ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : part 1 ความทรงจำ..
ณ สนามเด็กเล่นแห่งหนึ่ง..
" ฮยอก ชั้นมีอะไรจะบอกนายล่ะ" เด็กน้อยคนหนึ่งพูดขึ้น ทำให้เด็กน้อยฮยอกแจต้องการหยุดการไกวชิงช้าแล้วหันหน้ามามองอย่างสง.กะ.สัย
"หืม? มีไรหรอ วอน" ฮยอกถามขึ้นเริ่มรู้สึกถึงความตึงเครียดของเพื่อนตรงหน้า
"เอ่อ...คือ ชั้น" ซีวอนอึกอัก
"นี่! มีอะไรก็บอกๆมาเหอะน่า"ฮยอกผู้ใจร้อนพูดขี้น
"คือ...ชั้นจะต้องไปเรียนต่อเมืองนอก ....ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป.."
เด็กน้อยฮยอกแจน้ำตาร่วงดังเผาะ รีบวิ่งไปกอดเด็กน้อยอีกคนพร้อมร้องไห้โฮ
"ไม่จริงใช่มั้ย ซีวอน นายคือเพื่อนของชั้นนะ นายจะทิ้งให้ชั้นอยู่คนเดียวหรอ" ฮยอกเงยหน้าขึ้นมองเด็กน้อยซีวอน
"เอ่อ...ฮยอก ชั้นขอโทษจริงๆ แต่ชั้นสัญญาว่าชั้นจะกลับมาหานายแน่นอน"
" มาเกี่ยวก้อยกัน..ชั้นสัญญา" เด็กน้อยชูนิ้วก้อยขึ้นเพื่อรอให้เด็กชายอีกคนมาเกี่ยวนิ้วของเค้า
"จริงหรอ! แน่นะ มาๆเกี่ยวก้อยกัน" เด็กน้อยฮยอกแจ กลับมามีอารมณ์ดีขึ้นกว่าเดิมนิดนึงแต่ก้อยังคงความเศร้าไว้เหมือนเดิม
แล้วเด็กน้อยทั้งสองคนก้อเกี่ยวก้อยกันอย่างเหนียวแน่น (ยังไง?)
"ถ้าไปแล้วก้ออย่าลืมเพื่อนคนนี้ล่ะ ซีวอนมีแฟนเมื่อไรก้อย่าลืมบอกนะ"
"จะบ้าหรอ ฮยอก เรายังเด็กอยู่เลยนะ จะมีได้ไงล่ะ"
"อ่ะ..เอ่อ ใช่ แหะๆก็เผื่อตอนโตไง ^^;"
"อันนั้นก้อไม่แน่นะ หุหุ ^,^"
"แหมๆ"
"คุณหนูครับ ได้เวลากลับบ้านแล้วครับ" คนขับรถของซีวอนมารับซีวอนกลับบ้าน
"งั้น..ชั้นไปละนะ ฮยอก ดูแลตัวเองด้วย"ซีวอนพูดพร้อมกับกอดเด็กน้อยน่ารักตรงหน้า ซึ่งฮยอกแจก็บ่อน้ำตาแตกอีกครั้ง
"ฮึกๆ..ฮือๆ นะ นายก็เหมือนกันนะ T0Tฝากสวัสดีคุนน้าจีอึนด้วย" เด็กทั้งสองยืนกอดกันนานพอสมควร แล้วซีวอนก้อผละออกไป แล้วเดินไปยังรถ ซึ่งเด็กน้อยฮยอกก็โบกมือลาทั้งน้ำตา และค่อยๆมองรถของซีวอนที่ค่อยๆเคลื่อนออกไปอย่างช้าๆจนลับสายตา
------------------------------------------------------------------------
หลายปีผ่านไป(ไวเหมือนโกหก?)
