คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : chapter 4
สายลมเย็นพัดเข้ามาทางกระจกรถที่เปิดไว้ ช่วยกล่อมให้คนหลับง่ายอย่างเจสสิก้าหลับสนิททันทีที่รถออกจากห้างไปไม่นาน ทางด้านคนขับก็เลยต้องขับรถ แบบชิวๆเพราะเห็นอีกคนกำลังหลับสบาย สายตาส่องไปนอกรถเพราะไม่อยากคิดว่าเจสสิก้าเป็นซูยอนอีก แต่ไม่ว่าจะมองมุมไหนจะมองอย่างไรก็เหมือนซูยอนอยู่ดี ฮโยยอนเริ่มสับสน และปวดหัวขึ้นมา จึงเลี้ยวรถไปจอดข้างทางที่เป็นสวนสาธารณะ เปิดกระจกทิ้งไว้เล็กน้อยให้เจสสิก้าแล้วออกไปเดินเล่น.....
อากาศที่เริ่มอบอ้าว ไม่มีลมพัด ไม่เหมือนว่ารถกำลังเคลื่อนไหวทำให้ร่างบางตื่นขึ้นมา พบว่ารถจอดอยู่ที่คล้ายๆสวนสาธารณะที่ไหนสักแห่ง แม้จะมีลมพัดมาบ้างแต่การอยู่ในรถก็ร้อนเกินไป แต่ที่ทำให้ร้อนกว่าคือตอนนี้คนขับรถข้างกายหายไป ?!
“ผมทอง!!!!”พอลงจากรถได้เจสสิก้าก็ต้องตกใจ เพราะคนที่เธอกำลังหานั่นนอนกองอยู่ที่พื้น ด้วยความตกใจเจสสิก้าจึงวิ่งไปหาแล้วก็เขย่าอีกคนอย่างบ้าคลั่ง(?!) ร่างขาวเมื่อโดนรบกวนก็สะดุ้งตื่น แล้วลุกทันที
“โป๊กกกกกกกกก!!”เสียงหัวคนสองคนโขกกันอย่างดัง เพราะตอนที่ฮโยยอนลุกเป็นจังหวะที่เจสสิก้ากำลังก้มไปพอดี
“โอ๊ยยย อาจุมม่าทำอะไรเนี่ย?? เจ็บนะ TT”ฮโยยอนบ่นพลางเอามือลูบหัวตัวเอง
“ฉันก็เจ็บเหมือนกันนะ”เจสสิก้าโวย ฮโยยอนเห็นดังนั้นจึงจับใบหน้าของอีกคนมาใกล้ๆจนห่างกันไม่ถึงคืบ
“จะทำอะไรน่ะ”เจสสิก้าเริ่มดิ้น แต่ฮโยยอนรั้งไว้
“เฉยๆก่อนน่า เดี๋ยวก็หายเจ็บ”ฮโยยอนปลอบก่อนรั้งใบหน้าใสของเจสสิก้ามาใกล้ๆอีก
แล้วหลับตาลง....
.
.
.
“โอมมมม หัวเหม่งจงหาย หัวเหม่งจงหาย หายเจ็บหายปวด เพี้ยงงง”สิ้นคำก็เป่าเพี้ยงลงที่หน้าผากเจสสิก้า แล้วก็ถอยออกมา
เจสสิก้าลูบหัวตัวเองแล้วเลื่อนลงมาที่หน้าผากแล้วนึกถึงคำพูดของฮโยยอนเมื่อกี้
“นี่ผมทองหาว่าฉันหัวเหม่งหรอ”สายตาอาฆาตเริ่มส่งไปหาคนที่ทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาวแต่อะไรบางอย่างเริ่มทำให้เจสสิก้าสงบลง
“ไม่เป็นไร”คำพูดเบาๆ ที่เรียกสายตาฮโยยอนได้ดี
“ทำไมล่ะ”แววตาสดใสภายใต้ใบหน้าขาวหันมาหาเจสสิก้า ที่ทำเอาคนมองเริ่มเขินจนต้องหลบตาก่อนจะเล่าต่อ
“ก็ยูลเขาก็เคยล้อฉันแบบนี้” เล่าค้างไว้แล้วเจสสิก้าก็เปลี่ยนท่านั่งมานั่งข้างๆฮโยยอนแล้วเอียงหัวมาวางที่ไหล่ของอีกคนซึ่งยอมโดยดี ก่อนที่จะเล่าต่อ
“ยูลคือคนรักคนแรกของฉันที่อเมริกา เราสนิทกันเพราะว่าคุณพ่อของยูลเป็นเพื่อนกับพ่อฉัน แล้วเราก็ไปเรียนอเมริกาด้วยกัน”
“แล้วเขาไปไหนล่ะ?”ฮโยยอนถามต่อ เจสสิกาเงยมองหน้าใสเล็กน้อยก่อนเล่าต่อ
“เขาประสบอุบัติเหตุ แล้ว...”เล่าค้างไว้เพราะพอนึกถึงคนรัก แล้วน้ำใสๆจากตามันพาลไหลลงมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ ฮโยยอนเหมือนจะเดาเรื่องต่อเองได้ ก็เอื้อมมือมาลูบหัวปลอบใจร่างบาง
.
.
.
.
.
