คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 2
“ก็ซูยอนเขาชอบ อะไรที่ซูยอนชอบฉันก็ชอบหมดแหละ”ใบหน้าภายใต้ผมสีทองยิ้มอย่างมีความสุข คิดไปเองรึเปล่านะ รอยยิ้มนี้มันดูคุ้นๆ เหมือนเป็นรอยยิ้มที่ฉันเคยเห็นมันทุกวัน แต่เราเพิ่งเคยเจอกันนี่ ช่างมันเหอะนึกอะไรไม่ออกแล้ว
“นี่ผมทอง แล้วใครคือซูยอน”คำถามของฉันทำให้ฮโยยอนชะงักไป แต่ก็หันมายิ้ม
“เธออยู่กับฉันสักพักได้ไหม ให้ฉันได้วันเวลานั้นคืนมาสักพักได้ไหม”คำตอบที่ไม่ตรงคำถามกับแววตาเศร้าๆที่น่าสงสัย ทำให้ฉันงงไป
“วันเวลาอะไร”คราวนี้ฮโยยอนไม่ตอบ ริมฝีปากบางๆก้มจูบที่หน้าผากฉัน อะไรอีกละเนี่ย ลวนลามฉับบ่อยนะ
“วันเวลาที่ฉันได้อยู่กับซูยอน”
“แล้วซูยอนคือใครเล่า!”คำตอบที่ไม่เคยตรงคำถามทำให้ฉันเริ่มโมโห ตาเรียวหันมามองฉันนิดหนึ่งก่อนจะก้มลงไปลูบดอกกุหลาบสีขาวนวลแล้วพูดกับมัน??
“นี่..เจ้าขาว เขาลืมแกแล้วเห็นมั้ย” อ๊ะ เหมือนฝัน ไม่ใช่สิ ‘เจ้าขาว’ งั้นหรอ
‘นี่..เจ้าขาว เจสกลับมาแล้ว”เสียงห้าวใสๆ ที่เข้ากับรูปร่างสูงผิวสีเข้ม กล่าวก่อนเมื่อเห็นเธอ แล้วยื่นกุหลาบขาวช่อโตให้เธอ
‘เจ้าขาวมันอยากอยู่กับเธอแน่ะ’เสียงใสยังคงคุยไม่เลิก แต่เธอก็ไม่เคยเบื่อที่จะฟัง มองตาใสสีดำสนิทที่เข้ากับรูปหน้าคมเข้ม ก่อนถอนหายใจ
‘วันนี้ไม่ทำงานรึไง’พูดไปอย่างนั้นเอง ความจริงเธออยากให้เขาอยู่กับเธอมากกว่า
‘วันนี้เจ้าหญิงคงจะเหงา..โดดงานวันเดียวเพื่อเจ้าหญิงคงไม่หนักหนาสักเท่าไหร่’คำตอบที่เล่นเอาโกรธไม่ลง นี่อุตส่าห์หนีงานมาหาเธอเลยหรอ
‘โดดงานมาแล้ว จะเอาอะไรกินละเนี่ย’
‘บ่นจริง..เฮ้อ กลับไปทำงานก็ได้’ร่างสูงเหมือนจะถอดใจ หันหลังกลับ ทำเอาคนขี้บ่นชะงักก่อนคว้าเรียวแขนของอีกคน ร่างสูงหันมายิ้ม
‘ไปเที่ยวกันเถอะ..สิก้า’ร่างสูงเอ่ยก่อนลากมือเธอไป
“สิก้า..สิก้า..เจสสิก้า!”ร่างขาวพยายามสะกิดร่างบางที่เหม่อไปแต่ก็ไม่เป็นผล ในที่สุดความคุ้นเคยก็เข้ามาแทนที่ความเกรงใจ จนเผลอเรียกชื่อคนรัก
“จองซูยอน!!!”คราวนี้เป็นผล ร่างบางสะดุ้งทันที
“ทำอะไรของเธอ! แล้วฉันก็ไม่ใช่ซูยอน ช่วยเข้าใจด้วย”ด้วยความตกใจคนปากเปราะจึงพูดตามอารมณ์โกรธ แต่เป็นประโยคที่ทำให้ฮโยยอนสลดทันที น้ำตาใสๆไหลออกมาจากตากลม ทั้งๆที่วันนี้กะว่าจะไม่ร้องไห้อยู่แล้วเชียวสุดท้ายก็ต้องร้องเพียงเพราะซูยอนไม่ใช่ซูยอน ร่างบางเห็นท่าไม่ดีแต่จะกล่าวขอโทษก็กลัวเสียฟอร์ม เลยหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวมายัดใส่มืออีกคนก่อนจะเดินเลี่ยงเข้าไปในบ้าน..การกระทำที่ตัวเองคิดว่าดี..กลับทำให้อีกคนน้ำตาไหลยิ่งกว่าเดิม...
