คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : chapter 1
"ผมทอง ผมทอง"ฉันลองเรียกในระดับเสียงที่พอจะได้ยินในบ้าน พยายามมองหาไอผมสีทองที่น่าจะสะดุดตา พลันร่างฉันก็ถูกโอบจากข้างหลัง
“เรียกหาใครหรอ คุณหนูจองจ๋อง”น้ำเสียงเหมือนล้อเลียนอาการตกใจของฉันทำให้อดหมั่นไส้ไม่ได้
“ปล่อย!”ฉันพยายามปล่อยรังสีอำมหิตไปให้แต่อีกฝ่ายกลับไม่รับรู้
“ยังไงฉันก็ต้องปล่อย ไม่ต้องสั่ง ไปกินอาหารเช้าซะเดี๋ยวเย็นหมด”พูดเสร็จเจ้าตัวก็ปล่อยมือตามสัญญา ฉันหันไปเพื่อจะขอบคุณ แต่ก็ต้องชะงัก ย๊ากกก!! ก็ยายผมทองเล่นมากอดฉันในสภาพที่เพิ่งอาน้ำเสร็จ ร่างขาวๆ ใต้ผ้าขนหนูผืนเดียวทำท่าเหมือนตกใจ ผมสีทองที่ตอนนี้เปียก ทำให้ร่างนี้ดูเซ็กซี่ขึ้นไปอีก
“มองอะไร อาจุมม่า”เสียงกวนประสาทดังขึ้นอีกครั้ง ใช่สิเมื่อกี้ยังไม่ได้แก้แค้นเลยนี้ จัดการเลยดีกว่า ฉันยิ้มกริ่มให้ร่างกวนประสาท ก่อนจะผลักร่างนั้นลงบนโซฟาสีขาว
“เห้ย !!!”ผมทองถึงกับตกใจเมื่อฉันขึ้นไปคร่อมบนตัว มือเรียวพยายามจะผลักฉันออก แต่การแต่งตัวและสภาพที่เสียเปรียบทำให้คนแข็งแรงสู้ฉันไม่ได้ฉันจัดการรวบมือสองข้างน่ารำคาญออกไป ใช้อีกมือหนึ่งลูบที่คาง ร่างเพรียวถึงกับเกร็ง แต่สุดท้ายก็เคลิ้ม ฉันจึงค่อยๆยื่นหน้าไปใกล้ๆ ลมหายใจติดๆขัดๆยิ่งทำให้ดูน่ารักขึ้นไปอีก เมื่อปลายจมูกชนกันร่างขาวก็หลับตาลง ฉันยิ้มทันที
“ฝันไปเหอะยะ”ฉันพูดก่อนที่จะกระโดดลงจากโซฟาไปที่ครัวแทนทิ้งให้อีกคนอึ้งต่อไป
อ๊ายยยยย!! เกือบไปแล้วอีกนิดเดียวก็ถึงแล้ว คนอะไรตัวหอมชะมัด ยิ่งตอนอาบน้ำเสร็จยิ่งหอม ว๊ากก!ฉันอกุศลอีกแล้ว ไม่เอาสิสิก้า เธอมีพี่ดงเฮอยู่แล้วนี่ อีกอย่างเธอเป็นผู้หญิงนะ อย่าสับสนสิ ฉันลองเอื้อมมือไปจับที่หัวใจ ตอนนี้มันเต้นแรงซะจนเหมือนจะกระเด็นออกมาให้ได้ ตอนที่อยู่กับพี่ดงเฮยังไม่เป็นอย่างนี้เลย นี่ฉันชอบผู้หญิงงั้นหรอ ไม่สิ เราเพิ่งจะรู้จักกันจะไปชอบได้ยังไง
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด~
เสียงโทรศัพท์ที่ไหนดังเนี่ย อ๋อ!ของผมทองนั่นเอง ใครล่ะเนี่ย ซันนี่งั้นหรอ สงสัยเพื่อน รับให้ก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
[ฮัลโล ฮโยอยู่ที่ไหนเนี่ย รู้มั้ยว่าฉันเอ๊ย..ทุกคนเป็นห่วง]เสียงน่ารักใสๆที่คงเดารูปหน้าเจ้าของเสียงได้ไม่ยากดังขึ้นมาทันทีที่ฉันรับโทรศัพท์ แล้วจะตอบยังไงล่ะเนี่ย