"ฮยอก ฮยอก ฮยอก!!!!!" เสียงเรียก333เดซิเบลดังขึ้น
ซึ่งไม่น่าเชื่อว่าเสียงนี้จะมาจากหนุ่มน้อยน่ารักน่าชัง มีนามว่า..ซองมิน
"หา ว่าไงนะ?"ฮยอกหลุดออกจากภวังค์ เมื่อเห็นเพื่อนรักนั่งทำหน้าบูดเป็นตูดชิมแปนซีอยู่
"นี่นาย ไม่ได้ฟังชั้นเลยหรอ งอนแล้วนะ ง้อด้วย"ซองมินพูดอย่างกระเง้ากระงอด
"โอ๋ๆๆ อย่างอนเลย หายโกรธเหอะน้า" แลวฮยอกก็ยื่นนิ้วก้อยขึ้นมาเพื่อง้อซองมิน
ซึ่งการกระทำนี้ เค้าติดมาตั้งแต่เด็กๆ ซึ่งเค้ามักทำแบบนี้กับเพื่อนอีกคนนึง ซึ่งห่างหายไปนาน และไม่เคยพบเจอกันนับแต่นั้นมา ซึ่งเค้าก็คิดถึงเพื่อนคนนั้นอยู่เสมอ ถึงแม้ว่าพ่อกับแม่ของพวกเค้าจะรู้จักกันก็เถอะ แต่นายนั่นก็ไม่ได้ติดต่อกลับมาเลย...
"นะนะ เลิกงอนเหอะน้า เด๋วจะพาไปกินกล้วยเลย ฮิๆ"
"นี่นาย ว่าชั้นเป็นลิงหรอ นายนั่นล่ะลิง ว่าแต่คนอื่นเค้าไม่ดูตัวเอง โอ้ย ไม่ไหวๆ" ซองมินพูดขึ้น
"ว้า...แย่จัง" ฮยอกพูดขึ้นพร้อมทำหน้าหงอยๆแล้วเอามือมาทำท่าตีฉาบ...เอ..รึ..ตีฉิ่ง?
"บ้ากันเข้าไปใหญ่ละ พวกแกสองคนน่ะ" คิบอมว่าขึ้นด้วยสีหน้าเซ็งๆ
"ทำไมฮะ? ไอ้คิบ๋อม จอมใจร้าว>>(เกี่ยวกันตรงไหน?)" ฮยอกพูดขึ้น
"ก็ดูพวกแกดิ เล่นกันเป็นเด็กๆไปได้ โตๆกันแล้วนะเฟร้ย" คนที่ผู้ใหญ่ที่สุดในกลุ่มพูดขึ้น
"ง่า...คิบอมอ่ะ T^T" มินมินน้อยพูดขึ้น พร้อมทำหน้าหงอยๆเพราะโดนเพื่อนดุ
"ไม่ต้องไปสนใจไอ้คิบ๋อม..มันหรอก ซองมิน"ฮยอกพูด
ออด ออด
"ป่ะ เวลาหมดแล้ว ไปกลับบ้านกันเถอะ ยะฮู้ส์" ฮยอกเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี
"จ้า..งั้น บ๊ายบายน้า ชั้นไปทำงานก่อนนะ จุ๊ฟๆ" มินพูดขึ้นส่งจุ๊ฟให้สองเพื่อนรัก แล้วรีบเดินจากไป
"วันนี้ แกจะไปไหนป่าววะ ฮยอก" คิบอมถาม
"อ่า..ไม่อ่ะ..จะกลับบ้านเลย แล้วแกอ่ะ"
"กะว่า จะไปสนามบาสก่อนอ่ะ"
"อือๆ งั้น ชั้นไปก่อนนะ วันนี้รีบอ่ะ คงไม่ได้เล่นกะแก"
"เออๆ บาย"
ตึ่ก ตึ่ก
"ฮยอกแจคร้าบ.."เสียงหลายๆเสียงดังขึ้น
"หือ? " ฮยอกแจหันหน้าไปตามเสียงนั่น พร้อมกับทำหน้าตกใจ ไอ้หยา...พวกจอมตื๊อมาอีกแล้ว ชั้นเป็นปู้ชายน้า มิใช่ปู้หญิง ทำไมพวกนายต้องมาชอบชั้นด้วยเนี่ย..
"ผมชอบคุณนะครับ ได้โปรดรับดอกไม้จากผมเถอะนะครับ"
"เอ่อ.."
