คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : ก็แค่นั้นเอง
"คืออากาศดีนะ"
แป่ว
นี้ข้าพูดอะไรออกไปเนี้ย
เบียคุยะกุมขมับตัวเองอย่างปวดหัวกับปากของตัวเองมาดันพูดอะไรออกไป ไม่ใช้พูดไม่คิด แต่ไอ้คิดนะมันไม่พูด
"ท่านพี่จะพูดกับข้าแค่นี้ใช้ไหมค่ะ" ลูเคียเอ่ยเสียงเรียบ นัยน์ตาสีม่วงใสนั้นตวัดมองดูคนที่หน้าตานิ่งสงบ(ทั้งๆที่ในใจลนแทบตาย)
เฉย
นี้เธอไม่มีค่ากับท่านพี่เลยรึไง
"ถ้ามีแค่นี้เจ้าจะทำยังไง" น้ำเสียงเรียบเฉยติดเย็นชาถามขึ้นมา ทำถามที่ทำเอาทำนบน้ำตาของลูเคียแทบแตก
"ข้าก็จะกลับยังไงล่ะค่ะ" ลูเคียเชิดหน้าพูดอย่างหยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเอง
คนอย่างเธอมีศักดิ์ศรีมากพอ
"จะกลับยังไงว่ายน้ำกลับหรือไง" ถ้อยคำประชดที่ออกมาจากปากของเบียคุยะนั้นไม่ต่างจากน้ำมันที่ราดไปในกองเพลิง
"ค่ะ แค่นี้ใช้ไหมค่ะ"
ลูเคียทำเอาเบียคุยะตกใจเกือบตายเมื่ออยู่ๆสาวเจ้าทำท่าจะกระโดดลงไปในน้ำจริงๆ อ้อมแขนแกร่งนั้นคว้าเอาร่างบางที่คิดพิเรนนั้นเข้ามาในตัวเรือเหมือนเดิม เรือน้อยนั้นสั่นไหวไปทั้งลำ
กึก
ร่างทั้งสองถึงกับชะงักเมื่อตอนนี้ใบหน้าของทั้งสองห่างกันเพียงเส้นผ่านได้ จากแรงที่ฉุกกระชากกันทำเอาตอนนี้ร่างบางถูกเบียคุยะเกาะกุมเอาไว้จนเกือบกลายเป็นกอด
"ขอโทษ"
เบียคุยะยอมปล่อยตัวลูเคีย สัมผัสอ่อนหวานนั้นยังรู้สึกได้ เนื้อนุ่มๆที่สัมผัสเมื่อครู่ยังตราตรึง ใบหน้าหวานที่แดงจากความเขินยังติดตา
"วันนี้ใส่ชุดสวยนี้" เบียคุยะพูดมาลอยๆ นัยน์ตาสีน้ำเงินนั้นเหลือบไปมองทางอื่น ความรู้สึกในตัวมันพลุกพล่านซะจนนั่งไม่ลงสุดท้ายก็เลือกที่จะยืนพิงราวตากลมเย็นๆ
ท่าทีที่ทำเอาลูเคียคาดเดาอะไรไม่ถูก คำชมที่ได้รับมาแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว
"ท่านพี่ก็แต่งตัวดีค่ะ" ลูเคียพูดเบาทั้งๆที่ยังก้มหน้าอยู่ ชมคนตรงหน้ากลับคนที่ตอนนี้ไม่ได้ใส่ชุดดำตามแบบของยมทูตหรือแม้กระทั้งชุดเจ้าบ้าน ถึงแม้แบบจะคล้ายๆกันแต่เพราะสีที่ต่างไปจากทุกครั้งทำให้ดูดีอย่างน่าประหลาด ผ้าสีครามที่ดูสงบเยือกเย็นแต่ก็แฝงไปด้วยความสูงค่า
สูงจนข้าเอื้อมไม่ถึง
"ลูเคียเจ้าคิดยังไงกับข้า"
ฉ่า
ใบหน้าหวานได้ร้อนจนแทบไหม้เป็นครั้งที่สองกับคำพูดที่ตรงไปตรงมาของเบียคุยะ คำพูดที่คนพูดต้องใช้พลังงานอย่างมากถึงได้กล้าพูดออกไป
"ขะ ข้าไม่รู้สึกอะไรกับท่านพี่ทั้งนั้น"
จึก
เหมือนมีคนเอามีดเล่มใหญ่มาแทงเข้าที่หัวใจอย่างแรง ถ้าไม่ติดศักดิ์ศรีที่มันค้ำคอเบียคุยะตอนนี้อาจจะเป็นลมจมน้ำให้มันรู้แล้วรู้รอด
ไม่รู้สึก
ข้าไม่รู้สึกอะไรกับท่านพี่ทั้งนั้น
เสียงนั้นยังก้องไปทั่วทั้งหู ความรู้สึกตอนนี้ไม่ต่างกับการถูกบังไคติดต่อกันนับสิบครั้ง
ไม่ซิแค่นั้นมันน้อยไป เป็นร้อยๆครั้งเลยดีกว่า
เจ๊วาวาข้าทำพี่ผิดหวังแล้วล่ะ
ข้าขอโทษ
เงียบ
บรรยากาศทั้งเรือน้อยถึงกับเงียบแม้กระทั้งเข็มลงซักเล่มคงได้ยิน เมื่อต่างฝ่ายต่างช็อก
ลูเคียช็อกเพราะคำถาม
เบียคุยะช็อกเพราะคำตอบ
เวลาครึ่งชั่วโมงที่มีให้กันกำลังจะหมดลง เรือน้อยกำลังจะถึงที่หมายทุกอย่างกำลังจะจบลงไม่ต่างกับฝัน
ใช่
จบลงไม่ต่างกับฝัน
คำนี้ละเหมาะที่สุด
มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทุกอย่างมันก็แค่คิดไปเองแค่นั้น
ก็แค่นี้เองไม่มีอะไรไปมากกว่านี้ นางไม่ได้รักข้า ข้าแค่คิดไปเอง
ความคิดเห็น