“เอ่อ คือ..ขาว เอ๊ย! เขาแต่งตัวอยู่ค่ะ เดี๋ยวจะให้โทรกลับไปนะคะ”ฉันตอบไปพร้อมกับนึกภาพผมทองไป อ๊ายยย!! ไม่ไหวแล้วนะ
[เธอคือใคร ทำไมไปอยู่กับฮโย] น้ำเสียงน่ากลัวถามกลับมา แบบนี้สงสัยแฟนชัวร์
“เอ่อ..ฉันก็ไม่รู้ค่ะ”
[ไม่รู้? เด็กข้างทางสิท่า ถึงได้ไม่รู้ว่าเขาไปเก็บเธอมาจากเสาไฟฟ้าต้นไหน] คราวนี้เสียงน่ากลัวกลายเป็นเสียงเหยียดหยามซึ่งเป็นอะไรที่ฉันเกลียดที่สุด ความอดทนของฉันที่มันน้อยๆอยู่ เหือดหายไปหมดสิ้น
“จะพูดอะไรช่วยระวังปากหน่อยนะคะ อีกอย่างถ้าเขาหิ้วฉันมาแสดงว่าเขาสนใจฉัน ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ยอมนอนกับฉันแน่”เหอะ คงจะทะเลาะกันเลยพาลไปหมดฉันฉลาดพอที่จะไม่ทนทะเลาะต่อ จัดการตัดสาย ปิดเครื่อง แกะแบต แล้วเก็บหลักฐานใส่กระเป๋าอย่างชำนาญ ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะอาหาร
“นี่เธอ เห็นโทรศัพท์ฉันไหม”ร่างขาวก้าวเข้ามาในครัวก่อนจะมองหาโทรศัพท์สีขาว
“ไม่นี่”ฉันตอบหน้าตายก่อนยัดขนมปังกรอบเข้าปาก
“หรอ..ช่างเถอะ ว่าแต่เธอชื่ออะไร ฉัน คิมฮโยยอน”ฮโยยอนหรอ คุ้นๆนะ เหมือนเคยได้ยินที่ไหน ฮโย..วิ่ง วิ่ง..run อ่ะ!!!
“นี่เธอคือฮโยยอนวง Run หรอ แค่ก..แค่ก”ฉันที่ตกใจจนสำลักขนมปัง แต่คนข้างหน้ายังทำหน้าเฉยพลางยื่นทิชชูให้ฉันเช็ดปาก
“เธอก็ดังนี่ เจสสิก้า จอง”หน้าขาวๆก็ยังคงนิ่งเหมือนเดิม
“รู้จักด้วยหรอ”
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าเธอน่ะ..ดัง” ร่างขาวตอบ “เอาเป็นว่าถ้าเธอโอเคแล้ว เดี๋ยวฉันจะพาเธอกลับบ้านแล้วกัน”
คำพูดที่ฟังดูเหมือนมีน้ำใจ แต่ทำไมฉันรู้สึกเจ็บจังเลย เหมือนกับจะจากเขาไปอีกครั้ง ไม่สิเราเพิ่งเจอกัน จะเป็นการจากครั้งที่สองได้ไง ต้องเป็นครั้งแรกสิ อะไรเนี่ยสับสนไปหมดเลย
“ไหวรึเปล่า”ฮโยยอนเมื่อเห็นอาการแปลกๆของฉันก็ถามขึ้นทันที
“ไม่อ่ะ ฉันขอพักอีกสักวันสองวันได้มั้ย”ฉันพูดพลางกุมหัว ความจริงฉันไม่เป็นอะไรมากหรอกแต่แค่ต้องการอยู่ตรงนี้นานๆ เท่านั้นเอง ถึงแม่จะไม่รู้เหตุผลก็ตามที
“เอาสิ แถวๆนี้ไม่มีนักข่าวหรอกไม่ต้องกลัว”
“อืม..”ฉันตอบก่อนจะนึกอะไรได้ หยิบซากโทรศัพท์ของฮโยยอนมาประกอบ ส่วนเจ้าของเอาแต่มองตาปริบๆ
“ทำอะไรของเธอ”มือขาวเอื้อมมารับโทรศัพท์ของตัวเอง
“ก็เมื่อกี้แฟนเธอโทรมา พอฉันรับเขาก็หาว่าฉันเป็นโสเภณีข้างทางฉัน โกรธก็เลย...”
