รักไร้สาย

เนื้อเรื่อง

 เธอลืมโทรศัพท์มือถือไว้บนรถไฟฟ้า
กว่าผมจะเห็น รถไฟก็ออกจากสถานีแล้ว
ผมได้แต่หวังคอยว่าเธอจะโทร.กลับมาเข้าเครื่อง
เพื่อเช็กว่าใครเป็นคนเก็บให้
เฝ้าคิดประโยคคำพูดสวยๆ และสถานที่นัดหมายเท่ๆ
สำหรับการคืนโทรศัพท์
ใช่...ผมแอบชอบเธอมาหลายสถานีแล้ว
ขึ้นสถานีเดียวกัน นั่งข้างกัน อยากพูดคุยแต่ไม่กล้า
ผมลอบมองเธอผ่านเงาสะท้อนจากกระจกหน้าต่างรถ
แต่ละวันมีสิ่งดีๆ ผ่านเข้ามาในชีวิต
เราจะเก็บไว้หรือปล่อยผ่านไป

เสียงโทรศัพท์ดัง มีสายเรียกเข้า
ผมรับสายแต่ไม่ใช่เสียงของเธอ เป็นเสียงจากนางพยาบาล
คุณพ่อเธอเป็นลมฟุบข้างถนน
พลเมืองดีช่วยอุ้มส่งโรงพยาบาล
อาการหนักมากต้องรับการผ่าตัดด่วน
คุณพ่อมีเธอเป็นลูกคนเดียว
ผมมีมือถืออันเดียวของเธอ
ผมจึงกลายเป็นญาติคนเดียวที่สนิทที่สุดในขณะนี้
ผมรีบไปโรงพยาบาลทันที
ถึงห้องไอซียู ป้ายหน้าห้องบอกให้ปิดมือถือก่อนเข้า
แล้วพอปิดมือถือของเธอผมก็เปิดอีกไม่ได้ เพราะรหัสผ่านไม่มี
ผมทำทุกอย่างเท่าที่พอจะทำได้
เซ็นชื่ออนุญาตให้ทำการผ่าตัดคุณพ่อของเธอ
รับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมด
รวมทั้งกลับไปตามหาเธอบนสถานีรถไฟฟ้าที่เห็นเธอครั้งสุดท้าย

ผมรู้สึกได้ว่าเธอก็คงกระวนกระวาย
ตามหาคุณพ่อของเธอเหมือนกัน
"เธอมารับคุณพ่อกลับไปแล้วค่ะ"
นางพยาบาลบอกเมื่อเห็นผมงงกับเตียงคนไข้ที่ว่างเปล่า
"เห็นบอกว่าพอรู้ว่าคุณพ่อเธอหายไป
เธอก็โทร.เช็กทุกโรงพยาบาลที่ใกล้บ้าน"
แต่ผมเช็กทุกบ้านที่ใกล้โรงพยาบาลไม่ได้
"เธอยังฝากข้อความถึงคุณด้วย"
นางพยาบาลยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆ มาให้
เป็นตัวเลขสี่หลักลายมือบรรจง '2120'
"เธอบอกจะโทร.ไปหาคุณเอง" พยาบาลยิ้ม
ผมยิ้มรับ หยิบมือถือของเธอขึ้นมาดู
แต่ละวันมีสิ่งดีๆ ผ่านเข้ามาในชีวิต
ระหว่างเราแอบมองสิ่งดีๆ ผ่านเงาในกระจก
บางที .. สิ่งที่ดีๆ ก็แอบมองเราอยู่เหมือนกัน

เธอ : ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างนะคะ
เขา : ไม่เป็นไรหรอกครับ
เธอ : แล้วเราจะเจอกันที่ไหนดีคะ
เขา : ตรงแบล็คแคนย่อนในสถานีรถไฟที่เราเคยขึ้นบ่อยๆ เป็นไงครับ
เธอ : ได้ค่ะ กี่โมงดีคะ
เขา : อีกชั่วโมงนึงเจอกันนะครับ
เธอ : ได้ค่ะ พอคุณถึงแล้วโทรเข้าเบอร์นี้นะคะ 01***-****
เขา : ได้ครับ ว่าแต่คุณมีมือถือสองเครื่องหรือครับ
เธอ : อ๋อ ไม่ใช่หรอกค่ะ ดิฉันยืมมือถือของคู่หมั้นดิฉันมาน่ะค่ะ
เขา : เออออ.................ครับ แล้วเจอกันนะครับ...
เธอ : ขอบคุณอีกครั้งนะคะ แล้วเจอกันค่ะ
เขา : เราจะพอเป็นเพื่อนกันได้มั๊ยครับ
เธอ : อืมมม ได้ซิคะ

เขา : คือ .. ผมเห็นคุณขึ้นระไฟฟ้าไปทำงานมาสามปีแล้วครับ
ทุกครั้งถ้ามีที่ว่างผมพยายามไปนั่งข้างคุณ หรือไม่ก็ไปยืนข้างๆ คุณ
ผมแอบมองคุณจากเงาสะท้อนในกระจกทุกครั้งเลยครับ

เธอ : จริงหรือคะ ดิฉันก็มองคุณมานานแล้วค่ะ
แต่ดิฉันมองที่คุณตรงๆ เลยค่ะ
ดิฉันมองคุณปีนึงเต็มๆ เลยค่ะ
แต่คุณไม่มีทีท่าว่าจะมองดิฉันเลย
ตอนนั้นดิฉันเห็นคุณมองแต่วิวข้างนอก
ดิฉันมองอยู่หนึ่งปีเต็ม
ดิฉันคิดว่าคงไม่มีหวังแล้ว ยังไงๆ เขาก็ไม่สนใจดิฉัน
ดิฉันเลยไม่ได้สนใจคุณอีกเลยค่ะ
สองปีให้หลังดิฉันเลยมองคนที่อยู่อีกข้างของดิฉัน
แล้วเขาก็ส่งยิ้มให้ดิฉันค่ะ เรามองกันอยู่ปีครึ่งค่ะ
หกเดือนที่แล้วเราก็ได้คุยกันครั้งแรกค่ะ
คุณเชื่อมั๊ยคะว่าเราเพิ่งหมั้นกันอาทิตย์ที่แล้วเองค่ะ

เขา : ............(อึ้งไปเลย พูดไม่ออก)..............คะคคครับ
......ขอให้คุณกับคู่หมั้นมีความสุขมากๆนะครับ
........แล้วเจอกันครับ..........บายครับ