เวลาผ่านมานานตั้งแต่โทรหาฮโยยอนแต่จนถึงตอนนี้ฮโยยอนก็ยังไม่โทรกลับมา ซันนี่ได้แต่เดินวนรอบหัอง จนทิฟฟานี่และซูยองปวดหัวหนักเพราะเอาแต่มองตาม
“พอเถอะยัยเตี้ย ฉันปวดหัว”ซูยองบอกซันนี่พลางดึงร่างเล็กให้นั่งลง ทิฟฟานี่ที่เห็นด้วยก็พยักหน้าหงึกๆ แต่ซันนี่กลับสะบัดมือซูยองออก
“พอเหรอ! พอ! เธอน่ะแหละที่น่าโมโห” ซันนี่ชี้หน้าซูยองอย่างคาดโทษ “เป็นผู้จัดการยังไงปล่อยให้สมาชิกวงหายไปได้?”
“แล้วมันเคยบอกใครที่ไหน ว่ามันจะไปไหน ไปกับใคร!!”ซูยองเถียงอย่างไม่ยอมแพ้
“อย่างน้อยเธอก็ควรจะรู้!” ซันนี่เถียงต่อ
“แล้วทำไมเธอจะต้องเดือดร้อนด้วย? ฮโยมันมีความรับผิดชอบเดี๋ยวมันก็มาเอง อีกอย่างตอนนี้ไม่มีตารางงานอะไรมากมายมันคงอยากพักผ่อน”พูดจบซูยองก็เดินหนีไปปล่อยซันนี่ที่อารมณ์บูดลงเรื่อยๆไว้กับทิฟฟานี่ที่ยังคงงงอยู่ และเป็นคนที่อธิฐานให้ฮโยกลับมาสักที
ทางด้านซูยองพอวิ่งหนีมาไกลจากซันนี่แล้วก็ค่อยๆทรุดตัวลงนั่งก่อนจะปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา
“ถ้าฉันหายไปแบบฮโยเธอจะตามหาฉันแบบนี้มั้ยซันนี่”ซูยองพูดกับตัวเองเงียบๆก่อนจะร้องไห้หนักกว่าเดิม
.
.
.
.
“วันนี้อยากกินอะไรอ่ะ?”ฮโยยอนถามคนที่กำลังนั่งดูโทรทัศน์อย่างสนุก
“อะไรก็ได้ ฉันกินได้หมดแหละ”เจสสิก้าตอบโดยไม่ละสายตาออกจากโทรทัศน์ ฮโยยอนเห็นอย่างงั้นก็เลยหมั่นไส้ เดินไปด้านหลังของร่างบางแล้วกอดคนข้างหน้าทันที เจสสิก้าที่ตกใจหลับตาปี๋เหมือนกับคนที่มาข้างหลังเป็นผีซะอย่างงั้น
“ถ้าอย่างงั้นกินฉันมั้ย”กระซิบเสียงแผ่ว เล่นเอาคนฟังแทบขาดใจ โดยเฉพาะลมหายใจที่รดต้นคอของเธอเรื่อยๆ ใบหน้าบางเริ่มขึ้นสี แต่คนแกล้งเริ่มหัวเราะคิกคัก
“ไอบ้า”ร่างบางแห้วกลับพร้อมฟาดฝ่ามือไปที่ต้นแขนของอีกคน
“ฮ่าๆๆ เดี๋ยวฉันทำบะหมี่ให้กินนะ”ฮโยยอนหัวเราะก๊าก ก่อนเดินกลับไปที่ครัว
เพียงประมาณสิบนาที บะหมี่ที่มีควันลอยน้อยๆส่งกลิ่นหอมเย้ายวนจนไม่ต้องเรียกเจสสิก้าเพราะนางเดินมาหาเองถึงที่ครัวเลยทีเดียว หลังจากนั้นทั้งสองก็จัดการกับอาหารบนโต๊ะอย่างรวดเร็ว แล้วก็แยกย้ายเข้าห้องนอนกัน
“วันนี้นอนด้วยนะ แอร์ที่ห้องเสีย”ฮโยยอนพูดกับเจสสิก้าที่กำลังจะปิดไฟนอน
ร่างขาวไม่รอคำตอบ กระโดดขึ้นเตียงก่อนที่จะเอื้อมมือไปปิดไฟแล้วถือวิสาสะกอดคนข้างๆไว้ แต่เจสสิก้าไม่ยักจะต่อต้านหรือผลักไส เธอทำได้แค่ขยับหนี หลบซ่อนใบหน้าที่เริ่มแดงเรื่อยๆทั้งๆที่เป็นผู้หญิงด้วยกันแท้ๆ
พลัน ลมหายใจอุ่นๆก็มารดที่คอ เจสสิก้าหันไปหาฮโยยอนที่ตอนนี้หลับไปเรียบร้อยแล้ว แต่อ้อมกอดของเขายังไม่คลาย ใบหน้าใสที่ตอนนี้ห่างจากเธอไม่มาก ริมฝีปากบางเลื่อนไปจุมพิตคนข้างหน้าเบาๆแล้วอมยิ้ม
“ฝันดีนะ ผมทองของฉัน”เจสสิก้าเอ่ยอย่างแผ่วเบาแล้วเข้าสู้ห้วงนิทรา
อ๊ากกกกกกกกกก!!!!!!
ไรต์ขอโทษ อย่าฆ่าไรต์เลยนะ
ดองไว้นาน ไม่รู้ว่ายังมีคนอ่านอยู่รึป่าว
ยังไงก็ฝากด้วยนะ ไรต์จะพยายามรีบลงให้ได้อ่านกันนะ
ตอนนี้ล่าฟิคฮโยอ่านอยู่ ใครมีลิงค์ฝากลงให้หน่อยนะ
(เป็นวายจะดีมากเลย)
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านฟิคนะ ไรต์จะไม่ดองข้ามปีอีกแล้ว T [] T
ยังไงก็ฝากด้วยนะ ไรต์จะพยายามรีบลงให้ได้อ่านกันนะ
ความคิดเห็น