คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Intro
“ขอบคุณมากนะฮโยยอนที่อุตส่าห์มาช่วยน่ะ”แทยอนกล่าวขอบคุณร่างบางผมสีทองที่ตอนนี้กำลังรวบรวมดอกไม้มากมายไปหมด
“ไม่เป็นไรหรอก เพื่อนกัน...อีกอย่างงานเดินแบบนี้ก็สนุกออก”ฮโยยอนนักร้องดังแห่งวง Run กล่าวอย่างถ่อมตน นั่นทำให้แทยอนชื่นชมเพื่อนคนนี้อย่างมาก ขนาดดังขนาดนี้ยังไม่เปลี่ยนแปลงตัวเองเลยผมสีทองที่เห็นมาตั้งแต่เด็กก็ยังเป็นสีเดิม..ดูไปสักพักก็เห็นแหวนเงินวงสวยที่นิ้วนางข้างขวา แทยอนถึงกับหน้าซีดลงฮโยยอนยังไม่ทิ้งมันแสดงว่ายังไม่ลืม
“ฮโย..”ร่างเล็กเรียกเพื่อนข้างหน้า
“ว่าไง”ขานกลับพร้อมหันไปมองหน้าคนเรียก
“แกยังไม่ลืมเขาอีกหรอ”พูดพลางมองไปที่มือของฮโยยอน เจ้าตัวยกมือขึ้นมาดู
“ยัง..ฉันลืมไม่ลง ลืมเขาไม่ได้ ฉัน..ฉัน..”ก่อนที่จะได้ตอบน้ำตาใสๆก็ไหลลงมา แทยอนตกใจวิ่งไปเอาผ้าเช็ดหน้ามาให้พลางปลอบใจ
“ไม่เป็นไรนะ..เดี๋ยวเขาก็กลับมา เชื่อฉันสิ”
“อืม ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะ”เช็ดน้ำตาแล้วลุกขึ้นหยิบกระเป๋าตัวเอง
“ฉันไปก่อนนะเดี๋ยวซันนี่จะรอน่ะ”หาเหตุผลมาอ้างก่อนก้าวออกไป แทยอนมองตามก่อนจะก้มลงมองที่กองดอกไม้ของแฟนคลับฮโยยอนที่มอบให้หลังจากงานเดินแบบจบ เพราะคนๆนั้นสินะที่ทำให้ฮโยยอนกลายเป็นคนเย็นชา เหม่อ ขี้หลงขี้ลืม แต่ฮโยยอนก็ยังเป็นที่ชื่นชมของคนทั่วไป เพราะความดีของเขา เมื่อไหร่นะ ฮโยถึงจะลืมคนใจร้ายของตัวเองได้ซะที คิดสักพักร่างเล็กก็รวบรวมของขวัญของเพื่อนตัวเองเอาไปไว้ในรถ สงสัยคงต้องเอาไปให้ที่หอซะแล้วมั้ง..
HYOYEON :
ฉันขับรถออกมาจากบริษัทของแทยอนอย่างเงียบๆ ความจริงซูยองกับซันนี่คงจะไปรอรับฉันอยู่แต่ฉันไม่อยากให้สองคนนั้นเห็นน้ำตาของฉัน ทำไมนะทั้งๆที่เธอหายไปจากข้างกายฉันนานแล้ว แต่ทำไมฉันยังไม่ลืมเธอไปอีก..จองซูยอน
“กรี๊ดดดดดด!!”เสียงกรี๊ดดังลั่นทำให้ฉันต้องเหยียบเบรกกะทันหัน ก่อนมองไปที่ด้านหน้าของรถ ร่างบางที่ขวางหน้ารถฉันเป็นลมพับไปทันที ด้วยความตกใจฉันรีบออกไปดูทันทีไม่สนใจที่จะปลอมตัวก่อน ไม่กลัวเป็นข่าว โชคดีจริงๆที่ถนนนี้เปลี่ยวทำให้ฉันไม่ต้องระวังตัวมาก ฉันวิ่งไปดูร่างที่เป็นลมอยู่ข้างหน้า
