คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : เรื่องทำไมถึงรักฉัน(อิจิxลู)4
“นี้อิจิโกะ ถ่ายตรงนั้นนะ ตรงนั้น”
ลูเคียชี้นิ้วสั่ง แต่คนถูกสั่งนั้นก็ทำอย่างพออกพอใจไม่ได้แสดงอาการขัดขืนอย่างไร แต่ทว่ากลับไม่ทำตามคำสั่งของร่างบางซะอย่างนั้น
แชะ
ใช่เค้าถ่ายรูป
แต่ไม่ได้ถ่ายรูปวัด ถ่ายรูปสาวน้อยคนสั่งตั้งหาก
“อิจิโกะ นายจะถ่ายรูปฉันทำไม ฉันบอกให้ถ่ายรูปวัด”
ลูเคียวีนคนทำผิดคำสั่งแต่หน้าหวานนั้นก็อดไม่ได้ที่จะขึ้นสีกับพฤติกรรมคนตรงหน้า ใช่แล้วตาบ้านี้ถ่ายรูปเธอเกือบครึ่งได้แล้วมั้งเนี่ย
“ก็อันไหนสวยฉันก็ถ่ายไอ้นั้นล่ะ”
อิจิโกะตอบได้แบบหน้าตาย ก่อนจะรีบวิ่งหนีกับฝ่ามือเล็กๆของร่างบางที่ทุบเอาที่กลางหลัง
“อ๊ะ ลูเคียฉันเจ็บนะ ผุ้หญิงอะไรแรงเยอะชะมัด”
มันไม่เจ็บหรอก แรงเท่าลูกแมวนะ แต่สำออยหน่อยก็ดีแหะ
“นายเจ็บจริงง่ะอิจิโกะ”
ลูเคียถามแบบไม่อยากจะเชื่อ ก็แค่ตีแรงไปนิดไปนิด(มั้ง)ทำไมต้องทำหน้าอย่างนั้นด้วย หรือว่าเธอตีมือหนักไป
“จริงซิ เธอไม่เชื่อฉันหรอฉันเจ็บจะตาย”
อิจิโกะพูดเสียงเข้มก่อนจะหันหน้าหนีไปทางอื่น ไม่ใช้โกรธแต่กลัวตัวเองเผลอหัวเราะออกมา
เก็กไว้อิจิโกะ เก็กไว้
“ฉันขอโทษ นายจะโกรธอะไรฉันนักหนา”
“ก็ฉันขอโทษแล้วนายจะไม่หันกลับมามองหน้าฉันรึไง”
“อิจิโกะนายจะให้ฉันทำอะไรก็พูดมาดิ แต่อย่าทำอย่างนี้”
ลูเคียเริ่มเหลืออดกับเรื่องง่ายๆ ใช้เธอมาโกรธกับคนตรงหน้าในเรื่องที่งี่เง่าที่สุดในโลก
หมับ
“เราเดินลงกันเถอะ ฉันไม่โกรธเธอหรอกน่าเธอออกจะน่ารักออก”
แปร็ด
หน้าลูเคียแดงขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ กับคำหวานที่ถูกส่งมาแบบไม่ได้ตั้งตัว ไหนจะมือใหญ่ที่กุมมือเธอเอาไว้ หัวใจเต้นรัวเป็นกลองศาลเจ้า
นี้เหรอความรัก ความรู้สึกพวกนี้ใช่หรือเปล่า
พี่วาวาค่ะ มารับหนูช้ามั้งก็ได้นะค่ะ
“ออกมานะ ฉันรู้ว่านายตามมา” วาวาตวัดสายตามองคนที่สะกดตัวเองตามมาได้สัพพักมใหญ่ นัยนต์ตาสีนิลนั้นส่อแววเบื่อหน่าย ก่อนจะรวบผมสีดำยาวของตัวเองมัดเอาไว้
กะจะรีบไปรับเคียจังซะหน่อย เอาเหอะรีบจัดการก่อนไปรับดีกว่า เวลาคงเหลือน่าจะทัน
วาวาวางแผนอยู่ในใจ มือก็กระชับอาวุธปืนสีดำสนิทที่ซ่อนเอาไว้ใต้เสื้อ ก่อนนัยน์ตาสีนิลจะเบิกกว้างเมือเห็นคนที่เดินออกมาจากเงามืด
“แก ไอ้คนที่ฆ่าพ่อแม่ฉัน”
วาวาพูดเสียงเรียบ มือกำแน่นจนเอ็นขึ้น แววตาขี้เล่นนั้นหายไปแล้ว ไฟแค้นที่สุมอยู่ในอกนับสิบกว่าปีปะทุออกมา ภาพพ่อกับแม่ที่นอนจมกองเลือดยังกระจ่างชัด วันที่คิดว่าเรียนจบจะได้กลับมาหาพ่อกับแม่
ใช่ วันที่กลับมาเจอแต่กองเลือดกับซากศพก็เพราะมัน