"ผมก็ชอบคุณ"
เสียงหลายๆเสียงแย่งกันพูดขึ้น ทำให้ฮยอกรำคาญจนต้องวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว แต่เจ้าพวกนนั้นก็ยังวิ่งตามมาอีก 'หึ ต่อให้พวกแกตามชั้นยังไงก็ไม่ทันหรอกโฟร้ย ชั้นน่ะ แชมป์มาราธอนนะโฟร้ย' ฮยอกคิดอย่างมั่นใจ พร้อมรีบวิ่งอย่างสปีดปานโกสต์ไรเดอร์ไม่ปาน>>>>(เกี่ยวตรงไหน)
"แฮ่ก แฮ่ก"
' ย่าห์ ใกล้ถึงแล้วโฟร้ย' ฮยอกคิดอย่างดีใจเมื่อเห็นประตูหน้าโรงเรียน
แต่.....
ช้าก่อน............................
พรืดดดดด!!!!!!!!!!!!
"หวะ เหวอ!!" ฮยอกร้องขึ้นอย่างตกใจ พร้อมกับหงายหลัง
โป้ก!
"โอ๊ย! ใครฟระ " เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น
"อุ้ย...ซวยแล้ว" ฮยอกคิดในใจ พร้อมกับลุกขึ้น
สาเหตุของความซวยก็คือ.....
เค้าวิ่ง....
เหยียบเปลือกกล้วย ซึ่งใครก็ไม่รู้มากินทิ้งไว้(นิสัยไม่ดีจริงๆ) เป็นผลให้เค้าลื่นและรองเท้าอีกข้างก็ลอยหลุดจากเท้าของเค้าไปตกบนหัวของใครคนหนึ่ง
ซึ่ง..
คนคนนั้น...มีนามว่า
เชวซีวอน..^^
--------------------------------------------------------------------------------------
เอ่อ..นี่เป็นเรื่องแรกที่แต่ง
ยังไงก็ช่วยเม้นๆและก็ติชมกันด้วยนะค้า...
เพื่อกำลังใจ
" ฮยอก ชั้นมีอะไรจะบอกนายล่ะ" เด็กน้อยคนหนึ่งพูดขึ้น ทำให้เด็กน้อยฮยอกแจต้องการหยุดการไกวชิงช้าแล้วหันหน้ามามองอย่างสง.กะ.สัย
"หืม? มีไรหรอ วอน" ฮยอกถามขึ้นเริ่มรู้สึกถึงความตึงเครียดของเพื่อนตรงหน้า
"เอ่อ...คือ ชั้น" ซีวอนอึกอัก
"นี่! มีอะไรก็บอกๆมาเหอะน่า"ฮยอกผู้ใจร้อนพูดขี้น
"คือ...ชั้นจะต้องไปเรียนต่อเมืองนอก ....ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป.."
เด็กน้อยฮยอกแจน้ำตาร่วงดังเผาะ รีบวิ่งไปกอดเด็กน้อยอีกคนพร้อมร้องไห้โฮ
"ไม่จริงใช่มั้ย ซีวอน นายคือเพื่อนของชั้นนะ นายจะทิ้งให้ชั้นอยู่คนเดียวหรอ" ฮยอกเงยหน้าขึ้นมองเด็กน้อยซีวอน
"เอ่อ...ฮยอก ชั้นขอโทษจริงๆ แต่ชั้นสัญญาว่าชั้นจะกลับมาหานายแน่นอน"
" มาเกี่ยวก้อยกัน..ชั้นสัญญา" เด็กน้อยชูนิ้วก้อยขึ้นเพื่อรอให้เด็กชายอีกคนมาเกี่ยวนิ้วของเค้า
"จริงหรอ! แน่นะ มาๆเกี่ยวก้อยกัน" เด็กน้อยฮยอกแจ กลับมามีอารมณ์ดีขึ้นกว่าเดิมนิดนึงแต่ก้อยังคงความเศร้าไว้เหมือนเดิม
แล้วเด็กน้อยทั้งสองคนก้อเกี่ยวก้อยกันอย่างเหนียวแน่น (ยังไง?)