“คุณ..คุณค่ะ”ฉันพยายามเรียกแต่อีกคนก็สงบไปเรียบร้อยแล้ว
“เอาไงดีว่ะ”ฉันสบทออกมา ก่อนมองที่ร่างเล็ก ถ้าพาไปโรงบาลเป็นเรื่องใหญ่แน่ เฮ้อออ!ทำไมฉันต้องมาเป็นดาราด้วยเนี่ยจะทำอะไรก็ตะขิดตะข่วงใจไปหมด สงสัยต้องพาไปดูอาการที่บ้านก่อนดีกว่า ถ้าพาไปที่หอ คงจะโดนซูยองฆ่าซะก่อน โชคดีชะมัดที่ยัยนี่ตัวเล็กฉันจึงพาขึ้นรถได้ไม่ยุ่งยากมาก
ร่างบางถูกวางที่เบาะหลัง ก่อนที่ฉันจะไปนั่งประจำตำแหน่งคนขับแล้วขับรถสีขาวไปที่บ้านแถบชานเมือง
ที่ฉันเลือกบ้านแถบชานเมืองเพราะต้องการหนีความวุ่นวายของสังคมเมือง กระจกรถถูกเปิดออกเมื่อพ้นเขตเมืองเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์ ซึมซับบรรยากาศที่ฉันและ..เธอคนนั้นรัก ถ้าเธอมาที่นี่ตอนนี้เธอจะยังรักมันอยู่มั้ยนะ คงจะไม่..ไม่อย่างนั้นเธอคงกลับมาแล้ว ทำไมนะทั้งๆที่สถานที่นี้เป็นสถานที่ที่ฉันควรจะมีความสุข แต่พอฉันมาที่นี่ทีไรฉันเป็นต้องเศร้าใจทุกที ขอบตาที่ร้อนผ่าวในที่สุดมันก็ต้านน้ำตาที่จะร่วงมาไม่ไหวแต่ก็ต้องรีบปาดมันออก แล้วเลี้ยวรถเข้าไปในเขตบ้านสวนของพ่อ
.
.
.
เมื่อจอดรถเสร็จสรรพก็อุ้มร่างน้อยๆขึ้นไปไว้บนห้องนอน อ่า..ยัยนี่ตัวเบาชะมัด วันๆกินอะไรมั่งเนี่ย
ฉันคิดพลางวางร่างบางลงบนเตียง ก่อนเกลี่ยผมที่รุงรังนั่นออกและนั่นก็ทำให้ฉันได้รู้ว่าเจ้าของร่างนี้คิอใคร
"ซูยอน!!!"ด้วยความดีใจปนกับความตกใจ ฉันจึงดึงร่างที่คิดถึงมานานขึ้นมากอด เมื่อกอดได้สักพักอีกฝ่ายก็เริ่มรู้สึกตัวแล้วผลักฉันออก
"ทำอะไรน่ะ"ซูยอนผลักฉันออกด้วยความตกใจ แต่จะยังไงก็ช่างฉันเจอเธอแล้วนี่
"ฉันไงซูยอน..ฮโยไง เธอลืมฉันหรอ"ฉันอธิบายให้ร่างเล็กที่กำลังเคลื่อนกายหนีไปขอบเตียงด้วยความหวาดกลัว
"ไม่...เธอเป็นใคร แล้วใครคือซูยอน"ร่างบางส่ายหน้าไปมา แล้วก็ทำท่าผลักไสฉัน
"เธอไงซูยอน"ฉันตอบ ตลกน่าคนอะไรลืมชื่อตัวเองหรือว่าซูยอนจะความจำเสื่อม
"ไม่ใช่..ฉันเจสสิก้า เธอจับคนผิดแล้ว"อ้าว นอกจากจะปฏิเสธแล้วแม่คุณยังกล่าวหาว่าฉันจับตัวแม่คุณมาอีก
"..."ฉันยืนมองร่างบางที่สั่นอยู่อย่างชั่งใจ เหมือนมาก แต่เขาบอกแล้วนี่ว่าเขาไม่ใช่ซูยอน
