คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : พูดออกไปแล้ว(ลงโคตรยาว)
33
“เอ่อน้ำใสดีนะค่ะท่านพี่”
ลูเคียชวนคุยไปเรื่อยๆ ร่างบางนั้นก็ชะโงกดูน้ำที่ใสแจ๋ว อารมณ์ขุ่นมัวที่มีนั้นเริ่มหายไปตามประสาเด็กโกรธง่ายหายเร็ว(?) ก่อนตาสีม่วงใสนั้นจะส่อประกายขัดใจกับสิ่งที่ค่อยๆ ลอยมาตามกระแสน้ำ
สิ่งที่ไม่สมควรจะมาอยู่ในน้ำแม้แต่น้อย
ใครคนไหนมันมามือบอนนะเดี๋ยวจับปรับซะให้เข็ด
ลูเคียคิดอย่างหงุดหงิด พร้อมเพ่งเล็งเจ้าวัตถุแปลกปลอมที่กำลังเข้ามาหา ราวกับเป็นหมาหาเจ้าของ
ด้วยความที่สมาธิของลูเคียไปกองอยู่ที่เดียวกันหมดเลยไม่รู้แม้แต่น้อยว่าตอนนี้
ท่านพี่
กำลังเครียด
ย้ำเครียดมาก
กับการตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิต
บอกไปเลยซิ
เสียงในหัวของเบียคุยะสั่งย้ำไปย้ำมาแต่ปากบางที่ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายบ่อยนั้นกลับกลายเป็นอัมพาตชั่วขณะ
แค่บอกว่ารักพูดไปซิ
สมองสั่งการไปเป็นรอบที่ร้อย แต่ริมฝีปากบนกับล่างยังไม่ยอมเปิด
โอ๊ย ทำไมบอกรักมันเครียดอย่างนี้
ข้ามขั้นตอนเลยได้มั๊ยเนี่ย
“เจ้า-ไม่-ใช้-ดวงอาทิตย์” ลูเคียพูดออมาช้าๆ ทีละคำราวกับเด็กที่พึ่งอ่าย นัยน์ตาสีม่วงใสนั้นก็หรี่ตาลงพยายามเพ่งมองให้ชัดที่สุด
ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวกับความรู้สึกอุ่นที่มือบาง
หมับ
เบียคุยะคว้ามือสองข้างของลูเคียไปจับไว้ ความอบอุ่นจากมือหนึ่งไหวสู่อีกมือหนึ่ง ตาประสานตา นัยน์ตาสีน้ำเงินท้องทะเลนั้นมีวี่แววลังเล สั่นไหว
แต่สุดท้าย
สุดท้าย
ปากที่เคยปิดสนิทก็เปิดออก
“ลูเคียสำหรับข้าเจ้าอาจไม่ใช้ดวงอาทิตย์ที่ร้อนแรง ไม่ใช้ดวงจันทราที่เยือเย็น หรือไม่ใช้แม้แต่ดวงดาวที่ทอแสงยอมค้ำคืน”
เบียคุยะพูดออกมาเนิบๆตามนิสัยก่อนจะหยุดเว้นวรรคที่นานมากๆ แต่แค่คำพูดตอนต้นก็ทำเอาลูเคียอยากกระตุกมือออกจากอุ้งมืออุ่นแต่ก็ทำไม่ได้ เมื่อถูกนัยน์ตาสีน้ำทะเลสะกดเอาไว้
ท่านพี่คว้ามือมาบอกว่าข้าไม่มีค่าอะไรอย่างนั้นซิ
“แต่เจ้าก็คือสายลมสำหรับข้า เป็นอากาศที่ข้าขาดไม่ได้ ข้าอาจไม่ได้รักเจ้าคนแรกและข้าก็ไม่รู้ว่าจะเป็นสุดท้ายหรือเปล่า”
“แต่ว่าตอนนี้ข้ารักเจ้าและจะรักตลอดไป”