ปัง ปัง ปัง
ปืนสองกระบอกรัวใส่อีกฝ่ายแบบไม่ทิ้งช่วง ร่างบางถือโอกาสที่อีกฝ่ายเปลี่ยนกระสุนพุ่งเข้าประชิดถีบเข้าที่ท้องน้อยของอีกฝ่ายอย่างแรง แต่ตัวเองกลับเป็นฝ่ายที่เสียเปรียบโดยคว้าขาเอาไว้ซะเอง
โครม
อัก
เลือดสดๆกระอักออกมาจากปากของวาวา หลังจากถูกกระแทกกับฝาผนังมาอย่างรุนแรง แต่ตาสีนิลนั้นไม่ลดความอหังการลงแม้แต่น้อย
“เก่งนี้ เธอคือคนที่รอดจากงานคราวนั้นซินะ ฉันไม่อยากฆ่าเธอหรอกนะแต่มันคงช่วยไม่ได้เธอดันไปอยู่กับพวกที่ค้ายาเอง”
พวกค้ายาไอ้พวกมนุษย์ที่เลวระยำที่สุด
พวกที่มันพรากผู้หญิงที่เขารักจากไป
พวกมันที่เขาสาบานกับชีวิตว่าต้องฆ่ามันให้หมดทุกคน
ถุย
วาวาถุยน้ำลายกับเลือดตัวเองออกมา รอยยิ้มเหี้ยมปรากฏบนใบหน้าที่เคยประดับไปแต่ความขี้เล่น การตัดสินใจที่อาจกลายเป็นครั้งสุดท้ายของชีวิตได้ผลสรุปมาแล้ว
ยังไงก็ตาย ถ้างั้นก็ขอเอาเจ็บที่สุดก็แล้วกันว่ะ
“ฉันมีอะไรจะบอกแกว่ะ พวกฉันไม่เคยค้ายาเลยซักครั้งทั้งฉันทั้งน้องโคตรเกลีบดมันเข้าไส้เลยว่ะ”
วาวาพูดสบายๆราวกับคุณเรื่องปกติ นัยน์ตาสีนิลยังหยิ่งยโสเหมือนเดิมราวกับไม่เกรงกลัวความตายที่กำลังคืบคลานมา
ยังไงเธอก็ต้องตาย แต่จะให้ไอ้โง่นี้มันเข้าใจพวกพ้องเธอผิดไม่ได้ ไอ้ยานรกพวกนั้นเธอไม่เคยแตะมันอยู่แล้ว
“ไม่จริงก็รัฐบาลส่งข่าวมาให้ฉันเอง”
อินชินตวาดคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อ กระชับวัตถุที่ดำวาวให้มากขึ้นเตรียมดับชีพคนปากดี
“ไอ้โง่บัฟฟะโร่เดิน 2 ขา”
แชะ
แฟล็กจากกล้องมือถือ ทำเอาคนที่ถูกด่านั้นตาพร่าไปชั่วขณะ ก่อนที่คนเจ็บอยู่นั้นจะรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายพุ่งแลกชีวิตกับอิชิน
ปัง
ลูกกระสุนที่ถูดเล็งเป้าเอาไว้แล้วพุ่งเข้าเป้าสังหารที่พูดเล็งเอาไว้แล้วอย่างไม่ผิดเพี้ยนมากนัก ร่างบางค่อยๆล้มลงแต่ก็ยังกลั้นใจทำตามแผนที่วางเอาไว้
ปัง ปัง
ลูกกระสุนพุ่งเข้าหาเพชฌฆาต แต่ร่างหนานั้นก็โยกตัวหลบได้จนหมดราวกับคาดเดาเอาไว้แล้ว
ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว
มีดสั้นทั้งสามเล่มวิ่งเข้าหาอิชิน หนึ่งในนั้นวิ่งผ่านปาดเข้าถากๆที่ลำคอของอิชิน ส่วนอีกสองเล่มที่เหลือก็พุ่งเข้าหาเส้นเลือดใหญ่ที่ข้อมือกับต้นขาอย่างไม่น่าเชื่อ
คนที่หลงกลคือเขา
ลูกปืนที่ยิงออกมาเป็นแค่นกต่อ ของจริงคือมีดพวกนี้ตั้งหาก
ยัยเด็กนันรู้ว่าตัวเองไม่รอดแน่ แต่ตั้งใจเอาเค้าไปด้วย
ใจเด็ด ใจเด็ดจริงๆ
แต่น่าเสียดายที่อยู่ผิดฝ่าย
ร่างสูงรวบรวมแรงก่อนจะลุกขึ้นและเดินจากไ โดยไม่รู้แม้แต่น้อยว่านคนที่นอนจมกองเลือดนั้นได้วางแผนอะไรทิ้งเอาไว้บ้าง
ความคิดเห็น