"ถ้าไปแล้วก้ออย่าลืมเพื่อนคนนี้ล่ะ ซีวอนมีแฟนเมื่อไรก้อย่าลืมบอกนะ"
"จะบ้าหรอ ฮยอก เรายังเด็กอยู่เลยนะ จะมีได้ไงล่ะ"
"อ่ะ..เอ่อ ใช่ แหะๆก็เผื่อตอนโตไง ^^;"
"อันนั้นก้อไม่แน่นะ หุหุ ^,^"
"แหมๆ"
"คุณหนูครับ ได้เวลากลับบ้านแล้วครับ" คนขับรถของซีวอนมารับซีวอนกลับบ้าน
"งั้น..ชั้นไปละนะ ฮยอก ดูแลตัวเองด้วย"ซีวอนพูดพร้อมกับกอดเด็กน้อยน่ารักตรงหน้า ซึ่งฮยอกแจก็บ่อน้ำตาแตกอีกครั้ง
"ฮึกๆ..ฮือๆ นะ นายก็เหมือนกันนะ T0Tฝากสวัสดีคุนน้าจีอึนด้วย" เด็กทั้งสองยืนกอดกันนานพอสมควร แล้วซีวอนก้อผละออกไป แล้วเดินไปยังรถ ซึ่งเด็กน้อยฮยอกก็โบกมือลาทั้งน้ำตา และค่อยๆมองรถของซีวอนที่ค่อยๆเคลื่อนออกไปอย่างช้าๆจนลับสายตา
------------------------------------------------------------------------
หลายปีผ่านไป(ไวเหมือนโกหก?)
"ฮยอก ฮยอก ฮยอก!!!!!" เสียงเรียก333เดซิเบลดังขึ้น
ซึ่งไม่น่าเชื่อว่าเสียงนี้จะมาจากหนุ่มน้อยน่ารักน่าชัง มีนามว่า..ซองมิน
"หา ว่าไงนะ?"ฮยอกหลุดออกจากภวังค์ เมื่อเห็นเพื่อนรักนั่งทำหน้าบูดเป็นตูดชิมแปนซีอยู่
"นี่นาย ไม่ได้ฟังชั้นเลยหรอ งอนแล้วนะ ง้อด้วย"ซองมินพูดอย่างกระเง้ากระงอด
"โอ๋ๆๆ อย่างอนเลย หายโกรธเหอะน้า" แลวฮยอกก็ยื่นนิ้วก้อยขึ้นมาเพื่อง้อซองมิน
ซึ่งการกระทำนี้ เค้าติดมาตั้งแต่เด็กๆ ซึ่งเค้ามักทำแบบนี้กับเพื่อนอีกคนนึง ซึ่งห่างหายไปนาน และไม่เคยพบเจอกันนับแต่นั้นมา ซึ่งเค้าก็คิดถึงเพื่อนคนนั้นอยู่เสมอ ถึงแม้ว่าพ่อกับแม่ของพวกเค้าจะรู้จักกันก็เถอะ แต่นายนั่นก็ไม่ได้ติดต่อกลับมาเลย...
"นะนะ เลิกงอนเหอะน้า เด๋วจะพาไปกินกล้วยเลย ฮิๆ"
"นี่นาย ว่าชั้นเป็นลิงหรอ นายนั่นล่ะลิง ว่าแต่คนอื่นเค้าไม่ดูตัวเอง โอ้ย ไม่ไหวๆ" ซองมินพูดขึ้น
"ว้า...แย่จัง" ฮยอกพูดขึ้นพร้อมทำหน้าหงอยๆแล้วเอามือมาทำท่าตีฉาบ...เอ..รึ..ตีฉิ่ง?
