คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : เสียงจากสายลม
25
“ได้ยินข่าวบ้างมั๊ยเธอ คนที่ชื่อคุจิกินะไปค้างที่บ้านอาจารย์ไคยะด้วยละ”
“ต๊าย ตายเพิ่งตกข่าวมาหรอย่ะ เขาบอกว่าเป็นแฟนกันแบบลับๆมาตั้งนานแล้วล่ะ”
“ว๊ายไม่จริง อาจารย์ไคยะของฉัน”
เสียงพูดคุยวีดว๊ายของบรรดาสาวๆในโรงเรียนที่ดังเข้าโสตประสาทเรียกเสียงหัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนานของวาวาได้เป็นอย่างดี แต่อีกหนึ่งนั้นยิ้มไม่ออกหน้าที่ออกจะนิ่งอยู่แล้วนั้นชักจะเริ่มหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆ
“เจ๋งว่ะ เบียคุยะ จีบสาวเป็นมากขึ้นหน่อยนะเนี่ย นึกว่าต้องให้ตามช่วยตลอดเหมือนกับคราวฮิซานะซะอีก”
วาวายักคิ้วหลิวตาให้อย่างสนุกสนานกับคนที่ทำหน้าเบื่อโลกเต็มที่หน้าจอคอม
“ข้าไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย ก็ลูเคียไม่สบายข้าเลยพาไปห้องพยาบาล”
เบียคุยะพูดแก้ตัวไปทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่มีประโยชน์ เพราะยังไงไอ้คุณน้องอายุมากกว่ามันก็ไม่ฟังอยู่แล้ว
ให้ตายซิซวยชะมัดที่เป็นญาติกับมัน
“ก็ดีนี้พัฒนาขึ้นตั้งเยอะ นึกว่าต้องเอาเหล้ากรอกปากอีกซะแหละ” วาวายิ้มเจ้าเล่ห์ให้ทำเอาเบียคุยะอดขนลุกไม่ได้ถึงหน้าจะนิ่งๆอยู่ก็เถอะ
ก็ครั้งที่แล้วที่ดูดาวกับลูเคียนะ ที่ตัวเขากล้าพูดซะขนาดนั้น(ไม้ใช้แค่นั้นนะหรอ)กับตอนกินข้าวตอนเช้านะ ไม่อยากพูดเลยว่าเป็เพราะฤทธิ์เหล้าที่ยัยตัวแสบนั้นเอากรอกเข้าปาก
ถึงมันจะผลลัพธ์ดีก็เถอะ แต่ไม่เอาอีกแล้วปวดหัวจะตายชัก
“เป็นไรอยากกินอีกหรอ เดี๋ยวจัดให้เอามั๊ย”
“ไม่ต้อง”
เบียคุยะรีบปฏิเสธแบบทันที่ วาวาก็ได้แต่ยักไหล่ก่อนจะกระโดดไปเกาะที่ขอบหน้าต่างเหมือนเดิม หูก็เอียงฟังสรรพเสียงต่างๆที่เบาว์คู่ใจกวาดต้อนเข้ามาตามสายลม
“นี้เบียคุยะลูเคียกำลังพูดเรื่องนายด้วยฟังหรือเปล่า” วาวาเรียกน้องชายตัวเองมาฟังเสียงที่คู่หูแสนสนิทจัดให้แบบถูกใจสุดๆ
“ไม่ มันไม่จำเป็น”
“เฮ้ย ลูเคียจะสารภาพรักกับอิจิโกะ”
“ว่าไงนะ” เบียคุยะถามเสียงเข้ม คนไม่สนใจนั้นรีบเดินมาที่หน้าต่างแทบทันที่ ทำเอาวาวาหัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนานกับการได้แกล้งน้องชาย
“อ้าว ไหนบอกว่าไม่จำเป็นไงเบียคุยะ” วาวาถามลากเสียงอย่างกวนๆ ทำเอาเบียคุยะหน้าขึ้นสีก่อนจะรีบปรับสีหน้าเป็นปกติแบบทันที่
“พูดมาก จะให้ฟังไม่ให้ฟัง”
“จ๋า พ่อวัยรุ่นใจร้อน สหายจ๋าจัดให้เขาหน่อย”
วาวาดีดนิ้วให้สัญญาณกับคู่หู เสียงของลูเคียที่ถูกสายลมพัดมานั้นก็ดังขึ้นก้องในห้องชัดเจนราวกับว่าไปนั่งฟังอยู่ข้างๆเลยที่เดียว