“แฟน?..แฟนฉันเนี่ยนะ”เสียงใสๆสวนกลับพร้อมกับเอานิ้วชี้หน้าตัวเอง
“ซันนี่ไง..เอ๊ะ!!”แล้วฉันก็นึกอะไรออก แต่ก็ไม่ทันเสียงหัวเราะของอีกฝ่ายเสียงแล้ว
“555 เธอคิดได้ไงเนี่ย ขำชะมัด”ร่างขาวหัวเราะพร้อมกุมท้องไปอย่างเสียมารยาท ฉันได้แต่มองอย่างหมั่นเขี้ยว ก็เมื่อกี้ฉันไม่รู้นี่ว่าเธออยู่วงรัน ถ้าฉันรู้นะฉันจะไม่หน้าแตกอย่างนี้แน่ แต่อีกฝ่ายยังหัวเราะไม่หยุด ฉันเลยอาศัยจังหวะที่ผมทองอ้าปากมากๆ ยัดขนมปังเข้าไป
“อ่ะ!! แค่ก..แค่ก..”จากที่กุมท้องขำเมื่อกี้ ฮโยยอนก็เปลี่ยนมาเป็นกุมท้องไอแทน ตาเรียวตวัดมามองฉันก่อนจะหยิบขนมปังฝรั่งเศสมาตีที่หัวฉัน
โป๊กกกก!!! เสียงขนมปังที่กระทบหัวฉันดังลั่น แต่ก่อนที่ฉันจะแก้แค้นผมทองก็ก้าวมาอุ้มฉันขึ้น
“ดิ้นเลย จะได้ตกไปกระดูกแตกอดเป็นนางแบบ”เสียงท้าทายของฮโยยอนกล่าวก่อนจะยกฉันไปวางที่โซฟาตัวเดิม แล้วก็เดินไปเปิดโทรทัศน์ หยิบขนมขึ้นมากิน? แล้วอุ้มฉันมาทำไมเนี่ย
“ทำอะไรของเธอ”ฉันรีบถามเพื่อคลายความสงสัยของตัวเอง
“ก็...ดูโทรทัศน์ไม่เห็นรึไง”หน้าตาทะเล้นหันมาตอบให้ฉันหมั่นเขี้ยวเล่น
“อ้าว!! แล้วจะอุ้มฉันมาทำไม”
“ก็ตอนฉันอุ้มเธอแล้วเธอทำหน้าเอ๋อ มันตลกดี ฉันชอบ”ความจริงฉันน่าจะโกรธเจ้าผมทองที่กวนประสาท แต่ประโยคสุดท้ายนี่สิ เล่นซะฉันหน้าแดงเลย แต่ฮโยยอนก็ยังไม่สนใจฉันกลับสนใจโทรทัศน์แทน ดูเหมือนเขาจะดูคอนเสิร์ตอะไรซักอย่าง เอ๊ะ! ของวงRUNนี่ ยัยนี่ท่าจะโรคจิต ร้องเอง อัดเอง ชมเอง??
“จะดูทำไมของตัวเองอ่ะ”ฉันถามขึ้นเมื่ออีกคนเอาแต่จดจ่อกับโทรทัศน์เหมือนลืมฉันไปแล้ว
“ข้อผิดพลาด”เสียงใสตอบมาโดยที่ยังไม่ละสายตาไปจากโทรทัศน์ แล้วคำตอบมันช่วยให้ฉันฉลาดขึ้นมั้ยเนี่ย
“...”
“ไม่เข้าใจหรอ” คราวนี้หันมามองหน้าฉันที่เริ่มจะเอ๋ออีกรอบ “ก็เวลาจัดคอนเสิร์ตอะไรที่ผิดพลาด ที่มันแก้ไม่ได้ เราก็กลับมาดูมันก่อนป้องกันไม่ให้มันเป็นอีกในคราวต่อๆไป”
"..."
"นี่ๆๆ"มือเรียวหันมาสะกิดฉันก่อนชี้ไปที่จอโทรทัศน์ ร่างเล็กๆกำลังเต้นผิดอย่างโดดเด่นเลย
"ซันนี่เต้นผิดเพราะไม่ยอมบอกฉันว่าไม่ถนัด"
"แล้วทำไมเธอถึงไม่กล้าบอกผมทองล่ะ"ฉันหันไปถามกลับ
"ก็..คงจะกลัวฉันมั้ง ตอนอยู่ที่อื่นฉันโหดจะตาย"
"หรอจ๊ะ"น้ำเสียงล้อเลียนจากฉันทำให้อีกคนเงียบไม่ตอบคำถามเบือนหน้าไปปิดโทรทัศน์ แล้วจูงมือฉัน
"ไปรดน้ำต้นไม้กัน เธอจะได้ไปสูดอากาศบริสุทธิ์ด้วย"คำชวนและการกระทที่ไม่รู้ว่าจะขัดไปทำไมทำให้ฉันตามร่างนั้นไปเงียบๆ มือเรียวเดินไปเปิดก๊อกน้ำก่อนจะหยิบสายยางไปรดต้นกุหลาบสีขาว เอ๊ะ!! บ้านนี้มันจะขาวไปไหน
"นี่ผมทอง..บ้านเธอนี่อะไรก็ขาวไปหมดเลยนะ"
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คุยกันหน่อย..
เนื่องจากไรเตอร์เป็นเด็กขยัน?? งานกับการบ้านล้นมือ อาจจะอัปช้า ต้องรอกันนาน ต้องขออภัยด้วย
จะพยายามทำตัวให้ว่าง เพื่อมาอัปฟิคเรื่องนี้ ส่วนไหนที่หลงตาหรือพิมพ์ผิดต้องขออภัยมาด้วย
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรก อะไรที่ผิดพลาดก็ช่วยกันเตือนได้เน้อออออ....
รักคนอ่านฟิคทุกท่าน...สวัสดี
ความคิดเห็น