"บ้ากันเข้าไปใหญ่ละ พวกแกสองคนน่ะ" คิบอมว่าขึ้นด้วยสีหน้าเซ็งๆ
"ทำไมฮะ? ไอ้คิบ๋อม จอมใจร้าว>>(เกี่ยวกันตรงไหน?)" ฮยอกพูดขึ้น
"ก็ดูพวกแกดิ เล่นกันเป็นเด็กๆไปได้ โตๆกันแล้วนะเฟร้ย" คนที่ผู้ใหญ่ที่สุดในกลุ่มพูดขึ้น
"ง่า...คิบอมอ่ะ T^T" มินมินน้อยพูดขึ้น พร้อมทำหน้าหงอยๆเพราะโดนเพื่อนดุ
"ไม่ต้องไปสนใจไอ้คิบ๋อม..มันหรอก ซองมิน"ฮยอกพูด
ออด ออด
"ป่ะ เวลาหมดแล้ว ไปกลับบ้านกันเถอะ ยะฮู้ส์" ฮยอกเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี
"จ้า..งั้น บ๊ายบายน้า ชั้นไปทำงานก่อนนะ จุ๊ฟๆ" มินพูดขึ้นส่งจุ๊ฟให้สองเพื่อนรัก แล้วรีบเดินจากไป
"วันนี้ แกจะไปไหนป่าววะ ฮยอก" คิบอมถาม
"อ่า..ไม่อ่ะ..จะกลับบ้านเลย แล้วแกอ่ะ"
"กะว่า จะไปสนามบาสก่อนอ่ะ"
"อือๆ งั้น ชั้นไปก่อนนะ วันนี้รีบอ่ะ คงไม่ได้เล่นกะแก"
"เออๆ บาย"
ตึ่ก ตึ่ก
"ฮยอกแจคร้าบ.."เสียงหลายๆเสียงดังขึ้น
"หือ? " ฮยอกแจหันหน้าไปตามเสียงนั่น พร้อมกับทำหน้าตกใจ ไอ้หยา...พวกจอมตื๊อมาอีกแล้ว ชั้นเป็นปู้ชายน้า มิใช่ปู้หญิง ทำไมพวกนายต้องมาชอบชั้นด้วยเนี่ย..
"ผมชอบคุณนะครับ ได้โปรดรับดอกไม้จากผมเถอะนะครับ"
"เอ่อ.."
"ผมก็ชอบคุณ"
เสียงหลายๆเสียงแย่งกันพูดขึ้น ทำให้ฮยอกรำคาญจนต้องวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว แต่เจ้าพวกนนั้นก็ยังวิ่งตามมาอีก 'หึ ต่อให้พวกแกตามชั้นยังไงก็ไม่ทันหรอกโฟร้ย ชั้นน่ะ แชมป์มาราธอนนะโฟร้ย' ฮยอกคิดอย่างมั่นใจ พร้อมรีบวิ่งอย่างสปีดปานโกสต์ไรเดอร์ไม่ปาน>>>>(เกี่ยวตรงไหน)
"แฮ่ก แฮ่ก"
' ย่าห์ ใกล้ถึงแล้วโฟร้ย' ฮยอกคิดอย่างดีใจเมื่อเห็นประตูหน้าโรงเรียน
แต่.....
ช้าก่อน............................
พรืดดดดด!!!!!!!!!!!!
"หวะ เหวอ!!" ฮยอกร้องขึ้นอย่างตกใจ พร้อมกับหงายหลัง
โป้ก!
"โอ๊ย! ใครฟระ " เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น
"อุ้ย...ซวยแล้ว" ฮยอกคิดในใจ พร้อมกับลุกขึ้น
สาเหตุของความซวยก็คือ.....
เค้าวิ่ง....
เหยียบเปลือกกล้วย ซึ่งใครก็ไม่รู้มากินทิ้งไว้(นิสัยไม่ดีจริงๆ) เป็นผลให้เค้าลื่นและรองเท้าอีกข้างก็ลอยหลุดจากเท้าของเค้าไปตกบนหัวของใครคนหนึ่ง
ซึ่ง..
คนคนนั้น...มีนามว่า
เชวซีวอน..^^
--------------------------------------------------------------------------------------
เอ่อ..นี่เป็นเรื่องแรกที่แต่ง
ยังไงก็ช่วยเม้นๆและก็ติชมกันด้วยนะค้า...
เพื่อกำลังใจ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น