HYOYEON:
เพราะน้ำตาที่มันยิ่งห้ามยิ่งไหลไม่ยอมหยุดสักที ฉันก็เลยเบื่อที่จะห้ามมัน ยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาก่อนก้าวไปที่โต๊ะม้าหินอ่อนสี..คงไม่ต้องบอก ซูยอนเธออยู่ที่ไหนนะ ทำไมเธอถึงหายไป เวลาที่ฉันร้องไห้ต้องมีเธอคอยเช็ดน้ำตาสิ แต่ทำไมตอนนี้มันไม่มีเธอซะแล้วล่ะ ทำไม ทำไม ทำไม...หลายคำถามที่เธอสมควรตอบ แต่ตอนนี้มันไม่มีเธอมาตอบคำถาม ฉันถึงต้องสับสนอยู่อย่างนี้ เป็นแค่ฮโยยอนที่แสนเย็นชา เป็นคนที่มีแต่ความเหงา ทั้งๆที่ฉันมีคนรอบข้างมากมายแต่มันก็ไม่เท่ากับ..มีเธออยู่ข้างใจ....
JESSICA:
‘เห้อ..ไอคนปากเสีย’ ฉันได้แต่ด่าตัวเองแบบนี้ตั้งแต่หนีคนบางคนเข้ามาในห้อง หน้าต่างห้องนี้สามารถมองไปที่สวนได้ ฉันจึงเห็นว่าผมทองร้องไห้ไม่หยุด แต่ทำไมนะ ถ้าคนที่ชื่อซูยอนทิ้งเขาไปจริงๆ หาคนใหม่ซะก็หมดเรื่องจะมาเสียใจกับคนที่มันไม่เห็นค่าเราทำไม เอ..แล้วป่านนี้พี่ดงเฮจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย จริงสิ..โทรศัพท์ๆ อยู่ที่ไหนน้า.....มือยาวของฉันความหาโทรศัพท์จากกระเป๋า ในที่สุดก็เจอดีนะที่แบตยังไม่หมด โทรหาที่รักซะหน่อยดีกว่า
[ฮัลโหล..เธออยู่ที่ไหนน่ะสิก้า เธอหายไปไหนมา] น้ำเสียงออกแววโกรธๆทำให้ฉันต้องรีบง้อด่วน!!
“สิก้าอยู่บ้านเพื่อนน่ะ ขอโทษนะที่ไม่บอก”ฉันตอบไป
[มันจะมากไปแล้วนะ!!..เธอทำให้ฉันต้องเสียเวลาไปเท่าไหร่รู้บ้างไหม] น้ำเสียงที่ฉันหวังว่าจะให้อภัยกลับดังขึ้น คนที่น่าจะเป็นห่วงกลับหาว่าฉันเป็นตัวถ่วง
“ขอโทษนะดงเฮ ถ้ามันลำบากมากก็ไม่ต้องหาสิก้าหรอก”
[….]
“ถ้าสิก้าทำให้ดงเฮลำบากใจ เราก็คงต้องทบทวนกันใหม่”ฉันรอซักพักเมื่อไม่มีเสียงโต้แย้งจากอีกฝ่ายฉันจึงเลือกที่จะวางสายไปซะเลย ทำไมนะ คนที่ฉันคิดว่าเขาเพอร์เฟก ทั้งฉลาด ทั้งรวย แต่ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าคนอย่างเขาเอาแต่ใจสุดๆ...
