไป เพราะสิ่งที่เขาควรจะต้องทำในตอนนี้มีเพียงอย่างเดียว
คนสำคัญกำลังรอคอยความช่วยเหลือและเขาต้องรีบไปถึงให้เร็วที่สุดก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายเกินไป
“ขอให้ทันทีเถอะ”
เจ้าตัวภาวนาก่อนโน้มตัวลงแนบกับดูคาติสีดำขลับเพื่อเร่งความเร็วแข่งกับสายลม
**************
สิบหกวันก่อนหน้านี้.. โทรอนโต ประเทศแคนาดา 14:00 น.
“Black Coffee Please”
ชิโร่กำลังสั่งกาแฟด้วยน้ำเสียงทุ้ม เรือนผมสีนิลดำขลับ ในชุดสูทยี่ห้อหรูสีดำ กำลังนั่งไขว่ห้างสั่งกาแฟอย่างสง่า ถ้าไม่ได้มองที่รูปลักษณ์ภายนอก บุคลิกท่าทาง และเครื่องแต่งกายแบรนเนมหรูหราตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าแล้วล่ะก็ เขาก็ยังดูอายุยังน้อยเกินไป สังเกตจากใบหน้าเนียนใส ผิวขาวสะอาด รูปร่างสูงโปร่ง ดวงตาสีดำน่าค้นหาแต่เจือไปด้วยความขี้เล่น จนสาวที่เดินมาเสริฟกาแฟ มีปฏิกิริยาแก้มแดงในทันทีที่เดินเข้ามารับออเดอร์ แต่เขากลับไม่ได้มีทีท่าว่าสนใจหญิงสาวตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย จนหล่อนต้องเดินก้มหน้าอายงุดๆออกไป
พลันสาวเสริฟแสนสวย หุ่นเอ็กซ์เซ็กซี่ หันหลังปุ๊บ เจ้าของหนุ่มเรือนผมสีดำกลับรีบส่งสายตาทะเล้นปนเสียดายขึ้นมาทันที
สวยหยาดเยิ้มขนาดนี้ เขาก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนเหมือนพระเอกละครหรอกนะ แต่บอสน่ะสิ ดันขัดจังหวะส่งเมลล์เข้ามาเสียก่อน
‘เซโร่ ผมต้องการให้คุณรีบเปิดไฟล์ด่วนที่สุด’
เขาตัดสินใจผละสายตาจากสาวเสริฟน่ารัก ก่อนส่ายหน้าน้อยๆด้วยความเสียดาย ก่อนจะเลื่อนนิ้วไปเปิดไฟล์ เหมือนทุกครั้ง แต่ทันทีที่เห็นข้อมูลในไฟล์ที่ปกติก็เดาได้ไม่ยากอยู่แล้วว่าเป็นเรื่องอะไร แต่ครั้งนี้ ชิโร่กลับเบิกตากว้าง พร้อมสบัดหัวอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง ก่อนเขาเลื่อนนิ้วขึ้นลงไปมาอย่างเคร่งเครียด ทั้งๆที่แน่ใจว่าตนได้อ่านมันแล้วด้วยซ้ำ จากสีหน้าสบายๆกลับกลายเป็นหน้าถอดสี ดวงตาเคร่งเครียด เหงื่อผุดซึมที่ใบหน้า ก่อนจะลุกขึ้นยืน ทั้งๆที่กาแฟยังไม่มาเสริฟถึงโต๊ะเลยด้วยซ้ำ
“นี่มัน!..”
เขารีบเลื่อนหน้าจอไปยังรายชื่อผู้ติดต่อและต่อสาย ปลายทางประเทศไทยทันที
“โทร่า..นี่ฉันเอง”
“ฉันไหนวะ?” เสียงปลายสายงัวเงียปนโมโห
“นี่แกจำฉันไม่ได้เหรอ”
“ไม่รู้โว้ยยย รู้มั้ยว่านี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ฉันไม่คุย” ทันทีที่โทร่าตะโกนใส่โทรศัพท์ด้วยความโมโห ก่อนจะกดสายวางเพราะนี่มันตีสามแล้ว
“ชิโร่..ไง..”
ชิโร่รีบบอกชื่อเสียงแผ่วเบาด้วยเหตุผลบางอย่าง ก่อนที่มันจะตัดสายทิ้งได้ทันท่วงที และก็ได้ผล เพราะทันทีที่ได้ยินชื่อ จากเสียงโมโหๆกลายเป็นดีใจแทนที่
“ชิโร่! "
โทร่ากระเด้งลุกจากเตียงด้วยความดีใจอย่างที่สุด ลืมไปสนิทว่าเมื่อกี๊ตัวเองเพิ่งจะโมโหไปแท้ๆ
"ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเป็นนาย จู่ๆก็หายตัวไป แล้วก็เห็นแค่จดหมายส่งมาบอกว่านายอยู่แคนาดา แล้วทำไมไม่เขียนที่อยู่เอาไว้? แล้วมันจริงหรือเปล่า? นายไปทำอะไรที่แคนาดา? แล้วทำไมนายถึงไม่ติดต่อฉันเลย? แล้วนายสบายดีไหม?"