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับอาจารย์ไคยะ” เสียงของลูเคียดังขึ้นเริ่มแรก น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรำคาญนิดๆ
“ไม่ได้เป็นอะไรได้ยังไง ก็เมื่อเช้าเธอก็มากัยบอาจารย์แถมยังทำออเซาะเป็นลมอีก คิดจะอ่อยครูเขาล่ะซิ”
เสียงแปร๋ๆของสาวอีกนางหนึ่งที่ระบุไม่ได้ว่าเป็นใคร แต่ให้เดาล่ะก็
มีเรื่องแน่ๆงานนี้
“เสียงนี้มันมาจากที่ไหนวาวา” เบียคุยะถามเสียงนิ่ง แววตาชักจะกรุ่นๆไปด้วยไฟแห่งความโมโห
เพล้ง
เสียงอะไรบ้างอย่างแตก ดังขึ้นมา ทำเอาวาวาตกใจสะดุ้งโหยง ขนาดแค่เสียงนะเนี่ย ถ้าเห็นภาพด้วยจะเป็นยังไงเนี่ย
เคียจังของพี่(ตั้งแต่เมื่อไร)จะเป็นยังไงบ้างเนี่ย
“วาวา”
“แป็บหนึ่งดิ ฉันก็พยายามจูนอยู่เนี่ย” วาวาตวาดคนเร่งอย่างหงุดหงิดก่อนจะรวมสมาธิว่าเสียงนี้มาจากที่ไหน สายลมที่พัดผ่านเต็มไปหมด ที่ไนกันแน่ที่เสียงนี้ถูกลมพัดมา
“จับได้แล้ว รีบตามมาเร็วเบียคุยะ” วาวาวิ่งออกจากห้องนำดิ่ง เบียคุยะก็รีบตามมาแบบทันที่
อย่าเป็นอะไรนะลูเคีย ข้าจะรีบไปอย่าพึ่งเป็นอะไรนะ
7/2/51
เจกลับมาแล้วเฮ(โฮมาทำไม รีบกลับไปซะ(ที่ไหนล่ะ))
เจกลับมารายงานตัวแล้วจ๊ะ หลังจากหายตัวหานหัวไปนานไม่ได้โดนปอบผีฟ้ากินตับไตไส้พุงแต่อย่างไร แต่เผอิญน้องบังอร(เลิกเหอะมุขเนี่ยเก่าแล้ว) เจติดธุระนิดหน่อย ต้องเตรียมโครงงานไปแข่ง ไหนจะสอบอีกนึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว แต่ก็คุ้มนะ แข่งโครงงานได้เหรียญทองด้วยอันดับ 4 นึกว่าจะไม่ได้แล้วเพราะไปแข่งของม.ปลายดันเอาเนื้อหาของม.ต้นไปทำ โครตลุ้นกรรมการนี้อย่างเก็กหน้า มาครั้งแรกก็ถามซะแล้วว่า“โครงงานนี้ทำเองหรือเปล่า” โธ่ถ้าไม่ทำเองแล้วใครจะทำให้ล่ะค๊าบ
พึ่งกลับมาเมื่อวานขึ้นเขาหลายลูกเมา พอวันนี้ตอนเช้าแหกขี้ตาไปสอบอีก เพื่อนแต่ละคนเอาแต่ร่างไปสอบวิญญาณทิ้งเอาไว้ที่บ้านเรียบร้อยแล้ว สอบไปมี 30 ข้อทำได้แน่ๆตั้ง 5 ข้อ ไม่รู้ว่ามันยากหรือว่าเราโง่เองหรือมันข้อสอบขู่ก็ไม่รู้ ว่าจะนอนซักงีบให้ดีๆก่อนค่อยดูโจทย์ใหม่(เอาข้อสอบกลับมาก่อนได้หลังจากส่งกระดาษทำตอบได้)แต่เอาไปเอามาก็มาแต่งฟิคซะก่อน ตอนเย็นไปดูผลสอบมาได้ที่ 11 มีคนสอบ 104คน
โม้ตั้งยาวหายไปตั้งนาน บรรดาเพื่อนๆจ๋า อย่าพึ่งหายนะ เจหลับมาแล้วมาเม้นมาคุยด้วยกันอีกนะ คิดถึงทุกคนจัง
บ้ายบาย ขอให้ทุกคนมีชีวิตรอดบนโลกบิดๆเบี้ยวๆใบนี้นะจ๊ะ
เจจ้า
ปล. เม้นเยอะๆ หลังจากที่ท่านอ่านแล้วไม่เม้นภายใน 3 วันท่านจะหลงรักคนเขียนหักปักหัวปำนะจะบอกให้
ความคิดเห็น