‘นี่สิก้า...เมื่อไหร่จะเลิกแต่งตัวเชยๆซะที เธอเป็นนางแบบนะ’ ก็เพราะฉันเป็นนางแบบฉันจึงอยากไปเที่ยวกับนายโดยไม่ให้ใครมากวน
‘นี่สิก้า...เธอเลิกโทรมาหาฉันบ่อยๆได้ไหม..ฉันเบื่อ’ก็ฉันเป็นห่วง กลัวว่านายจะเหงานี่
‘นี่สิก้า..เธอจะเอาอะไรกับฉันอีก’ฉันไม่เอาอะไรมากแค่อยากมีนายอยู่ข้างๆเวลาที่ฉันไม่มีใคร
หลายๆสิ่งที่ผ่านมามันทำให้ฉันรู้ว่าฉันคงจะเหนื่อยมามากพอแล้ว พี่ดงเฮก็คงจะเป็นอีกคนที่ควรจะผ่านไปซะที ตั้งแต่ฉันกลับจากอเมริกาเพื่อมาหาพ่อแม่และมาทำงาน ฉันก็มีคนรักมานับไม่ถ้วน เพราะความเหงา ความโดดเดี่ยว ทำให้ฉันอยากมีคนเคียงข้าง แต่ก็ไม่เคยเจอคนที่ให้ความอบอุ่นแก่ฉันได้จริงๆซักคน ทุกคนที่ผ่านมาก็แค่ต้องการเป็นแฟนกับ ‘นางแบบชื่อดัง’เท่านั้นเอง เฮ้อ..แล้วนี่เลิกกันแล้วฉันก็คงต้องกลับมาเหงาอีกแล้วสิ ช่างมันเถอะ ช่วงนี้ฉันคงต้องพักหัวใจซะหน่อยล่ะมั่ง เปลี่ยนแฟนบ่อยเดี๋ยวหัวใจปรับตัวไม่ทัน...
ก๊อก ก๊อก~
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ฉันหยุดความคิด ก่อนก้าวไปเปิดประตู ร่างขาวที่ยืนอยู่ข้างหน้าประตู แววตาเฉยชามองมาที่ฉัน ตอนนี้เขาไม่ทีแม้กระทั่งคราบน้ำตา เราเงียบกันอยู่ซักพัก จนในที่สุดอีกฝ่ายจึงกล่าวขึ้นมา
“ฉันจะไปที่ซุปเปอร์ไปด้วยกันไหม”น้ำเสียงเอ่ยชวนแต่แววตายังคงเย็นชา ยังโกรธอยู่แต่ทำไมมาชวนฉันไปเที่ยวซะอย่างงั้น
“ทำไมถึงมาชวนฉันล่ะ”ฉันถามกลับ
“ก็..เผื่อเธออยากได้ของส่วนตัวหรือไม่ก็อยากกินอะไร อีกอย่างเธอจะได้ออกไปเที่ยวบ้าง”เหตุผลยืดยาวออกมาจากปากเรียว หน้าตาท่าทางและแววตาที่เย็นชาหายไปหมดเหลือแต่เค้าความเป็นเด็กเล็กเท่านั้น ฉันถึงกับต้องกลั้นหัวเราะเอาไว้
"งั้น...."ฉันเว้นวรรคไว้ ส่วนอีกคนก็ก้มหน้าเหมือนรอคำตอบจากฉัน
"..."
"รอฉันแต่งตัวแปปนะ"ฉันอมยิ้มก่อนปิดประตูแล้วเข้าไปแต่งตัว ด้วยความรวดเร็ว...
..รถคันสวยเคลื่อนตัวไปช้าๆ ก่อนจะมาจอดที่จุดหมาย หอพักวง RUN ตึกสีขาวสไตล์ยุโรปสองชั้น พร้อมทั้งสวนกุหลาบหลากสีที่เพิ่มความ สวยงามให้หอพักไปอีก ทำให้เจ้าของรถเกิดอาการเกร็งเล็กน้อย..เจ้าฮโยมันจ่ายค่าเช่าเดือนล่ะเท่าไหร่เนี่ย!! ชื่นชมความงามได้ซักพักเจ้าตัวก็เลี้ยวรถเข้าจอดในที่จอดรถ แล้วหิ้วช่อดอกไม้และของขวัณต่างๆนาๆไปที่ตัวหอ
ก๊อกๆๆๆ
เคาะประตูเล็กน้อยตามมารยาท ก่อนรอให้คนข้างในออกมาเปิดประตูให้
ความคิดเห็น