"มองอะไร อย่าทำอะไรฉันเลยนะจะเอาอะไรก็เอาไปเลย"ร่างบางพูดพร้อมกับยกมือขึ้นประนมที่หัว เหมือนขอชีวิต
"..."จะทำยังไงให้ยัยนี่หยุดพูดดีเนี่ย
"อย่าลวนลามฉันเลยนะ ถึงเธอจะเป็นผู้หญิงแต่ว่า..แต่"คำพูดที่น่าจะยาวเหยียดเป็นอันต้องหยุดเมื่อเห็นว่าฉันยังก้าวไปหาแล้วฉันก็อาศัยความเร็วจับยัยตัวปัญหาลงไปนอนแผ่บนเตียงก่อนยิ้มร้าย
"จ..จ..จะทำอะไรของเธอ"ร่างบางกล่าวเสียงสั่นๆเหมือนกลัว
"ก็็เธอ..เรียกร้องนี่"พูดเสร็จก็จัดการประกบปากทันที แน่นอนยัยบ้านี่สะบัดอย่างเเรงแต่ฉันเป็นนักกีฬาแค่นี้คงไม่สะเทือนหรอ ดิ้นได้ก็ดิ้นไป ยัยบ้าพูดมากจริงๆ เมื่อเเรงพยศหมดลิ้นเรียวก็ตวัดเข้าไปในโพรงปากหวานของอีกคน ดูดเอาเรี่ยวแรงที่สมควรมีให้หมดไปจากร่างบาง แรงกระตุกที่เเขนเสื้อบอกว่าใกล้หมดลมทำให้ฉันผละออกมาช้าๆ
"ถ้าเธอไม่ใช่ซูยอนก็อย่ามาเรียกร้องให้มาก..ฉันไม่ทิ้งเธอไว้กลางถนนก็ดีแค่ไหน"ฉันพูดกับจ..จ.เจ อะไรไม่รู้เฮ้อชื่อพิลึกแถมยังทำตัวพิลึก ก่อนจะก้าวออกจากห้อง แต่ก็นึกอะไรได้
"ไปอาบน้ำซะ ฉันมีชุดของแฟนฉันอยู่ เธอน่าจะใส่ได้แล้วลงไปกินข้าวด้วย"
เฮ้อ! เขาจะโกรธไหมนะ คงจะโกรธก็อยู่ดีๆเล่นไปจูบเขาอย่างนั้น เอ..แต่ว่าปากจัดๆอย่างนี้ก็นุ่มแหะ เห้ย!!คิดไรฟะเนี่ย นี่เราคิดอกุศลกับยัยปากจัดนั่นเรอะ บ้าไปแล้ว ไปทำกับข้าวดีกว่า
JESSICA:
เมื่อกี้มันอะไรอ่ะ อยู่ๆไอผมทองก็เอาแตงโมหวานฉ่ำมาให้กิน อ่ะ!!ไม่ใช้นี่ นั่นมันปากของไอผมทองหรอกแต่ทำไมปากหวานจัง อยากลองกินอีกที ไม่ใช่สิ ต้องตบหรือไม่ก็ด่าสิถึงจะถูกต้อง แต่ฉันไม่ได้อยากทำนี่นา ช่างเหอะ อาบน้ำก่อนดีกว่ากลิ่นแฮมลอยมาอย่างนี้ อีกคนคงกำลังทำอาหารเช้าไว้ถวายกระเพาะฉันแล้ว ขาเรียวของฉันพาร่างไปเปิดตู้เสื้อผ้า
"หืม.."เสื้อผ้าสีหวานถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มที่ทำให้รู้ว่าเขาดูแลรักษาพวกมันอย่างดี 'ชุดของแฟนฉัน' ใช่สินี่มันชุดของแฟนเขานี่ ฉันเลือกเสื้อยืดสีขาวมาตัวหนึ่ง มันสวยมากๆเลย จนฉันคิดว่าเสื้อนี้เป็นของตัวเอง กางเกงสีดำที่ดูเข้ากัน ก็เลยถูกเลือกมาด้วย เมื่อฉันอาบน้ำเสร็จก็ลงมาหาผมทอง ว่าแต่มันหายไปไหนละเนี่ย ฉันหิวแล้วนะ!!
"ผมทอง ผมทอง"ฉันลองเรียกในระดับเสียงที่พอจะได้ยินในบ้าน
ความคิดเห็น