วรรคสุดท้ายลูเคียพูดพร้อมกับเบียคุยะได้เหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยน อย่างไม่ทันตั้งตัวร่างบางก็โถมเข้าหาโอมกอดของร่างสูง
คำบอกรักที่ยาวแสนยาว
คำบอกรักที่ฟังตอนแรกแล้วชวนหงุดหงิด
คำบอกรักที่ท่านพี่เป็นคนบอกข้า
ลูเคียยิ้มอย่างดีใจที่ในที่สุดท่านพี่ก็รู้สักที่ว่าเธอต้องการอะไร ถึงจะไม่ดีมาก แต่แค่นี้ก็พอแล้ว
“ลูเคียเจ้าไม่โกรธข้าเหรอ”
“ไม่นี้ค่ะ”
ลูเคียตอบทั้งๆที่ยังอยู่ในอ้อมอกอีกฝ่ายที่ตอนนี้เอามือมากอดเอาไว้เต็มที่แล้ว(- - - - >เรื่องอะไรจะให้พลาดรอมานาน)
“ก็เห็นเจ้าบอกว่าไม่ได้รู้สึกอะไร”
“ท่านพี่บ้า”
ลูเคียเคืองเต็มที่กับคนที่ซื่อซะไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ก็มีอย่างที่ไหนมาถามผู้หญิงว่ารู้สึกยังไงกับตัวเองทั้งๆที่คนถามไม่ยอมบอกก่อน
รู้มั๊ยนะว่า
เขิน
เขินนะเขิน ให้พูดได้ไง
“บ้าก็บ้ารัก” เบียคุยะที่เริ่มรู้จักเล่นลิ้นพูกยวนกลับแบบหน้าตาย ไม่สนใจกับมือน้อยๆที่พยายามหาอิสระให้ตัวเองแม้แต่น้อย
“ท่านพี่ค่ะ ปล่อย”
“ข้าหนาวนี้หนา ต้องทำตัวให้อบอุ่น” ปากที่แทบไม่เคยพูดกลับจ้อไม่หยุด ใบหน้าหวานนั้นก็เริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆอย่างหยุดไม่อยู่
“ท่านพี่”
“เจ้ายังไม่ตอบข้าเลยลูเคีย เจ้าคิดยังไงกับข้า”
เบียคุยะกระซิบเบาๆที่หูของลูเคีย เสียงกระซอบลมหายใจที่รดต้นคอทำเอาลูเคียอดเขินกว่าเดิมไม่ได้
และคิดเสียใจอย่างหนักที่กระโจมหาอ้อมกอดนี้
“ว่าไงทำไมไม่ตอบพี่ล่ะ”
กรี๊ด
ลูเคียกรี๊ดในใจอย่างสุดทน
น้ำเสียงนุ่นสุดยอด กระซิบที่ข้างหู แถมยังอยู่ใกล้กันซะขนาดนี้ หันไปทางไหนก็เจอแหน้าหล่อๆของท่านพี่
“หือว่าไงล่ะ”
กึก
ลูเคียตัวแข็งทื่อ ตะกี้นี้ท่านพี่
ท่านพี่
ภาพลูเคียตัวแข็งอย่างตกใจ กับใบหน้าที่แดงจัดซะจนมะเขือกเทศหมดสวนยังอายทำเอาเบียคุยะลอบยิ้มอย่างพอใจ
ส่วนสาเหตุที่ลูเคียตัวแข็งอย่างงี้นะเหรอ
ก็เพราะ
ข้าเผลอกัดหูขาวๆนั้นเบาๆนะซิ
แค่เบาๆเอง
ตกใจไปได้
เบียคะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างอารมณ์ดีมือก็กระชับมากขึ้นไม่ให้ร่างบางหนีไปไหน
ก็บอกแล้วถ้าถัดจากสารภาพรักแล้วละก็
ข้าไม่กลัวหรอกนะ
- - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - - - - -- -- -- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - กรี๊ด
แต่งเองกรี๊ดเอง
เฮียแกทำไปได้
ปล. ไปล่ะ ยังไม่จบนะจ๊ะ แต่ตัดลงแค่นี้ก่อน(ไอ้เจแกมันโรคจิตชัดๆ มาตัดอะไรตอนนี้)
แล้วเรามาตอบสนองความบ้าสไตล์เจ(แกเปลี่ยนเรื่อง)
เรามาสัมภาษณ์พระเอกของเรื่องกันเนอะ
เอามั๊ย
จะอ่านกันจริงง่ะ
- - - - > เฮ้ยถามพอเป็นพิธี ไหงหนีเจกันหมดอย่างนั้นล่ะ เจล้อเล่นกลับมาก่อน
เอาจริงนะ(ถามเฉยๆ ช่วยกรุณาบอกว่าจ๊ะ หรือพยักหน้าซือๆก็ได้)
ถ้าทุกคนเรียกร้องกันถึงขนาดนี้
- - - > ใครเรียกร้องมันว่ะ
///ขอหลอกตัวเองนิ๊ดหนึ่ง - - - แน่ใจนะว่านิ๊ดหนี่งนะ///
งั้นก็อ่านตอนต่อไปเลยจ๊ะ
บทสัมภาษณ์ท่านคุจิกิ เบียคุยะ(เฮียเบียของพวกเรานั้นเอง)
- - - > โห่รับเฮียแกหน่อยเร็ว
ผู้สัมภาษณ์ เจเจเองจ้า (ใครกล้าแย่งซีนเดี๋ยวแม่เอาลูกตะกัวไปแจกแน่)
เจเจ : สวัสดีค่ะ ท่านเบียคุยะ
เบียคุยะ : อืม(พยักหน้านิดหนึ่งให้)
เจเจ : คือขอสัมภาษณ์นะค่ะ
เบียคุยะ : เชิญ
(พูดน้อยมาก เฮียแกเป็นพิกุลทองกลับช้ามาเกิดหรืออย่างไร)
เจเจ : คือคำถามแรกนะค่ะ มีคนฝากถาม(ตัวมันนั้นแหละ) ว่าท่านเบียคุยะทำไมจับหญิงไม่เก่งเลยล่ะค่ะ ทั้งๆที่น่าจะมีประสบการณ์
เบียคุยะ : อ่ะ คะ คือมันก็ไม่เก่งทำไมล่ะ (เฮียหน้าแดงนิดหนึ่ง ก่อนจะส่งสายตาพิฆาตมาให้)
เจเจ : ไม่ทำหรอกค่ะไมล์ ทำแต่ลำโพง (ไอ้เจกวนหน้าตาย)
เบียคุยะ : เซมบงซากุระ
เฮียเบียที่รักเคารพของเรายิ้ม(แสยะยิ้ม) ก่อนที่กลีบซากุระนับร้อยจะเกิดขึ้นมา
และที่สำคัญ
มันกำลัง
พุ่งมาหาไอ้เจ
เบียคุยะ : ลาก่อน พวกเราส่งแขก
ท่านเจ้าบ้านหันไปสั่งบรรดาคนรับใช้ที่เตรียมพร้อมอยู่แล้ว (เพราะพอจะเดาชะตากรรมมันได้)
แต่ไม่เป็นไรคุณเจต้องอดทน(ยืมมุกแรมโบ้แห่งรีบอร์นมา) ใครอยากรุ้คนถามส่งมาเลย เดี๋ยวเจจะดอดหาคำตอบมาให้ได้ ถามเฮีบเบียไม่ได้ ถามพี่สาวเฮียแกก็ได้ว่ะ
สุดท้ายแล้ว
บ้ายบาย ขอให้ทุกคนมีชีวิตรอดบนโลกบิดๆเบี้ยวๆใบนี้นะจ๊ะ
เจจ้า
ปล.2 ไปล่ะจริงๆ รู้สึกว่าตอนนี้แต่งยาวมาก อย่าลืมเม้นให้นะ โหวตด้วยก็ดี ใครไม่เม้นไม่โหวต เราจะส่งตัวและหัวใจไปตามหลอกแอนด์หลอนถึงที่เลย
- - - - > ไม่อยากจะบอกว่าน่ากลัวจริงๆนะเออ
ความคิดเห็น