ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Fic บลีช เบียคุยะ x ลูเคีย

    ลำดับตอนที่ #39 : ก็แค่นั้นเอง

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.3K
      5
      13 เม.ย. 52

     

                "คืออากาศดีนะ"

                แป่ว

                นี้ข้าพูดอะไรออกไปเนี้ย

                เบียคุยะกุมขมับตัวเองอย่างปวดหัวกับปากของตัวเองมาดันพูดอะไรออกไป  ไม่ใช้พูดไม่คิด  แต่ไอ้คิดนะมันไม่พูด

                "ท่านพี่จะพูดกับข้าแค่นี้ใช้ไหมค่ะ"  ลูเคียเอ่ยเสียงเรียบ  นัยน์ตาสีม่วงใสนั้นตวัดมองดูคนที่หน้าตานิ่งสงบ(ทั้งๆที่ในใจลนแทบตาย) 

                เฉย

            นี้เธอไม่มีค่ากับท่านพี่เลยรึไง

                "ถ้ามีแค่นี้เจ้าจะทำยังไง"  น้ำเสียงเรียบเฉยติดเย็นชาถามขึ้นมา  ทำถามที่ทำเอาทำนบน้ำตาของลูเคียแทบแตก

                "ข้าก็จะกลับยังไงล่ะค่ะ"  ลูเคียเชิดหน้าพูดอย่างหยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเอง 

                คนอย่างเธอมีศักดิ์ศรีมากพอ

                "จะกลับยังไงว่ายน้ำกลับหรือไง"  ถ้อยคำประชดที่ออกมาจากปากของเบียคุยะนั้นไม่ต่างจากน้ำมันที่ราดไปในกองเพลิง 

                "ค่ะ  แค่นี้ใช้ไหมค่ะ"

    ลูเคียทำเอาเบียคุยะตกใจเกือบตายเมื่ออยู่ๆสาวเจ้าทำท่าจะกระโดดลงไปในน้ำจริงๆ  อ้อมแขนแกร่งนั้นคว้าเอาร่างบางที่คิดพิเรนนั้นเข้ามาในตัวเรือเหมือนเดิม  เรือน้อยนั้นสั่นไหวไปทั้งลำ 

                กึก

                ร่างทั้งสองถึงกับชะงักเมื่อตอนนี้ใบหน้าของทั้งสองห่างกันเพียงเส้นผ่านได้  จากแรงที่ฉุกกระชากกันทำเอาตอนนี้ร่างบางถูกเบียคุยะเกาะกุมเอาไว้จนเกือบกลายเป็นกอด

                "ขอโทษ"

                เบียคุยะยอมปล่อยตัวลูเคีย  สัมผัสอ่อนหวานนั้นยังรู้สึกได้  เนื้อนุ่มๆที่สัมผัสเมื่อครู่ยังตราตรึง  ใบหน้าหวานที่แดงจากความเขินยังติดตา

                "วันนี้ใส่ชุดสวยนี้"  เบียคุยะพูดมาลอยๆ  นัยน์ตาสีน้ำเงินนั้นเหลือบไปมองทางอื่น  ความรู้สึกในตัวมันพลุกพล่านซะจนนั่งไม่ลงสุดท้ายก็เลือกที่จะยืนพิงราวตากลมเย็นๆ

                ท่าทีที่ทำเอาลูเคียคาดเดาอะไรไม่ถูก  คำชมที่ได้รับมาแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว

                "ท่านพี่ก็แต่งตัวดีค่ะ"  ลูเคียพูดเบาทั้งๆที่ยังก้มหน้าอยู่   ชมคนตรงหน้ากลับคนที่ตอนนี้ไม่ได้ใส่ชุดดำตามแบบของยมทูตหรือแม้กระทั้งชุดเจ้าบ้าน  ถึงแม้แบบจะคล้ายๆกันแต่เพราะสีที่ต่างไปจากทุกครั้งทำให้ดูดีอย่างน่าประหลาด  ผ้าสีครามที่ดูสงบเยือกเย็นแต่ก็แฝงไปด้วยความสูงค่า

            สูงจนข้าเอื้อมไม่ถึง

                "ลูเคียเจ้าคิดยังไงกับข้า"

                ฉ่า

                ใบหน้าหวานได้ร้อนจนแทบไหม้เป็นครั้งที่สองกับคำพูดที่ตรงไปตรงมาของเบียคุยะ  คำพูดที่คนพูดต้องใช้พลังงานอย่างมากถึงได้กล้าพูดออกไป

                "ขะ  ข้าไม่รู้สึกอะไรกับท่านพี่ทั้งนั้น"

                จึก

                เหมือนมีคนเอามีดเล่มใหญ่มาแทงเข้าที่หัวใจอย่างแรง  ถ้าไม่ติดศักดิ์ศรีที่มันค้ำคอเบียคุยะตอนนี้อาจจะเป็นลมจมน้ำให้มันรู้แล้วรู้รอด

                ไม่รู้สึก

                  ข้าไม่รู้สึกอะไรกับท่านพี่ทั้งนั้น

                เสียงนั้นยังก้องไปทั่วทั้งหู  ความรู้สึกตอนนี้ไม่ต่างกับการถูกบังไคติดต่อกันนับสิบครั้ง

                ไม่ซิแค่นั้นมันน้อยไป  เป็นร้อยๆครั้งเลยดีกว่า

                เจ๊วาวาข้าทำพี่ผิดหวังแล้วล่ะ

                ข้าขอโทษ

                เงียบ

                บรรยากาศทั้งเรือน้อยถึงกับเงียบแม้กระทั้งเข็มลงซักเล่มคงได้ยิน  เมื่อต่างฝ่ายต่างช็อก 

                ลูเคียช็อกเพราะคำถาม

                เบียคุยะช็อกเพราะคำตอบ

                เวลาครึ่งชั่วโมงที่มีให้กันกำลังจะหมดลง  เรือน้อยกำลังจะถึงที่หมายทุกอย่างกำลังจะจบลงไม่ต่างกับฝัน

                ใช่

                จบลงไม่ต่างกับฝัน

                คำนี้ละเหมาะที่สุด

                มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น  ทุกอย่างมันก็แค่คิดไปเองแค่นั้น 

                ก็แค่นี้เองไม่มีอะไรไปมากกว่านี้  นางไม่ได้รักข้า   ข้าแค่คิดไปเอง

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×