คำถามที่ส่งมาเป็นชุดทำให้ชิโร่ลอบถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะรีบว่าขึ้นเสียงเครียดโดยที่เขาไม่ได้ตอบคำถามของโทร่าสักข้อ
“ฟังนะ..โทร่า..ฉันมีเวลาไม่มาก..หาที่ปลอดภัยที่สุด ซ่อนตัวซะ..แล้วฉันจะรีบไป”
“ฉันไม่เข้า...”
‘ตื๊ดๆๆๆ’
ชิโร่ตัดสายทิ้งทันทีพร้อมกับวางเงินค่ากาแฟก่อนเดินออกจากร้านไปอย่างรีบร้อน และเสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“Zero”
เพียงแค่เอ่ยโค้ดเนม ‘เซโร่’ ชิโร่ก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นเสียงของ ‘โฟร์ท (Fourth)’ เพื่อนร่วมงานของเขา
“นายรีบมา ตามพิกัดที่ฉันส่งไปให้ รีบมาภายในสิบนาที เดี๋ยวเราจะไปด้วยกัน” ปิ๊บ
ไม่จำเป็นต้องอธิบายหรือพูดอะไรมากมาย สำหรับพวกเขามารยาทเป็นสิ่งไม่จำเป็นเลยสักนิดโดยเฉพาะเวลานี้ เพราะมันไม่มีประโยชน์ที่จะต้องเสียเวลามานั่งใช้คำทักทายหรือคำร่ำลาใดๆ อีกแล้ว หลังจากที่เห็นไฟล์นั่น ทุกวินาทีที่เสียไปมันคือเลือดและชีวิต และทันทีที่ Fourth วางสาย ชิโร่ก็รีบวิ่งไปตามพิกัดทันที
ไม่ถึงสิบนาทีชิโร่ก็มาถึงดาดฟ้าของอาคารแห่งหนึ่ง โฟร์ทนำเฮลิคอปเตอร์มาจอดรอเอาไว้แล้ว ไม่รอช้า ชิโร่กระโดดขึ้นนั่งฝั่งคนขับอีกฝั่งหนึ่งทันที
ทันทีที่เฮลิคอปเตอร์ออกตัวชิโร่ก็ยิงคำถามใส่คนข้างๆอย่างร้อนใจ ถ้ามองจากรูปลักษณ์ภายนอกแล้ว เขาอาจจะดูเหมือนเป็นคนสุขุม นุ่มลึก น่าค้นหา แต่ถ้าใครได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงแล้วล่ะก็คงจะต้องส่ายหัวและเปลี่ยนความคิดโดยทันที
“ทำไมนายถึงรู้ว่าฉันกำลังจะไปที่ไหน ในเมื่อข้อมูลของแต่ละคนในองค์กรถูกปิดเป็นความลับทั้งหมด"
คนข้างกายชำเลืองตามองเล็กน้อยก่อนอธิบาย
“เมื่อก่อนน่ะใช่ แต่สำหรับสถานการณ์ตอนนี้ บอสเป็นสั่งการมาว่า งานนี้ไม่มีข้อกำหนดหรือเงื่อนไขอะไรทั้งนั้น เวลานี้ทุกคนกำลังแยกย้ายกันไปตามจุดต่างๆทั่วทุกทวีป และยังกำชับมาอีกว่า สำหรับภารกิจนี้
‘...หวังว่าพวกเราทุกคนจะคงยังมีลมหายใจ’ ”
ถ้าลองระดับบอสเอ่ยมาขนาดนี้ แสดงว่ามันไม่ธรรมดาจริงๆซะแล้ว และหลังจากนั้นทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ ไม่มีบทสนทนาใดๆนอกจากเสียงของเฮลิคอปเตอร์ที่กำลังมุ่งหน้าไปบางแห่ง
ราวๆสี่ชั่วโมงกว่าๆ จนสุดท้ายชิโร่ทนอึมครึมต่อไปไม่ไหวจึงเปิดบทสนทนาขึ้นอีกครั้ง
“เอ่อ..โฟร์ท”
“อะไร?”
โฟร์ทตวัดเสียง แม้ว่าจะมันเป็นเสียงที่ผ่านเครื่องแปลงเสียงก็ตามที
“ทำไมนายถึงตั้งพิกัดที่แมนฮัตตั้นล่ะ นี่รู้จริงๆหรือเปล่าว่าฉันกำลังจะไปที่ไหน?”
ชิโร่ถามพร้อมชี้นิ้วไปที่จอเรดาร์ เพราะเท่าที่ดูแล้วมันไม่ใช่ปลายทางที่ที่เขาต้องการจะไป
“...น้ำมันมีไม่พอ เราจำเป็นต้องกักตุนเชื้อเพลิงเอาไว้เผื่อฉุกเฉิน”
โฟร์ทตอบน้ำเสียงนิ่งในขณะที่ชิโร่ขมวดคิ้วสงสัยหนักกว่าเดิม
“แล้ว..ก่อนหน้านี้นายไม่ได้เตรียมเอาไว้ก่อนเหรอ?”
“ไม่มีหรอก เพราะลำนี้ HiJack** มาน่ะ”
คำตอบของโฟร์ททำให้ชิโร่เลิกคิ้วสูง จ้องคนขับตาไม่กระพริบ พร้อมทำปากพะงาบพะงาบเหมือนปลาขาดน้ำ ก่อนที่อีกฝ่ายก็ทนอึดอัดไม่ไหวจนต้องเปลี่ยนเรื่องขึ้นว่า
“ใกล้จะเห็นเกาะแล้ว เตรียมตัวเอาไว้ด้วยล่ะ”
โฟร์ทว่าต่ออย่างไม่สนใจปฎิกิริยาของคนที่นั่งข้างๆ ที่ตอนนี้ตัวแข็งทื่อไปแล้วเรียบร้อย
แมนฮัตตั้น สหรัฐอเมริกา..
พวกเขาไม่สงสัยเลยว่าทำไมถึงไม่มีสัญญาณติดต่อจากศูนย์ควบคุมการบินของที่นี่ ก่อนที่พวกเขาจะลงจอด เพราะมองออกไปนอกหน้าต่าง แมนฮัตตั้นดูเหมือนจะเละกว่าที่คิดเอาไว้เยอะ เวลานี้แมนฮัตตั้นมันพังพินาศไปเรียบร้อยแล้ว อาคารมากมายลุกไหม้ มันทำให้ชิโร่แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง มัน..แย่กว่าที่เขาคิดจนเขาต้องหลุดพึมพำออกมาเบาๆ
“นี่มัน...ไม่จริงใช่ไหม..?”
“...”
ไร้ซึ่งเสียงตอบจากคนข้างๆ
ในขณะที่ชิโร่อยากให้ทุกอย่างที่เห็นในตอนนี้มันเป็นแค่ความฝัน เขาไม่คิดว่าเหตุการณ์มันจะบานปลายขนาดนี้ เขาอยากจะสะดุ้งตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนนุ่มๆในตอนเช้าแล้วปาดเหงื่อเบาๆเพราะภาพที่เห็นมันเป็นเพียงแค่ฝันร้ายเท่านั้น...แต่ภาพที่เห็นตรงหน้ามันทำให้ปฏิเสธไม่ได้แล้วว่ามันคือ ‘ความจริง’
โฟร์ทจอดเฮลิคอปเตอร์ ณ อาคารแห่งหนึ่งซึ่งแทบดูไม่ออกเลยว่าเป็นอาคารอะไร เพียงแต่มันเป็นอาคารที่มองดูแล้วโครงสร้างยังดี แข็งแรงและเหมาะสมพอที่จะจอดเฮลิคอปเตอร์ได้
โฟร์ทโยนแม็กนั่มพร้อมกระสุนให้ชิโร่ ทันทีที่ชิโร่ได้มันก็บรรจุกระสุนอย่างรวดเร็ว แต่ดูเหมือนนัยน์ตาสีดำกลับจ้องอาวุธในมืออย่างไม่พอใจ ทำให้โฟร์ทต้องถอนหายใจให้กับความเรื่องมากของคนตรงหน้านี่
“แก้ขัดไปก่อน อย่าเรื่องมาก ตอนนี้พวกมันคงรู้แล้วล่ะว่าพวกเรามา ระหว่างทางถ้าเจอของเล่นที่ดีกว่านี้ค่อยเปลี่ยนละกัน..เวลามันไม่พอที่จะเอาอาวุธคู่ใจนายมาด้วย” โฟร์ทอธิบาย
“ช่างมันเถอะ เรื่องแค่นี้ ยังไงพวกเราก็แค่แวะมาเติมเชื้อเพลิง ไม่ได้กะจะมาตั้งรกรากอยู่ที่นี่ถาวรซักหน่อ..”
ชิโร่รีบหยุดคำพูดของตัวเองหลังจากเห็นสัญญาณมือของโฟร์ท ให้เงียบ ขณะที่เขากำลังดันประตูเพื่อที่จะเข้าไปภายในตัวอาคาร
---------------------
*** Hi Jack *** คือการขโมยเครื่องบิน
ความคิดเห็น